Tíminn - 26.06.1959, Blaðsíða 9

TÍMI N N, föstudaglnn 26. jíim' 1959.
9
WARY ROBERTS RINEHART:
^-JJ’uaröbh
hi úhvuncirhonaL
13
— Hann veit það ekki fyrir
víst, sagði hann, — en Glenn
heldur, að það geti verið
hundrað þúsund dollarar.
Eg varð sem þrumu lostin
af undrun. Þessi piltur hafði
enga peninga átt sjálfur, og
aöeins unnið sér inn smá-
upphæðir öðru hvoru. Eg vissi
að hann hafði reynt að selja
hlutabréf, líka bíla. Og nú
sýndi það sig, að hann hafði
tryggt sig fyrir hundrað þús-
und dollara, sem féllu í skaut
konu, sem hann hafði andúö
á og lét sér á sama standa
um hann.
— En hvernig í ósköp-
■unum?
— Eg veit það ekki. Spyrðu
mig eínhvers auðveldara. Að
því er virðist hefur hann lagt
inn í banka reiöufé fyrir ið-
gjöldum og síðan keypt sér
þessa háu tryggingu. Plestar
iðgjaldagreiðslurnar voru
smáupphæðir.
Hann sagði margt fleira, og
það komst inn í mig.. að hann
væri ruglaður, og ekki of ró-
legur ,í kollinum. Skotvopna-
sérfræðingur lögreglunnar
hafði sagt, að skotið hefði
komið úr byssu Herberts
sjálfs, og fingrafarasérfræö-
ingarnir sögðu, að á henni
hefðu’verið lians eigin fingra
för, þött ekki heföu þau veriö
mjög greinileg. Engin önnur
fihgráför höfðu fundizt í her
bergipu eða nálægt því.
Áður en ég lagði tólið á,
spurði ég um stúlkuna frá
kvöldinu áður, og þótt lög-
regiuforingínn væri handviss
um, að þeir hefðu upp á
henni, varð. hann að viöur-
kenna, að enn kynni að vera
langt í Iand með þaö.
— Víð finnum hana áreiðan
lega, sagði hann, — en ég er,
ekki viss um, aö hún skipti
miklu máli. Meðal annarra
orða, hefurðu byssiina þína
með þér?
— Nei.
— Það ei rétt. Aldrei að
vita hver kann að gramsa í
dótinu þínu, og ég vil ekki,
að þú verðir rekin frá vett-
vanginum. Eg hef hugboö um,
að ég þurfi gróflega á þér
að halda.
Það var háttur hans aö
'gera þwiííkar ■athugaisemdir
án þess að skýra þær frekar.
Eg varð að láta mér þetta
lynda, en ég verð að segja,
að mér fannst litla íbúðin
mín yndisleg eftir að sam-
talinu var lokið. Dick söng,
þarna var saumakarfan mín
á sínum stað og allir þessir
þúsund smáhlutir, sem ég
notaöi til að gera mér úr
garði eins heimilisiegan sama
stað og mér var mögulegt.
Eg settist niður í nokkrar
mínútur, og mér er sania
þótt ég segi frá því: ég kall-
aði sjálfa mig fífl fyrir að
láta þvæla mér inn málefni
■annarra. Hjivkrunin ein ;er
í sjálfu sér erfitt starf, og
þegar ég tókst á hendur auk-
reitis að vera lögregluforingj
anum innan handar, var þaö
meira en ég gat með góðu
móti risið undir.
Eg sá sjálfa mig í spegl-
inum og varð ljóst, að ég
var þreytuleg og ellilegri en
aldurinn sagði til um. En ein
mitt meða nég horfði í speg-
ilinn, kom Mitchell-málið aft
ur upp í huga minn. Með það
sama var ég risin á fætur aft
ur og tíndi saman það helzta
sem ég þurfti á að halda. Eft
ir það, sem á hafði gengið,
var þessi leikur rflnninn mér
í merg og blóð.
Áður en ég fór, leit ég á
Dick. Hann sýndist lítill og
yfirgefinn, en hann tísti þeg
ar ég gekk að skápnum.
— Langar þig ekki í sykur-
mola, Dick?
Hann horfði á mig til and-
svars, hnarreistur, og augun
hans glitruðu eins og litlar
perlur.
