Tíminn - 25.01.1958, Síða 4

T í MIN N, laugardaginn 25. janúar 1958,
4
Þegar Reshevsky varS mát...
„Lesandi góður. Það skeður
víst ekki oft, að stórmeistari
sé hreinlega mátaður, en þetta
kom nú samt fyrir hérna á dðg-
unum, í Dailas-mótinu, sællar
minningar. Fórnarlambið var
sjáifur Res'hevsky, sigurvegari
mótsins, en mótstöðumaður
hans Kanadamaðurmn Yan-
ofsky.
Hv: Yanofsky Sv: Reshevsky
Spánskur leikur
1. e4^-e5 2. Rf3—Rc6 3. Bb5
—a6 4. Ba4—Rfo 5. 0-0—Be7
6. Hel (í Wageningen lék Niep
ihaus á móti mér 6. Bxc6—dxc6
7. Hel, sem er eitt af litt þekkt
ari afbrigðum Spánska leiksins.
Yanofsky er hins vegar maður
íhaldssamur og teflir „bein-
harða teóríu" fram í tuttugasta
leik). 6. —b5 7. Bb3—0-0 8.
c3—d6 9. h3—Ra5 10. Bc2—
c5 11. d4—Dc2 12. Rbd2—Bd7
(Hér kom fjöldi annarra leikja
til greina, svo sem 12. —He8,
—Hd8, —Kh8, —cxd, —Rc6.
Örðugt er að leggja dóm á,
hver leikja þessara er beztur,
enda fer það ef.tir smekk hvers
og eins.) 13. Rfl—Hfe8 14.
Re3—g6 15. dxe (Eigi alLs fyrir
löagu var hér leikurinn' 15. b4
mjög í tízku, en hann virðist
nú algjörlega úr sögunni.) 15.
—dxe 16. Rh2—Be8 17. Df3 (I
■afbri.gði þessu leggur hvítur ti!I
atlögu á kóngsvæng. Gailinn er
bara sá,. að svartur getur gért
sóknina aflvana með manna-
kaupurc.) 17. —Had8 18. Rhg4
—RxR 19. RxR—BxR 20. h2xB
(Opnar h-línuna íyrir hrókana
síðar meir.) 20. —Hd7 21. Kh2
—c4 22. Hhl—Dd8 23. b4—
Rc6 24. De3—Dc7 (Reshevs'ky
virðkt ekki gera 'sér grein fyrir
þeim hættum, sem í aðsigi eru,
elia hefði hann leikið hér 24.
—Bf8. Fórnin 24. —Rd4 kem-
ur einnig sterkiega tii greina,
en á þessu stigi máLsins hefir
Reshevsky ekki viljað hætta á
neitt (skák þessi var tefid í
þriðjú síðustu umferð og var
Reshevsky þá efstur.) 25. Kgl
—f6? (Reshevsky einblínir í
26. Dh6 hótunina og sér ekki,
að með síðasta leik smum skap-
ar hann hvítum gullið tæki-
færi. Nauðsynlegt var 25.
—Bf8, þótt hvítur hafi frjáls-
ara tafl eftir 26. g5—Hd8 27.
a4). 26. Hxh7!—Bf8 (26. —
Kxh7 strandar greiniiega á 27.
Dh6, sem ekki þarf að rekja
nánar hér.) 27. HxH—DxH 28.
Df3—Be7 29. a4 (... .Og nú
losna öll öfl úr læðingi.) 29.
—Hd8 30. Be3—De6 31. Hdl—
Kf7 32. Hd5 (Svartur er nú
nauðbeygður að valda b-peð
sitt og verður hvítur við það
ailsráðandi á d-línunni.) 32.
—Hb8 33. g5—Hb7 34. gxf—
Bxb4 Nú er tímahrakið í ai-
gleymi og örvæntingtn á hæsta
stigi.) 35. axb—axb 36. Bg5
(Fórnina var vel gjörlegt að
þigigja, en Yanofsky viil hafa
vaðið fyrir neðan sig.) 36.
—Bf8 37. Ddl—b4 38. cxb—
Rxb4 39. Hd8—Rxc2 40. Dxc2
—Dc6 (Nú eru leikirnir komn-
ir og hvítur lék biðieiik.) 41.
