Alþýðublaðið - 08.08.1927, Blaðsíða 2

2
ALÞtÐUBLÁÐíÐ
ALÞÝÐUBILAÐII |
: kemur út á hverjum virkum degi. [
: Afgreiðsla í Alpýðuhúsinu við í
< Hverfisgötu 8 opin frá kl. 9 árd. ►
: til k). 7 síðd. [
Skrifstofa á sama stað opin kl. ►
9Va—ÍO'/s árd. og kl. 8-9 síðd. )
; Simar: 988 (afgreiðslan) og 1294 [
I (skriístofan).
Verðlag: Áskriftarverð kr. 1,50 á ►
; mánuði. Auglýsingaverð kr. 0,15 >
► hver mm. eindálka. [
J Prentsmiðja: Alpýðuprentsmiðjan ►
J (í sama húsi, sömu símar). |
< ►
Sacco og Vanzetti.
Lesendumir munu minnast pess,
að sambandsþing Alþýðuflofcksins
samþykti s. 1. vetur yfirlýsingu
gegn stéttardómi þeim, sem feíd-
ur Juefír verið yfir verkamönnun-
nm Bartfioiomeo Vanzetti og Ni-
coía Sacco. Mótmæli gegn réttar-
morðum jressuni hafa verið send
hvaðanæfa frá, þvi að réttlætis-
tilfinning manna víðs vegar um
fieim hefir verið misboðið með
þeim. Verkamenn þessir voru
dæmdir fyrir að hafa framið
morð, án þess að líkur, hvað þá
sannanir, væru fyrir lrendi til að
saka þá um það. Þeir eru prúð-
menni, og almenningur var undir
eins sannfærður um sakleysi
þeirra, en þeir eru ákveðnir boð-
endur jafnaðarstefnunnar, og því
þurfti ameriska auðvaldið að
losna við þá. Sökin varð ekki
sönnuð á þá, en samt voru þeir
dæmdir til lífláts, og hafa þeir
setið mörg ár í fangelsi. Annar
maður hefir jaEnvel játað á sig
morðið, sem þeir eru sakaðir um,
en samt er ákveðið að lífláta þá.
(Sjá símfréttirnar!)
Meðal annars sendu verklýðs-
fé'ögin sænsku George Branting
málfærslumann, son Hjálmars
iieitins Brantings, forsætisráðherra
jafnaðarm.stjórnarinnar sænsku,
vestur til Ameríku í sumar, til
þess að kynna sér málið. Eftir að
iiann hafði athugað það rækilega,
'lýsti hann yfir því, að hann væri
viss um sakleysi þeirra.
Það er ekki að undra, þó að
óspiltir menn láti í Ijós réttláta
:reiði, þegar nú er áformað að
myrða þessa saklausu menn und-
ir yfirskini laganna, en dómend-
um þeirrá mun þykja óvirðing í,
að sakleysi þeirra sannist héðan
af, og þvi fæst jafnvei ekki svo
kölluð „náðun“ á þeim.
Meistaramót í. S. í.
Þessi urðu úrslitin í fyrra
kvöld:
í 100 stikna hlaupi: Fyrstur
verð Garðar S. Gíslason („I. R.“)
á 11,3 sek. Það er metið. Annar
varð Stefán Bjarnason (,,Á.“),
þriðji Helgi Eiríksson („í. R.“).
800 stikna hiaup: Fyrstur varð
Geir Gígja („K. R.“) á 2 mín. 7
sek. Næstur varð Stefén Bjarna-
son.
Langstökk: Lengst stökk Svein-
björn Ingimundarson („1. R.“) 6,30
stikur. Næstur Reidar Sörensen
(„I. R.“) 6,29 st. og þar næstur
Garðar S. Gislason 5,93 st.
5000 st. hiaup: Fyrstur varð
Geir Gjgja á 18 mín. 5,5 sek.
Annar Magnús Guðbjörnsson („K.
R. “) á 18 mín. 19 sek. og þriðji
Stefán Runólfsson (,,Á.“) á 18 mín.
37,4 sek.
Kúluvarp: Lenst kastaði Þor-
geir Jónsson („í. R.“) 19,37 st.
(báðar hendur). Næstur varð Sig-
ursteinn Magnússon („I. R.“) 17,41
stikur.
