Tíminn - 10.09.1957, Side 4

TÍMINN, þriðjudaginn 10. september 1951«

Til eftirbreylni fyrir þá, sem gjaman
vilja verða fullkomnir eiginmenn
• _______________________________________________ ____
ræ^TiW BV9 * fi■3=1 MíR •TPiraryBWáf S«‘i«assrsw:«rS7S **33rW&®"»WBIfc- S
Hæsta hlutfallstalan af óliam-
ingjusömum hjónaböndum kom
fram meoal þeirra kvenna, sem
vissu ekki-hve miklar tekjur menn
þeirra höfðu. Hlutfallstala ham-
ingjusamra hjónabanda lækkaði
eftir því sem sambúðin var lengri.
Þessum vísindalegu og óróiman-
tísku staðreyndum var safnað á
þann hátt, að læknar dreifðu
spurningaeyðublöðum með.al giftra
og ógiftra kvenna, sem voru sjúkl
ingar þeirra.
Um 18,000 eyðublöðum var
dreift, en sumir læknar færðust
undan að koma þeim í hendur ó-
giftra kvenna. Rösklega 6000 eyðu
blöðum var skilað útfylltum
„Það virðist vera partur af
siðalögmáli vestrænna þjóða,“ seg
ir í hinni 642 blaðsíðna skýrslu,
sem inniheldur þær upplýsingar,
sem hér liofir verið greint frá, „að
það sé rangt ,og ósiðsamlegt að
hafa boldleg mök við karl eða
konu fyrir giftinguna. Þó er ekki
tekið eins strangt á þessu þegar
karlmenn eiga hlut að máii .
Hins vegar virðist fyrrgreint siða
lögmál síður en svo í hávegum
haft, því að nærri því tvær af
hverjum fimm giftum konum og
ein af hverjum fjórum ógiftum
hafði hrotið það.“
Það er niðurstaða þeirra manna,
sem fyrir þessari rann.sókn stóðu,
að hamingjurik æskuár stuðli að
hamingjuríku hjónabandi. Fjórar
af hverjum fimm konum, sem
spurðar voru töldu sig hafa verið
hamingjusamár sem hörn, gátu
upplýst, að þær væru líka ham-
ingjusamar í hjiónabandiau. En
sama svar gaf aðeins helmingur
þeirra, sem áttu daprar æskuminn
ingar.
Þá leiddi rannsóknin líka í Ijós
að mikið veltur ó því, að konan
þekki og skilji hinn væntanlega
eiginmann. Þær sfem litu á hjóna
bandið sem veg til hammgj.uriks
líifs, virtust fremur hrep.pa hnoss
ið en hinar, sem ekki litu jafn
björtum augum á málið.
Úr Daily Telegraph.

Hinn fullkomni eiginmaður er
vöðvastæltur fr.emur en fríður.
Hann er hugulsamur og góðhjart-
aður og skilningsgóður, blóðheit-
ur og barngóður og hefir svipaða
kýmnigáfu og kona hans.
Þetta er myndin af hinum full-
komna eiginmanni, eins og henni
var fyrir skemmstu brugðið upp í
skýrslu, sem brezkir fræðimenn
hafa saimið. Hún er byggð á víð-
tækri skoðanakönnun meðal
hrezkra kvenna. Á bak við hana
stóðu sálfræðingar, hjúskaparfræð
ingar og læknar.
Fjörutíu af hundraði ógiftra
kvenna, sem spurðar voru, lögðu
mikið upp úr kröftum eiginmanns
' ins. Fjörutíu prósent til viðbótar
fannst kraftarnir skipa talsverðu
máli.
Aðeins þremur af hundraði
fannst mikilvægt, að eiginmaður-
inn væri fríður, en 16 fannst það
skipta nokkru máli. Afganginum
virtist standa hjartanlega á sama.
Þriðjungi kvennanna fannst aid
ur 'hins tilvonandi eiginmanns ekki
mikilvægur. Næsta lítil áherzla
var á það lögð, að maðurinn hefði
svipaða menntun og trúarskoðanir
og konan.