Hd5—Bc5 (Við 41. —c3 á hvít-
ur svarleikinn 42. Da2—De8
43. Dc4—Bb4 44. g3 og svart-
ur er patt!) 42. Hxe5—Bd4 43.
He7f—HxH 44. f6xH—Db5 45.
e5! (Eftir þennan lei'k 'á .svart-
ur sér ekki viðreisnarvon.) 45.
—Bxeó 46. De4—Bd6 47. g4
(Hvítur verður álltaf að vera
á verði gagnvart máthótunum
uppi í borði. Jafnframt kemur
síðasti leikur hans í veg fyrir,
að svarta drottningin komizt til
f5.) 47. —c3 48. Df3f—Ke6 49.
Df6f—Kd7.
Við seinni bollann
'wk ®Éil Éi! 'mm
« * 'W, ft
^ ^ fy

wm, Wm

(Lokin eru ansi 'falleg.) 50.
e8=Dt—KxD 51. De6t—Kf8 og
áður en Reshevsky ynnist tími
til að gefast upp, snaraði Yan-
ofsky í hann biskupsskák á h6
og sagði um ieið þetta einfalda
'Csrð, sem allir skákmenn þekkja
-bæði að góðu og illu: mát.
Hér kemur svo önnur skák úr
sama móti. Hún sýnir ljóslega,
að Reshevsky getur bitið all-
hraustlegia frá sér, þegar hon-
um býður svo við að horfa.
Hv: Reshevsky Sv: Evans
Kóngsindversk vörn
1. Rf3— Rf6 2. g3—g6 3.
Bg2—Big7 4. 0-0—0-0 5. d4—
d6 6. c4—Rbd7 7. Dc2—«5 8.
Hdl—He8 9. Rc3— c8 10. e4—
a5 11. b3 (Þessi síðasti leikur
Ihefir það hlutverk að koma I
Ritsijóri: FRIÐRIK ÓLAFSSON
veg fyrir —a4 hjá svörtum.
Svartur svaraði þessu með hin-
um nærtæka leik.) 11. —exd
(sem hefir það hlutverk að
þrýsta á miðborðspeðin hvítu,
en betri raun hefði áreiðanlega
giefið 11. Dc7, sem hótar fyrst
cg fremst 12. —b5 og hvítur
gietur ekki tvídrepið, því að
drottning hans er valdlaus.)
12. RxjI4—Rc5 13. Bf4 (Stefn-
ir á veiMeiíkann, peðið á d6,
en svartur á handhægt svar.)
13. —Rg4 14. h3—Re5 15. Be3
(Hótunin er 16. Rxc6 og síðan
17. Bxc5.) 15. —De7 16. :!4—
Red7 17. Hel (Hvítur hefir nú
þægiiegt tafl, en þarf að treysba
að'sböðu sína örlítið þetur, áður
en hann hefur sóknaraðgerðir
sínar. Svartur, sem sér fram á
þetba, grípur bil örþrifaráðs.)
17. —f5? 18. Bf2! (Evans wn-
aðist að sjáifisögðu eftir 18.
exf, þegar hana fær þrjá m-enn
fyrir drot-tninguna með —Dxe3
og 19. —Bxd4.) 18. —fxe 19.
Itxe4.—RxR 20. HxR—Df7 21.
HxHf—DxH 22. Hel (Svarta
staðan er einu orði sagt ömur-
leg, enda úrslitanna ekki langt
að Mða.) 22. —Df8 23. Re6—
Df7 24. Rc7 (Á þe-nnan hátt
vinnur hvitur minnst skipta-
mun.) 24. —Hb8 25. Ba7—Bf8
26. De2! (Ekkert lig-gur á!)
26. — dö 27. De8—Rf6 28. DxD
—KxD 29. cxd og svartur gafst
upp. Skák þessi var tefid í næst
síðusbu umferð og hafði því
mikla þýðingu fyrir Reshevsky.
Fr. ÓI.