Þetta var á þriðjudaginn.
Herbert hafði dáið eða verið
myrtúr á mánudagsnóttina,
og rannsókn átti að fara fram
næsta dag, miðvikudaginn.
Um kvöldið sátu Stewart
læknir, Glenn lögfræðingur
og lögregiuforinginn á þingi
i bókaherberginu, en mér
gafst ekkert færi á að tala
við foringjann. Eg hafði held
ur ekkert nýtt að segja hon-
iim. Klukkan níu var tali
þeirra lokið, og læknirinn
’kom upp að vitja Júlíu. Hann
skildi eftir róandi lyf handa
mér að gefa henni, og um
háíf ellefu leytið var hún kom
in í ró.
Þetta er fyrsta tækifæri,
sem ég hef fengið til þess að
leita í bókaherberginu, og ég
notfærði mér þaö. Það hafði
ekkert boriö á Hugo allt
kvöldið, og um tíuleytið voru
þau María búin að loka hús-
inu og höfðu tekið á sig náö-
ir. Að minnsta fcosti heyrði
ég ekkert til þeirra þegar ég
hlustaði fyrir framan dyrn-
ar á stigapallinum, áður en
ég gekk niður. Þetta var um
klukkan ellefu.
Eg hafði tekið vasaljósið
meö mér, svo að ég kveikti
hvergi og fór beina leið inn
í bókaherbergið. Þetta var
myrkt og ömurlegt herbergi,
á hvaða tíma sólarhrings sem
var, og ég man, að meðan ég
leitaöi, skynjaði ég alls konar
vábresti í kringum mig. Eg
leit hvað eftir annað um öxl
til þess eins að rýna i svart-
an myrkurvegg, sem virtist
þrunginn skelfingum.
Leitin bar engan árangur,
og það kom mér ekki á óvart.
Þetta var ekki í fyrsta sinn,
sem ég vann svona verk fyrir
lögregluna, og ég var hand-
viss um, að hverju ég var að
leita. Eg fór með hendurnar
inn í stoppið í stólunum,
þreifaði undir brúnir skáp-
anna, og bak við raðir á rað-
ir ofan af rykugum bókum.
En ég fann ekkert, nema skít
ugt dagblaðsrifrildi bak við
eina bókaröðina nærri dyr-
unum. Það lét ég eiga sig,
sem betur fór, eins og síðar
kom fram.
Eg man ekki núna, hvað
það eiginlega var, sem kom
mér til að hefja leit í löngu
stofunni hinum megin við
ganginn. Eg áleit ekki, að
María hefði farið þangað, því
að stóru, tvöföldu hurðirnar
voru ávallt lokaðar. En ég
var ekki eins taugaóstyrk,
þegar hér var komið, og ég
var haldin vissri forvitni um
herbergið sjálft. Máske þótti
mér einhver fró í því, að
þramma svona óboðin í
stofu, sem á sínum tíma
hafði verið svo vandlega gætt
og fáir fengið að koma í.
Eg opnaði hurðina gætilega,
og lét Ijósgeislann sveima
um herbergið. Engin merki
sáust um fornan mikilleik og
glæsileik stofunnar, og olli
það mér vonbrigðum. Hafi
bókaherbergið verið ógeðfellt
og þrúgað, var blátt áfram
sorglegt að litast um í hinni
gamalfrægu stofu Mitchell-
hússins. Hún var í samræmi
við leiðan smekk síöara
Viktóríutímabilsins, með
myndum á sjálfum veggjun-
um, mörgum stórum og hvim
leiðum stólum og sófum. Á
framhliðinni voru margir
gluggar með drungalegum
tjöldum fyrir og einn var á
bakhliðinni. Þar sást álma
þjónustufólksins og inngang
ur þess. Það var ekki fyrr en
ég lýsti að þeim glugga, sem-
mér varð bilt við. Mér haföi
aldrei dottið í hug, að neinn
kynni að vera þarna. Svo var
þó sannarlega. Hugo sat, að-
eins hálfklæddur, í stórum
hægindastól; rétt innan við
gluggann, og hann var í fasta
svefni.
Þetta leit ekki vel út. Eg
hafði enga löngun til aö vekja
hann, svo að ég læddist aftur
út á ganginn og lokaði dyr-
unum.
