Tíminn - 02.07.1958, Qupperneq 4

„ísienzkir
karlmenn
tolla ekki
í tízkunni”
„Pétur rakari''
ræðir um
hárskurð karla
og kvenna
— Næsti, gjörið þér svo
vel.
— Mmmm.
— Fáið yður sæti.
— Mmmm.
— Og hvað var það fyrir
yður?
— Mmmm, ég verð víst
að láta taka þetta, þó mér
þyki það leitt.
Það blikar á beittan hníf
og athöfnin er hafin.
Þetta er þó ekki hjá tann-
lœkninum, sem betur fer, held
ur hjá rakaranum, og niaður-
inn, sem var að fara í stólinn,
vildl bara láta taka af sér yfir-
skeggið, sem hann er búinn að
saína í tvo mánuði með ærinni
fyrirhöfn og sér að sjálfsögðu
tnikið eftir.
Pétur hefir orSið
Klukkan er langt gengin í 6
og mikið að gera á stofunni,
en vér ræðum við rakarana Pét-
ur Guðjónsson og Val Magnús
son meðan þeir hamast við að
skera hár og skegg. Það er
„Pétur rakari“, sem hefir orð-
ið mestallan tímann, og Valur
segir að svoleiðis sé það alltaf,
hann megi teljast heppinn ef
hann fær skotið inn orði við og
við. En Pétur ræðir um hár-
skurð:
— Kvenfólkið sækir mikið til
okkar, en er þó ekki búið að
leggja stofuna alveg undir sig,
sem betur fðr, þó að mér þyki
nú alltaf vænt um þær, blessað-
ar stúlkurnar. Það var fyrir 6
eða 7 árum, að kvenfólk fór að
sækja til okkar, og mér finnst
sérlega gaman að fást við dömu
klippingar, þær gefa rakaran-
um mikla möguleika til að gera
PÉTUR
— lofið börnunum að koma til
mín.
eitthvað sjálfstætt — persónu-
legt handbragð — og geta á
stundum orðið úr því hreinustu
listaverk. Ef þetta hefði komizt
í tízku þegar ég var ungur,
hefði ég ekki hikað við að
leggja þetta alveg fyrir mig og
iæra það utanlands — það heit
ir frisör-kúnst og er meira en
aðéins klipping, nefnilega líka
gengið frá hárinu eftir klipp-
inguna.
Yfirskeggið og kari-
mannatízkan
Þetta herum vér ekki skyn á,
■en kinkum kolli og reynum að
virðast gáfutógir. Pétur heldur
áfram að fjarlægja yfirskeggið,
það er horfið öðru megin.
— Karlmennirnir hér eru yf
irleitt mjög sjálfstæðir í tízk-
unni — þeir fara ekkert eftir
því, sem mest er móðins í öðr-
um löndum. (Vér samsinnum
ákaflega). Hér er t. d. aðeins
■einn og einn maður með
TRYGGVI OG VALDIMAR
— skipta með sér matargerðinni.
T í MIN N, miðvikudaginn 2. júlí 1958,
HÁDEGISVERÐUR HANDA EINUM
— Skólavörðustig 9 í gær.
issu þar sem hann dvaldi nokkra
daga. Hann lét einna verst yfir
'fæðinu í fangelsinu, sem var
svona: Kl. 9—10 að morgni:
ein austa af svörtu, sykurlausu
kaffi í blikkskál. Kl. 2—3 e.
h.: V-atn með brytjuðum kart-
öflum og svolitlu af ólífuolíu
■og baunuiin í - sarns konar skál,
brauðstykki. Kl. 9 að kvöld i:
Sama, Ábætir á sunnudögum:
Tvær myglaðar gráfíkjur og
guðsþjónusta.
Vér lögðum leið vora í fanga
húsið á Skólavörðustíg 9 úöi
hádegið í gær til þess að for-
vitnast um fæðið þar og var
oss vel tekið af þeirn Valdimar
Guðnuuidssyni, yfirfangaverði,
og Tryggva Salomonssyni fanga
verði, Þeir voru að ljúka við
að sjóða saltkjöt og baunir. —
Þeir sögðu oss:
— Við erum áex talsins,
'fangaverðirnir, og önnumst
matargerðina tii skiptis. í dag
matréiddum við fyrir 15 manns
•en iðulega eru þetta 18—20
merin í fæði hér. Fahgárriir fá
morgunkaffi með tveim smurð-
tunin Kápti- og dömubúðin. Vér
göng.um inn og sjáum kápur í
úrvali. Þá er fenginn vissa fyr
ir því, að fyrrri hluti nafnsins
■er 'sannleikanum samkvæmur
— verzliunin selur kápur . .
en skyldi síðari hluti nafnsins
líka vera réttur. Ef svo er má
ekki hafa hátt um það, því að
slík viðskipti eru ólögleg á ís-
landi þótt þau tíðkist eitthvað í
Arabíu ennþá.
í návist „hins neðsta“
Þeir dveljast suður á Kefla-
V'íkurflugvelli samkvæmt skip-
un, og finnst greinilega lítið
koma til þess, sem á vegi þeirra
verður hér, að undanskildum ís
lenzku stúlkunum, sem aliitaf
virðast hafa greiðan aðgang að
dansstöðum varnarliðsmannmia
og annarra Ameríkumanna þar
suður, þótt íslenzkum karlmönn
um gangi erfiðlega að komast
þar inn, svo sem vera ber og
segir í reglum.
Meiri hlu’ti varnarliðsmanna
virðist una illa dvölinni á
Reykjanesskaganuin, nefna stað
inn „víti“ og öðrum álíka nöfn
um. Einum og einum hefir þó
tekizt að næla sér í íslenzkt
kvonfang og bætt með því ao-
stöðu sína, fáeinir hafa dvalist
hér árum saman að eigin ósk,
og heyrzt hefir um tvo eða
þrjá, sem jafnvel hafa gengið
svo langt að eyða sumarleyfinu
sínu hér í návist „hins neðsta“.
