Tíminn - 25.09.1956, Qupperneq 7

7
TÍMINN, þriSjudaginn 25. septembcr 1ÍM6.
Það er um þetta leyti árs,
sem grösin byrja að söina.
Bleikir akrar og siegin íún í
Fljótshlíðinni mæta enn sem
forðum auga manns úr hólm-
anum, þar sem Gursnar sneri
aftur. Féð er komið af Fja11 i.
Hyífar breiður íiSSasf um sleg
in túrs 03 sðinuð grSs í úthág-
anuni, sem tekið hafá á sig
hihrt fíngerða brúna blæ
hiriHa fyrstu haustdaga.
Á , slíkum haustdögum clska
menn náttúru landsins og igróður-
inn, ekki sízí þar sem bleikir
akrar meS þungum stráum blasa
viS Undiir hvitum jökulhúfum
handan ógnþrunginna jökulfljót-
ánna.
Andi Gunnars og átthagatrygg'ð
i'íkir enn í Fljótshlíðinni. Enda
þótt skrautljós kaupstáðalífsins
kveiki útþrá í ungum brjóstum,
feta þar flestir í fótspor Gunnars.
Þeim þykir, hlíðin fögur og ■snúa
þangað aftur og bjóða örlögunum
byrginn. Þéttbýlið í Fljótshlíðinni
talar sínu máli um þetta, þó að
óskráð sé enn „Njálssaga“ bess
unga fóiks, sem nú byggir sér þar
bú og brýtur land.
Fljótshlíðarbændur smala
skemmtilegan afrétt. Náttúrufeg-
urð er þar mikil og erfiði sihala-
mennskunnar gleymist, þegar
hjörðin stækkar og rennur eins og
fijót utan í hlíðunum meðfrain
stótánum á leið til byggSa.
Fegursia veður á 'ijaUinu
SlgurSur Tómasson bónði á
Barkastöðiúfl er ijáUkéngtír og
fyrirliSi' þeirra. sem leggjast út
íneð hunda og hesta íil-að Smála
afrettin.' Útilegan sú er ölhtm kær
flg sjálfúr heíir fjallkóng'uHnn far-
ið í göngur á hverju hausti frá því
að hann var fjórtán vetra og bjóst,
hénn fekki við að þessi væri sú
síðastá ieitarferð. En aldrei hef ég
verið í eins fögru gangnaveðri inili
á afréttinum og í þetta sinn, sagði
Sigurður. Þegar upp er lagt, veit
maðu.r aldrei hvernig kann a'ð
viðra og þess vegna búasl menh
við hinli versta og klæða sig kuldá
lega. Oft eru hausthretin líka
hörð til fjalla. Að þessu sinni var
sumarblíða í leitunum.
Féð éí’ líka nre'j fall'egasta múti,
hvítt cg hreiíit á lagðinn og haust-
lómbih búiig á sér teítir kjarnfó'ð-
ur fjáliártiiá. Ærnrr báru samt :í
sc'rtfia iagi í vor. líey voru ’éleg
í fyrráVct'.ifi eftir Óþurrkasuihárið
mikla og þar að auki víða heldur
af skornúm skammti. Þegar intið
er bern shCfiima, dmrfa fc-rnar
kjarHbetrá fóður síðari hluta vstr-
ar og erfílt er að vera með allt
i húsi Við hrakin og lítil hey um
sanðbúrðifin, þogar seint vorar.
HicSur falíer af greenu grasi
og iöfnbih nett á vetur
1 I\Tú er árferðiö betra og allar
hlo'ó'ur fuliar af grærtu og ilmandi
grasi. Gimbrarlömbunum verður
því flestum gefið líf og settar á
til að fjölga . stofninum, en hrút-
. lömbin þá ein rekin til slátrunar
’ og gimbrar, sem ekki þykir eftir-
i sóknarvert að setja á.
Fljót.shlíðai’bændur rmala. ; tór-
an afrétt og oru fimm daga í gong
um. Nu er komið svo, að leitar-
raean cru ailir á hestum. Fyrr á
árum þóttt niönnum frekar ástsaða
til ao sþara hestana og tímdu ekki
að láta bá í göhgurnar. Voru menn
þá flestii’ gangandi í leitunufn.
