Tíminn - 06.02.1957, Síða 9

T>|,Sf I.N.lfl), niiðvjlýwtti^gipa'6.febrúar '1957.
9
íflgiru
eftir að heita Joseph Benja-
mín Chapin, eins og ég. Ertu
ekki glöð?
— 'Þétta' gekk ágéetlega',
herra Chapin ,alveg ágætlega,
sagði Mc Ilhenny. | ,
•;— Þakka yður fyrir, ;Mi
Mc Ilhenny, sagði Joe.’ ’
— Hvers vegna segirðu að
allt hafi gengið vel? spurði
Ann. Var þá eitthvað að?
— Nei, auðvitað ekki, sagði
Joe.
— Má ég sjá hann? spurði
Ann.
■— Eftir svolitla stund, sagði
Mc Ilhenny.
— Hvers vegna þarf mamma
að vera vetk til þess að eign-
ast bróður handa mér?
— Hún er ekki alvarlega
veik. Það er næstum eins og
hún sé með mislinga.
— En hún liggur í rúminu.
Og læknirinn kom, hann er
uppi ennþá, sagði barnið.
— Þaö er af því að litlu
börnin eiga að liggja næstum
alltaf í rúminu þegar þau eru
nýkomin og þess vegna vildi
hún vera í rúminu þegar
English læknir kæmi með litla
bróður.
— Hvernig kom English með
hann?
— Hann geymdi hann í litlu
svörtu töskunni sinni, sagði
Mcllhenny.
■— Hvers vegna kafnaði
hann þá ekki, fyrst hann var
1 töskunni. Hann hlýtur að
yera voðalega lítill.
— Það er hann líka, sagði
Joe. Pínu lítill.
— Nei, hann er ekki svo
lítill, sagði Mcllhenny. Hann
yegur heil sjö pund.
— En ef ég vil hann ekki?
spurði Ann.
— O, þú verður stórhrifin
af honum. sagði faðir henn-
ar.
— En ég hef ekki einu sinni
séð hann, pabbi. Ég er ekkert
viss um að ég vilji hann.
— Jú„ þú verður áreiðan-
lega hrifin af honum, sagði
Joe. Alveg eins og vð urðum
glöð þegar þú fæddst.
— Hvar á hann að sofa?
— Inni hjá mömmu held ég.
í vöggunni sinni,
— í vöggunni minni, sagði
Ann.
— Hvernig verður það á lit-
inn?
— Þú færð sjálf að ráða
því.
— En þá fær hann mitt
rúm. i! II I! II -I 1 IHl !••'! s ’ li11 ii!
— Ja, kannski og kannski! ,J
ekki. yB
R
Ka
1
rúm handai
Þá’má hanh fá gamla
y
\
híer:
rúmið mitt strax.
— Við sjáum nú til.
— Pabbi? Viltu bera mig
upp svo að ég geti séð litla
bróður.
— Bera þig? Svona stóra
stúlku?
— Ég er ekki stór, ég er bara
lítil.
— Nú skal ég segja þér hvað
ég ætla að gera. Fyrst fer ég
einn upp og svo kem ég bráö-
um niður aftur og þá skal ég
bera litlu stóru stelpuna upp,
svo að hún fái að sjá litla bróð
ur sinn. Veröur það ekki gam-
an.
— Jú, pabbi.
— Farðu þá til Margaret
og bíddu eftir mér hjá henni.
— Margaret er úti í eld-
húsi hjá Marian.
— Farðu þá út í eldhús til
þeirra.
— Hún er náttúrlega þreytt
en English segir að henni líði
vel. Og Mildred?
— Ég hef áhyggjur af
Mildred; sagði' Arthur. '\Ég
ætlá méð' hennj. jtil" Fíladelf í.u
í v.iku ,Qg láta 'sérfr^ö-
ling ljta.á;þana?f Hvgö .^ldurðu
'aðrhún sé þung? Hwpdrað og
fimm pund.- i '
— Drottinn minn dýri,
hundrað og fimm pund?
