Tíminn - 22.09.1959, Side 3

T ÍM IN N, þriðjudaginn 22. september 1959.
Sigríður
verður dama
— Já, Rutherford segir á ein-
um stað....
— Þegiðu, þú með þinn Ruther-
ford. Hann kemur þessu máli
ekkert við. Staðreyndin er sú að
hún Sigríður er byrjuð að fara
út með strákum. Það hefur ekki
farið framhjá mér, þó þú hafir
familíu. Þetta er bara svona strák-
ur á togara og hann er ekki einu
sinni í Sjómannaskólanum.
Björgúlfur átti í mcstum vand-
ræðum, því kláðinn færðist því
lengra upp eftir hrygglengjunni
milli herðablaðanna sem honum
tókst að tevgja sig lengra með
ekki tekið eftir neinu nashyrning- fingurgómana. Og ágerðist eftir
urinn þinn. Hún hefur ekkert sagt þvf Hann sneri sér nú á hliðina
mér sjálf, en ég hef augun opin 0g reyndi að komast að með því
og legg eyrun við. ......... að teygja sig yfir öxlina á sér. En
— Já, ég veit, sagð: Björgúlfur. hann var af léttasta ske:ði og
— Þegiðu. Lofaðu mér að orðinn stirður og seinr í snúning-
Ijúka mínu ináli. Eg er ekki ein um, hann var farinn að svitna um
af þessum gamaldags foreldrum alla skrokkinn af þessum átökum.
sem banna börnum sínum alit. Eg _ Hvað er þetta niaður> hlust.
gen mer fyllilega liost að lifið arðu ekki á það sem - er ag
er ekki þess eðlis að hægt se að seoia?
'bindn það á klafa *
— Nei, náttúran verður að hafa ~ ðújú’ rumúi í Björg-
sinn framgang, kona góð, sagði ultl m°öum og másadi. Hún Sigga
Björgúlfur og þóttist r.ú loks vera °^ar var nu ' Kvennaskólanum.
orðinn hlutgengur í samtalinu. ~ Hverslags dylgjur eru þetta
— Þegiðu. Eg ætla mér ekki ma®ur? Þu veizt eins vel og ég
að banna henni Sigríði að fara út Það var ekki henni Sigríði að
með strákum. En hún er ennþá fenna hvermg fór.^ Það er ekki
ung og óreynd og veit ekki hvað henni að kenna þótt reiknings-
B;
, JÖRGÚLFUR bókari og
húsbóndi á sínu heim-
ili m. m. fór óvenju
snemma að hátta þetta kvöld, því
hann hafði verið frameftir í
klúbbnum kvöldið áður. Hann
hafði hagrætt sér í rúminu, lá
upp í loft og gluggaði í píramída-
rit Rutherfords. Hann átti
öll rit Rutherfords og geymdi
þau við höfðalagið. Hann
leit æði oft í bækurnar. Það var
þó ekki af því að Björgúlfur væri
neitt snobbaður, heldur gekk hon-
um stundum erfiðlega að sofna.
Hann var fallinn í værðarmók
og bókin hafði dottið úr höndun-
um á honum þegar frúin í húsinu
sigldi inn fyrir fullurr. seglum og
fór að athafna sig'.
— Ætlar sosum að sofna frá
Ijósinu eins og fyrri daginn.
Það _var gustur í þeirri gömlu.
— Ég vissi nú ekki betur en
þú værir ókomin Matthildur mín,
umlaði í húsbóndanum í svei'nrof-
unum. Hann opnaði annað augað
til hálfs og sá skuggann af mikil-
fenglegu sköpulagi konu sinrjar
á veggnum. Svo lokaði hann aug-
anu.
Hann heyrði glamrið, þegar háis-
festar, armbönd og nælur skullu
á náttborðinu. Svo hiustaði hann
á blásturinn og másið þegar frú-
In var að smokra sér úr kjólnum
og að iokum hver smellurinn á
fætur öðrum eins og skotið væri
úr tómri vélbyssu. Nú var hún
að fara úr lífstykkinu. Svo heyrði
hann hana hlamma sér á rúmstokk
inn, þaff brakaði lengi í rúminu
á eftir og nú fór hún að skarka
í krukkum, dósum og dollum eins
og hún værl að undirbúa veizlu
fyrir hálft hundrað manns. En
þá var hún bara að meika sig
fyrir svefninn.
Björgúlfur bylti séi í rúminu,
dró sængina upp fyrir höfuð og
sneri sér upp í horn. Hann ein-
beitti sér að því að sofna og
reyndi að rifja eitthvað upp af
píramídakenningunum.
En friðurinn stóð ekki lengi.
— Björgúlfur. Eg þarf að tala
við þig, hvein í frúnni.
