Tíminn - 01.08.1961, Síða 14

T f M I N N, þriðjudaginn 1. ágúst 1961.
M
vtetinni, ætli hún ekki að ala
hana sem sníkjudýr á heimili
sínu. Honum yrði að skiljast
það, að Hallfríður yrði að
fara tafarlaust. Hann væri
enginn Tyrkjasoldán, sem lið
ist að hafa kvennabúr. Sér
hafi verið sagt þs^ð í ferðinni,
að slíkt sé útfcíyggingarsök.
Ekki langi sig að hrekjast það
an.
— Það er þá svona, Ásrún
mín. Þú virðist hafa hlotið
litla sálubót við kirkjuferð-
ina. Þær ætla að verða þér
viðsjálar kirkjugöngurnar, ef
þessu heldur áfram. Við
kirkju réðst þú Hallfríði hing
að. Við kirkju sazt þú, þegar
Hallfríður bjargaði mér. Og
nú tekur þú þá ákvörð'un við
kirkju, að níðast á þínu ei.gin
heimili. Hér verður þó að
drepa við fótum. Eg skil hvað
þú ætlar þér. Þú bannar Jósa
fat litla að vera hjá Hallfríði,
og þá vitanlega um leið
hverju því barni okkar, sem
vildi gera það. Þetta virðist
gert til þess, að ég flytji í
nýja bæinn. Halda þeir góðu
herrar, presturinn og hrepp-
stjórinn, að ég verði auðunn
ari, ef það sannast, að ég sef ■
í nýja bænum hjá Hallfríði?
Ef þeir geta ekki liðsinnt þér
á annan veg, þá er bezt fyrir
þá að' láta málið afskipta- (
laust. Við semjum með tím-
anum, ef ekki með góðu, þá
ofríki hins sterka. Og það
skalt ekki verða þú, sem beit-!
ir ofríki og sigrar.
Svo vék hann sér að drengn
um. — Komdu þér í spjar-1
irnar, Jósafat litli. Eg kem
með þér.
Og Óskar fór að hjálpa
drengnum í fötin.
— Ætlar þú að taka af mér,
ráð'in, Óskar? Er þá ekki eins'
gott að kasta mér út? sagði
Ásrún æst.
— Þú ert þreytt, Ásrún.
Farðu að hátta, og sofðu úr
þér þreytuna. Það kemur dagj
ur eftir þennan dag. Eg trúi
ekki öðru en við eigum eftir
að vinna samtaka að velferð-
armálum heimilisins. Heim-
ilisins, sem við unnum bæði.
Þú ert óheimsk ,og þess vegna
höfum við lifað hér saman og
fyllt bæinn af efnisbörnum.
Jósafat flytur hingað aftur,
þegar fjölgar í nýja bænum.
Og þá s.ofum við saman, Jósa
fat. Er það ekki gaman? Eg
hlakka til.
Drengurinn svaraði þessu
engu. Enda hefð'i hann sjálf-
sagt ekki skilið' pabba sinn.
Hann var og miður sín af
harmi, með grátekka. Óskar
klæddi hann að nýju. — Nú,
ertu tií karlinn. Góða nótt,
Jósafat. Hann kyssti dreng-
inn. — Óski minn, farðu með
honum, litla skinninu. Fylgdu
honum alveg heim og vittu
hvernig líður.
Ásrún hafði látið sig falla
upp í rúmið'. Hún var afskap-
lega þreytt. Og þrútin var
hún í andliti. Bömin höfðu
hópazt að. Þau voru bæði
hrædd og undrandi. Oft hafði
vinsemd. Óskari kom bréfið á
óvart. Hann hafði búizt við
heimsókn höfðingjanna, en
alis ekki því, að hann yrði
kvaddur á þeirra fund- Hann
þóttist þegar sjá, að útlitið
var aivarlegt.
Já, alyarlegt var það að
söpnu, en þá var að standa
sig. Óskar þreifaði á barrpi
sínum. Þar geymdi hann spil,
sem var betra en ekki neitt
eins og á stóð.
gn drengurinn kom líka
BJARNI ÚR FIRDI:
1 ÁST 1 ii ÍM 1EINUM
21
foreldrum þeirra borið á milli,
en aldrei í líkingu við þetta.
Óskari hafði langoftast látið
undarí eða gengið frá, er
hæst hóaði. Óskar var stilltur
vel, en hörkudrætirnir, sem
birtust, er hann hóf hríðina,
voru nú horfnir með öllu.