— Já, og það versta er samt
að enginn virðist skilja hvað
að henni gangi. Hún var næst
um hundrað og þrjátíu pund
þegar við giftumst. Billy segir
aö það sé ekki krabbamein,
þykist vera viss um að það sé
ekki. Eir hann segir ekkert
um hvað það sé, sem gangi
að henni, svo að ég ætla aö
láta þennan mann í Fíladelf-
íu lita á hana.
— Sérfræðing?
— Hann er sérfræðingur í
blóðsjúkdómum, þaö er eitt-
hvað-í sambandi við blóðkorn
in skilst mér. Fyrst ætlaöi ég
aö láta Malloy athuga hana.
— En hann er skurðlæknir.
1 — Ég veit það. En þá fengi
maður þó að heyra skoðun
annars en English.
— Ég held að Billy væri illa
— Jú, sagði Joe. Það skal
ég gera.
— Stundum talarðu alveg
eiiis og Marian, sagði barnið.
— Jæja, svo að ég tala eins
ag Marian.
— Þú ert svo skemmtileg-
ur, pabbi.
— Er ég nú skemmtilegur
líka?
— Já, sagði barnið. Er ég
líka skemmtileg?
Hann lyfti henni upp og bar
hana fram.
— Kemurðu strax niður aft
ur? spurði hún.
— Eins fljótt og ég get.
— Ætlarðu að bera mig nið-
ur aftur, þegar við erum búin
að sjá litla bróður?
— Ja, þá er nú kannski kom
inn háttatími fyrir þig. En
við skulum sjá til.
— Þegar þú segir að við
skulum sjá til, gerirðu það
alltaf. Það gerir mamma ekki.
— Hm. Þetta skulum við
tala betur um seinna. Og nú
erum við komin alla leið.
Seinna, þetta sama kvöld,
eftir að sú góða kona frú
'mKmmimiMimmimumimiimmiiuniiiuiiiuiiuuiinuiiiuniiiiniMiniiiniTunmnimmmmincinnv
LÖGTÖK
Já, það var þín vagga gtokes var farin (hún sagði
þegar þu varst litil. En ert þu Ann að storkurinn hefði kom_
nokkuð á móti því að hann
fái hana núna?
■— Jú, sagði barnið. Einhver
hefur tekið brúðuna mína úr
yöggunni og fleygt henni í ein
hvern stól. Það ma ekki.
— En það var bara gert til
að litli bróðir kæmist fyrir,
Sagði Joe. Og þú vilt frekar
að hann fái vögguna en brúð-
jan þín.
.— Nei, sagði barnið. Og
kannski flytur einhver hann
Svo í rúmið mitt.
—Nei, það gerir enginn,
sagði Joe. Þú færð að vera í
rúmihu þínu þangað til þú ert
orðin svo stór að við verðum
að'katipá ttýtt rúm hanöa þér.
— Viltu ekki bera mig þang við það Hann getur ekki þolað
aö * Malloy.
— Fjandinn hirði Billy. Ef
ég væri ekki búinn að ákveða
að fara til Fíladelfíu með
Mildred myndi ég hringja
sjálfur í Malloy.
— Hann kæmi áreiðanlega
ekki, að minnsta kosti ekki
meðan Billy er læknir þinn.
Og Billy getur gert jafn mikið
fyrir þig og Malloy. Malloy
myndi sennilega senda hana
til sérfræðings líka. Meira að
segja til sama sérfræðings.
— Sennilega, já. En ég er
orðinn óþolinmóður aö bíða
eftir bata sem aldrei kemur.
— Hefur hún þjáningar?
— Ekki beinlínis, en hún
er orðin ákaflega máttfarin.
Hún kvartar ekki, en þegar
hún horfir á mig, er það stund
um eins og hún sé aö grát-
bæna mig um að gera eitt-
hvað til að hjálpa sér. Hvað
get ég gert?
— Það sem þú gerir. Þú get
ur komið henni til sérfræð-
ings. Og reynt að hressa hana
upp og sjálfan þig með.