Það rumdi eitthvað í Björgúlfi.
Nú hlaut eitthvað aé vera í að-
sigi. Hann var ávarpaður með
fullu skírnarnafni og það heldur
harkalega.
En frúin gaf sér enn nægan
tíma til að skarka í dósunum sín-:
um, dollunurn og krukkunm og j
meikaði sig óvenju vandlega eins
og Indíánahöfðingi, sem er að
búa sig út í rtríð og vandar stríðs
málninguna til að skjóta óvinin-
um rækilega skelk í bringu.
Eftir eilífðarstund var athöfn-
inni lokið og frúin sveiflaði sér
allri upp í rúmið með þungum
og ógnvænlegum dynk.
— Heyrirðu ekki maður, hvað
ég er að segia?
— Jújú, góða mín, hvað var
það sem þú vildir segja?
— Já, hv.-.ð er þetta maður,
reyndu að halda þér vakandi. Er
það nú virðing sem þú sýnir mér.
Og hún var setzt upp í rúminu
með krosslagða arma og galopin
augu, ákveðin og ábúðarmikil á
svip, sýnilega albúin tii langra og
alvöruþrungirma viðræðna. Björg-
úlfur gaíst upp. Hann opnaði ann- j
að augað fyrst, svo cpnaði hann j
hitt og sner: sér við, reis upp
við dogg og horfði á konu sína
og reyndi að setja upp áhugasvip-
inn sinn. Frú Matthildur horfði
lengi á hann ströngu augnaráði
og sagði svo með dramatískum ör-
lagaþunga í röddinni:
— Segðu mér, Björgúlfur, hef-
urðu ekki tekið eftir því sem gerzt
hefur hér í húsinu?
Nú varð heimilisfaðirinn allur
eitt spurningamerki og var glað-
vaknaður á einu augabragði. Hann
klóraði sér á hökunni og hleypti
brúnum. Hafði hún bá tekið eftir
sprungunni í postulínsvasanum,
sem kunningjar hans höfðu brotið
þegar þeir höfðu gert sér hér
glaðan dag eina nóttina eftir klúbb
inn. Þá hafði frúin verið 1 Dan-
mörku með krakkana og hann
hafði látið líma vasann strax dag-
inn eftir. Það voru liðnir þrír
m,ánuðir svo hann hélt að öllu
væri óhætt. En hann hefði svo-
sem mátt vita það að dómsdagur
kæmi fyrr eða síðar Sennilega
fengi hann ekki að sjá eyri af
kaupinu sinu næstu mánaðamót.
— Ætlarðu að segja mér að þú
hafir ekki tekið eftir neinu, þrum
aði í frúnni, þegar henni þótti
fálæti eiginmannsins keyra úr
hófi.
! — Eftir hvurju þá? spurði hann
1 og röddin var heldur ámátleg.
I — Hefurða ekki tekið eftir því
að hún Sigrður dóttir
orðin dama.
Björgúlfur starði opnum aug-
um á konu sína, harn áttaði sig
ekki til-fulls á eðli þessara stór-
tíðinda en spurði eins og títt er
um menn, þegar þeir heyra um
merkilegt eldgos eða skiptapa.
er henni sjálfri fyrir beztu. Það
verður að leiða henni fyrir sjónir
okkar er að hamingjan er ekki fólgin í ein-
hvqrjum ^og einhverjum strák,
kennarinn hafi öfundað hana af
námsgáfunum. Og það spila fáar
stúlkur eins vel á pk.nó, það er
inargsannað mál. Og hún hefu-r
það verður að leiðbeira henni....’ rú. verið út 1 Þýzkal'mdi og Dan-
Frú Matthildur tók sér áhrifa- lll0r^u og Þa: hrósuðu henni allir.
ríka málshvíld og BjÖrgúlfur hélt sem hver segir þá tilheyrir
niðri í sér aridanum. Klukkan tif- Signður menntastéttinni. Og
aði ein á náttborðinu. V1° verðum sS vera henni innan
— Eg hef nefnilega komizt að i:anúar ap finna sér mannsefni
T . , .x. , , því með lagni að hún Sigríður seí° ienn‘ ^æfir, stétt hennar og
— Jæia, hvenær gorðist það? ,, , „ , , , & ... stoðu.
J & okkar hefur kynnzt ymsum pilt-
— Aldrei er hægt að tala við um sem ðg tel miður hoiR að
þig eins og jnaður við^mann, gall huu umgangist. Maður veit aldrei
' hvernig svoleiðis piltar reynast og
venjulega endar þetta allt með
ósöpum. Eg er ekki að tala um
að hér var á ferðinni neina sérstafa, en segi bara það
alvarlegt vandamál, sem að kannski hefði líf mitt orðið
krafðist ábyrgðartilfinningar tilieitthvað öðruyísi ef ég hefði farið
að leysa úr. I að ráðum, sem mér voru gefin.
