Tíminn - 14.03.1958, Side 8

8
T f MIN N, föstudagiim 14. marz 195$
MINNINGARORÐ
Brynleifur Tobiasson
Nú við febrúarlók barst mér á
öldum útvarpsins fregn um, að
ílátinn væri gamall kennari minn
og vinur, Brynleifur Tobíasson, á-
itengisvamaráðunautur og fyrrum
yfirkennari. Andlát hans bar mjög
óvænt að. Hann hafði orðið bráð-
kvaddur stundu síðar en honum
barst frá sjúkrahúsi fregnin um,
að eiginkona hans væri látin eftir
þntnga legu.
Hér skal að upphafi vottuð
dýpsta samúð syni Brynleifs og
ættingj um öiium, svo og ættingj-
um frú Guðrúnar konu hans. Frú
Ouðrúnu þekkti ég ekki persónu-
3iega og er því eigi bær um hana
ítð rita. En spurnir allar af henni
ibetf ég hatft hinar beztu svo sem
hún átti ætt til.
Ég veit, að margir munu verða
til að mæla vel eftir Brynleif Tob-
íasson. Samstarfsmenn hans fyrr
og siðar geta Iýst hinum samvizku
sama og ötula starfsmanni. Þeir
segja frá áratuga kennslu hans við
eina beztu menntastofnun þessa
3'ands. Þeir segja frá hugsjónum
feans, barátíu hans í bindindismál-
úm og þá um leið á sviði uppeldis
raála þjóðarinnar. Þeir segja frá
Maðamennsku hans á fyrri árum,
frá riístörfum hans á sviði sagn-
ifeæði og mannfræði. Og frá ýmsu
tffieira er að segja. Mín fáu orð
fara að mestu framhjá þessu. Ég
rita hér aðeins kveðjuorð til
imanns, sem mér var hlýtt til frá
fyrstu kynnum, og ég mat mikils
aíla ííð.
Brynleifur var borinn og barn-
fæddur í því sagnauðuga héraði,
Skagafirði. Það hefir haft sín á-
ferif á Iíf hams. Sem unglingur
dvafdist hann viðbúnaðamám á
Hófam og lauk þaðan prófi seyt-
ján ára gamall. Síðar lauk hann
kien-naraprófi úr skóia séra Magn-
úsar Helgasonar og loks mennta-
ekólanámi. Kennslu bafði hann
stnndað heima í Skagafirði, en
g«rðist nú kennari við Akureyrar-
skóla ög þar arftaki séra Jónasar
£rá Hrafnagili.
Fyrstu árin var Brynleifur ís-
fenzku- og sögukennari Akureyr-
arskóla. Síðar, er skólinn varð
tmtenntaskóli, munu saga og latína
haía verið höfuðken n slugre i nar
th-ans. Brynieifur var góðUr kenn-
ari og ætlaðist til mikiis af nem-
endum sínum. Verð ég honum ævi
langt þakikíáíur fyrir þá tilsögn,
er ég óþroskaður unglingur naut
ibjá honum í íslenzku og sögu.
Síðar á árum bar fundum okk-
lar alloft saman. Og hvort heldur
hann var gestur á heimili mínu
eða fundum bar saman á förnum
vegi, þá urðu þau kynni mér að-
eins til1 ánægju og gagns. Og nú,
þegar Brynieifur er aliur, sakna
Þökkum inrtilega auðsýnda samúð við antílát og jarðarför
ég hans og þakka honum allt
gott.
Hvorki mér né öðrum, er nú
minnast Brynleifs Tobíassonar lát-
ins, fær dulizt að hér er sérkenni-
legum merkismanni á bak að sjá.
Hann vildi þjóð sinni allt til
heilla vinna. Hann vann ekki að-
eins skyldustörf af ríkum trúnaði,
heldur var hann og hugBjónamað
iur, er vildi efla heill hennar og
ihamingju sem mest. Ungur gerð-
ist hann einlægur bindindismað-
ur. Honum var Ijóst, að fámenn
þjóð á framfarabraut má ekki sóa
tíma og kröftum við óminni öls.
Það var honum mikil hamingja
að geta Síðustu æviárin helgað
þessari hugisjón atfla krafta sína.
Þar var hann réttur maður á rétt-
| um stað, því að hann gekk að
þessu starfi með víðsýni og skiln-
ingi, en ekki haldinn ofstæki, er
aldrei er hollt að beita, hvorki í
bindindismálum né öðrum efnum.
