Tíminn - 21.11.1956, Blaðsíða 9

T í MI N N, miðvikudaginn 21. nóvember 1956.
9
Hjartans þakkir faerum við ciium þeim, er sýndu vinarh'ug við
andlát og jarðarför
STEINUMMAfl
systur okkar.
Sérstaklega þökkum viö heimilisfólkinij Saurstaðum, og öllum
þeim, er hún dvaldi hjá árum saman, er sýnáu henni hlýju og
| nærgætni í hennar erfiöu lífskjörum. — Viö óskum ykkur biess-
unar guðs um alla framtíð.
Með kærri kveðju frá okkur.
Kristín Ásgeirsdóffir og bræður.
vera maður, sem eyddi tals
hefði ég kvænzt Edith Chap' annað um Joe Chapin, og það
in, sagði hann við eitt tæki! hafði ekki styrkt þá skoðun,!
færi, og virtist ekki í minnsta! að Edith Chapin væri nein :
verðum hluta tíma síns hjá ‘TOfa um að Edith hefði tek j Jómfrú. En hluti þess aðdrátt-
rakaranum, í handsnyrtistof
unni og hjá skóbustaranum.
Hann hafði litlar, hárlaus-
ar hendur og smávaxna fæt-
ur, sem á öðrum tíma og í
öðru landi hefðu getað gert
hann að virðulegum menúett
dansara. Hann var alltaf í
klæðskerasaumuðum fötum af
beztu gerð, alltaf dökkbláum,
ávallt með svart bindi og und
antekningalaust perlum
skreytta bindisnælu í því.
írskur uppruni var leyni-
Vopn hans. Hann leyndi ekki
hreykni sinni á upprunanum,
en hið írska blóð var í raun-
inni mjög áhrifamikið, þegar
um var að ræða að skjóta
þeim, sem ekki voru af írskum
uppruna, aftur fyrir. Hann gat
sagt skemmtilega sögu og var
oröleikinn vel, og enginn hefði
nokkurn tíma getið sér rangt
til um uppruna hans. Hann
var mikill samkvæmismað-
ið honum.
Jarðarfarir voru hluti af lífi
Mike Slattery, og jafnvel þótt
hann hefði ekki verið stjórn-
málamaður, var ekki ósenni-
legt, að þær hefðu samt átt
sinn hlut í lífi hans.
Þessi jarðarför gekk herfi-
lega, en það hafði svo sem
mátt búast við því. Hann gaut
augunum til bekkjarins þar
sem Edith Chapin sat alger-
lega svipbrigðalaus ásamt syni
sínum, dóttur og bróður. Við
mótmælenda jarðarfarir gat
það vel komið fyrir, að einhver
félli í öngvit, en sjaldan var
grátið, hvorki hátt né í hljóði,
eins og við kaþólskar jarðar-
farir. Mike Stattery grét
hvorki við jarðarfarir eða aðr-
ar samkomur. Hann hafði að-
eins grátið í eitt einasta skipti
síðan hann varð fullorðinn.
Það var þegar dóttir hans,
Margaret hafði komið til hans
ur, og einn þeirra, sem tekið j og tilkynnt, að hún hefði tek-
var eftir. En í einu atriðijið ákvörðun sína; hún hefði
skjátlaðist þeim óírsku — er j fengið innblástur og ætlaði að
þeir héldu, að þar með væri I ganga í nunnuregluna Hið
saga skapgerðarmannsins1 heilaga hjarta Jesú. En það
sögð. En hann blekkti ekki j var ekki sorg, sem kom hon-
írana; þeir sáu í gegn um j um til að gráta daginn þann;
hann en auðsýndu honum þol j það var gleði föðurins, vegna
inmæði er hann uppfærði ;þess, aö þessi ófríða stúlkukind
sjónarspilið. Hins vegar þurfti
nánari kynningu eða árekstra
til þess að koma þeim óírsku
í skilning um, að í rauninni
hafði loks fundið þá tilveru,
sem hún gæti verið hamingju-
söm í. Hreykni gerði einnig
vart við sig með honum í sama
arafls, sem hún hafði á hann,1
skapaðist vegna þess hve hon
um var ómögulegt að hugsa!
sér hana liggjandi á bakinu,!
tilbúna til að taka á móti eigin j
manni sínum (eða hverjum
sem var, ef út í það var far-
ið) — og þetta gerði hann sér
ljóst. Því að hún hafði reglu-
legt aðdráttarafl á hann, og
það hafði hún alltaf haft.
