Tíminn - 11.10.1957, Blaðsíða 9

T í M I N N, föstudaginn 11. október 1957.
iiP
lÍL
r-is
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiuiniiiiimiiiiiiiiiiiiitiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiini

ÍNTERMEZZO
■
III
i

SAGA EFTIR ARTHUR OMRE

hafi gróðursett eikina strax
eftir jarðarförina, mælti hún
það er að minnsta kosti eitt
þúsund ára. Heldurðu að vík
ingaskip sé í þessum haug?
Hann trúði því statt og stöð
ugt að svona skip leyndist í
haugnum. Þeir hafa víst bæði
barmað sér og tárast þegar
dauðinn nálgaðist. Og þræl
arnir áttu skyldmenni, áttu
líka ættingja, sem syrgðu þá
það hefir verið hræðilegt.
Ég veit það ekki. Þeir hafa
víst haldið aö þetta væru for
lög. Já, þeim voru nú ætluð
þessi örlög, en nú er það öðru
vísi. Heldurðu að þeir lifi á-
fram.
Já, ég held það, en enginn
veit hvernig. Það er sennileg
ast. Enginn veit þó hvernig
þeir lifa, enginn. Það væri lít
ið vit í þessu öllu, ef viö lifð
um ekki líkamsdauðann.
Adda sat kyrr og var á-
hyggjufull.
Pabbi segir að þegar við
déyjum séum við dauð, þá lif
um við aðeins áfram í eftir-
komendunum.
Við lifum í niðjum okkar
fyrir því. En ef nú jörðin
brynni eða sundraðist. Þá
væri úti um kynkvíslirnar, og
þá væri þetta tilgangslaust.
Einhverntíma komast menn-
irnir í samband við hina fram
liðnu við erum ekki komnir
nógu langt í því ennþá. Það
verður að hafa sinn gang. Við
getum ekki flýtt þróuninni
— Hefirðu lesið þetta, eða
hugsaðu svona?
— O, ég hefi lesið sumt í
þessu efni, en sumt hefi ég
hugsað um. Einhverjir hafa
skrifað svipað fyrir þúsund-
um ára, en fjöldinn, sem á
eftir kemur gefur sér góðan
tíma. Hvergi hefi ég þó les-
ið um það, að jörðin geti for-
gengið, og þetta sé tilgangs-
laust líf.
Adda horfði á hann og
brosti. Við erum svo alvarleg
vegna þess að við sitjum í þess
um gamla haug. Hún smeygði
hendinni léttilega undir arm
hans, svipaðist undir trénu og
sönglaði. Sólin glampaði á
sléttum haffletinum og geisl
arnir glóðu líka í hárlokkun
um hennar. Hún strauk þá
frá enni sér og raulaði. Bárð
ur veitti því athygli að hún
var mikið ennishærri en Mar
grét. Adda raulaði létta vísu,
sem þau kunnu vel bæði tvö
Hún lagði hendina í skaut sér
og söng:
Nei, ekkert fegra fært oss
lífið getur,
en fyrsta sinn að kenna ástar
þrá,
og engin hjartans ósk mér
hlýj ar betur,
en ávallt slíkum vini dveljast
hjá.
Þetta skilur Bárður Strand
ekki mælti Adda, hallaði sér
aftur á bak og hló. Fór gainla
uppsetningin á hárinu mér
betur.
— Þú skalt bara herma eft
ir öðrum stúlkum og spila full
orðna dömu.
Eg er komin á átjánda ár-
ið og orðin fullorðin. Ég er
ur Margréti Just póstkort og
fékk skemmtilegt bréf aftur
fullorðnari en þú. Þú ert svo á föstudaginn. Spurningin um
föl. Hann greip um höfuð fötin olli honum stöðugt ó
hennar. Er ég það? Hún hall j þæginda. Bárður ráfaði hægt
aði sér skjálfandi að honum. | framan við gluggana hjá
Léttur skjálfti fór um hana, j Berntsen og spölkorn lengra
líkast því er mildur blær , með götunni. Svo sagði hann
hreyfir espilauf. Hún lagði höf j við sjálfan sig. — Hagaðu !
uðið á axlir hans. Það er svalt j þér skynsamlega maður, þú
tautaði hún og horfði í sól, hefir ekki efni á þessu. Aleiga
ina, sem stóö yfir hæðadrag | hans voru fjórar krónur, sem
inu í vestri. / lágu í borðskúffunni í þak-
Bárður fann að henni var
kalt. Hann stóð upp og reisti
hana á fætur, en hún hló og
hallaöist aftur aö trénu.
Þú ert sterkur, Bárður, þótt
þú sért grannur. Það er sjálf
sagt skólinn. Hvað ætlarðu að
taka fyrir þegar þú ert bú-
inn? Fara út í buskann. Þeir
segja að þú fáir gott próf. Hún
ballaði sér að trénu og starði
yfir hafið.
Bárður kvaðst vilja vinna
hérna í nágrenninu fyrst, ef
til vill árlangt áður en hann
byrjaði nám að nýju.
Ó, hrópaði hún, stökk niður
hæðina, dansaði á stignum,
sló út. höndum og söng. Rödd
hennar hljómaði þýtt:
„Skipið veik burt með vininn
minn, vinur minn,
kemur þó aftur annað sinn,
annað sinn
héðan ég fæ mér fríðan svein
fríðan svein
betra er það en búa ein, búa
ein —
æskudjarfan dreng“.