Níu af tíu þeirra kvenna, sem
ekki voru orðnar 21 árs, en spurð-
ar voru, kváðust hlakka til að gift
ast og eignast börn. Flestum kon-
unum fannst það mikilvægt, að
hjónaefnin kæmu sér saman um,
hve rnörg börn þau eignuðust og
bvernig þau höguðu uppeidi
þeirra.
Nærri allar voru sammála um,
að æskilegt væri að reyna að safna
^parjfé, ...ef eitthvað kæmi fyrir“.
Allar voru konurnar ásáttar um
:ið til þess að hjónabandið yrði
farsælt, yrði að vera algert sam-
komulag itm, hvernig fjölskyldu-
tekjunum væri eytt. Aliar töldu
þær líka mjög æskilegt að konan
vissi upp á eyri, hve miklar tekjur
maður hennar hefði, og að hún
fengi vasapeninga, sem hún þyrfti
eriga grein að gera fyrir. Aðeins
þremur af hverjum fimm fannst
hins vegar sjálfsagt, að eiginmað-
urinn fengi vasapeninga!
Sú skoðun var almenn. að full-
komin hreinskilni ætti að ríkja
milli hjóna. Eiginmönnum bæri að
hjálpa til heiima, og tvær sf hverj
um þremur ‘hinna aðspurðu sögðu
að eiginmaðurinn ætti að vera
æðstráðandi á heimilinu.
Eftir að skoðanakönnunin hafði
opinberað drauma ógiftra kvenna,
sneru fræðimenn sér til þeirra
giftu. Hlutfallstala hamingjusamra
hjónabanda lækkaði eftir því sem
sambúðin varð lengri.
Árangurinn var þessi: Ovenju-
lega hamingjusamar, 36 af hundr-
aði; mjög hamingjusamar, 35;
sæmilega samingjusamar, 4; ákaf-
lega óhamingjusamar, 2.
Það reyndist meira um ham-
ingju'söm hjónabönd meðal há-
launaðra en láglaunaðra. Það var
minna um hamingjusöm hjóna-
bönd í þeim flokki þar sem kon-
urnar unnu utan heimilisins. Sum
ar gerðu það af fjárhagsástæðum
og kannske vai þetta oí mikið erf-
iði.
Nýstárleg, sænsk íbúð
Á sýningu, sem sænsku samvinnufélögin hafa haff
í Stokkhólmi í sumar, er m. a. sýnd íbúö, þrjú ner-
bergi, eldhús, baS, þvotfahús og fatageymsla á 90 fer-
mefra gólffleti. Byggingameistarinn, sem íbúöina teikn-
aöi, telur að i framfíðinni ætti aö reyna að ná því
takmarki, að fjögurra manna fjölskylriur þurfi ekki að
þrengja meira að sér en sem svarar þessari íbúðar-
stærð. Það, sem í fljótu bragði virðist helzt vera ný-
stárlegt við þessa íbúð, er það, að í staöinn fyrir fata-
skápa inni í svefnherbergjunum, er gert ráð fyrir ein-
um síórum skáp, sem gengið er í úr innri forstofu. Þar
á að fást rúm fyrir lín, skó, allan fatnað fjölskyldunn-
ar og vel það. í ytri forstofu er m. a. hilia fyrir raka
skó, en undir henni er hitalögn. — í eldhúsinu er sér-
stakt vinnuborð fyrir saumaskap og öll þjónustubrögð.
