Tíminn - 29.04.1959, Blaðsíða 3

T í MIN N, miðvikudagiun 29. apríl 1959.
3
„Skotið á
til þess að
togarann miðjan
stöðva ferð hans“
Elly„ Ragnar og K.K. sextettinn
ráðin til að skemmta með Five Keys
Það má vænta góðrar
skemmtunar á hljómleikum
Five Keys, sem hefiast í
Austurbæiarbíói næst kom-
andi föstudagskvöld, því þar
munu enn fremur koma
fram okkar beztu skemmti-
kraftar, þ.e.a.s. K.K.-sextett-
um ræðir. Hljómsveitin og s'öngv-
ararnir hafa æft af kappi undan-
farið og má fastlega gera ráð
fyrir, að þau muni engu að síður
en Five Keys eiga þátt í því að
gera hljómleika þessa eins ánægju
lega og framast verður unnt.
Five Keys koma fram hér á
landi á vegum Blindrafélagsins
eiins og áður hefjr verið skýrt
inn og hinir frábæru söngv- frá Munu hijómleikar vera fyrir-
arar hans, þau Ellý Vil- hugaðir tvisvar á hverju kvöldi,
hinn 1., 2., 3. og 4. maí. Forsala
— tg héfit að þetta væru skotæfingar, saeði
iirezki skipst|érinn sakieysisiega, eftir að
hafa hundsað aðvörunarskot
Þessa dagana ber fátt
meira á góma en landhelg-
ismálið og aðgerðir land-
helgisgæzlunnar Við rák-
umst á eftirfarandi grein í
dönsku blaði á dögunum, og' t>a? e‘tt í huga, að hann væri hálf-l landþelgisgæzluna voru að sjálf-
fiallar hún um þá daqa er Sei-t „sport“. Ég man eftir því, að sögðu margvíslegir. Þeir hófust
n. . .. * , ' . . við tókum einu sinni skipstjóra, i þegaj- í höfn, því að sjálfsögðu
<in\r onnuðust landhelgis- Sem-var sekur um landhelgisbrot; var það algjört leyndarmál hve-
gæzlu hér við land, og á í 10. sinn, en það var ekki hægt j nær halda skyldi þaðan. Það var
henni má sjá, að brezkir tog að segja að beinn fjandskapur1 oft nóg að flokkur manna af skip
araskipstjórar hafa löngum tiafi verið á milli okkar. Að vísuI inu héldi skyndilega. út úr veitinga
,if” sjálfiir öðrumlstað þar, að togararnir fengu
hjálms og Ragnar Bjarna-
son.
| K.K.-sextettinn mun annast und-
irleik fyrir Five Keys og auk þess
leika sjálfstætt nokkur lög. Þau
Elly og Ragnar munu syogja nokk
i ur lög og öll með íslenzkum
I textum og má það kallast nýjung
á slíkum hljómleikum, sem hér
aðgöngumiða hófst í Austurbæj-
larbíói síðastl. 'laugardag. Hafði
myndazt löng biðröð við dyrnar
r.okkru áður en sala aðgöngu-
miða hófst. Sýnir það glögglesga,
að fólk á von á góðri skemmtun,
enda einstakur viðburður að jafn
merkir skemmtikraftar og Five
Keys komi hingað til lands til
liljómleikahalds.
verið úppivöðslúsamir á ís-
litu ■ ísléndingar
augum á' lögbrjótana
landsmiðum. Greinin er laus yið lítum' á mann, sem stolið hef-
lega þýdd.
líkt og skeyti um að búast mætti
„Brezkú- togaraskipstjórar tóku
það ekki alltaf vel upp þegar við
.rr sjlfurmunum okkar.
Ábati ef vel tóksf
— Það gat orðið ábatasamt fyrir
i mm'
. •
gpdpif
Danska eftiHitssklplð Fylla á eftlrlitsferð á íslandsmiðum.
stóðum þá að landhelgisbrotum togarana að hal'da inn fyrir 3ja
við íslandssbrendur. Þó þeir væru mjlna landhelgina, — sem þá var
þannig staðiiir að verki, þurfti oft — ef vel tókst tiL Þetta gat freist-
að eltast við þá og þeir létu sér að skipstjóra, þrátt fyrir að hann
ekki segjast þó skotið væri á þá hefði öft verið staðinn áður að
með lausu púðri. Kúluskot á bóg landhelgisbrotum. Skipstjóri, sem
þeirra dugði heldur ekki alltaf til hafði verið dæmdur, skipti venju-
og það kom fyrir að. þeir námu lega um skip eftir fyrsta brot. Á
ekki staðar fynr en skotið var á Á þennan hátt var farið kringum
,,varðhundinum“.
