Tíminn - 12.11.1960, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, laugardaginn 12. nóvember 1960.
með, að hann væri. Síðan
hafði Clay tekið til hendinni.
Hann hafði lagt handlegginn
utan um digran hálsinn á
mótstöðumanninum og siðan
hafði hann lyft honum með
öllum þunga yfir herðarnar
og slengt honum eins og tóm
um poka frá sér.
Bill starði furðulostinn á
aðfarirnar og hvítnaði í fram
an að svo miklu leyti, sem
hans rauðu kinnar framast
gátu. Clay brosti út í annað
munnvikið og tók bókapakk
ann sinn.
—Júdó, sagði hann til skýr-
ingar, og þegar kaupmaður-
inn hélt áfram að glápa
skilningsvana á hann bætti
hann við: — Eins konar end
urbætt útgáfa af jiú-jitsú
Hafið þér ekki heyrt þess
getið?
— Nei, svaraði Bill, — en
ég hef heldur aldrei séð neitt
þessu líkt.
— Það er gott að kunna
þetta bragð, sagði Clay. —
Eg lærði það að gamni mínu,
og bjóst aldrei við að þurfa
að nota það.
— Eg er smeykur um, að
Matt líki ekki leikslokin.
— Gerið mig ekki hrædd-
an, Epperson!
— Matt er hættulegri en
eiturnaðra, kennari, sagði
Bill alvarlegur. — Gætið yð-
ar fyrir honum héðan í frá.
— Það skal ég gera, svaraði
Clay.
Hann gekk út úr búðinni
og niöur tröppumar þar sem
Matt sat ásamt slæpingjun-
um, sem séð höfðu krafta-
verkið, — að hetjunni hafði
verið fleygt út eins og hverri
annarri druslu og það af
manni, sem ekki vóg meira
en helminginn af þyngd
. hennar.
Þegar Matt kom auga á
Clay ,stóð hann upp, steytti
hnefana og rumdi eins og
■naut. Clay stóð rólegur með
bækurnar í höndunum og
Ieit kuldalega til hans.
— Jæja, Matt .... sagði
hann.
— Þetta skaltu fá borgað,
helvízkur dóninn, þrumaði
hann. — Eg skal mola hvert
einasta bein í skrokknum á
þér. Þú notaðir barefli.
— Hann hafði ekkert í hönd
unum, sagði Bill, sem stóð
uppi á pallinum og horfði
með virðingu á Clay. — Eg
sá það allt með eigin augum.
Og það var nú sjón að sjá!
Ev hefði aldrei getað ímynd
að mér, að það ætti fyrir mér
að liggja að sjá . . . .
— Eg skal drepa þetta
bannsetta svín! Eg skal
höggva hann í spað og fleygja
honum fyrir óargadýr, hvæsti
Matt.
Hann sór, ragnaði og bann
söng með slíku furðu orð-
bragði, að Clay hafði aldrei
heyrt neitt því líkt og hlust-
aði með athygli á hann, enda
vakti mállýzka mannsins á-
huga hans.
PEG6Y GADDYS:
— Segðu bara til, hvenær
þú vilt hefna þín, Matt, sagði
Clay og gekk leiðar sinnar.
Að baki sér heyrði hann
bölvið og ragnið og fúkyrðin
úr munni Matts, en áhorfend
ur sögðu hverjum vegfaranda
hvað skeð hafði. Hann gerði
sér ljóst, að hann hafði eign
ast hættulegan óvin, en sið-
ustu þrjú árin höfðu kennt
honum að fara varlega.
Það var illt til þess að vita,
að það skyldi endilega þurfa
að koma til vandræða á þess
,um hjara veraldar. Hann var
miður sin vegna þess, sem á
undan var gengið, og hafði
komið hingað til þess að
finna frið. En það voru ekki
aðrir en örgustu heimskingj-
ar, sem bjuggust við að finna
slíkt í heiminum eins og
hann var í dag, sagði hann
við sjálfan sig.