Öðru máli gegndi með Ann,
dóttir hennar, sem nefnd
hafði verið falleg í hvert skipti
sem fólk fékk tækifæri til að
dásama fegurðardísir Gibbson
ville. Enginn hafði nokkurn-
tíma kallað Edith Chapin fall-
ega, en samkvæmt skoðun
Mike Slattery komst hún samt
miklu nær því hugtaki en Ann.
En þá skoðun hafði hann fyrir
sjálfan sig, og hafði aldrei lát-
ið hana í Ijósi við nokkurn,
en enginn hafði heldur heyrt
Mike kalla nokkra konu fall-
ega, ef hægt væri að setja
hana í samband við syndir.
Ann Chapin hafði verið tengd
við syndina allt frá því að hún
var ungfrú í Holtons skólan-
um. Slattery stúlkurnar fjór-
ar höfðu einnig gengið í skóla
ungfrú Holton, og sögurnar úr
skólanum, • sem þær sögðu
heima, höfðu gefið Mike
Slattery ágætar bendingar.
Það var varla hægt að segja,
að upplýsingar um reiknings-
kunnáttu Ann Chapin væru
aaiæsæstfesas
Jarðarför
var hann slunginn stjórnmála j mund. Hið heilaga hjarta Jesú
maður. Hann ól með sér fyr-'var virðuleg regla, og úr því j gagnlegar, en stúlkurnar
irlitningu á miðlungsmönn-
um í hópi írskra, og þeir kom
ust ekki hjá að veita því at-
hyeii; hins vegar var hann
maðurinn, sem fara varð til,
ef koma skyldi einhverju í
að ein dóttir hans vildi gerast I höfðu líka sagt frá, að Ann
nunna, var ágætt að hugsa I Chapin og ein Stokes stúlkn-
til þess, að í þessari reglu var
hún með dætrum hinna beztu
kaþólskra fjölskyldna. Ef
Edith Chapin hefði veriö
anna hefðu ekið út í sveit með
slátrarasveininum í vagni
slátrarans. Stúlkurnar tvær
höfðu yfirgefið skólann eftir
reikningstímann kl. 11, og þá
gegn; væri það á annað borðjnunna, hefði hún áreiðanlega
mögulegt. reyndist hann fús; | verið í þeirri reglu. Þótt sonur j voru þær í einkennisbúningi
honum tókst þannig að halda1 og dóttir Edithar sætu hjá^skólans. Það fylgdi sögunni,
aga á þeim, bæði með að henni á kirkjubekknum, aftr- jað vagn slátrarans hefði stað-
rétta hjálparhönd við og við, ‘ aði það alls ekki Mike Slattery j ið lengi kílómeter fyrir utan
einnig vegna hreykni þeirra frá að ímynda sér hana sem' veginn. Klukkan var orðin sjö
yfir þeim fram, sem sam- j nunnu, og sorgarslæðan sem' um kvöldið, þegar stúlkurnar
landi þeirra hafði náð. Strax 'hún bar, gerði þessa ímyndun komu heim. Klukkan ellefu um
kvöldið hafði Mike Slattery
tekizt að koma því til leiðar,
að hinn ungi bifreiðarstjóri
og hann fékk minnsta grun hans greinilegri. I starfi sínu
um, að Joe Chapin hefði áhuga1 sem stjórnmálamaður haföi
á að verða forseti, gerði hann j hann oft rannsakað og not-
upp við sjálfan sig, að Joe ’ fært sér það sem hann nefndi, slátraravagnsins yrði ekki rek
væri ekki til þeirra hluta ' svefnherbergislíf fólks. Eitt!inn- — Ef þér látið reka hann,
æskilegur, og frá þeirri stundu j sinn hafði hann notfært sér fellur þessi saga aldrei í
voru möguleikar Joe Chapins leynda kynvillu eins mótstöðu j gleymsku, sagði Mike. — Sjáið
