Tíminn - 23.04.1961, Blaðsíða 8

8
TÍMINN, sunnudaginn 23. april 1961.
FYRSTA ÁSTIN
Smásaga eftir Aase Scmidt
Teikning: Solveig Johansen
★
Hún var með þeim yngstu
í bekknum. Hún var ekki sér
lega falleg. Andlitið var fölt
og magurt og hárið fléttaði
hún andstætt tízkunni. Það
vildi losna úr fléttunum og
þá kom i ljós að hún var í
betra lagi hárprúð. En það
var í rauninni það eina, sem
hún hafði sér til gildis hvað
útlitið snerti.
Eigi að síður var hún vin-
sæl en mest vegna þess hvað
hún var viljug að hjálpa fé-
lögum sínum við stílgerð eða
reikningsdæm sem þeir réðu
ekki yið. Hún var snillingur
að gefa hugmyndir í stíla og
gat hvíslað ártölum nægilega
skýrt til að félagarnir næmu
þau og án þess að það bær
ist að kennaraborðinu
Það var hjálpsemin sem
bjó henni vinsældir og henni
fannst gott að vera vinsæl.
Hún vermdi sig við vinsæld
imar. Hún hafði þetta í stað
fyrir að njóta þeirra ánægju
stunda sem útlitið meinaði
henni. Hún kunni líka vel
að hlusta á harmatölur ann
arra, hlustaði vel og kom með
smá athugasemdir við og við
og gætti þess að trufla aldrei
frásögnina. Þess vegna vissi
hún um öll ástarskot sem fyr
ir komu í bekknum, ham-
ingjusamleg og óhamingju-
samleg. Hún komst í snert-
ingu við þessi ástamál sem
þriðja persóna og gerði sig
ánægða með það. Þó dreymdi
hana um að taka virkari þátt
í leiknum og vera sjálf til
frásagnar. En hún lét engaci
komast á snoðir um tilfinn-
ingar sínar og engum datt
í hug að hún bæri nokkrar
tilfinningar sjálf. Hún var
krakkinn í bekknum. Krakk
inn sem hægt var að tala
við um hitt og þetta þvi
hann skildi það í rauninni
ekki til fulls.
Hún lét því engan gruna
þegar hún sjálf varð ást-
fangin í fjrrsta sinn. Mán-
uðum saman hagaði hún sér
nákvæmlega eins og hún var
vön. Hann sem hún var skot
in í grunaði það varla. Hann
hefði orðið hissa ef hann
hefði komizt að raun um
hversu þýðingarmikill hann
var orðinn í hennar augum.
Hann var elnum bekk á
undan henni. Hann kom um
sama leyti á morgnana og
stóð þá oft við útidyrnar þeg
ar hún kom, ekki vegna henn
ar heldur þess að hann vildi
njóta útiloftsins eins lengi
og hægt var. Gleðin sem hún
hafði af að mæta honum við
dyrnar var éins og næring,
sem dugði henni þar til hún
sá hann næst.
Hún vissi að hann var skot
inn í annarri skólastúlku, en
það hafði lítil áhrif á tilfinn
ingar hennar. Hún vænti sér
einskis. Hún hefði orðið undr
andi ef hann hefði gefið sig
á tal við hana. Hún bjóst
ekki við að hann bæri kennsl
hana fremur en aðra. Henni
brá þegar hann eitt sinn eft
ir síðustu kennslustund stöðv
aði hana í skólagarðinum og
spurði formálala.ust hvort
hún vildi koma í bíó. Hún
horfði á hann ráðvillt. Roði
þaut útí kinnarnar og um
stund var eins og fæturnir
ætluðu að svíkja hana. En
hún hvíslaði — Já.
Hún hafði verið utan við
sig seinni partinn, friðlaus
og vildi ekki borða. Mamma
hennar var undrandi á þessu
háttalagi en hún spurði einsk
is og lofaði henni að fara
athugasemdalaust. En skrýt
ið var að hún fór 1 nýju káp
una sina, háhæluðu skóna
og bað mömmu sína að lána
sér varalit.
Hann stóð við anddyrið
þegar hún kom að bíóinu og
þau fóru inn og tóku sér
sæti án þess að segja margt.
Svo var slökkt 1 salnum og
þau gátu setið þegjandi án
þess það virtist kjánalegt og
taugar hennar slöknuðu eftir
margra tíma spennu. Það
var unaðslegt að sitja við
hliö hans í myrkrinu. Hún
hallaði sér aftur á bak og
fann snertinguna við hand-
legg hans á stólarminum.
Hún náði hátindi lífs síns
meðan sýningin stóð yfir.
Hún gat þó varla trúað að
það sem hana hafði dreymt
um í kyrrþey hefði nú rætzt
svo skyndilega. Að það væri
í raun og veru hún sem sæti
þar við hlið hans og horfði
og skynjaði þaö sama og
hann. Hún gat ekki gert að
því en hamingja hennar var
svo mikil að tárin brutust
skyndilega fram í augna-
krókana. Kökkurinn í brjóst
inu linaðist meðan tárin
runnu hægt niður kinnarnar
og hún neri saman höndum
meðan hún grét og brosti í
senn.
