Tíminn - 15.01.1958, Blaðsíða 9

Tíminn - 15.01.1958, Blaðsíða 9
TÍM'INN, miðvikudaginn 15. janúar 1957. 9 éjjith lyJnnerátaJ: Sú uócmnci Framhafdssaga VWJWMV.V.W.V.\%W.VV.VV\^^V%VAWWWVVWI Gerist áskrifendur að TÍMANUM Áskriftasími 1-23-23 - - *i - r r r —irr-n-n-rr-rmmr-rpnnnnmnnpn 11111 iimww MjiiiiuiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiimmmmiiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiíiiiuiR 4 Hann virtist eícki heyra það sem ég sagði. — Þarna koma strátoarnir, sagði hann, þegar tveir bláir linoftrar skutust fram undan rauðm'áluðum húsveggnum og hlupu niffur bryggjuna. Þegar á eftir birti-st kona í húsdy-i unum og veifaði hend- inni. Allt var einis og það átti að vera. Börn eru töfrandi, það hefir mér alltaf fundizt. Það er auö vitað rétt, aff þau hafa sín einkenni og sína siði, og þeg- ar miaður fer að eldast þolir maður kannske ©kki vel allt uimstanig þeirra og hávaða, en ég hef aldrei þreytzt á að horfa á þau. Það giaðmar jafn an yfir mér við að sjá börn. Sum eru sem blóm, önnur sem ung dýr, finnst mér. Þegar ég sat þarna í bátn- um og horfði á dremgina hans Hinnks, fannst mér þeir minna á. kiðlinga. Hárið var ljóst og hörundið bjart, og hreyfingar þeirra voru í senn 'Stirðlegar og æskumjúkar. Hákon, sem var ellefu ára, reri með löngum karlmannleg um togum og spyrnti fast í þóftuna. Klas var sjö. ára, yndi mitt og eftirlæti, hann ©at í skut og átti bágt með að hafa augun af kökupokanum, sem ég hélt á í hendinni. Hann brosti glaðiega tii mín, 02 ég skildi hvað hann átti við. Augun hans voru ssemsk- blá og berir fætur hans aisett ir Skrámum eftir mýbitið. Hann sagði fáöt og lét eldri bróður sinn verða fyrir svör um. Það var Hákon ssm tók tösk una miína, þegar við stigum upp úr bátnum, en Kias stakk litlu, þrýstnu hendinni í lófa mér. Þannig gengum við heim að húsinu. Ég hafði hugann svo bund inn við hnokkann litla við hlið mína, að ég gleymdi nær ai- veg að veita því athygli, hvern svip endurfundir hjónanna báru, en mér er nær að halda, að þeir hafi verið ofur venju- légir, og handtak húsmóður innar var hlýtt og innilegt og brcsið bjart, þegar hún bauð mig veikomna. Svo var strák- unum sikipað Qð skemmta mér meðan húsmöðirin fór að matbúa með hiálp nýkominn ar stúlku. Hinrik hvatf þeg- ar niður að baðstaðnum, og þ-gar Hðkon var búinn að fá 'Súkk’''aðÍ!kcku. úr pcfea mín- um, hljóp hann á eftir hon- um. En Klas dvaldi rólegur hjá mér og leiddi mig síðan um nágrenni hússins og sýndi mér beztu b! áberj arunnana og knattleiksvöiiinn, þar sem és hafði verið að leik með öðru fólki áður fyrr á dögurn Pcintuisar og Margrétar. Ég reyndi meira að segja að slá kncttinn til þes að gleðja drenginn. Svo fðrum við að heimsæikja Díöniu, heimilistík- ina, sem var nýbúhi að eign- ast hvolpa og tók hreykin á móti okikur. Svo var ég orðin svo þreytt, að ég fékk að leggja mig út af um stund og sofnaði brátt. Ég vaknaði ekki fyrr en eftir tvær stund ir, og þá var kominn kvöld- verðatími. Maturinn var góður eims og | stúlku, sagði Hnrik og leit til oftast hjá Ingiriði. Ég þótt-| dyra, þar sem nýja vinnukon ist viss um, að hún hefði bú- ! an hafði horfið út með hæla- skellum. — Þú veizt nú, hvaða það er erfitt að ,fá góðar hjáipar stúlur núna, sagði hún og vott aði fyrir þykkju. Ég heyrði, að