Tíminn - 06.07.1961, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, migyikudaglim 5. júlí 1961.1
— John! John! varaðu þlg,
hrópaði hún af öllum kröft-
um.
Hróp hennar bergmáluðu
í gilinu og nú gexðist skyndi-
legur atburð'ur. Skuggaveran
utan í gilbarminum stirnaði
af ótta eitt andartak, höndin
missti takið, og í næstu and-
rá hrapaði þessi ógæfusama
mannvera beint niður í gín-
andi hyldýpið.
Paul komst fyrstur til henn
ar. Hann hafði heyrt hrópin
í henni, þar sem hann stóð
í myrkrinu. Hún hlaut að
hafa misst meðvitund, því að
hún varð hans fyrst vör er
hann hristi hana.
— Shirley, í guðanna bæn-
um, láttu ekki líða yfir þig.
Það verður bani okkar
beggja, sagði Paul.
Hún reyndi að herða sig
upp.
— Það var Robert Revenau,
var það ekki? Eg sá hann
klifra upp eftir gjárbarmin-
um. John gat ekki séð hann.
Eg sá hann teygja sig eftir
ökklanum á John. Svo öskr-
að'i ég . . . .
— Já, ég er viss um, að það
hefur heyrzt til Nice. En þú
hefur bjargað lífi Johns. Hefð
irðu ekki hrópað upp, hefði
honum tekizt að koma John
fyrlr kattarnef á sama hátt
og hinum.
— En hvers vegna hrapaði
hann sjálfur?
— Það voru ábyggilega
hrópin í þér, sem komu hon-
um úr jafnvegi. Hann vissi,
að grunur lá á honum, svo
taugarnar hafa ekki verið
upp á það bezta.
Nú kom John hlaupandi til
þeirra. Hann var líka allur
í uppnámi.
— Ef Shirley hefði ekki
verið, þá væruð þér dauður
núna, sagði Paul, — hrópin
í henni komu Robert Reven-
au — ég er handviss um, að
það var hann — úr jafnvægi,
svo að hann missti fótfest-
una og hrapað'i.
— Þá hef ég drepig hann!
hrópaði Shirley og grúfði and
litið í höndum sér.
— Shirley, ástin mín, sagði
John og tók hana í faðminn
og hughreysti hana.
— Við verðum að klöngr-
ast niður og komast að raun
um, hvernig er komið fyrir
honum, sagði Paul, — hann
hrapaði, en það er ekki víst,
að hann sé dauður.
John sleppti Shirley.
Jennifer Ames:
Grímuklædd
hjörtu
30.
— Það er bezt að við förum
strax.
— Ekkert nema dauðinn
bjargar honum, úr því sem
komið er, muldraði Paul fyrir
munni sér á leiðinni niður.
— Já, en við getum ekki
látið hann liggja án þess að
koma honum til hjálpar. En
hvað á að gera við Shirley?
— Eg kem með, sagði hún
fljótmælt. Eg þori ekki að
fara ein til baka, og enginn
fær mig til að bíða hér.
Meðan þau klöngruðust
hægt og varlega niður, sagði
Paul þeim frá því, sem hann
hafði tekið sér fyrir hendur
um kvöldið: — Eg ók til bæj-
arins, eftir að ég hafði talað
við ungfrú McFriend og beið
á Hotel Angleterre þar til
Reveneau kom haltrandi inn.
Eg sat með dagblað fyrir and
litinu og hafði beðið dyravörð
inn að segja, að ég væri ekki
við. Robert spurði, hvort ég
hefði ekki skilið neitt eftir til
hans, en fékk neikvætt svar.
Eg fylgdi honum eftir, þegar
hann fór út, og það leið ekki
á löngu, áður en ég hafði
lent í æðisgengnum eltingar-
leik á bílnum. Hann hafði
hraðskreiðan bíl og ég varð
að pína Renault-tíkina til
hins ýtrasta til að missa ekki
af honum. Þegar við vorum
á leið upp brekkuna að
Trione fór mótorinn að gefa
sig, en ég vissi hvert hann
ætlaði, svo að ég stöðvaði bíl
inn og reiknaði með því, að
hann þyrfti að gegna erind-
um niðri í gilinu í nótt. Eg
hljóp niður í gljúfrin og
skömmu síðar heyrði ég hróp
in í ungfrú McFriend. Rétt
áður en Reveneau kom,
hringdi lögreglustjórinn til!
mín og skýrði mér frá því, að i
gimsteinar frú van Nestor!
hefðu verið í tösku Roberts.
