Tíminn - 22.09.1959, Side 9

T ISVIIN N, þriðjudaginn 22. september 1959.
9

^SE LITTKENS
Syndafall
20
Sven hafði ekki lokið prófi,
þegar faðir hans lézt snögg-
lega. Bengt var einmitt að
ljúka við verzlunarskölann, og
Karin hafði lokið prófi fyrir
einni viku. Lars, yngsti bróðir
inn, var aðeins ellefu ára og
gekk enn í barnaskóla.
Pölskvalaus sorg og söknuð
ur fylgdi þessum einstæða
lækni til grafar. Fjölskyldan
stóð eftir örvæntingarfull með
hendur í skauti.
En brátt rumskaði ekkjan
af þeim dásvefni, sem hún féll
í við fráfall manns hennar.
Hún gekk beint til verks. Hún
varð að bjarga sér og börnun
um. Moreníus lét ekkert eftir
sig, búslóðin var lítils virði og
námsskuld hans var ekki að
fullu goldin. Gamlhr vinir
þeirra hjálpuðu henni aö
losna við þá byröi.
Pjölskylda hennar hjálpaði
henni aö komast yfir fáeinar
krónur til stofnfjár. Svo lagði
hún land undir fót til Stokk
hólms, leigöi þar tiltölulega ó
dýra íbúð, þar sem hún setti
upp matsölu með fáeinum
gistiherbergjum. Af því gat
hún haft framfæri sitt og
Lars. Þeim, sem gistu hús
hennar, geðjaöist vel að vist
inni. Hún annaöist þá af móð
urlegri umhyggju og var fræg
fyrir góðan mat. Venjulega
eldaði hún sjálf. Húir vissj fátt
skemmtilegra en að sýsla með
potta og pönnur.
Frú Moreníus leið vel við
þetta starf. Ágóði gat ekki af
því oröið. Hún átti því held
ur ekki.að venjast. Hún var á
nægð, ef hún hafði þak yfir
höfuðið, mat og möguleika til
að standa straum af námi
Laís. Tveir eldri piltarnir
stóðu henni allmiklu nær
hjarta en Karin og Lars. Hún
dró andann léttara, þegar hún
sá fram á þaö, að inrian
skamms gætu þeir séð fyrir
sér 'sjálfir. Að loknu námi
fékk Sven ^töðu i fæðingarbæ
sínum, giftist þar ungri og
fellegri stúiku, eignaðist barn
og var ánægður með lífið.
Bengt ffpkk nrýðilega með um
boðsfyrirtæki í Stokkhólmi,
fór að dæmi bróður síns, náði
sér í konu og átti með henni
eitt barn Tekjur hans hækk
uðu ár frá ári, en útgjöldin
jafnvel örar. Svo mikið var
víst, að hann átti svo til aldrei
neitt af'öffu handa móður
sinni. En það hvarflaði heldur
aldrei að henni, að honum
bæri að hiálpa hénni.
Karinu heppnaðist, með að
stoö nokkurra vina föður henn
ar, að fá lán, svo að hún gæti
goldið uppihald sitt, þegar
hún hafði tekiö embættispróf
ið, hóf hún störf í deildinni.
Þegar Lars hafði lokið
skyldunámi, höfðu Bengt og
frú Moreníus haldið margar
ráðstefriur um það, hvað um
hann yrði í framtiðinni. Bengt
vildi láta han nfar sem allra
fyrst í einhverja iðn, og móð
irihí sem leit takmarkalaust
upp til Bengts, var hjartan-
lega á Sátíia máii'. Þá gæti hún
einnig verið örugg um framtíð
Lars. En Karin skildi hinn
þögla og alvarlega Lars bet-
ur en allir aðrir. Hún vissi, að
óskadraumur hans var að
nema lög, — og einn góðan
veðurdag ákvað hún að kosta
hann til náms. Að vísu var
hún þá komin á fremsta hlunn
með að útvega sér litla einka
íbúð, en hætti við það, svo
Lars gæti komizt til mennta.
Hins vegar gat enginn gert
við því, aö nám hans varð
mun lengra en gert var ráð fyr
ir. Síðustu þrjú árin höföu
próf alltaf farizt fyrir vegna
herþjónustu. En hann var ið
inn og ákveðinn, —þá var
allt í lagi.
Tengdapabbi borgaði náms
skuld Karinar dagin sem lýst
var með þeim Curt í fyrsta
sinn. Hún var mjög hrærð yf
ir þeifri hugulsemi hans. En
þegar mákona hennar trúði
henni fyrir því, að fvrir hon
um hefði einungis vakað að
losa Curt við að dragnast með
skuldum vafða ektakvinnu,
breyttist tilfinning hennar til
mikilla muna. Við nánari um
hugsun varð henni íjóst, að í
augum Fallanderfólksins
hlaut skuldug manneskja að
vera heldur varasöm. Og
skuld við tengdaföðurinn hélt
áfram að íþyngja henni. Hún
gat ekki litið á gjöf hans öðru
vísi en lán.
Nún var Lars alveg að ná
lokum náms síns, og Curt
hafði góöa von með að geta
komið honum að á lögfræði
skrifstofu.
Hún gengur eftir gangstétt
irini meðfram Humlagarðin-
um. Hún heyrir vorglaðan
fuglasöng, andar að sér fersk
um vorþeynum og finnst lífið
dásamlegt. Allt kemst í samt
lag með hækakndi sól
Hún kemur stundu eftir há
degi, alveg eins og hún hafði
reiknaö út. Þjónustustúlka lýk
ur upp fyrir henni og hún
leggur af sér yfirhöfnina