— Hreint ekki. Spurningin er Eg segi nú bara svona. Og hún
bara sú, hvað eigum við að gera Sigríður er það sérstök stúlka og
í málinu? þannig uppalin að húr. passar ekki
— 0, mig langar helzt til að fyrir llvern sem er- ÞaS vil ég
skvetta úr vatnsfötu yfir hausinn g6rir ^rl-l.ost'
á þér |> JORGULFUR var orðmn
, , .. , , fistirður um sig allan af
Bjorgúlfur gat omogulega skilið 17
í frú Matthildi, stendur þér a
sama um þína eigin dóttur?
JÖRGÚLFI varð nú ljóst
B
að liggja svona kyrr
undir ræðum konu sinnar og var
fa-rinn að bylta sér undir sæng-
inni, klóraði sér á hryggnum og
, , ,. x , . ... , bisaði við að teygja höndina upp á
þann kostinn að þegja tri braða- milu herðab]aðanna.
birgða og biða atekla. Her var _ E hef haft áreiðanlegar
einhver gioppa i ifsreynslu hans. frétUr af því að hún Sigriður okk.
En eitthvað alvarlegt var a seyði, hafi eiuhvað verig
hvernig slík ósköp mvndu grjiia
vandann, hann sá að hann hafði
ekki snúizt við málinu á þann
hátt sem tilhlýðilegt var og tók
því hingað til hafði dóttir þeirra
aldrei heitið annað en stelpan
hún Sigga. Hann átti dálítið bágt
með að það væri dóttir hans, sem
var á dagskrá þegar allt í einu
var farið að ræða um dömuna
hana Sigríði.
Alvöruþunginn sem grúfði yfir
viðræðum hjónanna þetta kyrr-
láta kvöld, skaut á frest reiði frú-
i slagtogi
með strák, sem ég áiít síður en
svo heppilegan lífsförunaut. Eg
er ekki að segja að það sé komið
á það stig hjá þeim, en það er
sársaukaminna fyrir alla aðila að
stoppa svole'ðis áður en verra
hlýzt af. Þetta er víst ósköp gæf-
ur og skikkanlegur piltur á yfir-
borðinu, reykir ekki og drekkur
, , , ekki og svoleiðis. En hann hefur
armnar og m.n tok upp þraðinn ekkert yerig . neinum skóla
aftur þegar hun var bum að jafna hann er ekk a£ þesg konar
Slg_ Þó þú hafir ekki tekið eftir SCm myndi DaSSa inn 1 °kkar
því aulinn þinn, þá er hún Sig-
ríður orðin þroskuð stúlka. Hún
er engin stelnukrakki lengur. Og
því fylgja ýrnis vandamál sem
verður að horfast í augu við og
ráða fram úi. Eg hef lesið mér
nógu mikið til um þessi mál og
lært það mikið af lifinu að ég
veit að hér er stórhætta á ferð-
um ef foreldrarnir rélta ekki dótt
ur sinni hjálparhönd og leiða
hana yfir þær torfærur sem fylgja
þessum viðkvæmu og hættulegu
tímamótum í lífi hveirar konu.
Björgúlfur ræskti sig duglega.
— Satt segir þú.
Björgúlfur var búinn að út-
rýma kláðanum. Honum hafði
dottið það 'njallræð í hug að
klóra sér með heimspekiriti eftir
F.utherford. Þannig náði hann
eins langt upp eftir hrygglengj-
unni og honum sýndist.
Það fylgdi nú löng og óákveðin
þögn. Björgúlfur skotraði augun-
um til konu sinnar, sem starði í
ieiðslu út í bláinn. Hún virtist
sokkin niður í Ijúfar hugrenning-
ar, því að smámsaman færðist
yndisblítt bros yfir varirnar og
það skein tregaþrungin angurværð
út úr andlitinu, gegnum allt
meikið.
— Ég er stundum að hugsa um
það, sagði hún með lífsreynslu-
legri rödd, hvað sumt fólk er
heppið, en á það þó ekkert skilið
fremur öðru fólki.
— Já, sagði Björgúlfur og
stundi samsiunandi. Hann var að
hugsa um Láka milia, vin sinn
í klúbbnum, sem geymdi konuna
sína á Rivíerunni.
Meikið var nú tekið að bráðna
af andliti frúarinnar fyrir hinum
milda trega, sem lagði innan frá:
— Hugsaðu þér til dæmis þessa
stelpu í Noregi, hún var bara
venjuleg stofustúlka hjá Rocke-
feller....
— Já, sagði Björgúlfur, en
veiztu nema Rockefelier eigi fleiri
syni? Framh.