þetta mál hafði oft verið rsett áður. -— Og tvær stúlkur á borð við þessa eru lítið betri en ein. Og svo sneri hún sér að mér og sagði. Ég ætlaði að reynia að omast af með eina ið matinn til ein, því að ekki þurfti annað en líta á nýju vinnukonuna til þess að sann færast um, að hún var ekki líkleg til afreka í matseld. Ég hafði oft undrast það, hve Ingiríður hafði litla og lélega húshjálp. Hún var alltaf af hafa vinnukonu- skipti, var sjaldan ánægð og það virtist svo, sem stúlkurn- ar væru e'kki heldur ánægð ar. Ég er ekki viss um það, en stúlku yfir sumarið, og ég mér hefir oft komið til hugar, held að það takist. Það er Fasteignaskatíar að það ha-fi stafað af því, að þær fengu aldrei að vinna verkin sjálfstætt og einráðar. Hún var ætíð með í störfum í eldhúsinu, og hún vakti yf- ir hverri hreyfingu stúlkn- anna. Hún var einnig óþreyt- andi að segja þeim til og fyr ir verkum. Þótt hún væri miild og góðhjörtuð, var eins og hún gæti ekki trúað neinum öðr- um fyrir hússtörfunum en sjálfri sér. Þetta var einn hinna fáu annmarka hennar og hann bitnaði að sjálfsögðu mest á henni sjálfri. Hún hafði sj'aldan tíma til að létta sér upp. Núna eftir á hef ég látið mér koma til hugar, að hefði hún gefið sér svolítið meiri tima til að ver-a hjá Hin rik og tala við hann í stað þess að vera ætíð önnum kaf in við hússtjórn, þá hefði sam band þeirra kannske orðið nánara. Mér fannst Ingiríður áikaf lega þreytuieg í þetta sinn, jafnvel þreytulegri en ástæðá væri til, þótt hún væri van- fær. Það vottaði fyrir bláleit um rcsum í kinnum og undir augum. Augu hennar voru við kvæm og fölleit eins og í öðr um ljóshærðum konum, og hún gekk ætíð með sólgler augu úti á sumrin. En þegar hún var gleraugnalaus inni, sást farið eftir þau greini- lega. Hún var hvít á húð um hverfis augun, en að öðru leyti með ljósbrúnum smáfreknum um aillt andlitið. Hákon hafði erft hin ljósu augu hennar, en au-gu Kias voru dökkblá. Föt hennar höfðu óhreink azt svolítið við eldhúsísitörfin. Hún hafði sett á þau slettu, er hún smakkaði á sósu í flýti. Hún tók ékkert eftir þessum brúna bletti, sem gljáði á milli tveggja hnappa. Við Hinrik komurn auga á hann jafnsnemma. — Þú verður að hafa barna smekk, góða mín, sagði hann í gamni, hallaði sér fnam og ekki svo mikið að gera hér, þegar ég er oft-ast ein með drengina. Hinrik hrukkaði ennið, sá ég, og nú taldi ég kominn tíma til að leggja orð í belg. — Nú talar þú óskynsam lega, sagði ég — Á þetta að vera sumarhvíld hér eða kannske aðeins hegningar- vinna? — Alveg rétt, Bricken, sagði Hinrik. — Hvort á það heldur að vera, það verður hún að gera sér Ijóst. — Hegningarvinna, sagði Ingiríður. — Um það er ekki að villast. — Nei, þú átt að fara vel með þig, sagði ég. Þú átt að baða þig í sjónum og liggja í hengirúminu og lesa skemmti legar bækur. Ég veit að það er einmitt það, sem Hinrik ætla'st til. — Já, en hvernig ætli út- litið hér inni í húsinu yrði þá, sagði hún. — Kærðu þig kollótta um það, sagði ég. Þið deyið ekki, þótt hér sé rykugt eða mat- urinn viðbrenndur af og til. — Ekki ég að minnsta kosti sa-gði Hinrik, — en þú veizt nú hvernig Ingiríður er. — Ingiríður, sagði ég ákveð in — þú hagar þér kjánalega. En þú hefiT auðvitað leyfi til þess. En ég held, að þú gætir breytt þessu og fengið meiri hvíld og