Tíminn - 27.11.1960, Blaðsíða 11

ARA
VEFUR

mifmmm >, '-v,
Rætt við Vigdísi Kristjánsdóttur um veggteppi
í vænta'nlegt rátShús Reykvíkínga
Sitt hvað eru menn farnir að hugsa fyrir væntanlegu
ráðhúsi höfuðstaðarins þó ekki sé farið að byggja það — Og
uppi á efsta lofti Austurbæjarskólans situr listakonan Vig-!
dís Kristjánsdóttir við vefstólinn. Hún ei að vefa teppi sem
á að skreyta hið væntanlega ráðhús, — mynd af Ingólfi land-
námsmanni þar sem hann styður við öndvegissúluna í fjör-
unni í Reykjavík; Hallveig kona hans og Þorsteinn sonur
þeirra standa hjá honum og tveir þræiar, og sundin og
Skarðsheiði i baksýn. Fréttamaður blaðsms kom að máli við
listakonuna í vinnustofu hennar, nú á fimmtudaginn og
spurðist fyrir um vefinn.
— Hvenær byrjuöuð þér á
þessu verki?
— Eg byrjaði á því 1957.
— 1957? Eg átti við þetta
teppi sem þér eruð að vefa
nú.
Vigdís
— Já, einmitt. Eg byrjaði á
því 1957. Uppdrátturinn var
gerður þá og uppúr þvi byrj-
aði ég að vefa. Það gekk að
visu hægt í fyrstu; mikið
verk að setja upp i vefstól-
inn, og ég hef verið ein við
þetta.
— Og hafið þér stundað
þetta jafnt og þétt alla tíð
síðan eða gripið i það öðru
hverju?
— Eg hef unnið að þessu
á veturna stöðugt en tekið
mér frí á sumrin, tvo—þrjá
mánuði í einu.
— Og hvenær búizt þér við
að ljúka þessu?
— Eg verð að gera það í
vor, ég verð að sitja við,
kannski ekki nótt og dag, en
eins og ég hef orku til. Það
vill nú svo vel til að það sein-
legasta er búið; litskiptin í
vatninu og steinunum og and
litið á Ingólfi. Þeim bletti
hef ég kviðið einna mest
fyrlr, hann er svo mikið at-
riði í myndinni. En það sem
eftir er eru miklu einfaldari
fletir, fljótlegra að eiga við
þá.
— Hvað verður teppið
stórt
— Tvisvar sinnum tveir og
hálfur metri.
— Og hvað er eftir af flet-
inum?
— Eg er um það bil hálfn-
uð með það, en eins og ég
segi, það seinlegasta er búið.
— Hvað er þessi vefnaður
kallaður?
— Myndvefnaður.
— Það er ekki sama og
gobelin?
— Þetta er frekar norrænn
vefnaður, og að ég tel stíl-
hreinasti myndvefnaður sem
unninn er á Norðurlöndum.
— Hvenær byrjuðuð þér
vefnað?
— Það er nú langt síðan.
Eg var fyrst á námskeiði hjá
heimilisiðnaðarfélaginu. Mig
hafði lengi langað að fást við
myndvefnað, en það var ekki
hægt að læra hér, og var svo
alveg horfin frá því um sinn.
Eg fór þá alveg í málaralist-
ina og var á akademíunni i
Khöfn í fimm ár — hjá próf-
essor Iversen, en hann taldi
skissurnar mínar eiga það vel
j við myndvefnað, að hann
linnti ekki látum fyrr en ég
■byrjaði að vefa. Eg vildi þá
kynnast myndvefnaðinum og
j þeim möguleikum sem sú list
| grein veitir, svo ég fór til
| Noregs til að læra myndvefn-
jað þar. Áður hafði ég lært
svolítið gobelinvefnað í Kaup
mannahöfn, en í Noregi var
| ég tvö og hálft ár að læra.
! Gekk þar ágætlega. M. a. var
ég fengin til að kenna þar
um tíma í forföllum mynd-
vefnaðarkennarans. — Nú
kenni ég myndvefnað við
Handíðaskólann.
— Þetta er mikið þolin-
mæðiverk?
— Það er það fyrst og
fremst, og vandasamt. Eg
held næstum því með vanda-
samari greinum myndlistar-
innar, tæknilega séð.
— Vefstóllinn er allfrá-
brugðinn þeim sem maður
hefur séð hér....
— Já, ég var svo heppin að
fá þennan í Osló, notaðan, og
fyrir það verð sem ég gat
ráðið við. Hann er stór og
mikill. Hægt að vefa í honum
tvo og hálfan á breidd og svo
náttúrlega eins langt og hver
vill.
•— Myndin kemur fram
beggja vegna á teppinu?
— Já, í myndvefnaði er eng
inn munur á réttu og röngu
nema hvað myndin er viðsnú
in á röngunni. Það hefur
komið fyrir á sýningum að
myndum eftir mig hefur ver-
ið snúið við af þessum ástæð-
um.
— Hefur yður verið gert að
Ingólfur er hér hálfur og vel það.
ljúka þessu verki fyrir ákveð-
inn tíma?
— Já, það er nú svoleiðis
að frú Ragnhildur Pétursdótt
ir á Háteigi stendur fyrst og
fremst fyrir þessu. Þetta er
henni mikið áhugamál, og
hún hefur alltaf verið fljót-
huga. Eg vildi því afskaplega
gjarnan ljúka þessu fyrir
vorið eins og ég er hálfpart-
inn búin að lofa, en til þess
veit ég að ég verð oft að sitja
tólf og fjórtán tíma á dag.
Það er náttúrlega strangt, en
hvað um það....
Einu vildi ég gjarnan
vekja athygli á: Þetta er ofið
úr íslenzku bandi. Eg tel að
ekki sé hægt að finna betra
eða fínna efni í myndvefnað
en ullina okkar. Hún hefur
topp-gæði eihs og sjá má á
ýmsum munum frá fyrri tím
um eins og t.d. á gamla ísl.
nálaflosinu. Það er eins og
heil-silki, og áferðin prýkk-
ar með aldri og sliti.
Til heiðurs fyrrver
andi hneykslislist
Fjöldi iistaverka sem olli
hneykslun fyrir aðeins fimm-
tíu árum er nú til sýnis í
Musée Nationale d’Art Mod-
erne í París
Öllum þessum Jistaverkum
er það sameiginlegt að þau
vöktu fordóma á sínum tíma
og hafa eflaust, sum þeirra,
komið mörgu siðferðilegu
stertimenni til að blikna og
blána, en eru nú skoðuð sem
ein ágætustu verk heimslist-
arinnar. lO, tempora et mor-
es!)
Þarna eru sýnd verk lista-
manna frá 15 löndum, eink-
um frá tímabilinu 1884—
1914. Evrópuráðið hefur geng
izt fyrir sýningunm sem hefur
fengið hinar beztu undirtektir
almennings og blaða víðs veg-
ar um álfuna.
— Það er kannski svolítið
skrítið fyrir stjoinmálaskör-
ungana í Evrópuraðinu að sjá
að allt það sem þeim hefur
ekki tekizt að skip;'.leggja með
fiármagni og vopnum — sam-
cinuð Evrópa — það hafa lista
mennirnir gert með höndum
sínum, segir Berlingske Tid-
ende, sem skýrir frá sýníng-
unni og birtir meðfvlgjandi
mynd.
Eitt málverkanna á sýningunni: Fyrirsætan lagar sokkabandiö, eftir þýzk-
bandaríska málarann Adoif Erbslöhs.
TÍMINN, sunnudaginn 27. nóvember 1960.