Tíminn - 24.12.1954, Qupperneq 2

f
TÍMINN, föstudaginn 24. desember 1954,
292. blað.
Það er ekki hlaupið að því
komast hjá því að halda
að
jó
H.f. Ezmskipafélag íslands
•piiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiimiiiiiiiuiuiiiMiiiio
\ Gæfa fylgir hringunum I
frá SIGURÞÓR,
Hafnarstræti 4.
Margar gerðir
fyrirliggjandi.
5 5
jj Sendum gegn póstkröfu. |
MiiiiimiiimuiiHHHiiiiiiTnmiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiiiiuiaM
Manninn minn vantaði axlabönd ■
eins og venjulega, svo að ég þaut
aí stað til að kaupa þau. Veðrið
var milt, grasið enn þá grænt, en
i^ornarnir komnir í haustbuning-
inn sinn. Er ég hafði fest kaun á
axlaböndunum, pakkaði ég þeim
:'nn í jólapappír ásamt bréínriiða
með áritaðri ósk um gleðilega ha-
tíð, og í búðinni stóð jólasveirn
og hélt á spjaldi með sömu cskum
cg mér fannst hátíðin vera byrjuð.
Ég er nú komin til ára minna, enóa
:':ór um mig þreytukennd.
Þegar ég kom heim aftur, þar
sem allt var þakið fcllnu haustlauf
:nu, sagði ég við manninn minn,
uð í mínu húsi yrðu engin jol hátíð
: eg haldin... .Því skyldum nð ekki
íjeta komizt hjá jólunum í þetta
fíkipti? Við erum þó hvorki börn
(iða bókaútgefendur.
Maðurinn minn sat í hæginda-
f:tólnum og las skattreikninga, og
hann var mér alveg sammála, enda
:.ékk hann axlaböndin í jólapappir.
!Svo á hann líka afmæli 2'3. des.
Í3em ég er lifandi manneskja, það
<;r alveg satt, og utanáskriftin har.s
i;r Ekerö.
Pyrir mig, sem á afmæli seiuast
í maí, var þetta þó mikil ákvörðun,
<;n meðal annarra orða, utanáskrift
: n mín er náttúrlega sú sama.
Það hélt áfram að vera grænt um
írorfs utan dyra snemma á morgn-
nna, þött byrjað væri að frjósa.
. \nnars er ég svo morgunsvaif, að
(ig varð þess svo sem ekkert sérleaa
'vör, en að öllu athuguðu fnnnst
inér ekkert jólalegt.
Dag nokkurn féll fyrsti snjór'nn.
— Það verður þá snjór á jöiunum
<;ítir allt, sagði maðurimr mxnn hugs
nnarlaust.
— Hvaða jólum, svaraði ég þegar.
Næsta dag var garöarxn.i okkar
Jpakinn rauðbrystingum. Ég gekk út
til þeirra og sagði þeim söguna af
itornskurðarmanninum, sem ekki
f.kildi nein korn eftir sig. En ég
íjat ekki fengið af mér að segja
)peim frá því, að við hefðum ákveo
ið að slenpa jólunum. Þeir voru svo
kátir og litu svo vel út með rauða
bringuna, sem heíði sómt sér vel á
berforingja.
Rauðbrystingarnir virtust ekki
inafa neinn áhuga fyrir því, sem ég
i;agði, og sátu hreyfingarlausir þar
'i.il fógetinn kom gangandi með korn
linippi, sem hann hafði fengið á
ixálægum búgarði.
— Það eru engin jól án korn-
knippis, ragði hann.
Rauðbrystingarnir fiuttu sig að
knippinu, og ég þóttist geta lesið
fjjálfsöryggi úr svörtum augum
þeirra.
Það hélt áfram að snjóa, og það
var fallegur snjór. Ekki kaldur og
ísfingandi, heldur stórar flyksur,
i;em liðu í rólegheitum fram hjá
glurgunum. Ég var að hugsa að
Jóiasaga Moniku Britoth
flyksurnar væru gott mynstur á
matardúk, og hvort ég ætti að bæta
dúk á óskaseðilinn minn til að geta
lagt hann fyrir ættingjana, sem
fá öll eplin sem við getum ekki
selt vegna hinna indælu, hollenzku
ávaxta....