Sannleikurinn er líká sá, að ekki
er hægt að smala alH á hestbaki.
Flesta dagana verða fleiri og íærri
leitarmáhna að gnnga, en fegnir
verða rnenn þá hvíldinni að setj-
ast á bak þarfasta þjónsins að lok-
inrti langri og lýjandi smaiagöfcgu.
Góðir fjárhundar létta undir
i með leitamörtnum og slíkir hund-
j ar eru guils ígiidi á fjárjörðum.
i Fjármaðurinn katin iíka að meta
góðan hug bg áður fyrr og kannske
sums staðar enn iét húsbóndinn
hundinn sinn sitja við sama borð
og njóta þeirra rétta, er á borð
voru bornir. Og þannig er það líka
enn í leitunum. Góðir fjárhundar
eru hú orðnir heldur sjaldgæfir og
vseri ástæða til að rækta þá og
ala sérsíakiega upp, líkt og frsend-
ur okkar og vinir fjárbændur á
, Skótlahdi C’évá.
Tvær hætllr gista Fljótshlíoar- i
leitarmenn- í gangnamannákofum
á HeHisvöllum og við Hellrana.
Þeir eru 18 saman, er.da þarf að
smala víðáttumikinn afrétt. Farið
er leiigst til fjalla inn að Tcrfa-
hiaupi. Farið er með Markarfljóti,
þar sem það beygir til ncrðurs og
rennur síðan beint í austur um:
sinn.
. Að þessu sinni var safnið stórt,
sem af fjallinu kom, enda fjolgar
fé hjá Fljótshlíðarbændum á ári
hverju. Er talið, að um íimm þús-
und fjál’ hafi komið til réttar af
fjallinu að þessu sinni.
Sigurður fjalikóngur
Safnið rekið vil rétfar
Um hádegi á fimmtudag var safn
ið rekið til réttar. Var þá saman-
kominn þar talsver'ður mannfjöldi
til að draga í sundur og fagna fénu
af fjallinu. Bændur og búalið áítu
þar kæra endurfundi er menn
komu auga á kunnuleg andlit í
almenningnum, þegar búið var að
reka að og vngsía kynslóðin var
þó áköfust að "agna cndurfundum
! við lítil lömb frá vói’inu, sem nú
j voru varla orðin þekkjahleg. Þau
1 stóðu nú í hófmm og báru höfuðin
j hátt með stolti og létust ekki
þekkja leikbræður sínar og systur
frá vordögunum.
Það gengur fljótt ao rétta og
1 dilkar bændanna verða þéttsetnir
j af lagðprúðu afréttarfé. Þegar
Jrýirtkast í almenningnum bj’rjar
: skemmtilegur eltingarleikur við
j stöku kind, sem ekki vill slíta
ifrelsi sumarsins strax og forðast
i inannshöndina í lengstu log. Tveir
J ungir menn á að gizka 11 og 10 ára
ihaía króað af vænt hrútlamb og
! eru að keppast urn hvor er
j betra fjármahrtsefni . og mark-
1 gleggri. Þeir voru ekki sammála,
j en fjallkóngurinn stendur við rétt-
I arvegginn og horfir á með ánægju,
! því að hann sjálfur á lambið og
: getur því skorið úr. Fjárskiptin
i hafa annars ruglað mörkin, svo
j að kindurnar elztu, sem komu sem
í lömb að vestan eftir fjárskiptin,
! eru með ýmsum ókenni'egum
j mörkum, sem rugla hina ungu fjár
menn.
Lengi dags heyrast hófaskellir
á grundum, því að enn korna marg
j ir ríðandi í Fljótshlíðarrétt. Það
! glampar á reiðtygi og gullrekin
: svipusköft, þegar sólargeislar brjót
j ast fram milli þungbúinna skýja.
| Þegar líða tekur undir kvöld breið
jast aftur hvítar hjarðir um slegin
j tún í hlíðinni og ijárrekstrar lið-
i ast eftú’ mjóum akvcgum við
j hundgá og hófaskelli. — Féð er
komið aí fjalli í Fljótshlíðinni og
1 á stöku stað má enn siá kornstrá-
in bifast undir þungu öxi á b.leik
Um ökrum með hvíta .jökla í bak
sýn.
— gþ