Nú kallaði hann á Ásdísi,
elztu telpuna, og sagði: —
Dísa mín. Þú felur eldinn og
gengur frá frammi. Mamma
þín þarf að komast í rúmíð.
Svo farið þið öll að hátta,
börnin góð. Mamma ykkar er
uppgefin eftir ferö'alagið. Það
er allt og sumt.
Svo tók hann Ásrúnu í fang
sér, og bar hana inn í her'-
bergi þeirra hjóna. Og tókst
það vel, þó að um tvennar dyr
væri að fara.
XXIII.
Morguninn eftir var Ásrún
lík sjálfri sér. Gekk hún að
verkum eins og áður. Það virt
ist allt vera að fsérast í hið
fyrra horf. Óskar fór ekkert
frá bænum þennan dag né
heldur næstu daga.
Einn daginn bar gest að
garði. Það var vikadrengur
prestsins; var hann með bréf
til Óskars. Bað prestur hann
að koma til sín næsta dag og
ræða við sig vandamál. Bréf-
ið var stutt og kurteislega
skrifað, en þó laust við alla
með lítinn böggul til Óskars.
Reyndist það vera prjóna-
stokkur, sem hann var beöinn
að gera við. En í prjónastokkn (
um voru þrjú lítil spjöld úr,
þunnum fjölum. Eitthvað varj
krotað á spjöld þessi. Það var i
því líkt, sem rispað hefði ver-
ið á þau með nál eða hnífs-
oddi.
Þegar drengurinn var far-
inn, fór. Óskar að rýna í spjöld
in. Þau áttu ekkert skylt við
prjónastokkinn. Sá hann þá,
að „Hallfríður" var krotað á
eitt spjaldið. Auðvitað var ein
hver að leitast við að særa
hann. Slíkur var heimshátt-
urinn. Hann sneri spjaldinu
við. Hins vegar stóð „nema“.
Hvað gat þetta átt að mer'kja?
Hann tók hin spjöldin; krot-
að var á þau líka. Þarna stóð
„hreppstj.", og hins vegar
„lætur“. Á þriðja spjaldinu
var aðeins: „burt“. Eftir nokk
ur heilabrot fann Óskar sam
hengið. „Hreppstj. lætur
nema Hallfríði burt“. N%
minna mátti það ekki vera.
Hreppstjórinn ætlar að ræna
Hallfríði.
Óskar vissi fyrir víst, að
gamla konan, sem átti prjóna
stokkinn, hafði ekki krotað
þetta á spjöldin. Hún var illa
læs oa óskrifandi. En hvernig
gat sá, sem laumaði spjöld-
unum ofan í prjónastokkinn,
vitað þetta. Óskari var það
ljóst, að Ásroundur hafði leyft
sér sitt af hverju í hrepps-
málum. En að hann léti uppi
ætlun sína löngu á undan
framkvæmdunum, fannst Ósk
ari óskiljanlegt. Það var þó
líklega bezt að vera við öllu
búinn.
En vel gat pinhver gert
þetta af bölvuðum hi’ekk. Það
skeður svo roapgt j ótryggu út
liti. Óskar var helzt á því, aö
hér væru glettur á ferðum.
Einhver lítill vinur hans hafði
glatt með það þá ónáttúru
sína. Um kvöldið fór hann að
hitta Hallfríði ,og dvaldisf þar
um stund- Varð það að ráði,
að Hallfríður færi með hon-
um daginp eftir. Ekki á mót
þeirra prestsins, heldur til
foreldra sinna, og dveldi þar,
unz hann sækti hana. Þetta
var mótleikur frá hans hálfu,
meðan óvissan ríkti. Um nótt
ina hýsti hann þrjá hesta, og
var reiðhesturinn einn í
þeirra hópi.
Með birtu næsta morgun,,
bjóst Óskar til ferðar. Lagði
hann söðul Hallfríðar á einn
hestinn. Húsfreyja spurði
hvert ferðinni væri heitið og
hvort Hallfríður færi nú al-
farin. Kvaðst Óskar ætla að
heimsækja prestinn, en neit-
aði því, að Hallfríð'ur færi al-
farin þaðan.
— Ætlar þú hjákonunni að
hræra séra Þórð til með-
aumkunar meö þér? spurði,
varð þess vísari, bað hann
drenginn að bera söðul Hall-
fríðar heim, tajaði fáein orð
yið hana, kvaddi og héjt svo
af stað aftur sömu Jeið til
baka.