frammi í anddyrinu. Það er
rúmgott, með stórum svala-
hurðum út í garðinn, gulbrún
um postulínsofni oe körfustól
um. Tvöföldu dyrnar inn i
borðsalinn eru opnar, og
matarlykt ber að vitum henn
ar. Hún opnar garödyrnar,
genaur yfir gólfið og inn í
borðsalinn. Hann er stór og
dimmur, hin litla birta hans
kemur frá garðinum að húsa
baki. Hún er auk þess deyfð
með dimmgrænum. rósóttum
gluggatjöldum. Lagt hefur
verið á nokkur smáborð, og
í staðinn fyrir dúk notar móö
ir hennar tíglóttan vaxdúk.
— Þaö er stríð.
Karinu finnst svona dúkar
hræðilega ljótir. En annaö
fæst víst ekki nú til dags. Hún
gengur gegn um borðsalinn og
inn i vistarverurnar þar inn
af. Þar er gangur; út að hon
um liggja þrjár dyr.
Karin ber að dyrum á her
bergi númer tvö. Þegar eng-
inn svarar gengur hún inn.
Þetta er einkaherbergi móður
hennar. Það er ekki stórt, ekki
vel búið húsgögnum, ekki vel
hirt. Þykkt ryklag liggur á úr
eltum húsgögnunum. Yfir
svefnsófanum hangir olíu-
, málverk af föður Karinar. Það
er ekki vel gert, en þekkist þó.
Hátt ennið hvelfist hreint og
1 slétt yfir gráum, loðnum brún
um. Háriö liggur hvítt og lið
að yfir hvirfilinn, munnurinn
er einbeittur og viðkvæmur
í hvítu skegginu. Morenius
minnir í senn á þá Björnson,
Strindberg og gamla hershöfð
ingjann, afa Kairnar. En í aug
unum er eitthvað hlýlegt og
glampandi, sem hina þrjá
vantaði, líf, sem gerir það að
verkum, að Karin getur
aldrei viðurkennt dauða hans
til fulls. Meðan hún biður móð
ur sinnar virðir hún málverkið
fyrir sér henni finnst hún sjá
hlýlegan skilningsglampa í
augum föður síns.
Móöir hennar kemur þjót
andi. Líf hennar hefur verið
allt of erilsamt til þess, að hún
geti gengið hægt. Frú Moren
ius er lágvaxin, feitlagin kona
á sextugsaldri. Dökkt, grá-
yrjótt hárið er dregið í sver
an fléttuhnút aftur á hnakka.
Sú hugsun að klippa hár sitt
var fjarri henni, þótt hún við
urkenndi að mikið hár væri
óhentugt og óþægilegt. And
ers hafði alltaf dáðst að síð-
um, þykkum fléttum hennar.
Andlitið er kringlótt með
þúsund brosmildum hrukkum
sem liggja í geislum út frá
augunum bæði niður á við og
upp á við, og þegar hún hlær
koma tveir barnslegir spé-
koppar í ljós. Nefið er ávalt
og munnurinn lítill og ákveð
inn.
— Sæl mamma, segir Kar
in og faömar hana.
— Þú ert svo sannarlega
ekki á undan áætlun, svarar
móðir hennar glaðlega.
Tylltu þér nú og flýttu þér
að segja mér hvei’nig þér líö
ur áður en Mafalda kemur.
Hún getur komiö hvenær sem
er.
—Mér líður prýðilega segir
Karin og lætur fallast í körfu
stól.
— Þú ert ekki lík sjálfri þér
segir frú Morenius alvarlega.
— Þú ert föl. Þungbúin.
Hvað hefur komiö. fyrir? Er
eitthvað að . . .?
— Nei, langt því frá, svar
ar Karin, og í sömu andrá
kemur Mafalda.
Frú Morenius dæsir, örg yf
ir svo skjótri komu Maföldu,
og fer burt til þess að hita
kaffi. Mafalda hreiörar um
sig í sessunum á dívaninum
og kveikir í sígarettu.
Mafalda er fimmtán árum
yngri en frú Morenius. Hún
bjó tuttugu ár í Frakklandi,
en fyrir um það bil fjórum
árum skaut henni upp í Stokk
hólmi og tók sér strax^ ból-
festu hjá systur sinni. í upp
hafi hafði hún lagt stund á
málaralist. Síðan fór hún yfir
í postulínsmálun, listskurð, og
loks gerðist hún rithöfundur.
Nú sem stendur er þaö hennar
aðilja, og endrum og eins
kemur hún smásögu í eitt-
hvert blaðanna.
.... 3paxið yður Waup
á nulli margra. verakna!
OÖRllOðL
ö ÖIIDM
«euM í
-Ausburgtræti
Nýjung
SNÚ-SNÚ SÓFABORÐIÐ
er alger nýjung

Kynnið ytiur kosti Snú-Snú-sófabort$sins.
Húsgagnaverzlun Austurbæjar
SkólavörSustíg 16 — Sími 24620
Norskir fiskibátar
ÚR STÁLI
Utvegum frá vi'ðurkenndwm skipasmítSa-
stöbvum í Noregi allar stærtiir af fiski-
bátum úr stáli.
Bátarnir eru smiðaför eftir ströngustu nú-
tímakröfum HvaÖ styrkleika, vélaafl og út-
búnað snertir.
Afhendingartími er 6—7 mánuðir. Verí og
greiðsluskilmálar Kagkvæmara en almennt
gerist.
Utgertiarmenn. HafiÖ samband viÖ okkur
áÖur en þi<S gangiÖ endanlega frá kaupum
annars staÖar.
BJÖRN & HALLDÓR,
Síóumúla 9. — Sími 36-0-30

Unnusti minn,
Skúli Júlíusson,
andsðist á Landspítalanum þann 20 september.
M
'fj
Fyrir hönd aðstandenda. \
Björa SiaurÖardóttir. 'j
n-