Tíminn - 14.12.1960, Qupperneq 14

14
TÍMINN, mlðvikudaginn 14. desember 1960,
— Eg fór til hennar að láta
hana vita að ég væri hættur
við allt saman. A5 ég vildi
ekki sjá hana framar. Eg
h"fði nefnilega hugsað málið.
Eg vissi, að þú varst sú eina,
að það hafði alltaf verið þú
og yrðir um alla framtíð. En
ég hafði sagzt ætla að hitta
hana á járnbrautarstöðinni
og ég gat ekki látið hana
standa þar og blómstra eina
síns liðs. Það viidi ég ekki
gera henni þrátt fyrir allt.
Svo að ég fór heim til henn-
ar og ætlaði að láta hana vita
í tæka tíð. Enginn opnaði fyr
ir mér, þegar ég barði og
dyrnar voru læstar. Eg fór
aftur á skrifstofuna og reyndi
síðan nokkrum sinnum að
hringja til hennar. Og þegar
ég gat ekki náð sambandi við
hana fór ég aftur heim til
hennar þegar ég var búinn á
skrifstofunni klukkan sex.
Það sem ég er að reyna að
útskýra fyrir þér er, að ég
fór til að segja henni^ að öllu
væri lokið. Fyrir fullt og allt.
Og þetta er sannleikurinn,
þótt enginn trúi mér.
Eg hallaði enninu að net-
inu og sagði blíðlega:
— Elskan, ég hef alltaf séð
það á þér, þegar þú skrökvar.
Og ég sé alltaf þegar þú segir
sannleikann. Og þú skalt ekki
vera hræddur. Eg sé að þú
segir satt og ég trúi á þig.
— Þakka þér íyrir, sagði
hann þakklátlega. — Það ger
ir mér lífið auðveldara.
Svo komu þeir til að fara
með hann til klefans á ný.
Og kveðjustundin var komin.
— Þú kemur heim aftur.
Þetta er engin skilnaðar-
stund, Mundu það. Eg segi
bara — sjáumst aftur, Kirk.
Gættu þín vel, Kirk þangað
til .... ó, leyfið mér að kyssa
hann bara einu sinni enn ..
— Sjáumst aftur Englabarn.
Er það ekki skelfilegt, hvað
tvær manneskjur geta ímynd
að sér, þótt báðar viti sig
ljúga. En eitt hafði ég öðlazt
á nýjan leik — gælunafnið
mitt, gælunafnið okkar.
Eg bjó ekki lengur í íbúð-
inni, en hafði leigt mér her
bergi með húsgögnum. Jafn
vel þótt ég hefði haft ráð á,
hefði ég ekki getað búið á-
fram í íbúðinni; þar hefði ég
mætt honum óteljandi sinn
um á dag, í hverjum stól og
í hverju homi.
Mér veittist auðveldara að
búa í þessu eina herbergi.
Eiginlega get ég ekki sagt að
ég hafi lifað. Eg var bara
þama. Hvað gat ég gert? Allt
lífið hafði misst tilganrr sinn.
Það var verst kvöldið, sem
maður kom frá lögregluskrif
stofunni til að afhenda föt-
in hans. Auðvitað var þetta
í sjálfu sér mjög hversdags
legt. Þeir gerðu þetta eflaust
alltaf, þegar þeir sendu fang
ana í klefana sem þeir eiga
að halda til í síðustu mánuð
ina, áður en þeir eru líflátn-
ir. En samt varð mér mikið
um heimsóknina. Þegar ég
undarlega samfléttaða M-i.
Þá var eins og ég raknaði
úr roti. Óljósri hugmynd
skaut upp í huga mér. Eg veit
ekki hvers vegna. En meðan
ég handfjallaði þetta eld-
spýtnabréf, stækkaði og skýrð
ist þessi hugmynd, þangað til
hún ýtti öllum öðrum til hlið
ar. Þetta eldspýtnabréf var
ekki eins og það, sem ég hafði
fundið við dyrnar hjá henni.
Eg hafði ekki grandskoðað
HVER VA
5
sá fötin hans, fannst mér
eins og nú væri öllu þegar
lokið — að hann væri dáinn,
horfinn ....
Eg tók á móti fötunum,
skrifaði eitthvað undir og
muldraði „Þökk fyrir“ og síð
an fór hann.
Og það fcvöld grét ég fögr-
um tárum ofan í gömlu föt-
in hans.