A því er rúm fyrir saumavéi og skúffur undir fyrir
það, sem til saumanna þarf. Gert er ráð f.yrir sjálf-
virkri þvottavél í þvotfahúsinu, svo að iítið rými er
æflaö til að þurrka þvoffinn. Baðker er í þyottahús-
inu, en önnur snyrtitski í sérstökum Idefa við hiiðina
á þvottahúsinu. Stór ókostur virðist það vera, að ekki
er gert ráð fyrir neinpi geymslu og einnig er ég held-
ur vantrúúð á, að það sé í samráði við húsmæður að
hafa eldhúsið á móti suðri. Jafnvel í veðurfari eins og
hér, getur þá orðið óþægilega heitt á matvælum. i//;

Bréfkorn Frá París
Eftlr Art Buchwald
Kæri ferðafélagi
i

BALKONG

Nú er sumarleyfum að Ijúka og
ferðamenn að setjast um kyrrt
heima við starf sitt og til að
bíða næsta sumarleyfis. Við
þessi tímamót skrifar Art Buch-
vvald eftirfarandi hugvekju frá
París:
ÞAÐ ER útbreiddur ósiður
ferðamanna, sem hittast á skipi
eða öðru farartæki, og eiga þar
einhver samskipti, að láta ná-
ungann fá heimilisfang sitt skrif-
að á blað. Og í hrifningu augna-
bliksins láta þeir þetta fljóta:
„Blessaður líttu nú inn ef þú verð
ur á ferð.“
Ní.tíu og níu prósent af fólki
lætur sér aldrei til hugar koma
neitt slíkt, en einn af hverjum
hundrað tekur þetta alvarlega. Og
þá byrja vandræðin.
EINN AF vinum vorum, sem
við gelum hér kallað Sam Markay,
býr í Sioux City í Bandaríkjunum,
og hann varð ný
lega fyrir sárri
lífsreynslu, sem
sprottin er af
hugsunarleysi
konu hans. Hann
skýrir svo frá, að
hún hafi látið
345 samfarþeg-
um á hafskipinu
Queen Mary í té
nöfn þeirra og heimilisfang, á-
samt áskorun um að líta inn, ef
þeir kæmu til Sioux City.
Þetta var í fyrra. í sumar voru
Markayhjónin heima til þess að
ná sér fjárhagslega eftir Evrópu-
ferðina í fyrra. Svo var það á
kyrrlátum sunnudegi nú í sumar,
að dyrabjallan hringdi, og þeg-
ar Markay opnaði dyrnar, stóð
á tröppunum maður, kona og
fjögur börn.
„Ha, ha, sæll og blessaður Sam“
hrópaði maðurinn og rétti fram
hendina. „Blessaður karlinn, þú
hefir elcki breytzt hætis hót síðan
í fyrra á „Queen Mary“.
Sam þekkti ekki manninn, hafði
óljósan grun um að hafa séð
hann áður, en nafnið mundi hann
ekki. Hann rétti fram hendina án
hrifningar.
„Þú manst eftir Lucille," hélt
maðurinn áfram. „Og þetta eru
krakkarnir okkar. Þau voru ekki
með okkur á skipinu.“
„Viljið þið ekki líta inn?“
spurði Sam fyrir kurteisissakir.
„Þakka þér fyrir,“ sagði maðurinn,
og var þá raunar kominn inn í
forstofuna. „Það er svei mér upp
lyfting að sjá þig aftur heilla-
karlinn við áttum leið hér í gegn
um borgina, erum að ferðast með
börnin í bílnum — látum Evrópu
fá hvíld í ár — ha — ha, — og
þá rann allt í einu upp fyrir mér
ljós: Ileyrðu Lucille, sagði ég. Er
það ekki einmitt hérna sem Sam
Markay á heima? Og Lucilla var
viss um að það væri einmitt hér.
Hún kom svo með adressubókina
og það stóð lieima. Þatta var nú
meiri heppnin, gaman að sjá þig
aftur Sam.“
FRÚ MARKAY hafði heyrt
hávaðann fram í eldhúsið og hún
koin nú á vettvang. Maðurinn sá
hana um leið og hún kom í eld-
húsdyrnar, hljóp til og greip í
hönd hennar. „Hæ, Rut, ævinlega
sæl og blessuð, og þú fríkkar með
hverju árinu.“ Hann hristi hönd
hennar í ákafa meðan hann lét
dæluna ganga. „Heyrðu Lucille,
komdu og heilsaðu upp á Rut.“
Frú Markay var ekkert minnis-
betri en maðurinn hennar. Hún
var eitt spurningarmerki og
horfði vandræðalega á manninn
sinn.
Á meðan þessu fór fram voru
börnin komin inn í stofu og farin
að leika sér með minjagripina,
sem frú Markay hafði komið með
frá Frakklandi.
„En hvað þið búið skemmtilega
hérna, sagði aðkomufrúin, og lit-
aðist um í stofunni.
„Má bjóða ykkur glas af víni?“
spurði frú Markay vonleysislega.