Hann vissi þetta ekki. Eða
vildi kannski ekki horfa á
hana gráta vegna þess að
gráturinn hefði komið hon-
um í aðstöðu sem hann hefði
ekki ráðið við. Hvað gat hann
sagt við stúlku sem var að
skæla. Það var heldur ekk-
ert til að skæla yfir í mynd-
inni. Hún var skemmtileg.
Þegar kveikt var og fólk
byrjaði að ryðjast að útidyr-
unum litu þau hvort á ann
að, feimnislega og hvörfluðu
augunum. Hún leit undan,
því hún þorði ekki að horf-
ast í augu við hann og hann
gerði það sama því glamp-
inn í augum hennar gerði
honum undarlegt innan-
brjósts. Þau mættu tveimur
bekkjarfélögum hans fyrir
utan og hún varð hrædd um
að hann mundi stanza og
tala við þá en hann dró hana
af stað. Hún heyrði aðeins
að kallað var á eftir honum:
—Allt i lagi .... þú ....
Hún greindi ekki síðustu
orðin. Ef til vill vegna þess
að öryggi hennar í myrkrinu
hvarflaði fyrir götuljósun-
um. Þau fóru hratt. Þau litu
hvorki í búðargluggana eða
á fólkið sem þau mættu á
götunni, né hvort á annað.
Þau fóru að tala, þegar
þau komu á hliðargötuna
heim á leið til hennar. Þau
töluðu um skólann og voru
sammála um að hann væri
leiðinlegur og ekki þess virði
að vera þar. Hingað til hafði
henni fundizt gaman í skólan
um en hans álit gerbreytti
hennar í einu vetfangi.
Allt í einu greip hann hönd
hennar. Það var þegar hún
hafði sagt honum hvar hún
ætti heima og honum skild-
ist að þau ættu að kveðjast.
Hún kipptist ofurlítið til við
snertinguna og fann aftur
hamingjuna streyma um lík
ama sinn. Hún þagði. Mál-
skrafshæfileiki hennar var
horfinn. Hún skynjaði hönd
hans lykjast um sína hendi
og ekkert annað.
Þegar þau komu að hús-
inu strauk hann lausu hend
inni um kinn hennar, og í
fyrsta sinn dirfðist hún að
horfast í augu við hann, þótt
hún fynndi að gráturinn
væri á leiðinni. Ef til vill
skildi hann hana því hann
lagði handleggina utan um
hana þegar hann sá tárin og
kyssti þau burt.
Morguninn eftir var ham-
ingjan enn hjá henni. Hún
stökk fram úr rúminu og
hentist inn í baðherbergið
og var næstum búin að fella
pabba sinn er var á sömu
leið. Hún hló að fýlusvipn-
um á honum og hann horfði
undrandi á stúlkuna og
glampann í augum hennar.
Þá veik hann til hliðar og
lofaði henni að komast á
undan.
Hún horfði á sjálfa sig i
speglinum áður en hún
beygði sig yfir vaskinn. Hún
starði meðan varirnar opn-
uðust til hálfs. Brosið breidd
ist um andlitið og varð hlát-
ur. Óafvitandi lét hún fing-
ur sína renna yfir varirnar
meðan hún hugsaði um
hann.
Hann var ekki við skóla-
dymar þegar hún kom. Það
fannst henni svolítið skrýtið.
Kannski hafði hann orðiö
seinn fyrir. Hún vafði flétt-
unni hugsandi um fingur sér
meðan hún gekk inn í skóla
garðinn. Þá kom hún auga á
hann. Hann stóð mitt í þvögu
stráka, sem hrópuðu og
slógu hann á axlimar.
— Þú vannst. Það datt okk
ur aldrei í hug. En hérna hef
urðu krónu frá hverjum ....
Þeir þögnuðu þegar hún
gekk framhjá. Þeir voru
skömmustulegir á svipinn, og
þegar hún leit á hann sem
hann stóð með krónuna í
hendinni sneri hann sér
undan.
Hún starði á hann niður-
lútan og skildi. Hún skildi
þetta óvænta boð, þögn hans
fyrr um kvöldið, orðin sem
félagarnir höfðu kallað á
eftir honum þegar myndin
var búin. Hún skildi fyrir
hvað hann var að taka við
peningum. Hún hafði verið
fórnarlamb í veðmáli uppá
fimm—sex krónur.
Hún stóð kyrr. Hún veitti
því ekki athygli að greip
hennar hafði opnast og skóla
taskan fallið á götuna. Hún
sá heldur ekki andilt hans,
sem nú vissl að henni aftur,
þvi hún sneri sér við og hljóp
út úr garðinum, meðan
skólabjallan glumdi.
Hann ruddist á móti börn-
unum á leið inn í skólann og
náði henni úti á götunni þar
sem hún hljóp á flótta und-
an hárfléttunum. Hann þreif
í handlegginn á henni og
hvíslaði með erfiðismunum:
— Þú verður að trúa mér,
.... heyrðu. Þú verður. Þú
verður.
Augu þeirra mættust aft-
ur, hans biðjandi undir
hrukkuðu enninu. \
En glampinn var horfinn
úr augum hennar.