Tíminn - 05.03.1960, Qupperneq 6

6
TÍMINN, laugardaginn 5. marz 1960.
þegar Marteinn hafði lokið
sögu sihni.
— Já, en ekki þó beinlínis,
góða mín! Eg hef samið svo
um við lögmenn mina, að
greiða konu hans eitt pund
á viku í tvö ár — það kemur
í sama stað niður — aðeins
er munurinn sá, að pening-
arnir fara gegnum hendur
konunnar. Eg hef spurzt fyrir
um hana, og hefur mér verið
sagt, að hún væri' heiðvirð
kona í alla staði og vinnu-
söm, og ekki líkur til þess að
hún líði manni sínum að sóa
peningunum. Viltu trúa því,
að hann þóttist svo handviss
um að fá verðlaunin, að
Dewsbury skipstjóri heyrði
hann vera að bollaleggja það
við sjálfan sig, að nú skyldi
hann hafa steikta lifur og
reykt flesk til morgunverðar
á hverjum degi héðan í frá!
— Hræðileg skepna má
maðurinn vera! sagði Rósa-
munda, og fór hrollur um
hana þegar hún hugsaði til
þess, hverjar afleiðingarnar
hefðu orðið fyrir hana, ef
matsveinninn hefði fengið
ósk sína uppfyllta. En þegar
Marteinn saigði henni enn
fremur að skipstjórinn vildi
enga þjónkun þiggja, hvern-
ig sem farið væri að honum,
þá fylltust augu hennar þakk
lætistárum.
— Hvemig getum við þakk
aö honum? spurði hún. —
Bíddu nú við! sagði hún svo
allt í einu. — Eg held að mér
hafi dottið gott ráð í hug.
Hvað segirðu um þáð að við
látum dóttur hans litlu ganga
í góðan skóla? Hann myndi
tæplega vera mótfallinn því,
einkum þar sem hann neyð-
ist til að láta hana vera und
ir umsjón ókunnugra að
mestu leyti'.
__ Það er fyrirtaks uppá-
stunga! sagði Marteinn, sem
raunar mundi hafa samþykkt
hverja uppástungu, er Rósa-
munda hefði borið fram.
Hann skrifaði' þá Dews-
bury skipstjóra samdiægurs,
og sagði honum að það væri
skýlaus vilji konu sinnar, að
Dolly væri' látin ganga í góð-
an skóla á kostnað þeirra
hjónanna. Svarið, sem hann
fékk frá skipstjóra við þessu
var stutt og laggott og hljóð
aði þannig:
„Kæri herra Dungal!
Dolly kann sér engin læti
af fögnuði yfir uppástungu
ykkar, og þó að ég sjálfur
geti ómögulega tekiö við
neinni þóknun, þá má ég
samt ekki hafna þessu til-
boði fyrir hönd dóttur minn
ar.
Með hjartkærri kveðju til
konu yðar og sérlegri virð-
ingu, er ég yðar
Jónatan Dewsbury".
Marteinn og Rósamunda
höfðu mikla ánægju af þessu
bréfi, og mynd, sem því
fylgdi, af hinum tilvonandi
skjólstæðing þeirra.
Tíminn leið nú óðum og
hver dagurinn hraðfara af
öðrum, og að lokum var
Rósamunda orðin svo frísk.
að henni var álitið óhætt að
um er lagið, og var víst ekki
fjarri því að geta hins rétta
til.
53
\
Hún opnaði þegar bréfið,
og hlakkaði til að sjá hvað
í því stæði. Rétti hún svo
manni sínum það, þegar hún
hafði farið yfir þáð, en bréf
ið var á þessa leið:
„Kæra Rósamunda!
Það mun koma þér á óvart
að frétta, að Charlotta and-
taka við sér aftur. Hún komst
að þessu leyndarmáli ítalans
eins og þú veizt, og mig grun
ar fastlega, að hún hafi notað
sér það til þess að neyða Tom
til afturhvarfs.
— Það er mjög sennilegt,
svaraði María, en annars var
henni' þetta mál að engu leyti
kunnugra en Rósamundu.
María var stödd á herra-
^ garðinum þegar þær áttu tal
j um þetta, og var það í fyrsta
skipti sem Rósamunda minnt
ist á það.