I
tt»«jjjjtjjjj«jjjttjttj
Munið
máiverkasýningu
TÚBALS
í Bogasal Þióðminja-
Opin kl. 1—10 síðdegis.
safnsins.
ttttttttttttmmmttsttttttmttttttttJttm
Minning: Hilmar Daníelsson i
flugmaður
„Þeir, sem guðirnir elska, .
deyja ungir.“
Þcgar sviplegir atburðir gjörast,
er oft og tíðum að við stöndum
sem agndofa og trúum því ekki
að hér sé um veruleika að ræða.
Þannig varð mér við, er fregnin
um hið sviplega fráfall Hilmars
Daníelssonar flugmanns, bar.st mérj
til eyrna.
Hér verða ekki sögð nein ævi-
atriði Hilmars heitins, aðeins nokk
ur fátækleg kveðjuorð.
Kynni mín af hinum unga manni
voru að vísu ekki mikil, en öll á
þann veg, að ég tel mig ríkari af
hugljúfum og fögrum minningum.
Hið glaðlega viðmót Hilmars, hátt.
prýði og prúðmannleg framkoma,
hlutu að vekja athygli hvers þess
er kynntist honum , og vegna þess-
ara góðu eiginleika var hann al-
veg sérstaklega vel látinn og vin.
margur mjög. Áhugasemi hans í
starfi var viðbrugðið, og fyrir
starfið lét hann lífið.
Ég hef átt því lání að fagna að
vera nokkuð tíður gestur á hinu
yndislega heimili foreldra hins
látna manns, þeirra Hrefnu Ás.
JJttJJttJJKJtt:
geirsdótfur og Daníels Markússon-
ar. Ég veitti því alveg sérstaka at.
hygli, hversu mikla ástúð Hilmar
heitinn sýndi foreldrum .sínum, Og
ekki gleymdi hann ömmu sinni,
Kelilríði Einarsdóttur, sem nú
með stultu millibili hcfir orðið á
■bak að sjá tveimur elskulegum
barnabörnum sínum. ,
Þungur harmur er nú kveðihn
að hinni ungu eiginkonu, sem Iífið
blasti svo dásamlega við, foreldr-
arnir syrgja ástkæran son, syst
irin góðan bróður og amman .sólar.
geislann sinn.
En minningin um góðan dreng
lifir og verður huggun í raun.
Öllum ástvinum Hilmars heitins
Daníelssonar, sendi ég mínar innL
legustu samúðarkveðjur, og bið aí-
góðan guð að styðja þá og styrkja
nú og um alla framtíð.
Og hinum unga manni, sem svo
skyndilega var kallaður til æðri
heima, þakka ég af öllu hjarta
samferðina í þessu lífi.
í guðs friði.
Helgi Sigurgeirsson.
Útboð
Tilboð óskast í vatns-, hita-, og hreinlætis- og loft-
ræsilagnir í barnaskóla við Hamrahlíð.
Útboðsgagna má vitja í skrifstofu fræðslustjóra,
Vonarstræti 8, gegn 500.00 króna skilatryggingu.
Fræðslusiiórinn í Reykjavík.
Þökkum af alhug öllum þeim mörgu, f jær og nær, sem auSsýndu
okkur samúð og vinarhug viS andlát og jarðarför bræðranna
Jóns og Gísla Eiríkssona,
Staö í Hrútafirði
Ragnheiður Ingvarsdóttir
Jóhanna Eiríksdóttir
Magnea Torfhíldur Magnúsdóttir
Eiríkur Gtslason
Magnús Gíslason
Þökkum af alhug öllum þeim er vottuðu okkur samúð og veitfu
okkur aðstoð við andlát og jarðarför sonar okkar og bróður
Hannesar Vilhjálmssonar.
Foreldrar og systkini.
Þökkum auðsýnda samúð vegna jaröarfarar
Brynjólfs Eyjólfssonar,
Þurá, Ölfusi
Fyrir hönd vandamanna.
Eyjólfur Gíslason.
Hjartkær dótfir mín og systir
Frt'Sa Hallgríms,
andaðist í Bæjarspitalanum 23. júni. Jarðarförin auglýst siðar.
Fyrir hönd aðstandenda
Guðrún Ögmundsdóttir
Haraldur Guðmundsson
>