ánægju af dvölinni hér. — Ég vona það, sagði Hinrik cg var mýkri á manninn. — Halló, Fjóla, kallaði hann svo. — Hún hei'tir Linna, sögðú Ingiríður og börnin hvíslandi. — Jæja, Linna, sæktu löngu flöskuna, sem ég lagði í kctdu geymsluna. Ingiríður horfði athugul á stúl'kuna, þegar hún tó'k tapp ann úr flöskunni. Það flóði út úr glasi mínu. Stúlkan var mjög s'kjálfhent. — Þarna sérðu, mátti lesa úr svip Ingi þurrkaði sósuna burt með ríðar. munndúk sinum. Og nú heyrði ég aftur örla á gremju undir gamantóninum. Ingi- ríður hlaut að hafa heyrt hið sama, því að hún roð-n'aði enn meira. — Æ, þetta var óheppni. Ég skal skipta um föt þegar eftir matinn. Það er elns og allt gangi á afturfótum liér í húsinu í dag. Gasvélin er elds neytislaus, og nýhöggni viður inn, sem Joel kom með, logaði illa. Eldurinn slokknaði hvað eftir annað undir pottunum okkur. Mér kæmi ekki á óvart þótt ég væri sóbug líka. Það er annars gaman, að þú skulir loksins vera komin hingað til okkar, Bricken, sagði Hinrik. — Vertu nú vel- komin og skál. Ingiríður lyfti glasi sínu með okkur. Mér fannst samt, sem e-kki fylgdi fullur hugur máli hjá henni. Og þá varð mér allt í einu ljóst, hvers vegna mér hafði ekki verið boðið út í Stóru-Lokey fyrr. S'kaiiatssótt drengjanna og ferðalag Hinriks hafði aðeins verið viðbára. Ástæðan hafði verið sú, að Ingiríður vildi það ekki. Hjónabandið var i Hinn 2. janúar féllu í gjalddaga fasfeignaskattar § I til bæjarsjóðs Reykjavíkur árið 1958: 1 Húsaskattur. § Lóðarskattur. 1 | Vatnsskattur. I | Lóðarleiga (íbúðarhúsalóðá). | Tunnuleiga. Ennfremur brunatryggingariðgjöid árið 1958. 1 Öll þessi gjöld eru á einum og sama gjaldseðli fyrir 1 hverja eign, og hafa gjaldseðlarnir verið bornir út I | um bæinn, að jafnaði í viðkomandi hús. I I Framangreind gjöld hvíla með lögveði á fasteign- I i unum og eru kræf með lögtaki. I i Fasteignaeigendum er því bent á, að hafa í huga, | 1 að gjalddaginn var 2. janúar og að skattana ber að i greiða, enda þótt gjaldseðill hafi ekki borizt réttum 1 1 viðtakanda. = | Reykjavík, 13. janúar 1958. j | Borgarritarinn. j§ (luiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimuiimiiuiiuimumiiiimniiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiiMiiuinituI W.W.-.W.W.W.%W.«.W.W.W.VW.W.V.%W.W.%M =: * í I; Hjartans þakkir færi ég öllum þeim, sem glöddu I; í mig með heimsóknum, gjöfum og heillaóskum á 100 ára í afmæli mínu. ;» :• Guð blessi ykkur öll. ;• í; Guðmunda F. Jónsdóttir, I; I; Sandfellshaga. I; •: í V.V.V.V.V.V.V.V.V.'.V.V.V.V.V.V.V.’.V.V.-.Vr’.V.V.-.V V.V.V.V.W.'.W.V.'.V.V.V.V.V.-.'.V.V.V.'.V.V.W.-.V.V í í ;• Ollum þeim mörgu frændum og vinum, sem sendu ;• ;■ mér skeyti og gjafir á áttræðis afmæli mínu 25. des. s. 1., ;• ;■ flyt ég mitt hjartans þakklæti. ;í :■ ;• ■; Laugarvatni, 12. januar 1958. •; :: :: ;• Böðvar Magnússon. % :■ :■ '.VVVVVVVVVVVVVVVVV.VVVV.V.VVV.VV.VVV.VVV.VVVV.VV Þökkum innilega auösýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför Jónfríðar G. Helgadóttur Aðstandendur. INNILEGT ÞAKKLÆTI færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur samúð og hluf- tekningu við andlát og jarðarför móður okkar. Friðgerðar Friðfinnsdóttur. Þú þarft að fá þér aðraekki snuðrulaust lengur, og Sysfkinin.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.