Við verðum að telja
i sammnga
sagSi Halvard Lange, er harni ger'Si norska þing-
inu grein fyrir stefnu stjórnarinnar í utanríkismálum
NTB-Osió, 23. jan. — Norska þingið er nú nýkomið saman
eftir áramótin. Voru í dag hafnar umræður um utanríkismál,
og flutti Halvard Lange þinginu greinargerð um utanríkis-
málaástandið. Vanmáli hans veitt mikil athygli, og voru flestir
þingmenn viðstaddir. Einnig hlýddu á mál hans nokkrir full-
trúar erlendra ríkja, þar á meðal sendiráðherrar Bandaríkj-
anna og Kanada. Ræða ráðherrans var upphaf fyrstu umræðu
um utanríkismál í norska þinginu á þessu ári.
í ræðu sintú lagði Lan-ge sér-
-staka áherái'U á tvö atriði, sieim
að áliti nonslku stjómarinnar
krafjast þegar i sitað únlausnar á
alþjóðavebbvangi. Fyrra atriðið er
afvopnunarvandamálið, en hitt að
koma á earafccmuiagi milli aust-
rænna og vastrænna rikja. bar á
meðaá ÞýzScalands. Hann ræddi
llka um bréif B-ulganins, en gerði
annam á breiðum grundvehi grein
fyrir ástandin-u í utanríkismálium.
í því sam-bandi tólk hann sérstak-
lega fram, að Norðmtenn ættu nú
engin óteygt dieiilromlál við Rúasa,
bæði iöndi-n hefðu á siðuisitu ár-
um ley-st ýimisan ágreining, báðum
aðilum til gleði. En hið sama
giiiti um Noneg og önnur lönd í
Evrópu, að það væri í sjálfiu sér
engin vörn að eiga ekki í útistöð-
um við neinn. Örlög Noregs væru
aig-erl'ega undir því koimin að tæk
‘ist að varðveita heimsifriðinn oig
leyisa hin miíkiiu deilumál heimis-
-sitjómmáianna. Þess vegna yrðu
Norðm'enn að bera sinn hl-uta
ábyrgðar á þróun heimsmállanna,
og taka eftir mœtti þátlt í því
starfi að beina henni í rétta átt.
Það væri margit sem benti tiil, að
á nækta ári mundi takast að koma
a'l'þjóðaimáiunuim úr þeirri sj'álf-
hðldu setm þau væru í. Ástandið
á sviði stjórnimiála og h-ermála
væru á ýim'san hátt breytit frá
því er kálda stríðið hófst, fyrir
tíiu árurn.
Afvopnun.
Um af’VO'pniunarmálin sagð-i
Hailvard Lanige, að ekki fiikipti
mieuitu miáili, á hvaða ve-ttvangi
umræðurnar um afvopnun og -lin-
un togistreituainar hæfusit. Buiigan
in hetfði í brófi sínu stungið up-p
á æðstu manna fundi innan
skamimis tíima, og NATO-fundur-
inn htefði sbu-ngið upp á fundi
utainríkiisráðherra til undir-
búningis. Svar Norðmanna við
rússneslku tiilögíu-nm hlyti að vera,
sagði Lar.gie, að við liegðum ekki
meginiáherzilu á það, á hvaða vett-
vangi s-á fundur yrði, sem
haldinn er til að samuingar.nir
igieti haifist. Hinis vegar teíji Norð-
menn nauðlsyr.legt, að fyrirfram
fáist viissa -um það með milliríikja-
viðræðum, að siMkur fundur bæri
árangur. Nýr fuud-ur austurs og
vesturs, án jákvæðs áranguxu,
hlyiti óihjlákværaiiiega að s'kapa
svartsýni. Hann mundi auka spenn
una í sitað þasis að draga úr henni.-
Varðandl tililögur um ýmiskon-
ar skip-un málla í Mið-Evrópu, sagði
Lange, að nO'reíka stjómin hiðfði
eikki tekið nieina en.danleg-a af-
stöðu gagnvart þeiim. Eif taki.st'
að minnika hemaðariega spennu
í Evrópiu án bess að það komi
einum betur en öðrum, myndi''
sllík Skipan vera tii góðs.
Flugskeyti sjálfsögð.