200 st. hlaup: Fyrstur varð
Garðar S. Gíslason á 24 sek, ann-
ar Sveinbjörn Ingimundarson á
24,7 sek. Þriðji Stefán Bjarnaso-n
á 25,3 sek.
Kringlukast beggja handa:
Lengst kastaði Þorgeir Jónsson,
66,51 stiku. Næstur varð Garðar
S. Gíslason.
1 gær hélt mótið áfram og
urðu þessi úrslit:
400 st. hlaup: Stefán Bjarnason
fyrstur, 54,6 sek., og er það nýtt
met. Gamla metið var 56,2 sek.
Annar varð Sveinbjörn Ingimund-
arson á 55 sek., þriðji Geir Gígja
á 55,2 sek.
Hástökk með atrennu: Helgi
Eiríksson stökk 1,72 st., Þorgeir
Jónsson 1,52 st. og Reidar Sören-
sen 1,42 st.
1500 st. hlaup: Geir Gígja varð
ffyrstur á 4 mín. 32,5 sek. Þá Ste-
fán Bjarnason 4 mín. 40 sek.
Þriðji varð Stefán Runólfsson.
Þrístökk: Reidar Sörensen
stökk 13,37 st„ Sveinbjörn Ingi-
'inundarson 12,73 st„ Garðar S.
Gíslason 12,01 st. Gamla metið
var 12,40 st.
Hinir fremstu í hverri íþrótt eru
þar með orðnir landsmeistarar í
henni.
Mótið heldur áfram á miðviku-
dagskvöldið.
Hin vilía veiðiför.
Eftir Henri) Barbusse.
Ég sat á litlum bekk fyrir fram-
an húsið og horfði út að sjón-
deildarhringnum, þar til hafið
hvarf í rökkurmóðunni. Fram
undan húsinu lá litli garðurinn,
og á honum var stórt hlið, sem
sífelt stóð opið öllum. Vegur lá
út að skógarþykkninu frá hliðinu,
og yzt, þar sem skógurinn byrj-
aði, sá ég urmul blaða og greina,
sem sóldn gylti og skreytti svo
fagurlega.
Dagurinn var að líða.
Skyndilega heyri ég hornablást-
ur, og fram úr skógarþykkninu
kemur vagn markgreifans á fleygi-
ferð.
Lafmóður og hlaupandi hjörtur
kemur i hendingslcasti í gegn um
hliðið og inn í garðinn.
Gestir markgrédfans, veiðimenn-
frnlr úr höflinni, höfðu elt hann
í margar kJukkustundir. Nú hafði
hann af hendingu rekist á hliðið
og hlaupið inn í garðinn, yfir-
kominn af angist og þreytu. Víð
stóðum þarna báðir og störðum
hvor á annan. Augu hans voru
óróleg og hrædd. Hann var þak-
inn auri og leðju og skalf á fót-
unum.
Hann hljóp út í eitt hornið á
garðinum, tók sér þar varnar-
stöðu, en var uppgefinn og kyrr.
Flokkur geltandi veiðihunda
ætlaði að ryðjast inn í garðinn.
Fjöldi þorpsbúa var kominn á
staðlnn og horfði forvitnum aug-
um á hjörtinn, sem stóð i horn-
inu, fullviss um, að sigurinn væri
unninn af konungi skógarins.
Markgreifinn og fyigdarlið hans
kom nú á fleygiferð. Áhorfend-
urnir viku til hliðar, og hinir
„fínu“ gesfir komú á staðinn.
Klæði þeirra voru hin skrautleg-
ustu, úr hárauðu, grænu, gulu
og svörtu silki. Vopnagnýr heyrð-
ist og svipusmellir, og sólin
.spegiaðist á fægðum byssunum.
Þessi einmana, óendanlega ein-
mana vera, sem lét taka sig
fangna í litla garðinum mínum,
hreyfði sig ekki. Ég horfði á
þennan skrautiega flokk ríkra
inanna, sem var svo gráðugur
eftir blóði hjartarins. Ég leit á
hjörtinn, og ég sá brjóst hans
ganga upp og niður og hólsinn
þenjast út, — hálsinn, sem hinn
skrautlegi hópur starði á með gal-
opnum, gráðugum augunum.
Rauðklæddur veiðimaður hoppaði
af baki. Hann dró langan veiði-
hníf úr slíðrum. Hundarnir geitu
ákafara. Mennirnir voru hættir að
tala, en störðu, að eins störðu
og störðu á veiðimanninn og
hjörtinn. Maðurinn var í þann
veginh áð ganga inn í garðinn.