að engu orðnir. Samt féll! manns. í annaö sinn vergirni (Þér um fólkið í skólanum, ég
Mike Slattery prýðilega við,konu andstæðings. Enginnjsiíai s3a um piltinn. Það var
Joe Chapin. Joe var heiðurs- hafði neinar upplýsingar, sem' Því ekkert samband á milli
maður, það var venjulega hægt væri að nota gegn hon- ki118 skemmtilega ferðalags,
um sjálfum, en þau sérein- sem Chapin og Stokes dæturn
kenni fólks, spilling eða víta- j ar fóku þátt í, og för unga
vert athæfi, sem hann vissi; mannsins úr bænum nokkru
ekki um, var ekki til, — 0g'seinna- Hann yfirgaf bæinn
ekkert þessa hrærði hann til j og, eins og Mike sagði við konu
meðaumkunar. En honum sina> hafði hann ekki huS
hægt að sjá fyrir gjörðir hans
og hann myndi tæplega valda
neinum vandræðum. Þar að
auki var eitthvað drengilegt í
fari hans, sem hafði aðdrátt-
arafl á Mike Slattery, sem var
faðir fjögurra stúlkna, þar af hafði aldrei tekizt að ímynda mynd unr hvaðan uppsögnin
einnar nunnu. Margt af því, jsér Edith Chapin án fata, og
sem hann gerði fyrir Joe Chap
in, gerði hann vegna þess, að
hann notfærði sér hann sem
son sinn, án þess þó aö þurfa
að taka neina föðurlega á-
byrgð. Og sumt, sem hann
gerði fyrir Joe Chapin, gerði
hann vegna þess, að hann dáð
íst:i að Edith Chapin. — Ef
ég hefoT véríð' hi'Ötrfíáéi'antii,
ekki heldur Edith og Joe Chap
in í nánasta einkalífi þeirra.
Hann gat ekki hugsað sér
Edith Chapin þegar hún stóð
upp _ úr baðkeri og þurrkaði
sér. í huga hans var hún ávalt
fremur hávaxin kona, alltaf
fullklædd, og brjóstin án geir-
varta. Ep eftir þ.ví, sem -árh*
Steinunnar Jónsdótfur
frá Kvoslsek,
sem artdaSist 14. þ. m„ fer fram frá BreiSabólsfaSarkirkiu laugar
daginn 24. þ. m. kl. 2 e. h.
María Sg'jrdardóttir, Sigurður Tcmasson.
(nnilegustu þakkir faerum vi3 öllum þeim, sem auðsýndu okkur
samúð og hiuttekningu vi3 fráfall og jaroarför sonar okkar,
Iliuga Jens.
Guðrún og Þorleifur,
Stykkishólmi.
-
Baðstofan
kom.
Nítján ár eru liðin síðan
það var.
Þegar allt kemur til alls
er það ekki svo langur tími.
Og þó dágóður tími, þegar
tekið er tillit til, að Edith
Chapin var aðeins 40 ára, þeg-
ar það skeöi. Kona um fert-
ugt, já einmitt; - aðeins einu
fFramhald af 6. síðu)
ur út. Eg byrjaði að lesa ritstjóra
rabbið fremst í heftinu, og þar
rak ég augun í setningar, sem ég
get ekki stillt mig um að vekja
athygli á, svo langt finnst mér
þær vera fyrir neðan prestlega
virðingu, og því sendi ég baðstof
UMni þessar línur.
Þarna er verið að ræða um Skál
holtshátíðina og minnzt á það að
raddir hafi komið fram um, að
viðeigandi hefði verið að bjóða
kaþólska biskupnum hér á landi
á hátíðina og jafnvel að annast
þar einhvern þátt hátíðahaldanna.
Þarna eru viðhöfð óviðurkvæmi-
leg lítilsvirðingarorð um kaþólska
söfnuðinn. Þar segir t. d. „Samt
virðast hinir virðulegu forystu-
menn örlitla rómverska safnaðar-
ins í Reykjavík hafa ætlazt til
þess að slíkra réttinda fengju
þeir að njóta í lútersku landi“.