Bárður veitti því athygli að
hún var um það fulltíða kona.
Fyrir ári síðan var hún bara
langur stelpukrakki. Ég man
þegar hún gekk í skólann með
vaxdúktösku í hendi. Þá hafði
ég verið eitt ár á vélbát.
Hún hljóp á undan honum
og hló.
— Góða nótt Bárður, kall
aði hún og stökk yfir grjót
garðinn. Hún nam staðar um
stund í greniskóginum og ieit
til hans og hljóp svo lengra í
köflótta kjólnum.
Bárður hélt upp á kvist-
herbergið, sat þar stundar-
korn með bækur sínar og
byrjaöi síðan á stuttu bréfi til
Margrétar Just. Um nóttina
dreymdi hann, stúlku, sem
fyrst var Adda Steines og síð
an Margrét, og svo unga
stúlku í Grangemouth í Skot
landi. Þau lágu í grasinu og
kysstust.
Liðin var vinnuvika, frá
mánudagsmorgni til laugar-
herberginu. Hann fann að
jafnvel hin minnst skuld
myndi valda sér óþæginda.
Auk þess var það ásetningur
hans að draga saman nokkr-
ar krónur til frekara náms.
— Nei, sagði hann hátt,
stúlka, sem á móti honum
kom horfði á hann undrandi
og þá tók hann að raula, svo
að söngla, svo að stúlkan
stæði hann ekki að því að
vera að tala við sjálfan sig.
Hann hafði tekið ákvörðun
sína, og varð nú rórri.
Bréfið til Margrétar lá hálf
skrifað í vasanum. Hann gat
svo sem lokið við það á póst-
húsinu. Hann stanzaði utan
við dyrnar og horfði niður göt
una, sem lá að höfninni og
járnbrautarstöðinni, vegurinn
sem hann gekk á sunnudag-
inn var við hlið ungu, fall-
egu stúlkunnar. Bárður gekk
hratt að Breiðgötunni fram
hjá Englesen og út á þjóðveg
inn.
í Þegar hann kom að dyrun
um heima hjá sér stóð Holm
þar með afar barðastóran hatt
á höfði í alvarlegum samræð
um við föður hans. Meðan
Bárður var að borða í eld-
húsinu, heyri hann Halm
sega i byrstum tón: — Þér
vitið jafn vel og ég, að hann
er byrjaöur aftur. Strand svar
aði með hægð: — Farið þér
inn og spyrjið hann.
— Það þýðir ekki að ég
tali við hann. Allir vita þetta.
Hann hyggur sig geta ávallt
farið sínu fram. Svo mildaði
hann róminn og fór að spalla
um lóðina sunnan við húsið.
— Bara nokkrir fermetrar.
Vildi Strand ekki ákveða sig
með að selja? En Strand sagði
ákveðið nei. Hann kvaðst
ætla að nota blettinn fyrir
kartöflugarð. Hólm hélt að
hann hefði nóg pláss fyrir
garð á flötinni handan við
birkilundinn. Þar eru um 20
ekrur. — Ég sel ekki fermeter
svaraði Strand.
Bárður fylgdist með umræð
unum af áhuga. Skyldi hann
dagskvölds. — Bárður rölti einhverntíma fá fasta stöðu,
eftir veginum er lá frá skól- j annað hvort innan lands eða
anum. Honum fannst vikan' utan, gæti það orðið í meira
hafa verið all-viðburðarík, þó 1 lagi ánægjulegt að eiga sumar
að eiginlega ekkert sérstakt
hafi borið til tíðinda. Nú var
hann að hugsa um hvað það
skyldi vera.
Létt teiknivinna barst ó-
vænt í hendur hans. Hann
hafði ákveðið að bíða með að
fá sér ný föt í tvö ár. Nú
greip hann áköf löngun til
fatakaupa og Berntsen var
mjög liðlegur.
Á mánudaginn sendi Bárð
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
bústað á lóðinni. Mörgum
sinnum hafði hann dregið upp
í huga sér mynd af heimkomu
sinni frá útlöndum. Húsið ætl
aði hann að byggja úr forn-
grýti eins og Tangens húsið
í Odda. En þó átti það að
vera nokkuð stærra, þrjár
samliggjandi stofur við hlið-
ina á vatninu. Svefnherbergi
og bað, rúmgóð forstofa og
gott eldhús. Svona innrétt-
HANDHÆGU BLAU
DOSUNUJL
HEIMSþEKKT GÆÐAVARA WSfá
\
WíVíV.V.V.%W.V.V.%WAV.V.%V.V.V.%VAV.V.V.%W
■* \
ínnilega þakka ég börnum mínum, tengdabörnum, ;■
;I bavnabörnum, frændfólki og vinum fyrir heimsóknir, ;j
;í gjafir og skeyti á sextíu ára afmæli mínu hinn 29. ;«
;! sept. síðastliðinn.
;■ Guð blessi ykkur öll.
í :■
■; Þórdís Björnsdóttir, ■;
í Skriðufelli. I’
V.SV.V.V.'.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V/.V.V.V.V.V.V.VA
V.V.V.V.V.V'.V.VV.V.V.V.V.V.V.V.V.’.V.V.'.V.V.'.V.V.'
ií i
;Alúðarþakkir til allra þeirra, sem glöddu mig með .■
■:
;. heimsóknum, gjöfum og heillaskeytum á sjötugsafmæli í;
;■ mínu 25. september síðastliðinn.
I; Sofía Jósafatsdóttir
:■ í
.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V.W.VVV