Hann kom auga á mig, gerðd
hreyfingu með höfðinu í áttina
tii hjartarins, hóf hnífinn, svo að
hlikaði á blaðið, og hrópaði til
mín:
„Ég vona, að þér leyfið það,
herra minn ?“
En ég rétti út annan handiegg-
inn til að verja honum hliðið og
kaltaði:
,„Nei, ég ieyfi það ekki.“
Hann nam staðar undrandi.
„Hvað ?“
„Hvað er þetta?“
„Hvað segið þér ?“
„Hvað segir hann?“
Hann snéri sér að féUjgum
sínum, sem komu nær.
„Hann ætiar ekki að hleypa
okkur inn!“
Þessi frétt kom flatt upp á hina
skrautlegu gestí. Vmsir urðu yf-
ir sig komnir af skelfingu, og
hver talaði í kapp við annan.
Kvenfólkið var ekki þegjandi.
„Slíkan maim hefi ég aldrei
þekt fyrr,“ sagði gömul kona og
snéri sér að einum fylgdarmahin-
anna.
„Bjóðið honum peninga!" hröp-
aði hún hátt.
„Þér getið fengið tryggingu,
vinur minn!“
Ég krepti hnefana af hatri, og
hann sagði ekki meira.
Ég stóð þarna eins og stein-
stöpull og athugaði þessi viltu
mannsandlit. Öll báru þau sama
svípinn af morðhug.
Þeir voru búnir að elta þennan
ihjört í langan tíma, og nú, þegar
Ihann var að gefast upp, vildu þeir
drepa hann. Einn af þeim reyndi
að útskýra þetta fyrir mér, og
meðan hann talaði, horfði hann
stöðugt á bráðina til að gæta
þess, að hún slippi ekki úr
greipum þeirra.
Gamall mabur rétti út hönd sína
gegn dýrinu. Höndin var líkust
ránfuglskló.
Og konurnar voru verri en
mennirnir. Blygðunin Öró úr orð-
um þeirra. Þær voru sótrauðar
í framan, og augu þeirra voru
eins og eldhaf í stórviðri.
Ein af þeim, kornung stúlka,
með fléttur, er bylgjuðust niður
bakið, kom brosandi til mín og
Isagði:
„Kæri herra! Ég bið yður —,"
Og hún nuddaðd hendur sínar af
æsingu.
í samanburði við vitfirringu
þessara „mentuðu" manna var
hundageltið ekkert. Mennirair
höfðu að edns alið hundana upp
í því að hata veiðibráðina.
Bændurnir færðu sig meira af-
síðis.
Mér fanst, að úr augum þeirra
.skini tortryggniskend gremja yfir
aðferð „betri“ borgaranna, og að
þeir væru farnir að skilja, að
veiðiför er nokkuð meira en það.,
sem alment er álitið.
Ein alþýðukona með barn á
handleggnum tók sig skyndilega
út úr bópnum, eins og hún væri
hrædd um að smita bamið a£
grimd hinna skrautklæddu.
En kurrinn og reiðin uxu. Ég
skildi, að ég myndi ekki til lengd-
ar geta varið vesalings dýrið, sem.
þessir „meiri háttar" menn vom
svo þyrstir í að myrða.
Augu mín hvíldu eitt augnablik
á hirtinum, og margar blíðar til-
finningar streymdu í gegn un?
mig á þessu augnabliki. Nú fanst
mér, að þau fáu augnabíik, sem
ég hafði varið líf hans, væru dýr-
máet. Og þegar ég heyrði blóð-
þyrst hrópin, sem dundu yfir mig,
skildi ég, hversu dýrið og raað-
urinn eru lík, þegar dauðann ber
að. Ég skildi, að allar lifandi
verur hverfa héðan með bróður-
kærleika í hjarta.
Ég krepti hnefana og stamaði:
„Ég leyfi það ekki!“
En bylgjan reis hærra og hærra,
tilbúin til alls.
„Við verðum að ná í hann,“
snökti einhver.
„Drepið hann! Drepið hjörtinn!"
hrópaði annar.
Lítil og nett hendi veifaði úr
vagninum:
„Nú veit ég það! Nú veit ég
ráð!“
Hópurinn þagnaði og hlustaði.
með eftirvæntingu.