Við sama lækinn fór hann
af baki, sleppti hestunum
tveimur, sem þau Hallfríður
höfðu riðið. Voru þeir báðir
sveitir og móðir; lagði á reið-
hestjnn góða, sem hann hafði
teymt að þessu, og reið upp
með læknum og sömu leið á
veginn og um rporguninn. Er
hann reið hjá Hálsi, sá hann
nokkra hesta þar á túninu
og voru einhverjir þeirra með
reiðingi. Þekkti hann, að hest
arnir voru flestir frá Lækjar-
brekkn. „Hvaða erindi gat
Sveinn á Lækj^rbrekku átt að'
Hálsi með reiðingshesta?“
hugsaði hann, en gaf þyf ekki
frekari gaum. Nú var orðið á-
liðið dags. Hann herti á reið
hestinum og skilaði vel á-
fram.
Prestur var á hlaðinu, er
Óskar kom.
— Þér komið séint, sagði
prestur.
— Það er marga að kveðja
á Sjávarbakka, séra Þórður,
sagði Óskar
Þriðjudagur 1. ágúst:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
12,55 „Við vinnuna": Tónleikar.
Asrún.
— Nei, Ásrún. Eg bið ekki
um meðaumkun, heldur rétt-
læti, sagði hann.
— Vonandi kemur þá séra
Þórður þér i skilning um það,
hvað réttlæti er, sagði Ásrún.
— Kannski á hann þar sjálf
ur eitthvaö ólært, sem ég gæti
miðlað honum. svaraði Ósk-
ar.
Ásrún hristi höfuðið.
Áður en Óskar fór, sótti
hann Jósafat og kom í rúmið
hjá nafna sínum, því að enn
sváfu flest börnin.
Svo stigu þau Hallfríður á
bak og riðu sem leið lá upp
hálsinn. En er þau komu í
hvarf, beygði Óskar út af veg
inum og hélt um skeið inn
hálsinn .Við næsta læk fór
hann með læknum áleiðis til
sjávar og þaðan inn með sjón
um og létti ekki ferðinni fyrr
en við túngarðinn í Nesi. Þá
var komið fast að hádegi. Þau
sáu dreng heima á túninu.
Óskar kaliaði á hann. Spurði
hann, hvort foreldrar Hall-
fríðar væru heima, og er hann
15,00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Þjóölog frá ýmsum
löndum.
18,55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20,00 Frá tónl'istarþátíðinni í Stokk
hólmi í júní sl.: Ritornell eft-
ir Ingvar Lidholm. — Fílhar-
moníska hljómsveitin í Stokk-
hólmi leikur. Sixten Ehrling
stjórnar.
20.20 Erindi: Upptök síðari hcims-
styrjaldar (Vilhjálmur Þ. Gísla
son útvarpsstjóri).
20,45 Blásarakvintett Lundúna leik-
ur:
a) Stef og tilbrigði fyrir blás-
arakvintett eftir Rossini.
b) Svíta fy-rir blásarakvintett
eftir Gordon Jacob.
21.10 Úr ýmsum áttum (Ævar R.
Kvaran leikari).
21.30 Tónl'eikar: Búlgarskir söngvar
og dansar. Þarlendir listamenn
flytja.
21,40 Upplestur: Dauðadómur Klád
íusar og Synþíu, smásaga eftir
Maurice Thompson (Einar Guð
mundsson kennari þýðir og
les).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Þorkell
Helgason).
23,00 Dagskrárlok.
fjríkur
VÍÐFFÖRLl
Úlfurinn og
Fálkinn
8
— Varúlfur í kastalanum? Hver
hefur sagt þér þetta? Maðurinn
hristi höfuðið. — Ég segi ekki
meir, ég aðvai'a yk'. ur aðeins að
fara þangað. Komi heidur með
okkur, við skulum .-kipta fen.gn-
um. Eiríkur var hissa á sinnaskipt
um mannsins, en gaf skipun um
að staldra hjá ræningjunum við
bál þeirra. Þá sagði foringinn hon
um, að þeir væru á hnotskóg eft-
ir miklum fjársjóði. Hann raus-
aði um konungsbelti fullt af gulli
og sagði stutt að fara, aðeins þrjár
dagleiðir tii að komast yfir þessar
gersemar. — Komið þið með?
spurði hrnn sagði Eiríkur
óþolinmóður, en hvað hefur kom-
ið fyrir hér? — Hafið þið ekki
heyrt, að konungurinn í Bóhúsléni
hefur rænt landið. Þeir segja, að
varúlfurinn sé enginn annar en
andi Eiríks konungs.