Tíminn - 27.01.1961, Síða 14

14
T f MI N N, föstudaginn 27. janúar 1961.
II I
Meira ea tvö ár liSu unz ég
sneri heim til Englands, og
þau ár voru mér ekki auðveld.
Eg skrifaði Sofíu og mér bár-
ust svör hennar nokkurn veg;
inn reglulega. Bréf hennar,
voru ekki ástarbréf fremurj
en mín. Þetta voru vinabréf
og þau fjölluðu um hugmynd
ir^og hugsanir og um daglegt
líf okkar. Engu að síður veit
ég um sjálfan mig, og ég held
hið sama gildi um Sofiu, að
tilfinningar okkar hvors til
annars jukust og styrktust.
Eg kom aftur til Englands
á hlýlegum gráum september
■degi. Lauf trjánna voru gull
in í kvöldskininu, og glettnis
legur goluþytur dansaði hjá.
Eg sendi Sofiu skeyti af flug
vellinum:
„Kominn heim. Viltu borða
í kvöld hjá Mario klukkan 9,
Charles."
Tveimur stundum síðar sat
ég og blaðaði í The Times. Eg
renndi augum yfir fæðinga-
giftinga- og andlátadálkana,
og nafnið Leonides vakti at
hygli mína:
„Aristide Leonides, 19. sept.
að Þrístöfnum, Swinly Dean,
á áttugasta og áttunda ári,
elskaður og djúpt syrgður eig
inmaður Brendu Leonides.“
Beint fyrir neðan stóð önn-
ur dánartilkynning:
„Aristide Leonides lézt
skyndilega að heimili sínu,
Þristöfnum, Swinly Dean.
Djúpt syrgður af elskandi
bömum og bamabörnum.
Blóm s'endist til St. Eldreds
Churs, Swinly Dean.“
Mér fannst býsna kynlegt
að sjá tvær dánartilkynning
ar. Trúlega voru hér klaufa-
legir blaðamenn eða prent-
arar að verki. En mér var
Sofía efst í huga. Eg sendi
henni annað skeyti í flýti:
„Sá frétt um dauða afa
þíns. Samhryggist. Hve nær
getum við hitzt? Charles."
Klukkan sex fékk ég skeyti
frá Sofíu heima hjá föður
mínum. Það hljóðaði svo:
„Verð hjá Mario klukkan
9. Sofia".
IÞegar Sofía gekk loks í sal-
inn virtist mér fundur okkar
j með öllu óraunverulegur. Hún
var svartklædd, og af einhverj
um ástæðum vakti það mér
furðu. Flestar aðrar konur
voru svartklæddar, en mér
fanns hún hljóta að vera í
sorgarklæðum, og ég hafði
ekki haldið að Sofía yrði til
að klæðast svörtu — jafnvel
þótt hún hefði misst náinn
ættingja.
Agatha Christie:
RANGSNÚIÐ
HÚS
Eg var í senn gripinn óstyrk
og tilhlökkun við hugsunina
um að hitta Sofíu aftur. Tím
inn mjakaðist löturhægt
framhjá, og ég var kominn
til Marios tuttugu mínútum
of snemma. Sofía var sjálf
ekki nema fimm mínútum of
sein.
Það kemur manni ævinlega
óvörum að sjá aftur einhvern
sem maður hefur ekki hitt
langtímum saman en engu
að síður verið ofarlega í hug.
Við drukkum kokteil, og síð
an settumst við til borðs. Við
töluðum hratt og óskipulega,
— ræddum mest um gamla
kunningja frá Kairó. Þetta
var gervisamtal, en það kom
okkur yfir fyrstu feimnina.
Eg lét í ljós hryggð mína yfir
láti afa hennar, og Sofía
sagði hæglátlega að það hefði
borið „mjög brátt að“. Og
síðan héldum við áfram að
rifja upp gamlar minningar.
Mér fannst hálft í hvoru sem
eitthvað væri í veginum milli
okkar, — eitthvað annað en
eðlileg vandræði við endur-
fundi. Það var eitthvað að
Sofíu sjálfri, það var augljóst
mál. Hafði hún kannski
kynnzt öðrum manni sem
vakti með henni sterkari til-
finningar en ég? Þurfti hún
að segja mér að sambandið
milli okkar væri einber mis-
tök?
Af einhverjum ástæðum
fannst mér að svo gæti ekki
verið, ég veit ekki hvers vegna.
Og við héldum áfram sama
gervisamtalinu.
En þá breyttist allt, og í
sömu andránni og þjónninn
bar okkur kaffi var eins og
allt félli í réttar skorður. Hér
vorum við saman, Sofía og
ég, við lítið borð á veitinga-
húsi eins og svo oft áður. Það
var eins og aðskilnaðarárin
leystust upp og hyrfu.
— Sofía, sagði ég.
Og hún svaraði: — Charles!
Eg dró andann léttar.
— Guði sé lof að þetta er
afstaðið, sagði ég, — Hvað
hefur eiginlega verið að okk
ur?
— Það var víst mér að
kenna. Eg var kjáni.
— En núna er allt í lagi?
— Já, nú er allt í lagi.
Við brostum hvort við öðru.
— Elskan mín, sagði ég. Og
svo: — Hvenær viltu giftast
mér?
Brosið dó á vörum hennar.
Aftur var eitthvað komið upp
á milli okkar, — hvað sem
það var.
— Eg veit það ekki, sagði
hún. Eg er ekki viss um að
ég geti nokkurn tíma gifzt
þér, Charles.
— En hvers vegna ekki,
Sofía? Finnst þér ég orðinn
ókunnur maður? Þarftu ráð
rúm til að venjast mér á nýj
an leik? Hefur einhver ann-
ar .... Nei .... Eg þagnaði.