Og síðar segir: „Það er ekki að
furða, þótt rómverska kirkjan og
alþjóðakommúnisminn stangist illi
lega á, þar sem þeim lendir sam-
an. Þau eru nógu lík til þess.“ —
Þetta var óþarft. Þurfti ritstjór-
inn, sem er prestur, endilega að
bregða bræðrasöfnuðinum ka-
þólska um smæð? Og var nauð-
synlegt að svívirða kaþólska
kirkju með því að segja hana líka
kommúnisma? Með þessu svívirðir
presturinn um leið sina eigin
lútersku kirkju, því að guð og
menn vita, aö hin kaþólska og
lúterska eru tvær greinar á sama
tré.
Þá segir í þessu spjalli, að ekki'
hafi verið hægt að ætlast til, a J
lúterska kirkjan biði hinni k-i-'
þólsku að annast þátt Skálholts-
hátíðarinnar, því að kaþólska
kirkjan mundi ekki hafa tekið í
mál að bjóða hinni lútersku neitt
slíkt. Hún sé því að ætlast til rétt-
ina, sem hún vilji alls ekki veita
sjálf.
Þetta bjóst ég ekki við að heyra
af prestsmunni, og þetta er í sann
leika ókristiiega mælt. Hér er ver-
ið að boða, að launa skuli illt meö
illu, gjalda högg fyrir högg. --
Kristur bauð hinn vangann, þegar
hann var löðrungaður, og það sit-
ur illa á prestlingi að ætla að
bæta um þá kenningu. Einmitt af
því að kaþólska kirkjan mundi
ekki hafa gert slíkt boð, sem hcr
var um að ræða, átti hin lúterska
að gera það. Það er nýstárleg
kenning lúterskrar, kristilegrar
kirkju, ef hún ætlar að réttlæta
verknað sinn með því, að aðri '
geri slíkt hið sama. —Kristinn.“
Eg læt bæði þessi bréf fjúka í
dag, og vona að síminn og prest-
urinn eigi sér nægar málsbætur.
Það eru til svo margar hliðar á
málunum. —HárbarSu;.
liðú.jháfði rfarui heyrt eM .og
HVAÐ SAGÐI TITO?
(Framhald af 6. síðu)
að um var að ræða aðeins nokkurn
hluta foringjaliðsins, sem neyddi
sínum sjónarmiðum að nokkru
leyti upp á hina. Og að þessu stóðu
þeir, sem um langt skeið voru
næstir Stalín og enn hafa ekki
skipt um stöðu“.
í ræðulok aðvaraði hann Rússa
st*rklega, að láta nú verða af því,
að losa sig við persónudýrkumna
að fullu og öllu, þeir þyrftu að
losa sig við „litlu stalinana" ekki
sWur en þá stóru.
Pravda rís upp
Þefcta varð allt saman ofraun
fyrir rússnesku leiðtogana og
Pravda, sem nú upp úr lielginni
reis upp og hellti sér yfir Tító
og ræðumennsku hans, og sakaði
hann um að vera að blanda sér í
mál, sem honum kæmu ekki við.
Er svo að sjá, sem úti sé vinskap-
urinn í bili a. m. k. Ýmsir óttast,
að þessi skrif boði, að stalínistarn-
ir séu orðnir ofan á, og á það
benda líka aðfarirnar í Ungverja-
landi. En margt er óljóst og
nniralfiJÚ! huliðiiál hakiivið j árntj aldið.
Cinerama-aðfercln
(Framhald af 4. síðu)
andi sýningar og töku kvikmyndi.
Það, sem einkum er við að stríðá
enn, er að nokkuð vill bera á því,
að myndin er samsett. Þrjár film-
ur eru sýndar samtímis með þrem-
ur aðskildum sýningarvélum og f é
hraði vélanna ekki algerlega sam-
stilltur, hleypur kannske vinstri
armur myndarinnar aðeins upp og
rífur þannig heild myndarinnar.
Þá er annað, sem var bersýnilegt,
þegar undirritaður sá „Cinerama
Holiday", að liringsvið láta Cine-
rama illa. Það er cins og hring
sviðið komi upp í miðjunni og falli
niður til hliðanna, þannig, að
skautahlaupari, sem leikur listir
sínar á hringlaga svelli spanar
niður brekkur í utjöðrunum og
hringsnýst á hóli í miðjunni.
I. G. Þ.
prklfmTI' S-.SÍMIT «2287rng
l’iiivili:iijiiiHl; jiiiiii;iiiriiiiií i. mm.