Hann þráði að vera kominn
aftur til borgarinnar þar sem
hann hafði notið virðingar,
þótt hann hefði ekki gnæft
hátt I mannvirðingastigan-
um. Hann þráði hina þægi-
legu og hreinu íbúð, sem
hafði verið heimili hans, og
allt fólkið, sem hann hafði
verið samvistum við. En
mundi allt þetta fólk ekki nú
ganga úr vegi fyrir honum,
bara til þess að þurfa ekki
að heilsa honum.
Honum varð hugsað til
Leonu með granna, þroskaða
líkamann, gyllt hárið og hlý
leg brún augun, sem ljóm-
uðu svo ástríðufullt og
geymdu svo mörg fyrirheit.
Hann varpaði þessum hugs-
unum frá sér og varð að taka
á öllu, sem hann átti til, til
þess að gera það. Leona var
gift og hugsunin um hana í
sambandi við annan karl-
mann kom honum til að
skjálfa af bræði.
Á laugardagsmorguninn
horfði frú Lacey forvitnislega
7
úlkan
á hann yfir morgunverðar-
borðið. — Eg heyri sagt, að
þú hafir veitt Matt Carew
ráðningu, sagði hún og hellti
kaffi í bollann v hans.
Hann leit undrandi á hana
og sagði: — Þú varst heima
í gærkvöldi þegar ég kom
heim. Þú hefur ekkert farið
út, og það hefur enginn kom
ið hingað. Hvrnig í skramb-
anum hefur þú frétt þetta?
— Það gerist ekki margt
í byggöinni án þess að ég fái
vitneskju um það, sagði hún.
— En það var heimskulegt
af þér að óvingast við Matt.
Hann er hættulegur.
— Eg mun ekki liggja and-
vaka hans vegna, og hvort
sem honum líkar við mig eða
ekki ....
— Honum líkar ekki illa
við þig, greip ekkjan fram í
fyrir honum, en hann hatar
það hvað þú ert hugrakkur.
— Það þykir mér leitt að
heyra, mælti Clay háðslega.
Ekkjan horfði rannsakandi
á hann. — Ætlar þú að gift-
ast Kate? spurði hún.
Hann hætti við að kingja.
— Giftast Kate? endurtók
hann, og vonaði að hann
hefði ekki heyrt rétt.
— Já, láttu þér ekki detta
í hug, að þú getir daðrað við
hana frammi fyrir öllum án
þess að ætla að giftast henni,
s>agði frú Larey hvatskeyt-
lega.
Clay bandaði frá sér með
hendinni. — Drottinn minn
dýri! Eg hef að vísu kynnzt
stúlkunni, en hún er þó aldrei
nema barn ....
— Talaðu ekki eins og hálf
viti! greip hún fram í fyrir
honum. — Hún er fullþroska.
Flestar stúlkur á hénnar
aldri eru fyrir löngu giftar
og ganga með annað barnið.
— Skiptir ekki máli fyrir
mig! Eg hef ekki trú á barna
giftingum, hreytti Clay út úr
sér.
— Það hefur ekkert að
segja hverju þú trúir, lags-
maður, sagði frú Lacely alvar
lega. — Það varðar öllu, hvað
fólkið sjálft álítur. Stúlkurn
ar eru bráðþroska, og fólk
telur, að þær eigi að gifta
sig og eignast börn. Kate hef
ur verið fullþroska í fimm ár,
og ef þú hefur §kki hugsað
þér að giftast henni, hvað
hugsar þú þér þá með því að
vera að eyðileggja samband
hennar við Matt?
Clay starði á hana án þess
að koma upp nokkru orði og
hún hélt áfram:
— Eg þykist vifca, að bæði
þú og hann munið halda því
fram, að hún sé ekki orsök
slagsmálanna í gær, en því
ljúgið þið báðir. Mafct hefur
enga aðra ástæðu til þess að
hatast við þig, en þá að Kate
er ofmikið með þér.
— Kate er falleg stúlka, en
hún hefur líka alveg sérsfcak
an hugsunarhátt og vill
gjarna læra ....
— Kate veit nógu mikið
til þess að verða kona manns
hér í byggðinni, skaut ekkjan
inn í . . . . — Hún er góð Ijós
móðir og þekkir helztu lyfja
grösin, sem við notum héma.