En ég var hætt við að halda jól.
— Þeir eru búnir að fá lútfisk í
verzluninni, sagði Ester, ó, nú fáum
við lútfisk á jólunum....
— Við munum hvorki hafa lút-
fisk né jól, svaraði ég. Mér létti, er
ég hafði sayt frá því. Persónu’ega
þykir mér lútfiskur vondur, mann-
inum mínum er líka illa við hann,
en við höfum haft lútfisk á hverju
ári, og næsta ár erum við búln að
vera gift í 10 ár, ~og við viljum
gjarnan fá matardúk, og borðið er
einn og fimmtíu á breidd og getur
orðið eins langt og maður vill, eftir
því hvað maður hefir krafta til að
bera margar viðbótarfjalir upp úr
kjallaranum, og heimiiisfang okkar
er Ekerö.
— Það eru engin jól án þess að
hafa lútfisk, sagði Ester. Nú skildi
ég fyrst, að það er Ester, sem alltaf
hefir étið lútfiskinn. Og af því að
það eru engin jól án Ester, skrifaði
ég lútfisk á umslagið, sem ég nota
fyrir úttektarbók. Þetta eru oft hin
merkilegustu umslög, og móttakend
ur þehra eru oft hissa á því, hvað
við þurfum mikið að borða, og hvað
við notum mikið þvottaefni.
Snjórinn hélt áfram að falla eins
og mjúkur skýluklútur yfir hárið
á manni....Nei takk, síðast í maí
þarf ég engan skýluklút... .Ég sagði
við sjálfa mig, að fyrsti snjórinn
væri áreiöanlega gerður úr sama
viðkvæma efninu og jólin. Og nve
glöð skal éz líka verða, þegar hann
bráðnar og hverfur....
Það er fallegt þegar snjórinn fell
ur á andlitið og eins og hjúpur yfir
hárið.
Úti hitti ég verkstjórann, sem
spurði, hvort ég vildi ekki fá hluta
af jólagrísnum hans. Ég er alltaf
veik fyrir verkstjóranum, og sam-
þykki ávallt tillögur hans, jafnvel
þó að þær séu um svo hryllilegan
hlut sem broddmjólk.
— Engin jól án þess að hafa jóla-
grís, sagði verkstjórinn, og ég sam
sinnti vitanleya. Ég sagði \dð sjálfa
mig, að grísinn hans væri óvenju-
lega girnilegur, það sæist næstum
utan á honum hve fleskið væri fín-
gert. Ég hef oft klórað honum, þar
sem hann hefir staðið í garðinum.
Hann er einasti grísinn á búrarðin-
um, hestarnir standa líka úti í garði
en í hesthúsinu standa traktorar, í
hænsnabúinu er þvottahús, en í
svínast'unni standa fleiri traktorar.
Hver getur svo fullyrt, að allt sé
hefðbundið hérna í sveitinni? Nei,
hjá okkur verða engin jól....
Annars er svínakjöt alltaf gott.
Hver er kominn til að segja, að
ekki megi snæða það nema í desem
ber?
Allt gekk ágætlega, snjórinn
bráðnaði og ég stóð fast við teknar
ákvarðanir og tók ekki boðum í alls
konar jóiafagnaði. Dag nokurn sá
ég jólatertu og lútfisk teiknað á
innkaupaumslagið mitt. Ég hafði
vonazt til, að ég myndi losna við
það eins og annað í þetta skipti,
og lýsti yfir því, að ekki yrði um
neinn jólabakstur að ræða í mínu
húsi. Ester lýsti yfir því, að við
yrðum að hafa jólatertu með Lúsíu
kaffinu. Og þar sem ég á ekki í
neinum útistöðum við Lúsíu, kom
hin umbeðna jólaterta.