Eg man, að ég sat á rúm-
stokknum og strauk mjúk-
lega yfiT aðra ermina, sem
lá í kjöltu mér. Og ég reyndi
að harka af mér. Tæmdi vas-
ana af því, sem hann hafði
haft þar þennan örlagaríka
dag. Það var veskið hans og
ég opnaði það. Peningar, arm
bandsúr og signethringur,
skrúfblýantur, sem var auð-
vitað blýlaus, nokkur verzl-
unarbréf og kvittun frá efna-
lauginni.
Eg horfði á þessa muni —
þetta var allt.
Nei, bíðið andartak, þama
var eitthvað fleira. Það datt
úr, þegar ég sneri jakkanum
og hvolfdi.
Jæja, það var ekkert merki
legt. Nauðaómerkilegt eld-
spýtnabréf. Jafnvel það höfðu i
þeir látið fylgja með til mín. i
Allt fékk ég aftur — nema!
hann.
Eldspýtnabúntið var raunar |
eitt af hennar. Eg þekkti það
á eldrauða litnum og þessu1
R *
Eftir
Cornell Woolrich
það en ég mundi að ég hafði
sett það í töskuna mína.
Það hafði verið rautt, en
ekki eins eldrautt og þetta.
Og á þessu, sem ég hafði fund
ið í vasa Kirks voru fjögur
strik undir M-inu, en á hinu
áreiðanlega ekki nema tvö.
Það var sem sagt einhver
annar en Kirk, sem hafði átt
það bréf. Einhver sem lika
hét nafni, sem byrjaði á M.
Og sá hinn sami maður hafði
bersýnilega verið haldinn
sömu ástríðu og Mia Mercer
að merkja alla hluti sína með
stöfum sinum.
Þetta var undarleg tilvilj
un! Og þá var eins og eldingu
lysti niður í huga minn! Sá,
sem átt hafði eldspýtnabréf
ið sem ég fann undir hurð-
inni, var morðinginn Sá hinn
sami hafði myrt Miu! Það var
ekki Kirk — það var einhver
annar, sem líka hafði M sem
uonhafsstaf.
Ó, bara að ég vissi nú um
alla sem hún þekkti og nöfn
byrjuðu á M! En bíðum nú
við! Eg hafði haft á brott með
mér rauða vasabók.Höfðo '»1rki
verið skrifuð í hana nöfn?
Jú, og <v, hafði stungið henni
i töskuna ásamt eldspýtna-
bréfinu. Og þar hlaut bókin
að vera enn. Eg hafði ekki
haft not fyrir þessa tösku síð
an — hún var spariveskið
mitt, sem ég notaði af því ég
vildi sýna henni mína glæsi-
mennsku.
Þama lá kruklaða bréfið.
Og ég sá strax, að ég hafði á
réttu að standa. Eldspýtna-
hefti Miu voru gjörólík þessu.
Og þarna var bókin.
Eg opnaði hana við stafinn
„M“.
Hendur mínar skulfu ó-
notalega. Einhver, sem skrif
aður er í þessa bók, myrti
hana. Og á þessari blaðsiðu.
Það horfir á mig — starir á
mig. Og ég horfi á það- En
mér er ókleift að vita hvaða
náfn það er.
Mordaunt Atwater 8-7475
Marty Crescent 6-4824
Mason Butterfield 9-8019
McKee Columbus 4-0011
Murray Plaza 3-6321
Eg sit hér og horfi á það,
sagði ég við sjálfa mig, — og
samt veit ég ekki, hvaða nafn
það er. Eg veit bara það er
ekki Kirk Murray.
Og ég skal að mér heilli og
lifandi, komast að hinu
sanna.
ég sagði honum, hvað ég héldi
að það merkti, og að ég hefði
hugsað mér að setja mig í
samband við þessa fjóra
menn og komast að því, hver
hefði myrt Miu Mercer.
Hann hlustaði þolinmóður
á mig. En ég las úr svip hans
hvað hann hafði litla trú á
þessu. Að síðustu sagði ég:
— Þér trúið því ekki enn
þá, að ég hafi farið til henn-
ar?
— Kannski fóruð þér, en ..
— Jæja, hér er að minnsta
kosti bókin — vasabókin henn
ar.