Lange sagði, að í bréfi Bulgan-
Ort í hring — SiðvæSing ag bæjarstjórnarbrölt —
Flugvéíar sjá hafís — SkellinöSrur og Sonatorrek j
— Macmiilan fellur frá — Svartidauði í Teheran
Skáldmeuni sem ekki búa yfir
innra auði verða að auglýsa sitt
geníalitet utan á sér m-eð ýmsu
móti. Sumir klæðast afkára'legum
föbum, láta sér'vaxa skegg niður
á bringu, krúnuraka á sér kollinn
og setja upp skotheid gleraugu.
Aðrir eru svo ógæfusamir að
þeim isprettur ekki nema rytju-
legur hýjungur ellegar hafa
dulda bcrgaralega tilhneigingu
itl að halda hárstrýi sínu, ein'k-
um ef það er gisið og fátæklegt.
Þá er að taka upp á öðrum ráð-
um tll að gera lýðum Ijóst að
maður er skáld og séní, útvalinn
til að leiða þjóðina í allan sann-
leika. Eitt þessara skálda gaf ný-
iega út „bó:k“ sem hann kallar.
Raunar er þessi bók ekki annað
en pappírsstrangi tæpur metri
að lengd og er „Ijóðið“ prent-
að rauðu letri yzt í jaðrinum
báðum megin. Náttúriega eru
hvergi upphafsstafir né greinar-
merki, hvað þá rfm. Ekki fylgja
riðleggingar um það hversu nota
Ækuli aidt auða núbxóð á þeisðum
pappírsstranga en þar má hripa
upp sitthvað sér til minnis. Skáld
ið mun hafa láíið þess getið að
kvæðið veeri ort í hring, b.e.
grípa mætti inn í það hvar sem
er og lesa áfram án þess að
komi að sök. Næsta stigið í bóika
útgáfu þessa skáldlings er senni
lega það að láta prenta kvæði
sín á salemisrúllur og sélja í
nýlenduvöruverzlunum. Og
heyrt hef ég því fleygt að þetta
sama ská'ld æfli að yrkja merki-
legt kvæði í ellinni, láta tattó-
vera það á kroppinn á sér og fá
nræið af sér geymt í spíritus á
náttúrugripasafninu.
I
Bárður ÍDaníelsson mun hafa
farið vestur til Ameríku snemma
í vetur til að láta siðvæða sig
fyr ir b æ jar stj órnar ko sningar.
Dvaldist hann á eyju nokkurri
í Michiganríki innan uin fulltrúa
frá flestum þjóðlöndum heims.
Bárður var eini íslendingurinn í
50 manna hópi sem hélt ræðu
á þessu siðvæðingarþingi og fór
að segja mönnum frá Þjóðvarn-
arflokknum á íslandi. Mælti
Bárður á blendingi úr Norður-
landamálum en túlkur sneri máli
hans á ensku. Stundum fataðist
Bárði, svo hann fór að tala sjálf-
ur á ensku og höfðu menri gaman
af vandræðum túlksins við það
tækifæri. Er Bárðnr hafði sagt
fundarmönnum frá Þjóðvarnar-
flokknum skýrði hann þcim ýt-
arlega frá njósnum Rússa í Sví-
þjóð og klykkti síðan út með
því að fullyrða að Þjóðvarnar-
flokkurinn væri ónauðsynlegur
ef tækist að siðvæða alla Amer-
íkumenn. En lífsreglur siðvæð-
ingarmanna eru þessar: Alger
heiðarleiki, hreinlífi, hreinskilni
og eitthvað það fjórða. Það er
gott að loksins er búið að fá
fram hver sé hinn raunverulegi
tilgangur Þjóðvarnarmanna með
bæjarstjórnarbrölti sínu.
'Þeir menn sem nú eru
miðaldra áttu ekki margra
ko'sta vö'l í æs,ku miðað
við þau fjölbreyt-tu tsalcifæri sem.
blasa við ungmennum sem nú
vaxa úr grasi. Enda hefir það
orðið t-ízka síðustu árin að mið-
aldra menn taki sig skyndilegá
upp frá daglegri önn og geía sig
alla á vald þeim bugðarmálum er
hiigur þeirra stóð til í æsku en
atvikin bönnuðu þeim að fram-
kvæma. Þannig eru talsverð brögð
að því að menn á miðjum aldrl
h-efji langt nám í ýmsum sérgrein-
um sem þá alltaf hefir langað til
að stundia ellegar taka sér ýmis-
legt annað fyrir hendur sem frem
ur er stundað af ungum mönnum.