Robert hafði tapað spilinu,
úr því hann gat ekki náð gim
steinunum í kvöld. Það vissi
hann sjálfur og hefði eflaust
borgið sér á flótta.
— En því kom hann aftur
til að myrða John? spurði
Shirley.
— Hann grunaði, að Jack-
man hefði komizt á snoðir
um leyndarmál hans, eins og
Atwell og unnusta hans.
Hann þóttist vera örkumla-
maður í því skyni að geta:
gengið að glæpaverkum sín-j
um, án þess að grunur félli
á hann. Engum gat dottið í
hug, að fatlaður maðúr gæti;
verið klifurþjófur og fj all-’
göngumaður. Síðustu árin
hafa verið framin allmörg
gimsteinarán hér um slóðir,1
en nú er ég hræddur um, að
þjófurinn hafi fengið makleg
málagjöld.
Þau voru komin í gilbotn-
inn. Það var afar skuggsýnt, i
en Paul hafði vasaljós með-
ferðis.
Þau . heyrðu stunur og!
námu staðar. Hljóðin komuj
handan frá stórum blágrýtisj
björgum. Paul náði þangaði
fyrstur — það var Robert
Reveneau. Hann hafði fallið
í mosabing. Hann var enn í
samkvæmisfötunum, sem
hann hafði' verið í um há-
degið, en nú voru þau rifin
og blóðug. Það blæddi úr
höfði hans. Paul dró koníaks
flösku úr vasanum og hellti
milli varanna á meðvitundar
lausum manninum. -
Þegar Shirley og John
komu á staðinn, hafði koníak
ið haft sín áhrif. Þegar
Shirley sá limlestan líkama
Roberts, hjúfraði hún sig að
John og grét. Hún skalf öll.
— Er það nokkuð, sem við’
getum gert fyrir yður, Rev-
eneau? Það var Paul sem
spurði.
— Hvað ætti það að vera?
Hann átti erfitt með að bæra
varirnar. Eg held að ég sé að'
deyja. Eg hrapaði . . . . ég
datt . . . . ég er ekki vanur
að missa fótfestuna . . . Það
var engu líkara en hann
hlæi. — Eg hef svo oft klifr-
að utan í gjárveggnum og
klifið upp eftir húsveggjum,
sem eru enn þá hættulegri.
Eg þekki hverja tó í gilinu —
en þetta bannsetta öskur ....
Hann þagnaði.
— Hefði ekki verið þetta
hróp, þá væri ég dauður
núna, sagð'i John.
— Ójá, sagði Robert veikri Cleo frænka flaug til Nice
röddu, já, auðvitað. Þér átt-, til þess að vera við réttar-
uð að deyja eins og systurj
yðar, Jackman. Bæði vissuð,
þið of mikið, og hvað var|
eðlilegra en þið ættuð að
deyja á sama hátt. Við fall.
Brotinn hryggur .... andlit-
ið afmyndaðist af kvölum . . .
eins og hryggurinn á mér.
Hver var það, sem hrópaði?
— Það gerði ég, sagði
Shirley.
— Gerðir þú það, elskan.
Hvers vegna?
— Eg sá þig teygja þig e'ftir
ökklanum á John.
orðið ríkur, ef ég hefði bara
fengið vinnufrið.
Hann hló enn, en nú veikt.
— Eftir að þér hefðuð ver-
ið búnir að myrða John, þá
vonuðust þér eftir að ná í
gimsteina frú van Nestor og
geta laumazt burt, sagði
Paul, — ég get fulvissað yður
um, að það hefði aldrei tek-
izt, því að gimsteinarnir eru
í vörzlu lögreglunnar.
Það leið nokkur stund, áð-
ur en Robert svaraði, og það
var illkleift að skilia þa5, sem
hann svaraði loks.