Kannski getur hann séð í
fljótu bragði hvað að henni
er.
— Rose fer með okkur ef
rannsóknin stendur lengur
en fáeina daga verður hún
kyrr hjá Mildi'ed.
— Rose er ágæt stúlka, al-
veg ágæt.
— Já og henni þykir vænt
um Mildred. Þannig ætti'að
vera milli systra en er bara
fjandi sjaldan, sagði Arthur.
— Annars hefur ekkert sér-
stakt borið til tíðinda ,á skiúf-
stofunni í dag. Karl Schneider
leit inn. Hann vildi láta okk
ur athuga hvort hann geti
farið í mál við járnbrautafé-
lagið vegna þess hvað það
dregst hjá þeim með nýju lín
una. Ég sygði honum að hánn
I Eftir kröfu tollstjórans í Reykjavík og að undan- |
1 gengnum úrskurði vei'ða lögtök látin fram fara án frek- =
| ari fyrirvara, á kostnað gjaldenda en ábyi’gð ríkissjóðs, |
| að átta dögum liðnum frá birtingu þessarar auglýsingar, I
I fyrir efth’töldum gjöldum: Söluskatti og fi’amleiðslu- |j
I sjóðsgjaldi 4. ái’sfjórðungs 1956, sem féll í gjalddaga l
| 15. jan. s. 1., áföllnum og ógi’eiddum gjöldum af inn- |
| lendum tollvörutegundum, matvælaeftirlitsgjaldi og I
| tryggingariðgjöldum af lögskráðum sjómönnum.
I Borgarfógetinn 1 Reykjavík, 4. febrúar 1957.
1 Kr. Kristjánsson. |
ÍiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininiiiiiniiiinmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiNÍf
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii1^
| NAUDUNGARUPPBOÐ (
§j verður haldið í húsakynnum Silju h.f. að Vesturgötu 53, g
i hér í bænum, fimmtudaginn 14. febrúar n. k. kl. 1,30 j|
| e. h., eftir kröfu tollstjói'ans í Reykjavík. Seld verða alls |
| konar áhöld og vélar, til sælgætisgerðar, s. s. suðupottar, |
I hrærivélar, valsar og eldavél. Ennfremur nokkur vinnu- |
| borð, ritvél, samlagningarvél, stimpilklukka, ski’ifborð |
| og margt fleira. |
| Greiðsla fari fram við hamarshögg.
E Borgarfógetinn í Reykiavík. =
nTiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiMiiiiiiiuiiiiuiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiimiiiiimmiiimiiiiiiimiiiiiiiIi'
Ann að storkurinn hefði kom
ið með litla bróður og látið
hann detta niður um reyk-
háfinn) kom Arthur McHenry
í heimsókn.
— Það er gott að þér þykir
ekki meira variö í kampavín
en mér, sagði Joe.
— Mér finnst það rétt eins
og sápa á bragðið, sagði Art-
hur. Til hamingju með þann
nýkomna, skál.
— Já, skál fyrir þeim ný-
komna, sagði Joe.
Þeir drukku viskíið í botn
og grýttu síðan glösunum í
arininn án þess að segja orð.
Síðan skáluðu þeir fyrir Edith.
— Hvernig líður henni?
spúrði Arthur,
Bélför
Hetgu Ingimundardóttur
fer fram frá Fossvogskirkju næslk. fimmtudag 7. þ. m. kl. 10,30
árdegis. Athöfninni í kirkjunni verSur úivarpað. — Þeim, sem
vildu minnast hennar, er vinsamlegast bent á minningarsjóð óháða
Fríkirkiusaf naðarins.
Aðstandendur

Hjartaniega þökkum við ölium þeim mörgu, nær og fjær, er
auðsýndu okkur innilega samuð og vináttu við andiát og jarðarför
konunnar minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
Krisfínar Þ. Gunnarsdóttur,
Kálfatjörn.
Guð blessi ykkur öll.
Erlendur Magnússon, börn,
tengdadóttir og barnabörn.