Þatj^fara ekki miklar sögur
af ljóðagerð á Kéflavíkurflug-
velli, en þó har svo við um dag
inn, að fannst fjölritaður sneþ
ill á flugi í andvaranum, með
vísum nokkrum, er báru yfir*
skriftina ICELAND. Þett-a er
heizta efni kvæðisirts um ís-
land, sem sennilega hefir þótt
þess virði að vera geftð út og
fjölritað í allmörgum eintökum.
Þýðingin er lausleg:
Þetta er í NorSur-Atlantshafi,
staðurinn heitir ísland. Við eruns
dæmdir til að gegna þjónustu á
þessu landi, sem guð hefir
gleymt. Hér meðal þorskliaus-
anna í rigningurini verða menö
artgurværir — hér í iriiðri auðri*
inrti — tíu þúsund míhir frá þér.
Við frjósum, kófsvitnutrt og nötr
um á víxl', þetta fær enginn mað-
ur staðizt. Ekki erum við þð
glæpamenn, heldur erum viö að-
eins að verja land okkar. Hér
dveljumst við til að verja milí-
jónir manna, kaupið er tveir dal
ir á dag. Við cigum minnirigár og
þráum stúlkurnar okkar, vonurri
að félagar okkar heima kvænist
ekki stúlkunum áður en við koni-
umst heim aftur. En þegar við
VERZLUNARGLUGGINN
— dömur og kápur. J
round-point klippingu, sem er
nýjasta tizkan. Sú klipping er
þannig, að hárið er greitt í
hring út frá svéipnum aftan
á hnakkanum, en þann sveip
hafa allir — nema þeir eköll
óttu — auðvitað. Svo er það
burstaklippingin. Allmárgir fá
sér liana á vorin, hún er létt
og þægileg, og þó -sumuin sé
illa við að láta klippa af sér
lokkana, láta þeir til leiðast þeg
ar fer að vora.Þeir losna þá líka
við að greiða sér. Burstaklipp-
ingin þekktist ekki fyrir nokkr
um árum — hún hefir komið
í kjölfar hinnar nýjú fízku
kvenfólksins. Herrarnir hafa
tekið han-a xtpp til þess að vera
ekki alveg eins og dömurnar
----þvi að í dag klippir kven-
fólkið sig alveg, eins og kari-
ínennrrnir gerðu á stríðsárun-
um. Svo er það Tommy Steele
klippingin — nokkrir unglingar
hafa tekið þann ósið upp —
varla hægt að kalla það klipp-
ingu, hún cr þannig að margra
mánaða ittbbi hangir fram á
■ennið, en að aftan er hárið eins
og drengjakollur á kvenfóiki.
Það má skjóta því hér inn í,
að stytzta leiðin til þéss að fá
.skalla er að klippa hárið sjald
an.
Mánaðariega í stólinn
Yfirskeggið er að hverfa af
manninum. Honum leiðist það
sjáanloga. Hann stynur í stóln-
um, en getur ekkert sagt, þvl
að hárbeittur hnífurinn ér
mundaður rétt við nefið á hon-
um.
— Eg itel að hvort sem í hlut
á barn, etúlka eða karlmaður,
sé nauðsynlegt að skera hárið
sem oftast ekki sjaidnar en mán
aðarlega, segir „Pétu-r rakari“
um leið og hann tekur síðasta
■S'tráið af efri vör mannsins í
stólnum. Manninum hefir auð-
sjáanlega eitthvað létt, kann-
ske er hann feginn að vera
laus við hnífinn, að minnsta
kosti borgar hann með bros á
vör í þann mund, sem vér kveðj
um og igþngum út á Skólavörðu
stíginn.
Fangafæða
Kunningi vor einn varð fyrir
þvi óhappi að vera staddur á
götu á Spáni þar sem óeirðir
nokkrar brutust út. Alsaklaus
um var honum
hk.w . . . io"
— í „landinu, sem guð gleymdi“.
um, s-amanlögðum brauðsneið-
um. Um hádegið er aðalmatur-
inn, í dag var hann 2—3 væn
stykki af saltkjöti, kartöflur og
einn til tveir diskar af súpu,
eftir því hvað hver vill. Kiukk-
an 'hálfsjö á kvöldin er smurt
brauð með á'leggi, kæfu, rúliu-
pylsu og mysuosti, hálfpottur
af mjólk og súpa. Fangarnir
geta snætt lyst sína af brauð-
inu. Maturinn er borinn inn á
ganginn hjá fangaklefunum,
lagður þar á einn stað, en síð-
an er föngunum hleypt út og
taka 'þeir matinn þar. Á hátíðis-
dögum er fæðið í fangahúsinu
svipað og á flestum heimilum
heitur matur tvisvar á dag,
kaffi og 'kökur eftir vild á
morgnana, um rniðjan dag og á
kvöldin. Fangarnir geta fengið
að liella sér upp á kaffi um
miðjan daginn ef þeir leggja
sjálfir til kaffið.
Vér kveðjum fangaverðina
fullvissir um, að það er tvannt
óiíkt að vera farigi á Spáni og
ísiandi — a. m. k. hvað matinn
snertir.
Ólögleg viðskipti?
Kápubúðin selur kápur,
Herrabúðin selur vörur fyrir
hérra. í kjötbúðum fæst kjöt
(en því íniðiir ekki kartöflur)
og svo anætti lengi telja. Svo
löbbum vér niður Laugaveginn,
og á vegi vorum verður verzl-
í SPEGLI TÍMANS