Tíminn - 23.12.1957, Qupperneq 9

Reyfejíúk, mánudaguritm 23. des. 1957.
9
WÍ&llÉP
ffift. 'iSÍíl sth^eviip^f 9*»ii
viVáísí hvíV«rt» tif»V < eh
$ký***ha$ b&t. ií* h«
— Hvað erbu g'ömul?
— 44 ára.
— HvaS ætlarðu aö gera |
núna?
— Ég hef skrifað Gerry og!
sagt honum að ég hafi yfir- l
gefið Charlie. Jafnskjótt og ég
heyri frá honum, ætla ég að
le'rta hann uppi.
Ég varð felmtri sleginn.
— Þú gerir þér ljóst, að
l>að er örlítil og afskekkt ný-
lenda sem hann á heima í.
— Ég býst ekki við að þú
munir kunna við þig þar.
— Hann lofaði mér að ég
mætti koma til hans ef lífið
yröi mér óbærilegt eftir að
hann færi.
— Leggurðu svo mikið upp
úr orðum ástfangins manns
á unga aldri?
— Jiá, þlegar viðkomandi
maður er Gerry Morton.
Ég var niðurbrotinn. Ég
sat þögull langan tíma. Þá
sagði ég henni söguna um
veginn, sem Gerry liafði lagt.
Ég ýkti dálítið og gerði sög-
un-a afar áhrifaríka.
— Því ertu að segja mér
þessa sögu?
— Ég hélt það frekar góð
saga?
Hún hristi höfuðið og
brosti.
— Nei, þig langaði að sýna
mér fram á, að hann væri
ungur og áhugasamur og svo
upptekinn af verki sínu að
hann hefði ekki tíma til að
isinna öðrum hlutum. Ég
mundi ekki tefja hann við
starfið. Þú þekkir hann ekki
eins og ég. Hann er svo ótrú-
lega rómantískur. Hann álít-
ur sjálfan sig brautryðjanda.
Ég er hrifinn af áhuga hans
að vinna stórvirki í lítt numd
um löndum. Það er stórkost-
legt, er það ekki. í s saman-
burði við það, virðist lífið hér
hégómi og eftirsókn eftir
vindi. En vitaskuld er ein-
manalegt þar. Jafnvel félags
skapur við miðaldra konu
væri vel þeginn þar.
— Hugsarðu þér að gift-
ast honum? spurði ég.
— Ég fel mig í hans hend-
ur. Ég vil að það verði hans
vilji en ekki minn.
Hún talaði svo einfaldlega
og blátt áfram að þegar ég
fór, þá var ég ekki vitund
reiður við hana. Auðvitað á-
leit ég hana heidur heimska,
en ef menn létu heimskupör ,
kvenna alltaf hafa áhrif á sig j
mundu þeir lifa í sífeiidu reiði!
kasti allt sitt líf. Ég hélt að j
allt mundi' lagast. Hún sagði |
að Gerry væri afar róman- |
tískur. En ég býst við að Gerry
mundi verða illa við þegar
hann fengi bréfið frá Marg- !
ery. Ég held að Margæry
myndi einnig verða fyrir von-
brigðum, jæja það mundi
ekki gera henni mikið iilt,
hún mundi fara aftur heim
til eiginmannsins og ég var
ekki í vafa um að þau mundu
lifa í friði og velsælu það
sem eftir væri ævinnar.
En atburðirnir fóru á ann-
an veg. Atvikin réðu því að
mér tókst ekki með nokkru
móti að ná tangarhaldli á
Charlie Bishop næstu daga,
en skrifaöi honum og bauð
honum að borða með mér á-
kveðið kvöld í næstu viku.
Ég stakk upp á því að við
færum í leikhús, þótt ég væri
ekki sérlega hlynntur því,
því ég vissi aö Charlie var
hávaðasamur og þrætu-
gjarn við skái. Ég
óttaðist að hann myndi gera
sig að fífli ef við færum í
leikhús. Við ákváðum að hitt
ast í klúbbnum og borða þar
áður en við færum í leikhús-
ið. Ég kom á tilsettum tíma.
Ég beið, en hann léfc ekki sjá
sig. Ég hringdi heim til hans
en fékk ekkert svar, svo ég
áleit að hann væri á leiðinni.
Mér er illa við að missa af
upphafi leikrita, svo ég hafði
farið inn og beið hans þar,
svo að við gætum farið bemt
í sætin þegar hann kæmi. Ég
hafði pantað mat til að spara
tímann. Að lokum varð ég leið
ur á að bíða og fór upp og
borðaði einn. Hann birtrst
ekki. Ég hringdi til Marsh-
hjónanna og þjónn kom með
þau skilaboð að Bill Marsh
heíði svarað í símann.
— Heyrðu, veistu nokkuö
um Charlie Bishop, spurði ég.
Við ætluðum að borða saman
og fara í leikhús, en hann
hefir ekki látið sjá sig.
— Hann dó núna í dag.
— Hvað?
Ég hrópaði svo hátt, að þeir
sem næstir mér sátu litu upp.
Veitingasalurinn var troðfull
ur og þjónarnir voru á þön-
um. Síminn var á borði gjald-
kerans og þjónn kom með
tvö vínglös á bakka og af-
henti gjaldkeranum peninga.
Dyravörðurinn vísaði tveimur
mönnum til sætis og hrinti
mér óvart um leið og hann
gekk framhjá.
— Hvar ertu staddur?
spurði Bill.
Ég býst við að hann hafi
heyrt skvaldrið í kringum
mig. Þegar ég hafði upplýst
hann um það, spurði hann
hvort ég gæti komið til hans
jafnskjótt og ég hafði borðað
matinn. Janet vildi tala við
mig.
— Ég kem strax, sagði ég.
Janet og Biil satu i dag-

ljósið

Kertaljósin eru fögur, en þau geta
einnig verið hættuleg. — Foreldrar,
leiðbeinið börnum yðar um með-
ferð á óbirgðu ljósi. Um leið og vér
beinum þessum tilmælum til yðar,
óskum vér yður öllum
gleðilegra jóla
*
Brunabótafélag Islands
Af hverjwn er myndin?
í Skrifaranum á Stapa segir:
,,Um ástsmál Baldvins Einarssonar hefir fátt verið ritaS, en
vafaiaust margt skrafað á sínum tíma. Af bréfum Baldvins verður
ekki annað ráðið en að hann hafi borið ástarhug til Kristrúnar
Jónsdóttur á Stærra Árskógi til dauðadags, þótt atvikin höguðu
því svo, að hann þættist neyddur til að kvænast annarri konu“.
Með konu sinni eignaðist Baldvin son, Einar Bessa Baldvins-
son, sem er í miðju á myndinni. Bessi bjó í Þýzkalandi, en kom í
heimsókn til íslands árið 1907.
Bókin Skrifarinn á Stapa er þrotlaus sjóíur skemmtilegs
fróÓIeiks af mönnum og málefnum á 19. öldinni. —
Bókfellsútgáfan