Tíminn - 08.01.1959, Qupperneq 9

TíMIÍN, fiBimtudaginn 8, janíiar 1959.
llflyÁWl
— Hvað ætlar þú aö seg-ja
mér? spuröi ég.
— Aðeins að ég' elskaöi þig
meira meö hverjuin degi.
Um miðjan janúar héldum
við til Devon, en veðriö var
mjög gott yfirleitt á þessum
árstíma aldrei þessu vant.
Fyrst fórum við til Lavender
Cottage til þess aðsækja börn
Skapið var ekki jafn gott á
heimleiðini og það hafði
verið á leiöinni út. Hin draum
kennda brúðkaupsferö var af
staðin og hér var það sem
raunveruleikimi tök við.
Ef ég hefði aðeins getað ver
ið viss um að Josslyn elskaði
mig jafn mikið og ég elskaði
hann, hefði ég getað verið full
komlega hamingjusöm en til-
hugsunín um aö flytjast til
Creekdown og búa þar í fram-
tíðinni gerði mig órólega. Það
va rekki lengur merkilegt gam
alt hús eins og ég hafði séð
það’ með augum gestsins. Héð
an í frá átti það aö vera heim-
ili mitt.
Júlía frænka Ijómaði þegar
liún sá okkur aftur, og börn-
in flugu upp um hálsinn á
mér. Jói frændi var þarna auð
vitað líka. Hann var alveg
eins og heima hjá sér.
— Díana skrapp til London
aö heimsækja eina vinkonu
sína — Peggy Steer, sagði
Júlía frænka. — Jervis fór um
leið. Hann þurfti að reka er-
indi fyrir Jóa frænda.
Mér létti þegar ég heyrði
að Díana var ekki heima.
Brátt vorum við á leið til
Creekdown. Bömunum fannst
leitt að fara frá Lavender
Cottage en engu að síður grun
aði mig að þau gleddust yfir
því að koma til Creekdown
aftur.
— Við eigum tvö heimili
núna, sagði Alan. — Lavender
Cottage og Creekdown Manor.
Eg háttaði bömin um leið
og við komum þangað, las dá-
lítið fyrir þau. Síðan kyssti ég
þau góöa nótt og gekk niður
til Josslyns.
— Heldurðu að þau séu á-
nægð með að vera komin hing
að aftur? spurði hann.
— Já, þeím líkaði vel I Lav-
ender Cottage og féll vel við
Júlíu frænku, en heimili
þeirra er auðvitaö hér.
Hann tók utan um mig og
faömaði mig svo að ég gat
ekki séð andlit iians.
— Verður þetta einnig heim
ili fyrir þig, Sara? spurði
hann..............
— Þetta verður heimili okk
ar allra það er viðfangsefni
okkar.
— Viðfangsefni okkar, sagði
hann léttilega. — Það lítur
dálítið undarlega út, fremur
sem skyida en ánægja.
— Það verður þaö hvort
tveggja, sagði ég.
— Já, sagði hann. — Það
verður ánægjulegt og því fylg
ir einnig nokkur ábyrgð.
Ef alit hefði verið eins og
það átti að vera hefði ekki
verið nauðsynlegt að tala um
þetta. Við vorum nýgift og
hvað sem fyrir mundi koma
áttum við að standa sanian.
En það voru of margar leiö
ar minningar tengdar þessum
stað. Eg tók eftir öllu þegar
við gengum upp í herbergi okk
ar. Fröken Eaton, sem var
nýja ráðskonán okkar, hafði
kveikt upp í arninum. Það var
heitt og nbtalegt þarna inni
en herbergið var skuggalegt.
Arinninn var stór það var hátt
til lofts óg vindurinn þaut í
krónum trjánna úti fyrir. Þaö
var reimt í þessu herbergi —
eða miningar engu betri en
þó svo væri. En ef til vill má
segja að vof-ur séu minningar,
hver veit?
1 Við gerðum margar áætlan
ir fyrstu vikúna sem við vor-
urn í Creekdown. Eignin hafði
verið vanrækt lengi og Joss-
lyn varði mestum hluta adgs- !
ins með ráösmanninum. Hann
hafði ráðiö nýjan mann til
þess aö gegna stöðunni vegna
þess að gamli ráðsmaðurinn
I hafði misnotað sér svo áhuga-
leysi Harrys Eversleigh að
reiknhigar ög allt annað voru
í megnustú óreiðu. Nýi ráðs-
maðurinn bj ó í litlu húsi í út-
jaðri eignafinnar og þar hafði
j hann skrifstofu þar sem reikn
ingshaldið fór fram
Eg helgaði mig börnunum.
Við höfum ekki enn tekið á-
kvörðun um hvernig haga
skyldi menntun þeirra svo að
j ég tók til að kenna þeim það
sem ég ga't. Það var einnig
j stórt píanó í barnaherberginu
og ég lék stundum á það fyrir
þau.
Eg man vel eftir þessum
degi. Þaö Var fremur dimmur
dagur og þegar við vöknuðum
um morguninn var grátt og
ömurlegt úm að litast.
Strax eftir morgunverð fór
Josslyn áð hitta ráðsmann-
inn en ég hugsaði um börn-
in.
Seinni hluta dags var of
mikil úrkoma til þess að við
gætum fariö út eins og venju-
lega og ég stakk upp á þvi aö
við skyldum mála dálitið. Við
fundum teiknibækur og liti og
þegar við vorum að byrja að
mála sá ég að Alan hafði
skrámast á handleggnum.
— Hvernig vildi þetta til?
spurði ég.
— Hann datt niður stigann,
svaraði Elfrida.
— Já, sagði Alan. — Við
vorum að koma ofan af lofti
og ég rann í stiganum.