Föstudagur 27. janúar:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13,15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18,00 Börnin heimsækja framandi
þjóðir: Guðmundur M. Þor-
láksson talar um Lólóaþjóð-
flokkinn í Asíu.
18.25 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir.
19,00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20,00 Daglegt mál (Óskar Halldón
son cand. mag.).
20,05 Efst á baugi (Björgvin Guð
mundsson og Tómas Karlssonl
20,35 Einsöngur: Bernard Ladysa
syngur óperuaríur.
20,55 Upplestur: Þórunn Etfa Magn
úsdóttir les frumort kvæði.
21.10 Tónleikar: Sinfónía nr. 3 í a-
moll (ófullgerð) eftir Borodin
(Sinfóníuhljómsveit rússneska
útvarpsins leikur; Nebolsjín
stjórnar).
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn
Lúkas" eftir Taylor Caldwell
(Ragnheiður Hafstein).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Blástu — og ég birtist þér“;
m. þáttur: Ólöf Ámadóttir
ræðir við konur frá fjarlæg-
um löndum.
22.30 í léttum tón:
a) Ellegaard leikur á harmon-
iku með hljómsveit.
b) George Hamilton syngur.
23,00 Dagskrárlok.
2
Depilí póstur
Það var einn vetur, að
mig og stelpu á næs'ta
bæ langaði til að skrif-
ast á. En það var hægar
sagt en gert, því að li'tl-
ar ferðir voru á milli
bæjanna. En þá datt okk-
ur ráð í hug. Hundurinn
okkar, hann Depill, var
alitaf að flækjast milli
bæjanna. Svo var það
einu sinni, þegar hann
kom á bæinn til þessarar
vinkonu minnar (hún
étti heima á Svartagilij
þá datt henni í hug að
siirifa bréf og sauma í
pioulítinn poka. Pokann
íesti hún svo við band
og batt um hálsinn á
Depli. Síðan sagði hún
honum að skammast
heim til sín, og Depili
setti skottið milli fót-
anna og fór.
Þegar Depill kom heim
tii okkar úr þessari ferð,
tókum við eftir því, að
e tthvað var bundið um
h£ls hans. Þá datt mér
í hug það, sem við höfð-
um áður talað um, að
senda bréf með Depli,
Var þá skoðað í pokann,
og þar var bréfið.
Ég skrifaði síðan ann-
að bréf og setti í pokann,
bstt hann á Depil og
sagði honum að fara með
það inn í Svartagil. Þann
ig skrfiucjumst við lengi
á með Depli’ pósti og not
uðum sama pokann, þang
að til hann var orðinn ó-
BARNAGULL TÍMANS
nýtur. Við urðum að
skrifa með blýanti, því
að Depll þurfti að fara
yíir Öxará í þessum ferð-
um og bleyttl þá pokann
o gbréfið, og hefði það
þá verið skrifað með
bleki, hefði skriftin farið
í graut.
Þorbjörg H. Grímsuóttir
Brúsastöðum (11 ára)
Kríueggjaleit
Það er náttúrlega Ijótt
að ræna þennan saklausa
íugl, en samt er það oft
gert. Ég ætla nú að segja
ykkur frá einni ferð, sem
ég fór í kríuíeggjaleit.
Það var eftir hádegið, að
ég lagði af stað sem leið
BARNAGULL TÍMANS
’iggur upp að Þríhólum,
sem eru dálítið uppi í
nrísmóunum fyrir ofan
túnið.
Ekkí leið á löngu, þar
til fjöldi af kargandi krí-
um sveif yfir höfði mér,
og sumar gerðust svo
diarfar að steypa sér nið
ur að mér og reyna nð
höggva mig í kollinn, og
hávaðanum æ'tla ég ekki
að lýsa.
Þarna fann ég nú
samt eitt hrieiður með
tveim dröfnóttum eggj
rm. Ég tók annað egg-
ið og lét það í krús, og
svo fann ég eitt af öðru,
þangað til krúsln var
íull. Þá fór ég heim, og
nu er sagan búin.
Jóhanna R. Blöndal
11 ára.
3
Þið haldið kannske, að hann sé að staupa sig þessi.
Nei, ekki aldeilis, þetta er bindindisfugl og drekkur
ekkl dropa, þótt hann sé alttaf að spígspora hjá vín-
glösum. En hann er með pening í nefinu, enda er
þetta veitingafugl, sem flýgur á borð til gestanna I
ítölsku þorpi, þegar búið er að færa þeim glösin, og
tekur við borguninni og færir húsbónda sínum.
EKRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
Áður en Eiríkur fengi ráðiúm
til að gera sér gréin fyrir aðstæð-
um, var einn mannanna kominn
til hans. Hann bar ókennileg vopn
og undarleg klæði og andlit hans
var tæpast sýnilegt — virtist raun
ar afmáð. Hrafninn var horfinn
en Eirikur fann að hönd var lögð
á öxl honum og hann heyrði rödd
segja: — Eirikur víðförli, hvíti
hi'afninn... .vilt þú....?“
— Pabbi! Pabbi! Vaknaðu, hróp
aði Erwin hlæjandi. Þú sefur um
hábjartan daginn. Eiríkur né stir-
urnar úr augunum og reyndi að
komast til sjálfs sín. Drengir'nir
mösuðu margt og fóru svo, en
Eiríkur gat ekki losnað við minn
ingu draumsins úr hugskoti sínu.
— Þetta var bara draumarugl,
hugsaði hann, en hann stirðnaði
upp, þegar' honum varð litið á
borðið og sá þar litla hvíta fjöður.