— Það má undarlegt heita,
María, sagði Rósamunda, eft
ir stundar þögn, — að allt
það illt, sem Charlotta hefur
Framhaldssagan Charles Garvice:
ÖLL , ÉL , BIRTIR
UPF j m \ SÍÐIR
ferðast. Póru þau hjónin svo1
víða um næsta misserið, og
dvöldust eina og eina viku
hér og hvar, og sagði Rósa-
mimda að lokum, að þessi
brúðför þeirra tæki hinni j
fyrri fram. Hún var nú bú-
in að ná sér að fullu leyti
aftur, og var sama glað-
lynda stúlkan sem Marteinn
hafði kynnst á fyrri árum.
Þau minntust nú aldrei á
mæðudaga lífs þeirra, endaj
var Marteinn því fegnastur
að geta gleymt þeim.
Daginn eftir að þau voru
komin heim aftur á gamla
herragarðinn, fékk Rósa-
munda bréf frá Tom Greg-
son, og var það skrifað á
Ítalíu. Hafði hún engar
spurnir haft af honum um
langan tíma, og var farin að
furða sig á, hvað orðið hefði
um hann. Að vísu var henni
kunnugt um, að hann hafði
horfið til Charlottu aftur, en
ekki var henni vel ljóst hvem
ig það hefði' atvikast. Henni
hafði auðvitað verið sagt, að
sakleysi Marteins hefði kom-
íð í Ijós fyrir tilstyrk Char-
lottu, og reyndi hún svo að
geta í eyðurnar, eins og kon
aðist snemma í morgun. Þaö
kom í Ijós fyrir nokkrum
mánuðum, að hún var haldin
af megnri tæringu, og gátum
við ekki annað gert henni
til hjálpar, en að ferðast
með hana hingað suður að
Miðjárðárhafi.
Eg býst við að hverfa aftur
til Greymere innan skamms,
og dvelja þar með föður min
um og systur.
Með kærri kveðju til manns
yðar, er ég jafnan yðar ein-
lsegur
Tom Gregson“.
— Vesalings Charlotta!
sagði Rósamunda þegar mað
ur hennar fékk henni' bréfið
aftur.
— Mér finnst Tom þó meiri
vorkunn, sagði Marteinn, og
það var ekki fyrr en löngu
eftir lát Charlottu að María
Gregson sagði Rósamundu,
hvað Tom hefði verið konu
sinni vænn, og hún ekki laun
að honum öðru en stakasta
vanþakklæti.
— Eg hef alltaf haldið,
María, sagði Rósamimda, —
að Charlotta hafi á einn eða
annan hátt neytt Tom til að
haft í frammi, hefur ein-
göngu orðið til þess að færa
okkur Martein nær hvort
öðru.
— Já, svaraði María, — og
þó býst ég varla við að Tom
..... íspaiið yöur Hlaup
A .roiHi znargra. verzlanaí
gÓMJOOL
ÁöllUM
wm\
-Ausfcurstrætá
Athugið
að nú er hagkvæmur tími
að láta lagfæra og endur-
nýja bólstruð húsgögn og
bílsæti fyrir páska og sum-
arið. ■—
BólstruS húsgögn eftir
eigin vali afgreidd meS
stuttum fyrirvara.
Leitið upplýsinga um verð
og gæði.
BÓLSTRUN
Gísla Hendrikssonar
Hallkelshólum, Grímsnesi.
Sími um Minni-Borg.
ILMA raspurinn er ómiss-
andi við ýmis konar pönnu-
steikur, kótelettur, fisk o.
fl.; gefur matnum óviðjafn-
anlegt bragð og fallegan
rauðgullinn lit.
EPLAKAKA
MEÐ
ILMA-RASPI
OG RJÓMA
er lausnin á vandamál-
in um kaffitertuna eða
ábætisrétt, sem vekja
mun ánægju.
ILMA karamellusósan er
Ijúffeng og ómissandi í
rjómahjúpinn.
Heildsölubirgðir:
3kiph«ltki
Sími 2-37-37.
Skipholti 1 — Reykjavík
Sími 2-37-37.
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
78
— Vertu ekki að þessari
heimsku, segir Þorkell við Orm.
— Galdranornir ríða ekki á hest-
foaki. Eldurinn þýðir það, að ridd-
aranÉr hafa slegið upp tjaldbúð-
um og kveikt bál.
— Kannske eru þeir vinsamlegir
í okkar garð og veita okkur mat
og húsaskjól. Við verðum að
minnsta kosti að athuga málið
nánar.
Hann tekur í Rolf og heldur
áfram. Ormur mótmælir kröftug-
lega, en fylgist þó með. Og Þorkeil
.segir honum að hann eiei að vom
alveg rólegur.
Brátt stanza þeir. Framundan
sjá þeir greinilega loga frá tjald-
búðunum. En augu þeirra eru full
tlf.pl firiónr