Maður tók hana á orðinu: „Þú
veizt vel Rut, að aldrei smakkaði
ég dropa á skipinu ha-ha-ha-ha,
en ekki held óg að góður viskí-
sjúss mundi gera mér neitt tií,
en Lucille vill helzt gin. Krakk-
arnir geta fengið kók.“
Þegar frú Marlcay var búin að
bera fram drykkinn, tók maður*
inn til máls á ný:
„Segðu mér eitt. Hvað var eigin
lega um Larry Dismond?“
Sam Markay horfði undrandi á
manninn. „Um hvern“ spurðl
hann.
„Æ, þú veist, náungann, sem
sat við næsta borð í matsalnum.
Náungann sem var í töskubusn*
isnum. Þú mannst eftir honum?‘*
Sam kinkaði kolli, en án þesa
að vita, um hvern maðurinn var
að tala.
„Þú manst þó Sam kvöldið góða
þegar þú datzt í sundlaugina um
borð. Ila-ha-ha-ha. Og hélzt utau
um þá ljóshærðu í fallinu ha-ha.“
Maður veltist um af hlátri.
„Hvar var ég?“ spurði frú
Markay.
„Blessuð góða, þú varst háttuð.*'
Sam var orðinn náfölur. En ná«
unginn hélt áfram: „Hefur þú
nokkurn tíma séð þá ljóshærðu
síðan?“
STRÁKURINN, sem var að leiká
sér með dýrasta mingjgripinn,
missti hann, og hann brotnaði,
Frú Markay fölnaði.
Maðurinn hló. „Krakkarnir eru
alltaf að gera eitthvað af sér,“
sagði hann. „Það er aldrei friður,
segðu frú Markay að þér þyki
fyrir því að hafa brotið þetta,“
sagði hann í ávítunartón.
Strákur herpti saman varirnar,
en sagði ekki orð. Maðurinn slð
hann utan undir. Hann rak upp
org. »
„Farðu út í garð og leiktu þér
við hina krakkana. Lofaðu pabbá
og mömmu að vera í friði og rifja
upp endurminningarnar frá því |
fyrra.“
Krakkarnir voru nú öll komin
út í garð, og óðara byrjuð að rífa
upp blómin, sem frú Markay hafðl
plantað um vorið. Túlípanai
blómstur flugu um sviðið.
„Hafið þið nokkuð heyrt frá Bill
Moss og hans konu? spurði Luc-
ille. !
Markhjónin hristu bara höfuð*
ið.
„Við fáum jólakort frá þeim,"
sagði Lucille.
Markayhjónin sögðu ekki neitt,
HEYRIÐ ÞIÐ, nú dettur nsél
nokkuð í hug,“ sagði maðurinn.
„Ég tók mikið af myndum í íerða*
laginu og ég er með þær allar I
bílnum. Eigið þið ekki skugga*
mvndavél?“ !
Áður en Sam Markay gat full-
yrt, að svoleiðis tæki væri ekki
til í húsinu, kom maðurinn auga
á vélina úti í horni, og var sam-
stundis rokinn á dyr.
Ég kem undir eins aftur, sagði
hann um leið og hann skellti hurð-
inni.
Það var komið fram undir kvöld
þegar þau voru búin með helm-
ingin af myndunum.
„Má ég bjóða ykkur að borða
með okkur,“ stundi frú Markay.
„Það var fallega boðið Rut,“
sagði maðurinn. „Krakkarnir eru
húnir að fá leið á pylsum og smur-
brauði."
SEINT UM kvöldið kvöddu gest-
irnir Sam Markay og frú.
„Þetta hefur verið ánægjulegur
sunnudagur. Eitthvað skemmti-
legra en flækjast um bæinn og
horfa á byggingar og skemmti-
garða. Það var heppilegt að ég
mundi eftir að þið voruð einmitt
hér, Já, það var gaman á Queen
Mary í fyrra. Og það var ekki sízt
ykkur að þakka. — Maður lítur
inn aftur, ef íeið liggur hér um.“
(NY Herald Tribune, Tíminn
hefur einkarétt á íslandi á
birting greina eftir Art Buch-
wald.)