í febrúarblaði Einingar, blaðs
bindindismanna, mun senniiega
standa síðasta ritað orð frá hendi
Brynleifs Tohíassonar. Síðustu orð
hans þar eru þessi: Með festu og
þolgæði fáum vér mestu til vegar
tooonið. Þessi orð hins lá.tna sæmd-
armanns eru kveðjuorð hans til
samherja og til alþjóðar. Þau orð
eru virðuleg og sönn og Brynleifi
samboðin.
Þanniig vildi Brynleifur vinna
eigi aðeins sem bindindisfrömuð-
ur, heldur fyrst og fremst sem ís-
lendingur. Ég þakka honum þessi
orð sem og hvað eina gott — og
bið honum blessunar Drottins, er
hann ásam.t hjartfólgnum ástvini
er gengimn á hönd því æðra lífi,
er oss öllum er buið fyrir „deyj-
andi Guðs sonar náð.“
Einar Guðnason
Hííðardalsskóli
(Framhaid af 7. síðu).
stofunum til íbúðar. Forráðamenn
skólans bíða nú eftir fjárfestingar-
leyfi fyrir heimavist pilta og er
vonandi að úr rætist fyrir þeim á
næstunni, þar sem vinsældir og
aðsókn að skólanum hefir aukizt
meira en húsakynnin og fjöldi þess
' fó’lks, sem ne.ita verður um skóla-
jVist, fer vaxandi með hverju ári.
i Heimavist sú, sem í ráði er að
byggja á að rúma 30 nemendur og
mundi þá rýmkast um 1 sjálfu skóla
húsinu. Telur skólastjórinn, að
hæfilegt sé að 60—70 nemendur
verði í skólanum, þegar nemenda-
bústaðurinn er kominn upp.
Geta má þess, að skólinn er rek-
inn sem hressingar- og dvalarheim-
ili á sumrum og hefir hagnaðurinn
af því orðið til mikillar hjálpar
fyrir stofnunina.
Gamlir nemencfur frá Hlíðar-
da! taka að sér kennslu við
skóla aðventista
Gamlir nemendur frá Hlíðardals-
skóla hafa bundið mikla tryggð við
skólann og hreyfinguna, sem á bak
við stendur. Einn þeirra nemenda,
sem fyrst útskrifaðiSt frá skólan-
j um, er þar nú við kennslu; annar
kennir við skóla aðventi’sta í Vest-
mannaeyjum og sá þriðji í Reykja-
vík. Sýnir þetta dæmi gjörla,
hversu vel þessi skóli hefir búið
að nemendum sínum, er þeir leita
þangað aftur eða taka til starfa á
j vegum hreyfingarinnar annars stað
ar á landinu. Ættu forráðamenn
, menntamiála að gefa nokkuð meiri
gaum að HIíðardalBskólanum en
þeir hafa gert hingað til og mætti
það verða þeim til fróðleiks.
Landsleikurinn
(Framb. af 3. síðu).
í byrjun siðari hálfleiks skor-
uðu Norðmenn tvö mörk til við-
bótar, en síðan var leikur liðsins
í hiálfgerðum molum. ísiendingarn
ir léflcu frjálsar en í fyrri hálfleik
og náðu betri töfcuan á leiknum.
Einnig jók iiðið hraðann og nú
var það íslar.d, seim tók við að
skora. Það varð og greiniOegt, að
lókaúrslitin myndu ekki verða ör
uggur norskur sigur. Hefði leik-
urinn staðið í 5—10 miínútur leng
ur hetfði jafntefli eða nonskt tap
orðið úrslit hans.
Þegar staðan var 23—14 tókst
íelandi að skora þrjú mörk 24—17
og síðan frá 25—17 í 25—23.
'Leiikurinn var á köflum góður
og ekíki harður, svo að sænski
d'ómarinn átti léttan dag. Aldxei
kom tii álita að vísa leikmönnum
'út af.
í norska Iiðinu var John Narve
stad greinilega beztur. flann lék
hratt og átti góð skot og til sam-
ans skoraði hann 11 af mörkum
Noregs. f liði fslands bar mest
á bakverðinum, Einari Sigurðs-
syni og hægri framherjiamun,
Ragnari Jónssyni í fyrri hálfleik,
sem áttn mörg frábær skctf. En
það var hinn litli, þétívaxni fram
herji, Birgir Björnsson, sem var
bezti maður liðsins í heild. Hann
skoraði átta mörk og norska vörn
in átti í miklum firfiðleikum
með hann á hinum góða leik-
kafla hans í lok leiksins.
Norsku áhorfendurnir voru
mj'ög óánægðir með leik norska
liðsins í síðari hiálíleik, en ánægð
ir með leik þess síðast i fyrri hálf
leik.