Þrem dögum fyrir jól var ég boð
in í kvöldkaffi með brauðskífum,
og ég er ekki svo einstrengingsleg,
að ég neiti að smakka á annarra
jólabakstri, ég tala nú ekki um
góðar brauðskífur. Þarna var á ferð
inni mikil jóladýrð, heimasteypt
kerti brunnu í fögrum kertastjökum,
það er að segja kertastjakarnir
brunnu nú eiginlega betur en kert
in. Við sátum meðal jólageita úr
hálmi (hvers vegna eru eldvarnir
ekki auknar um jólin?) og klipptum
út bréf utan um jólakaramellurnar.
■Ég legg ekki í vana minn að eyði
leggja skemmtun fyrir öðrum, svo
að ég sat og klippti líka, enda þótt
minn eigin jóladraumur hafi alltaf
verið að halda jólin alein í eyði-
mörk, og snæða döðlurnar nýjar
af trjánum, frekar en að belgja mig
út á marsipan.
Við fengum líka kókóskaramell-
ur, og ég fékk að taka þær með
heim. Ég stakk þeim umhyggjusam
lega til hliðar, því að allir vita,
hvernig jólakaramellur eru á bragð
ið, þær smakkast nákvæmlega eins
og þær líta út fyrir að gera, og þær
líta út eins og harðnað tannkrem.
Taxen þefaði þær samt uppi.
Hann hefir nóga lyktnæmi til að
verða afbragðs veiðimaður.
Tveim dögum fyrir jól lágu 56
jólakort á stofuborðinu. Já, við er-
um vinsæl, skuluð þið vita. Blom,
póstþjónn, hafði nákvæmlega sama
álit cg ég á jólunum, þessari hátíð
pappírskaupmanna.
— Þú verður að svara þeim, sagði
maðurinn minn með myndugleik.
Maður má ekki ganga of langt
með gerðum ákvörðunum.
En þar sem við höfum ákveðið að
láta jólin falla niður, áttum við
engin jólakort heima. Það hefði
ekki verið ákvörðuninni samkvæmt
Gleðileg jól!
BORGARFELL li.f. Klapparstíg 26
WÍSSSSS5$3S4353S5$ÍS«»SæMÍ35355S$S$SS533SÍS5«S$$53S5S3S$««SSÍ5ÍSSSa
S$$$$$SS5S5í$S5$SS3$$53SSS$53SS35$S3S5555$$S$5555$$$$S$$$5$$S$$5$$!{$$$5*
Tilkynning
frá Hitaveitu Reykjavíkur
Ef fyrir koma alvarlegar bilanir á hitaveitunni
hátíðisdagana, verður tekið við kvörtunum í sima 5359
til kl. 4 e. h. á aðfangadag og kl. 9—14 jóladag, annan
jóladag, nýársdag og annan í nýári,
Hitaveiia Reykjavíkur
að íara út og kaupa jólakort. Ég
skrifaði nú samt á nokkur jóla-
kort, sumir vinir okkar senda þessi
tvöföldu, þið vitið, og ég klippti
þau bara í sundur og sendi út um
allt, bara varð ég að gæta þess að
senda ekki kortin á sama stað og
við fengum þau frá.
Dag nokkurn fyrir jól kom verk
stjórinn með jólatré. „Til þess að
losa ykkur við að ná í það sjálf“,
sagði hann, „og gleoileg jól“. Ég
gat ómögulega farið að skýra hon-
um frá, að við héldum engin jól.
Þar að auki átti ég afgang af kara-
mellunum. Og svínakjötið. Og Ester
át lútfiskinn og fékk þar að auki
möndluna í grauntnum, hún var
líka sú eina, sem borðaði graut. Og
út úr ísskápnum kom jólatertan
hennar Lúsíu. Og jólin voru kom-
in....
ssssssssssssssssa
M.s. Goðafoss
fer frá Reykjavík mánudag-
inn 27. des. til vestur- og
norðurlandsins.
Viðkomustaðir: !
ísafjörður
Siglufjörður
Akureyri
Húsavík