Hann blaðaði í bókinni,
bankaði nokkrum sinnum með
henni á borðplötuna og sagði
síðan:
— Hlustið nú á mig, sagði
hann. — Jafnvel þótt ég við-
urkenndi að eitthvað væri
hæft í þessu — að maöur yð
ar væri saklaus, og að morð
Mér var hvorki kunnugt um
fomafn hans né stöðu innan
lögreglunnar. Satt að segja
vissi ég heldur ekki á hvaða
lögreglustöð hann starfaði.
Eg vissi sem sagt ekkert um
manninn, nema mér hafði
fundizt hann ögn mannlegri
kvöldið, sem hann og Brenn
an komu með Kirk heim. Og
ég varð að leita hjálpar hjá
einhverjum; ein míns liðs
gat ég ekki rannsakað það,
sem ég ætlaði mér.
Svo að ég fór inn á lög-
reglustöðina, sem var næst
íbúð Miu Mercer og spurði
eftir honum.
— Er hér maður að nafni
hr. Flood?
— Wesley Flood i morð-
deildinni. Eigið þér við hann?
— Já .. já, ég geri ráð fyrir
því.
—Má ég biðja um nafn
yðar?
— Segið bara, að það sé
ung kona.
Mér var vísað inn í her-
bergi fyrir endanum á löng
um gangi, og þar var hann.
Það var sá rétti. Andartak
stóð hann eins og á báðum
áttum, svo mundi hann eftir
mér.
— Þér eruð kona Murrays,
er ekki svo?
Eg svs^aði dálítið feimnis
lega, jú, ég væri það.
Hann leit á mig í laumi,
sennilega til að athuga
„hvernig ég tæki því“ og ég
sá meðaumkvunarglampa í
augum hans. En ég var ekki
að leita meðaumkvunar — ég
þarfnaðist aðstoðar og góðra
leiðbeininga.
Eg sagði honum, hvað ég
fann í íbúð Miu Mercer. Og
þá verður yður að skiljast að
kannski eruð þér á villugöt
um, með því að byggja eitt-
hvað á þessari bók. Það er
ekki nauðsynlegt að hún hafi
skrifað alla kunningja sfm
niður i þessa bók, það gæti
einmitt verið, að hún hafi
alls ekki skrifað sína nán-
ustu vini. Kannski eru þeir
aðeins skráðir í bókina, þeir
sem hún þekkti lauslega.
UTVARPIÐ
Miðvikudagur 74. desember:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13,00 „Við vinnuna": Tónleikar.
15,00 MiSdegisútvarp.
18,00 Útvarpssaga barnanna.
18,25 Veðurfregnir.
18.30 Þinigfréttir. — Tónleikar.
18,40 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Ftramhaldsleikritið: „Anna
Karenina" eftir Leo Tolstoj og
Oldfield Box; VH. ikafli. Þýð-
andi Áslaug Ámadóttir. Leik-
stjóri: Lárus Páisson.
20.30 Tónleikar: Marcel Wittrisch
syngur lög úr óperettum.
20,50 Erindi: Á náttúrulækninga-
haeli í Þýzkalandi (Björn L.
Jónsson lækniir).
21,15 Píanótónleikar: Polonaise-
Fantasie nr. 7 i As-dúr op. 61
eftir Chopin (Artur Rubinstein
leikur).
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn
Lúkas" eftir Taylor Caldweil
(Ragnheiður Hafstein).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 „Rétt við háa hóla": Úr ævi-
sögu Jónasar Jónssonar bónda
á Hrauni í Öxnadal eftir Guð-
mund L. Friðfinnsson; VHX.
(Höfundur les).
22.30 Harmonikuþáttur (Henry J.
Eyland og Högni Jónsson).
23,00 Dagskrárlok.
EíRÍKUR
VÍÐFÖRLl
Merki
Jómsvíkinga
32
— Flýttu þér nú, Ervin, segir
Eiríkur óþolinmóður. — Þú hegð-
ar þér svo undarlega. Hefurðu
komizt að einhverju?
— Enn einn Dani hefur verið
myrtur, og þú flækist hér um og
fjarlægir sönnunargögn!
í haEargarðintun mæta þeir
Tjala. — Danirnir eru ekki komnir
segir hann, en þeir hafa sent mann
með skilaboð.
— Vúlfstan bað mig að skila að
hann yrði hér bráðlega, segir mað-
urinn. — Hann ætti að vera kom
inn, segir Eiríkur. — Eitthvað hef
ur komið fyi'ir toann líka!