Minning: Björgvin Skaftason
Á kvenpalli
Hann andaðist í sjúkrahúsi
Sauðárkróks að morgni þess 8.
| janúar síðastliðinn, aðeins tæpra
i 29 ára að aldri, eftir stutta en
| stranga sjúikdómslegu. Eg kom á
heimili hans örfáum dögum áður
og spjallaði þá við hann um stund.
Þá var hann rúmfastur en léttur
í máli að vanda, vildi lítt ræða
veikindi sín, hvaðst vera á bata-
I vegi og búast við að fara í föt að
morgni. Það hvarflaði ekki að mér
I er ég kvaddi Ihann, að sá yrði okk-
j ar síðasti fundur. Og hvað var líka
fjariægara en að hugsa um dauð-
ann í námunda við alla þá brag-
andi fyndni, allt það fjör, alla þá
lítfsorku, sem gneistaði út frá
Björgvin? En enginn má sköpum
renna. Hér hiafðí sá livatt dyra,
sem allt jarðneskt líf má lúta. Og
þvú var það að hinn 8. janúar
blöktu fánar í hállfa stöng um aU-
an Sauðárkxóksbæ. Björgvin Skafta
son hatfði kvatt. Það var dapur dag
ur. |
Svo hefir verið sagt, að þeir sem
guðirnir elska deyi ungir. Um sann
indi þeirra orða skal ekki dæmt,
en ekki virðist árvallt fjarstætt að
hugsa sér að iþeir, sem heimsmál-
um ráða séu ekki neinir sérstakir
ástmegir m’áttarvatdanna. Hitt er
víst að guðirnir haifa verið óvenju
örl'átir við Björgvin á flest það,
sem einn maður myndi óska sér,
nema aldursárin. Hann var hár
vexti og karlmannlegur, yfirbragð-
ið brosmilt og drengilegt, ávallt
einbver tindrandi heiðríkja yfir
svip hans og fasi. Gáfur hans voru
í senn fjölþættar og skarpar. Hann
hafði yndi af Ijóðum og öðrurn
fögrum listum enda af slíkum kom
inn. Skafti Magnússon, faðir hans,1
er Ijónvelgefinn maður, föður-!
bræður ’hans Jóhann og Þorsteinn,
faðir Indriða rithöfundar, víðkunn
ir hagyrðingar og gáfumenn. En 1
lengst mun Björgvin lifa í minn-j
ingu flestra sinna samferðamanna
fyrir fyr.dni sína og írá'bæran,
skjótleik og beinskeyttni í tilsvör-j
um. Fyrir þau var hann rómaður j
hvar sean hann fór. Oft var ég vitni i
að þessum sikilmingum hans en
aldrei minnist ég þess að honum 1
yrði orðfall, hvernig sem að hon-l
um var komið. Ein hnitmiðuð
setning og andstæðing'Urinn var af,
vopnaður. Ætla mætti að oft hafi'
sviðið ónotalega undan orðum
Björgvins. Svo var þó ekki. í þekn '
fólst aldrei nein iHspá. íþrótt hans
var sú, að segjá það, sem hann
sagði á þann hátt, að það vakti
k'áíínu og gleði einnig hj'á þeirn,'
sem fyrir skeytum hans urðu
hverju sinni. Því var hann hverj-
um manni vinsæili, alls staðar au-
SigurSar Jakobssonar,
Varmalæk.
Vandamenn.
(Frarnh. af 5. síðu.)
aðar með soðsúpuTn eða bornar
með osti og kexi á iköldu borði.
Osfakex
Sama deig og notað er í osta-
stengur, má einnig tf.l ebj a út og
móta í kringlóttar kökur, sem bak-
aðar eru Ijósbrúnar o-g lagðar sam-
an itvær og tvær með ostakremi,
sem einnig má sprauta í toppa of-
an á kexið og skreyta að auki með
radísusneiðum. Ostatertu má búa
til úr þessu deigi með þvl að hafa
kökurnar stærri.
íþróttir
(Framhald af 3. síðu).
fyrir. — Allir þeir, sem tök hafa á
að styðja þassa viðleitni okkar eru
vinsamlegast beðnir að koma þeim
'sldðaútbúnaði, sem gefa á, til u:m-
sjónarmanns íþróttavallarins á j
Melunum og mun því verða veitt,
móttaka þar fr-á kl. 9—5 dag
hvern að helgidögum undanskild-!
um.
