Tíminn - 10.11.1961, Page 9

faiulfl. J9Á\mÍ&T 1961.
9
Bflarnir skrönglast hik-
andi aftur sama veg til
Herðubreiðarlinda með fram
hrauninu, og ótal púkar og
djöflar varpa logandi báli i
augu okkar og gera myrkrið
að kynngimögnuðu ævintýri,
sem læsist í hverja taug lík
amans. En þrátt fyrir allan
þennan djöfuldóm af trölls-
legu flökti kveður sunnudag
urinn kristilega eins og
hann er vanur og gengur
virðulega til náða, og við
vonum, að mánudagurinn
verði ekki til mæðu ....
IV.
Mánudagur, bjartari en
sunnudagurinn, en það virð
lst dimmt yfir Dyngjufjöll-
um frá sæluhúsinu að sjá.
Menn eru snemma á stjái til
þess að hrista af sér kuld-
ann eftir nóttina, og kokkur
inn mallar kókó ofan í mann
skapinn, sem yljar frá
hvirfli tfl ilja.
Langur Ameríkani í ryk-
frakka, götuskóm og lín-
skyrtu, gengur fram og aft-
ur inni í sæluhúsinu með
myndavél í kuldabláum
höndunum og veltir vöng-
um, stillir mönnunum upp
og miðar á þá, stillir þeim
upp aftur, miðar á þá,
undan, og lausnarorðið berst
eins og eldur í sinu frá
manni til manns.
Klukkan hálf ellefu leggj
um við í annað sinn af stað
frá Herðubreiðarlindum á-
leiðis til Djmgjufjalla og
skiljum allt okkar hafur-
task eftir í sæluhúsinu.
Það hefur skafið mikið i
hjólförin frá kvöldinu áður
og færðin þyngist eftir þvi
sem innar dregur. Bílarnlr
aka að mestu utan við slóð-
ina eða velja sér alveg nýj
ar brautir og fara í ótal
hlykkjum fyrir hraundranga
og oddgrjót. Það er dálítill
skafrenningur en minni en
daginn áður. Snjórinn hang
ir í loftinu, eina ráðið er að
láta sér ekki verða litið upp.
Því að úr þessu snúum við
ekki við, hvað sem tautar
og raular. Tveir og þrír
menn fara fyrir bilunum til
skiptis og hlaupa eins og
snæhérar um snjóinn, til
þess að finna, hvar bezt er
að leita lags, og bílarnir
rekja spor þeirra eins og
veiðihundar. Öðru hvoru
stanza bílamir. Bilstjórarn-
ir þjóta út og „spekúlera
sig“ fram og aftur, og Gísli
Eiríksson fjallabílstjóri, sem
ekur stóra bílnum, klórar sér
ur finnst það mestu örlaga-
að hlæja
smellir og veltir 'vöngum.
Gárungarnir segja, að hann
hafi gleymt slaufunnl sinni
heima og kalla hann vísi-
konsúl, en hann myndar I
gríð og erg, svipbrigðalaus
og segir fátt. Fyrir einskæra
tilviljun komast menn að
raun um, að hann er matar
laus, — hefur sennilega ætl
að að gæða sér á hrauninu,
þegar sulturinn segði til sín.
Annar Ameríkani, sem hefur
vafið trefli um höfuðíð, svo
að hann er eins og kelling
í framan, gætir þess að vera
annaðhvort í forgrunn eða
bakgrunn á hverri mynd,
sem langi Ameríkaninn tek-
ur.
Fólkið er á rjátli innl í hús
inu eða utan þess og veit
ekki hvað það á af sér að
gera meðan það biður eftir
dómsorðunum um það,
hvort reynt verður að kom-
ast að gigunum eða snúa
heim á leið. Andrúmsloftið
er hlaðið kvíða og spennu.
Sumir hafa skotizt út í
hraunið á bak við sæluhús-
ið og tyllt sér upp við steina,
til þess að pissa og gera aðr
ar þarfir sínar. (Leitt að
þurfa að nota náttúruna
sem kamar). En flestir eru
á stjái í kringum fararstjór
ann og bílstjórana, ef þeir
yrðu einhvers vísari. — Far
arstjórinn vill freista gæf-
unnar, en bílstjórarnir eru
tregir, og fólkið heldur á-
fram að vera eins og spurn
ingarmerki í framan. Þegar
lengra líður, verða sumir
eins og upphrópunarmerki,
en aðrir eins og þrumnský.
Aumingja fararstjórinn eT
á milli steins og sleggju, en
að lokum láta bílstjórarnir
hugsandi í hnakkanum. Okk
stundir ferðarinnar, þegar
hann klórar sér í hnakkan-
um, því að þá verðum við
hrædd um, að hann ætli að
snúa við. Okkur léttir. þeg-
ar hann hoppar inn í bílinn
aftur og ekur af stað. Oft
virðast bilarnir vera komnir
í sjálfheldu, lokaðir af með
snjó og hrauni, en Bói á
minni bílnum, sem fer á und
an, eins og fyrri daginn, er
furðulega laginn við að
finna smugur og smokra sér
í gegn. En þegar hann flnn-
ur þær ekki, finnur Gisli
þær. Okkur hefur bætzt nýtt
skip í flotann, rússajeppi,
sem tifar háfættur I spor
hinna og lætur sér hvergl
bregða. Aðrir bilar eru ekki
á ferð á þessum slóðum. Guð
mundur Jónasson er farinn
heimleiði.s með jarðfræðing-
ana svo að Askja er laus við
vísindin i blli og getur mall-
að grautinn sinn óáreitt.