Helmingurinn af tekjum
heimi'IiSins fæst fytrir sölu
lyfjagrasa, sem hún tínir.
Hvað á hún að gera með það,
sem hún kann að reifca sam-
an með bóklestri?
Clay horfði forvitinn á hana
og honum skildist að hún
meinti hvert orð af því sem
hún sagði. Menntun var í
hennar augum einskisnýt hj á
því að eiga mann. En honum
hryllti við þeirri hugsun, að
það ætti fyrir fallegri stúlku
eins og Kate að liggja að
ganga til hvílu með manni
á borð við Matt Carew.
— Kate er fallegasfca stúlk
an hérna, hélt ekkjan áfram,
— en það er líka eitthvað
annað við hana, sem fær
karlmennina til þess að hálf
missa vitið. Jafnvel gamlir,
marggiftir skröggar fá
græðgisglampa I augun, þeg-
ar þeir sjá hana.
Clay var orðinn hörkuleg-
ur á svipinn, hann ýtti stóln
um aftur fyrir sig og stóð
upp. Hann skildi nú, hvað
Matt átti við.
— Eg hef engan áhuga á
að ræða þetta frekar, sagði
hann. Kate er skynsöm
stúlka og vill gjarna læra
eitthvað, og ég er staðráðinn
í að hjálpa henni að svo miklu
leyfci sem mér er unnt.
— Þá skaltu varast að
kenna henni nokkuð það, sem
hún ætti að læra af eigin-
manninum, anzaði frú Lacey
með háðssvip, — og mundu
það, að þú mátt ekki reykja
í mínum húsum og eyðileggja
fyrir mér gardínurnar.
Hún hló hátt, þegar hún
heyrði hann skella á eftir sér
hurðinni. Hún sat drykk-
langa stund og hugsaði mál-
ið. Það var ósennflegt, að
Kate giftist Matt, ef hann
léti ekki af því verða að fcaka
Laugardagur 12. nóvember:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnlr.
12.00 Hádegisutvairp.
13.00 Óskalög sjúklinga (Bryndfs Sig-
urjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin.
15.00 Fréttir.
15.20 Skákþáttur (Baldur Möller).
16.00 Fréttir og veðurfregnir.
16.05 Bridgeþáttur (Hall'ur Símonair-
son).
Danskennsla (Heiðar Ástvalds-
17.00 Lög unga fólksins (Guðrún Ás-
mundsdóttir).
18.00 Útvarpssaga barnanna: „Á
flótta og flugi" eftir Ragnar
Jóhannesson; VII. (Höfundur
les).
18.25Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Palsson).
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Ballettónlist: „Medea" eftir
Samuel Barber (Nýja sinfóníu-
hljómsveitin leikur; höfundur-
inn stjórnar).
20.30 Leikrit: „Eigi má sköpum
renna", þrfleikur eftir Eugene
stjórnar).
O’Neill; fyrsti hluti: „Uirður".
Þýðandi: Árni Guðnason mag-
ister. — Leikstjóri: Gfsli Hall-
dórsson. Leifcendur: Þorsteinn
Ö. Stephensen, Guðbjörg Þor-
bjamardóttir, Hélga Bach-
mann, Róbert Arnfinnsson,
Guðmundur Pálsson, Krist-
björg Kjeld, Lárus Pálsson,
Valdimar Helgason, Anna Guð-
mundsd. og Hildur Kalman.
22.00 Fréttir og veðurfregnlr.
22.10 „Úr skemmtanalífinu" (Jónas
Jónasson).
22.40 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
FJRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Merki
Jómsvíkinga
'— Komið með mér til Volgrums
kastala, segir hermaðurinn. Fjórir
danskir bogmeistarar mæta til
leiks gegn færustu mönnum Nor-
egs. Þið tveir getið áreiðanlega
tekið þátt í leiknum.
— Við skulum fara, faðir Sverr-
ir, segir Axel glaður. — Nei, segir
sá gamli, við eigum heirna í skóg-
inum. Þessi hátíðahöld eru ekki
fyrir okkur.
Nemið staðar!, hrópar hermaður
inn. Hverjir eruð þið? Hvar eigið
þið heima? En þeir eru horfnir.