Reykvíkingar! Hefjið nú leit á!
háaloftum, í kjöllurum og alls stað-
ar þar s[em möguleikar eru á því
að finnist einhver hlutur af skíða-
útbúnaði og gleðjið sjálfa ykkur
og fjölda barna í höfuðstaðnum
með því að gefa í þá allsherjar
sk-íðasöfnun, sem nú er hafin og
þið munuð uppskera hlýhug og
einlægar þakkir allra þeirra barna
og unglinga, sem veröa. aðnjótandi
árangurs af gjafmildi ykkar.
Skiðaráð Reykjavíkur.
fúsugestur. En þrátt fyrir það að
Björgvin átti kunningja og vini á
hverju sírái, sem. hiendust að hon-
um fyrir giaðvaarð hans og glamp-
andi fjör, hygg ég, þó, að ðkki liafi
ýkja margir þekkt hann til hlýtar.
Að eðlisfari var hann duiur og fá-
máll um ei'gin hag og tiMínningar.
Við- vorum búnir að vera góðir
kunningjar um árabil áður en mér
tókst að náigast hann svo. s&m ég
vildi. Þá 'bar það til, að við urðum
samferða af samkomu í Varmahlíð
og út á Sauðánkrók Björgvin bauð
mér heim sneð sér. livcrugum var
svefn á augum og í stað þess.að
fara í háittinn settumst við að í
eldihúsinu í liíla húsisu hans
Skaíta og dvöidum þar unz dag-ur
rann. Ýmislegt af því, sern á góma
bar þessa nótt hefir ekki farið ann
arra á miiii og mun ekki gera. En
þarna lærði ég fyrst að þekkja
Björgvin og meta og »11 siðari
kynni okkar haifa staðfest þá h-ug-
mynd, sem. ég fékk um hann þá.
Síðan hefr ég vitað að Bterkasti
þátturinn og fegursti í fari hans
var djúp og tfölskvalaus samúð með
öllum þeim, er á einhvern hátt
fara 'halloika á ieiikvelli lífsifts. —
Þeirra, vildi hann vera vinur í
raun. „Umibætt og glaðari framtíð"
var sú hugsjón, sem hann vildi
helga kralíta sina. Og hann taldi,
að 'ti-I þess að öá viðunandi árangri
í þeirri viðleitni „að vernda. hinp.
lægri garð“, yrði hann að taka
þátt í þjóðmálabaráttunni. Hann
skipaði sér heilshugar i raðir
ungra Framsóknarmanna og 'gerð-
ist þar ötull cg ósérhlífinn baráttu
maður. Sú afstaða var í fullu sam-
ræmi við eðli hans allt. Samherj-
a,r hans i FUF, sem nú hljóta að
horfa á ófyllt -skarð og vanskipað
í röðum sínum, þatóka félaganum,
skamma fygld en góða.
Björgvin heitinn var fæddur að
Mælifeilsá ytri 24. septam'oer 1929,
sonur bjónanna Önnu Sveinsdóttur
og Skaíta M-Egr.ússonar. Ungur að
aldri fluttis't hann með foreldrúm
sínum til Sauðárkróks og átti, þar
heima iengst af síðan. Hann stúnd
aði ýmis konar vinnu et; til .íédlf
heima og heiman. — Ur.daníarin
haust vann hann við kjötrríat í sllát
urhúsi Kaupfélags Skagfirðinga og
rækti það starf af stakri trú-
mennsku, eins og annað það, er
hann. hatfði með höndum:
Og nú á rniðj'U vori lífsins, er
hann allur. Það er bitur raun vin-
um lians 'hvað þá nánustu vanda-
roönnum. En þá er að minnast þess
að hann álti „söguna stutta en
göfuga."
Vertu sæll vinur og þakka þér
fyrir samfylgdina. .
Magnús GíslasoD.
.■q., tí— -!% itf1
frrénur og þrohi"
tSlttarfa og leikat
SÓL GRJÓHUM.
«• «MMr S iMfMi j
fmtl tÓLORJÓNA«>»fent|Éi j
•hw «ro
$8rtUA •ggjthvttut
4t ftuk Mðrtto*. dU i
Á víðavangi
(Frsmhald af 7. síðu).
Þetta er heimskulegur áróður
og kemur einhvern tíman í koll
þeini, sem ástunda Iianu af
kappi. Gengi gjaldmiðilsins er
ekkert sérmál, sem hægt er a'ð
aðskilja frá þjóðlífinu að vild.
Það er spegilmynd af þjóðarbú-
skapnum og framleiðslunni og
þeirri til'trú, sem eí'naliagskerfið
liefir. Efnahagsmálin þarf því að
skoða sem eina lieild en ekki sem
aðskilin sérmál.