Erfðafjandi okkar, skaf-
renningurinn, er kominn í
essið sitt og herjar á okkur
af mikilli grimmd, en það
hefur mikið rofað til í lofti
og á stöku stað sést i blátt.
V.
1-2-3-4, segir Sverrir og
klanpar á axlir okkar um
leið og við göngúm áfram í
halarófu fram hjá honum
-5-6-7-. Þið verðið að haida
hóninn -8-9-. Það þýðir ekki
að gana áfram eins og vit-
laus, því að -10-11 þið verðið
að komast til baka -13-14-
og þá verður komið myrkur
-15-16. Það verða allir að
láta vita strax og þeim verð-
ur svo kalt að þeir fara að
dofna -17-18-19-. Og ekki
ganga ykkur þreytt 20-21 ..
.......38.
Allir hafa dúðað sig eins
og tök eru á og við göngum
á móti skafrenningnum, —
óvígur her íslendinga, Amer
íkana, Þjóðverja, Svía, Ung-
verja og Hawaibúa.
Vísikonsúllinn hefur feng
ið bláan trefil um hálsinn og
bláa húfu á hvirfilinn, og
mjóar býfurnar standa niður
úr bláum samfestingi, sem
flaksast um kálfana eins og
neyðarflagg. Hendurnar eru
klæddar ullarhosum og
hanga niður með síðunum
óhugnanlega langar.
— My god, segir hann há-
tíðlega og stingst á kaf í
snjóskafl.
— My god, segir hann aft-
ur, hristir snjóinn úr yfir-
varaskegginu og veifar löng
um handlegjunum í stórum
sveiflum eins og hann sé að
hugsa um að hefja sig til
flugs.
Önnur þýzka konan geng-
ur hægt og álút með hend-
ur í úlpuvösunum: — Sind
Sie miide geworden?
— Nein, segir hún og held
ur áfram að ganga með
hendur í vösum á eftir ljós-
hærðum íslending, sem er í
regngalla og hlaðinn mynda
vélum í bak og fyrir. — Það
teygist á röðinni. Hópurinn
þokast áfram.
Myrkrið kemur með eld-
bjarmann og við göngum
inn í hann, — svartir skugg
ar hver á fætur öðrum.
Hann er á litinn eins og sól-
arlag og svo fallegur að mað
ur fær hungurverk milli rifj
anna. Með hverju fjallanef-
inu, sem við skiljum að baki
okkar, verður hann rauðari
og skærari og dregur okkur
að sér með sívaxandi hraða.
Og skyndilega sjáum við þús
und flugelda stökkva upp I
himininn í einum strók, og
síðan fjóra elda hamast í
djöfulmóð hver í kapp við
annan.
Við stöndum uppi á fjalls
hnjúk og störum á þetta ó-
hugnanlega og fagra víti,
sem vellur, sýður og kraum
ar fyrir fótum okkar, og við
finnum, hvað við erum smá
og veldi okkar lítið.
Dökk fjöllin og bleksvart-
ur himinninn umlykja okk-
ur, og eldurinn lýsir upp and
lit okkar og gerir umhverf-
ið og okkur sjálf annarleg.
Gígurinn. sem er næst okk
ur, gýs stöðugri hraunbunu
um hundrað metra í loft
upp. Hraunið vellur í stríðum
straumi yfir barma hans, og
eldglóandi hraunsletturnar,
sem hann þeytir úr ógurlegu
gapinu, fleyta kerlingar þeg
ar þær koma niður og safn-
ast í stórt hraunfljót, sem
rennur breitt eftir miðju
hrauninu. Efst er það gló-
andi, en dökknar í bárunum,
þegar neðar dregur. Kring-
um ófrýnilegan gíginn eru
háir hraunhlaðar, svartir
með glóðum. Þetta er slef-
an úr munni hans. Það skell
ur í honum.
— Skrattinn er að hlæja,
segir einhver.
— Og þarna glottir amma
hans, segir annar og bendir
ofan í gapandi sprungu, er
liggur í stefnu frá gígnum
að okkur. Það glóir í botni
hennar.
— Eigum við að fara og
skoða sprungumar.
— Nei, ertu vitlaus. Það
er allt fullt af hverum þarna
niðri og maður sér þá ekki
í myrkrinu.
— Kannske það myndist
allt í einu gígur, þar sem
við stöndum núna.
— Þá verður steik á borð
um hjá þeim gamla í kvöld.
Hann fúlsar ekki við þér.
— Þær eru ógeðslegar þess
ar sprungur.
— Gígarnir eru ógeðsleg-
ir. Heyrirðu í þessum? Hann
hlær eins og tröll. Það gutl
ar í honum hláturinn.
— Ættum við að fara nið
ur og skoða?
— Eg gæti setið hér í alla
nótt og horft. Horft enda-
laust.
— My god. My god.
— Þegar maður sér svona,
hætta öll orð að vera til.
Þau verða marklaus. Lang-
bezt að þegja. Þegja og
Framhald a 15 síðu