Njósnarar í landi
— Það má teljast víst, að tog-
ararnir höfðu duglega umboðs-
menn í landi. til þess að segja
þeím til um . ferðir varðskipsins.
Bezt var, þegar við komum beint K.K.-sextettlnn hefur leikið' undir hjá flestum erlendum skemmtikröftum
frá- Kaupmannahöfn. Þá héldum er hingað hafa komið og mun nú iejka undir hj- Five Ke
við ven.iulega til einhvers htils
fiskisþorps ‘og þaðan gátum við-
komið á miðin eins og þruma úr slokkt- Samt sem aður naðum við argagn siðar meir, ef eitthvert
heiðskíru lofti Það ganga enn Þelm oft ekki fyrr en í)eir höfðu skipanna þyrfti að leita íslenzkrar
sögusagnir um þegar Fylla kom í flúið a11120^ flt fyrir 3 mílna land hafnar, og hægt verður að draga
fyrsta sinrt á íslandsmið. Togara- helSlna- Þa relð a að hafa Sert ná- þá fyrir rétt. Þetta gátum við ekki
menn þe-kktu ekki - skipið, sem
kvæmar staðaxákvarðanir, þar í þá tíð. Ef einhver landhelgis-
brúna sjálfa.
Slcotæfingar
Þegar við komum um borð og!
bárum upp spurninguna: — Hvers
vegna stöðvuðuð þér ekki skipið?
Þér hljótið að hafa heyrt skotin
frá okkur? Þá heyrðist oft svarað
meö saklausri rödd: — Ég hélt
að þið væruð á skotæfingum“
Þannig farast Niels Brammer,
kapteini í sjóhernum frá Árósum,
orð. Vegna „styrjaldar“ þeirrar,
sem Bretar og fslendihgaæ eiga í
vegna fiákveiðitakmarkanna, höf-
um við toeðið hann að segja dálítið
frá þeim dögum, er danski flotinn
hafði með höndum landhelgis-
gæzlu á íslandsmiðum.
Bretar erfiðastir
— Bretar og Þjóðverj ar reynd-
ust okkur erfiðastir, segir Bramm
er. — Aranars tóku Þjóðverjafnir
það ekki eins illa upp ef þeir
voru teknir og Bretar. Þeir áttu
það til að tala «111 konur sínar
og börn beima, til þess að hræra
okkur til meðaukmvunar, svo
þeir slyppu við dóm, en auðvitað
létum við slíkt ekki á okkur fá.
Ég var um borð í eftirlitsskipinu
„Fyllu“ og ég get- ekki neitað því,
að eltingaleikurimi við togarana
var oft spennandi og skemmtileg-
ur. Það var oft líf í tuskunum um
toorð, þegar hrópað var að togari
væri í landhelgi. Hver maður þaut
á sinn stað og eltingaleikurinn
hófsl. Ég held meira að segja, að Níels Brammer, kapteinn: — Eng-
andstæðingarnir hafi' tekið þátt í lendingar voru erfiðir viðfangs, en
þessum leik — stundum — með Þeim var ekki hlíft.
sveimaði úmþverfis þá. og 10 skip sem togarinn var að veiðum. Stað- brjótanna slapp frá okkur gátum
voru tékin við það tækifæri arákvörðunum mátti ekki skeika, við ekki staðhæft síðar að hann
TT , , _ ' , en það var oft erfitt að eiga við hefði stundað landhelgisbrot. Eft-
m a|inn var það næstum o- þær v;g íslandsstrendur. Hinir á irförinni mátti ekki hætta, ef hún
germgur að ná togurunum Þeir kærðu skipstjórar höfðu r4ð á að átti að standast fyrir rétti.
sau td ferða varðskipsms 1 10 sio láta -fESnlstu fögfræðinga verja A „
milnf fiarhegð: og hofðu þvi næg- máL sitti og það mátti ekki veJra Allra bragða neytt
an tima til þe.ss aðkoma ser und- svo mikiðsem'emnveikur punkt Þegar eftiirlitsskipið daraska
an. Stundum var þá hægt að læð m, j ákærunni. renndi upp að togaranum, var
ast að þeim, með þvi að láta nes
og annað I landi skýla sér. Tæknin hjálpar nú
.... . — Eg sé af fréttum, að ís-
Meo slokkt Ijósker lenzku varðskipin taka myndir af
Bézt var að taka togara að næt- brezku togurunum, sem veiða inn
urlagi, þegar hægt var að sigla al an hinnar nýju landhelgi, til þess
veg að þeim, með siglingahljósin að leggja þær fram sem sönnun-
skotið út báti, og í hann fórn totðs-
foringj og tveir hermenn — aíiir
gráir fyrir járnum. Þeir urða-að
vera við öllu búnir, því togara-
skipstjóraxnir neyttu oft allra
bragðá til þess að síieppa. Ef við
(EVamhald á 8. siðu).