— Lögreglan? Eru þeir
meg skjalatöskuna mína? Eg
ætalði að taka flugvél til
Suður-Ameríku. Eg var búinn
að leigja einkaflugvél.
Hann mælti ekki nema ör-
fá orð, áður en hann gaf upp
andann. Hann leit á Shirley:
— Vertu mömmu hjálpleg,
Shirley. En Pierr'e hjálpar
henni náttúrlega, gamla
fíflið.
höldin. Hún vildi komast til
botns í þessu öllu. Shirley
reyndi eins og hún gat að
láta sem minnst á sér bera,
en það var ekki auðvelt, því
að hún hafði verið miðdep-
— Þú þorðir sem sagt ekki
að láta hann fara einan. Eg
þóttist vita, að þú elskaðir
hann, en ég kærði mig koll-
óttan. Eg hef aldrei elskað,
hvorki þig né aðra. Eg hefði
gifzt Aleen, hún var auðug.
En þessi fátæklingur varð,
bálskotin í Atwell. Hún upp-|
götvaði, að ég hafði framið
gimsteinarán í Cannes, svo
að ég var neyddur til að
ryðja honum úr vegi. Hann
var nógu heimskur til að hitta
mig hér. Við slógumst og ég
bar af honum sigurorð. Eg
hef nefnilega æft mig á
hverri nóttu í kyrrþey . . . .i
Hvern gat grunað vesalingsj
manninn hann Robert Rev-'
eneau? Eg fékk þessa hug-
mynd, meðan ég lá á sóttar-j
sæng heima hjá þér, Shirley, I
og þú verður að játa að þettaj
er snjöll hugmynd. Eg hefði
Fimmtudagur 6. |úl(:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir. *
10.10 Veðurfregnlr.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 „Á fr!v.aktinni“, sjámanna-
þáttur (Kristín Anna Þórarins-
dóttir).
15.00 Miðdegisútvarp.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar: Lög úr óperum.
19.20 Veðurfregnlr.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Á þingi leikhúsmanna
í Vinarborg (Guðlaugur Rósin-
kranz þjóðleikhsústjóri).
20.20 Tónleiikair.
20.45 Frásöguþáttur: Sólbráö á
Sigl'ufirði (Þórunn Elfa Magn-
úsdóttir rithöfundur).
21.10 Tónleikar: Fjórar konsertarí-
ur eftir Mozart. Maria Stader
og Kim Borg syngja.
21.40 Erlend rödd: Halvard Lange
ræðir ura friðsamlega sambúð
þjóða (Sigurður A. Magnússon
blaðamaður).
22.00 Fréttir og reðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan; „Ólokna bréfið"
eftir Valeri Osipov; H. (Pétur
Sumarliðason kennari).
22.30 Sinfóníutónlelkar: Sinfóniu-
hljómsveit danska útvarpsins
leikur.
23.05 Dagskrárlok.
FJRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Hvíti
hrafninn
130
Ufi+iS G K«s»í.e
Eiríkur lét Kláf fara fyrstan nið
ur í göngin. Fangarnir þjáðust mik
ið, en þótt Eiríki leiddist það,
þorði hann þó ekki að leysa hend-
ur þeirra og létta af þeim kvölun-
um, því að þá hefðu þeir getað
tekið út úr sér keflin. Göngin virt-
ust endalaus, en að lokum heyrðu
þeir hávaða og ruddalegt tal í
fjarska. „Ragnar og menn hans“,
hugsaði Eiríkur fyrst. „Það þýðir
að þeir séu að brjóta dyrnar að
klefanum“. í sama bili skipaði hin
kunnuglega rödd Ragnars hinum
að þegja, og Eiríkur heyrði sjó-
ræningjana gefa skipun um að
leggja meiri orku í að brjóta hurð
ina. Og rétt á eftir heyrðust högg
og læti, meiri en nokkru sinni
fyrr. Meðan Eirikur gaf sínar fyr-
irskipanir, leit hann eitt andartak
af föngunum, og einn þeirra not-
aði sér tækifærið til þess að
stökkva fram hjá Eiríki og Kláfi
og upp nokkrar tr'öppur. Eftir fá-
einar sekúndur gæti hann aðvarað
félaga sína urri hættuna, sem var
að nálgast.