Einn þessara manna hefir þó tek-
ið ölhtm öðrum fram í því að
leita sér uppbótar á æskuna. Reyk
víkingar hafa veitt því athygli að
í vetur hefir maður emn, nok'kuð
við aldur, þeyst á skelltnöðru um
göbur bæjarins, farið í loftköstuim
fyrir horn og leikið allar kúr.stir
á þessu farartæki-sínu.sem frem-
ur þykir henta strákapollum á
hasaraldrinum. Þess á milli situr
mað'Urinn í ilcen'n-arapúlti' í Mennibai
skólanum og útskýrir f.yrir nem-
endum sínum Sonatorrek og
Njálu.
Fyrir nokkru var frá því skýrt
í kvöldfréttum útvarpsins að
flugvél nokkur hefði séð haíís
undan landi. Oss er spura:
Skyldi ekki hafa farið hrolíur
uni gréyið?
Nokkrum dögum seinna brá
útvarpshlustendiiin heldar eá
ekki í brún þegar kvenmaður
einn hóf fréttalestur á
þessa leið: Macmillan for-
sætisráðherra Breta er falliiuí
frá (síðan kom hlé í hálfa
mínútu og kvenmaðurinn hélí
áfram) tillögu sinni um o.
s. frv. Mönnum létti óneitanlega
er þeir vissu Milia karlinn f
fu’siu fjöri. Þyljg sú sem frétt-
ina ias hefir fremur þægilega
og eeðslega rödd, en er andstutt
með afbrigðum og getur það
raskað heimspólitflcinni heldur
en betur í augum íslendiaga
eins og sést á þessu.
ini3 hefði haxn gagnrýnt Norð-
menn fjrir að hafa veitt fiug-
'skeytuim viðitöku. Hann sagði, að
skaimmdræg skeyti væru orðinn
faoiur iiðar í vörnum nútímans.
Norði.Tiienn bafðu áður gert það
bert, að þeir yrðu sjálfir að rúða
v-ÖKi'Uim siauim. Norðmenn hefð'U
aðeins vopn, sem ekki yrði beift
gagn öðruim en þeim, sem urerðu
innráis í Noreg.
Vi® verðum að áléta þá
einlæga.
Að lcfam sagði ráðherrann, að
Norðmienn yrðu, þrátt fyrir áróð-
ur Rússa. ssm hefði sérlega ein-
!kenn.t slðara bréfið, að lita svo á,
að þeir bæru nú í brjósti einilæga
Ó3k uim raunhæfa linun togstreit-
unnar. Tiil þeas að ganga úr
stogga um þetta, verðum við í
vestrænum lýðræðisríkjum að
sýna í verki einlægan samninga-
vélja, .sagði ráðherrann.
Skömmu eftir stríðslok átti fe-
lenzkur sendiherra erindi til
Moskvu. Vegna ástandsins í heirn-
inum í þá daga varð hann að
fara ýmsar krókaleiðir og koiri
m.a. við í Teheran. Bjó hann þar
á fínu og dýru gistihúsi svo sem
byrjar einum íslenzkum diplómat.
Stytti hann sér stundir á barrium
og heýrði þá barþjóninn guma af
því að hann ætti í fórum sínum
allar vintegundir heims. Sendi-
herrann segir þá að ein muni sú
víntegund heimsins sem ekki sé
finnanleg í þessum bar og pant-
ar íslenzkan svartadauða. Þóttist
hann heldur betur hafa rekið
raupið ofan í þjóninn. En víti’
menn: eftir nokkuð stímabrak
dró þjónninn upp rykuga flöskú
með hvítum stöfum á svöirt-
um miða: Brer.nivín. Þótt
sendiberrann færi halloka í
þessu máli fylltist hann fögnuði
yfir óvæntum endurfunduin og
var ekki seinn á sér að héilsa
upp á kærkominn landa sinn.
Það er góðs viti að ganga a3
kjörborðinu nrteð merki
Barnaspítala Hringsins f
barminum.