lögin, því sektirnar fóru stig-
hækkandi ef um endurtekin brot
var að ræða. I
Erfiðieikarnir í sambandi við
Filippus drottningarmaður er ekki
vinsæli meðal enskra blaðamanna
Filippus drottningarmað-
ur hinn enski nýtur ekki
sérlega mikilla vinsælda
meðal blaðamanna og eftir
Indlandsför prinsins fyrir
nokkru minnkuðu vinsældir
hans enn að mun. Time
Magazine segir frá því, að
framkoma Filippusar hafi
verið óaðfinnanleg gagnvart
fjöldanum, sem samkvæmt
frásögn blaðsins hyllti
drottningarmanninn, en við
blaðamennina hafi hann
verið hinn ruddalegasti.
Blaðamennirnir, sem fylgdu
prinsinum eftir á Indlandsföri-nni,
nutu -engrar opinberrar aðstoðar
við að framkvæma starf sitt, -en
urðu oft að láta sér lynda rudda
legar athugasemdir ef þeir vog
uðu sér að koma of nálægt drottn
ingarmanninum. í Nýju Dehli
spurði Filippus gramur, þegar
indverskir ljósmyndarar ætluðu að
Strföið miili prinsins og blaðanna hófst, er
hann var á ferð í Gíbraltar og kvaðst ekki sjá
muninn á blaðamönnum og öpum
myndari bað þrátt fyrir þetta um öpum. Þar spurði prirasinr, hárri
leyif til að taka eina mynd, og röddu er hann steig á iand: „Gjöi'
varð þá Filippus'i á orði: „Taktu
hana og þegiðu svo.“
Hálsbrot
Ekki tók betra við í Pakistan.
Þar vildi innfæddur ljósmyndari
fá mynd af prinsinum og ti-l að
gera hana sem óvenjuiegasta klifr
aði hann upp í hátt mastur, en
var þá svo óheppinn að missa fót
ið svo vei að benda mér á hv-erjir
eru blaðamennirnir og hverjir ap-
ai-nir.“
Þegar stríðið hófst
Heima á Englandi vita metui-að
stríðið milli prinsitos og tolaða-
mannanna hófst fyrir nokkrum ár-
um, þegar blaðið „Sunday Pictori
al“ toirti grein um konungsfjöi-
festuna og hrapa niður. Óhappið skylduna, ritaða af herbergisþjóni
orsakaði eftirfarandi athugasemd Filippusar, en prinsinn mun ekki
frá hinum virðulega gesti: ,3ara
að hann myndi nú hálstrrotna."
Blaðamenn eða apar
Blaðamönnunum í Indlandi og
Pakistan, sem höfðu lesið um það
áður en prinsinn kom hve (hann
væri óvenjulega alúðlegur og
hafa faHið sem bezt við grein
þessa. Skynsamir ráðgjafar hafa
reynt að skýra fýrir prmslnum
að þessi afstaða hans gagnvart
tolöðunum sé ekki heppileg. Þaö
er áreiðanlega efcki ætlunin aieð
opintoerum ferðalögum æðsta
manns Englands að hann eigirast ó
vini á þeim. Nú mun vera i ráði
að prinsinum verði fenginn til að
stoðar tolaðafulitrúi, sem hafði
þægilegur maður, kom þetta væg-
taka mynd af honum í fylgd nieð ast sagt mjög á óvart. En brezku
Nehru: .Hverjir eru þessir menn?‘ (blaðamönnum, sem voru með í
Og þegar myndasmiðirnir 'létu sér ferðinni, mun ekki hafa verið þetta' það starf fyrst og fremst að draga
ekk-j segjast og stóðu sem fastast sérlegt undrunarefni. Þeir minn- úr árekstrinum miiii prinsins og
bætti prlnsinn við: „Eg hélt að það i ast enn för Filipusar íil Gíbraltar, tolaðamannanna. Þessi aðferð mun
væri skortur á efni til ijósmyndun i þar sem helzta aðdráttarafl-ið fyrir (hafa reynzt vel við svipaðar að-
ar hér í landi.“ Hugraldcui' ijós-' ferðamenn jer hinn mMi fjöldi af stæður.
nmmtam Hiwrtnn: ongftftjgiifc- .. i