Þau hlágu bæði.
Á meðan við vorum að mála
datt mér skyndilega í hug að
dyrnar sem lágu upp á loftið
voru það þungar i vöfum aö
þaö hlaut aö vera erfitt fyrir
snáða eins og Alan að opna
þær. Eg var stundum sjálf í
hreinustu vandræðum með að
opna þær sjálf. Börnin fóru
oft upp á loftið og þar var
margt skemmtilegt fyrir þau
að leika sér að. En þar var ó-
hreint og allir hlutir rykfalln-
ir svo að vegna þess var staö-
urinn ekki sem heppilegastur
leikvöllur fyrir þau. En ég gat
ekki neitað þeim um að fara
upp, vegna þess að ég vissi
hve gaman þeim þótti það.
Þau virtust einkum hafa dá-
læti á myndinni. En þá kom
mér ráð í hug: hví ekki að
flytja myndina niöur í barna-
herbergið?
— Eg hefi góða hugmynd,
sagði ég.
Þau litu á mig með eftir-
væntingu.
— Eigum við að fara með
myndina hingaö niður? Við
getum hengt hana yfir arin-
inn.
— Já, hrópaði Elfrida.
— Good . . . o, hrópaði Alan.
Eg fór strax til frú Eaton
og bað hana að senda Tom
upp á loftið.
Börnin dönsúðu um af eftir
væntingu. Við fórum upp og
þurrkuðum rykið vandlega af
málverkinu. Eg óskaði þess að
mér þætti jafn vænt um það
og börnunum. Það voru vafa-
laust hinir sterku litir þess
sem höfðu þessi áhrif á þau
— myrku augun, rauðar var-
irnar og blái kjóllinn.
Meðan við biðum eftir Tom
sýndu þau mér hvernig þau
léku sér þarna. Leikurinn fór
að mestu fram í gömlum kist-
| um sem voru fullar af fatnaði.
í einni af kistunum lágu nokk
ur nótnablöð úr „La Boheme“.
— Geturðu spilað þetta á
píanóið? spurði Alan.
j — Já, Sara, gerðu það, hróp
aöi Elfrida.
— Allt í lagi. Við tökum þær
með okkur niður.
Tom Eaton kom upp. Hann
bar myndina niður og innan
tiðar hékk hún yfir arninum.
Börnin fylgdust með hverri
hreyfingu Toms og þegar
hann hafði lokið við verkið
dönsúðu þau af hrifningu.
Það var orðið dimmt og þar
. sem rafmagn var ekki í þessu
: herbergi kveikti ég á nokkrum
kertum og setti þau sitt hvoru
megin við málverkið. Það virt
ist vera svo lifandi í flöktandi
kertaljósinu að mér varð órótt
innanbrjósts. Það var eins og
augu hennar horfðu hæðnis-
lega á mig.
I Börnhi vildu að ég spilaði
dálítið svo að myridin gæti
heyrt það, eins og þau sögðu,
og ég settist við hljóðfærið
og spilaði „mig dreymdi ég
dveldi í marmarahöll“ úr „La
Boheme og söng með.
Börnin sátu grafkyrr. Það
var sjálfsagt sama tilfinning
in sem gagntók þau og mig.
Þegar ég var búin með þetta
lag varð ég að syngja annað.
Allt í einu hætti ég. Joss-
lyn hafði opnað dyrnar á með
an ég var að syngja og stóð
nú á þröskuldanum. Andiit
hans var náfölt, og hann leit
út eins og hann hefði oröið
fyrir miklu áfalli.
Þá sá ég að hann horfði
ekki á mig, ekki á börnin,
heldur á myndina sem hékk
yfir arninum.
8. kafli.
Eg hætti að spila og stóð
upp.
— Er eitthvað að Josslyn?
Haiin svaraði ekki strax en
gekk t.vö skref áfram. Börnin
stóðu á fætur og komu til
míh. Þegar han' nloks talaði
var rödd hans hás: — Hvar
fannstu þetta?
Aðeins lítið eitf nægir...
því rakkremið er frá
Gillette
■
Það freyðir nægilega
þó lítið sé tekið. Það er
í gæðaflokki með Bláu
Gillette Blöðunum og Gillette
rakvélunum. Það er framleiít
til að fullkomna raksturinn. Það
Reynið eina túpu í dag.
freyðir fljótt og vel... .og inniheldur
hið nýja K34 bakteríueyðandi efni,
sem einnig varðveitir mýkt
húðarinnar.
Gillette „Bi‘ushless“ krem, einnig fáanlegL
Heildsölubirgðir: Globus h.f., Hverfisgötu 50, sími 1714&
1
I
■■'!
£i 1
VI
Gerist áskrifendur
að TÍMANUM
Áskriftasími 1-23-23
Blaðburður
Tímann vantar unglinga eða eldri menn til að
bera blaðið til kaupenda í eftirtalin hverfi.
STÓRHOLT
AFGREIÐSLA TÍMANS
Jörðin Torfastaðir 5
í Fljótshlíð, ásamt íbúðar- og peningshúsum, er
til sölu og laus til ábúðai’ frá næstu fardögum.
Sogsrafmagn og sími. Semja ber við Klemena
Kristjánsson, Sámsstöðum, Fljótshlíð
V.’.V.VW.W.V.V.V.V.V.V.VAV.V.V.V.VV.V.V.VAI
I
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
I; glöddu okkur í tilefni af gullbrúðkaupi okkar 31.
.■ des. s. 1. með gjöfum, blómum og' skeytum.
Guð blessi ykkur öll.
i:
■: GuSríður Þórarinsdóttir,
Eyjólfur Jónsson,
í; Deild, Álftanesi.
V.VAV.VAV.V.V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.'.V.V.V.VAWAV