Tíminn - 12.12.1961, Síða 14

14
T í M I N N , þrigjudaginn 12. desember 1961
arinnar og reynið að frelsa
Rósamundu og yður sjálfa
Hann stakk hendinni inn á
brjóstið og dró gamla
hringinn með leyndardóms-
fullu merkjunum upp og fékk
Masondu.
— Þér treystið mér furðu
vel, sagði hún, er hún skoðaði
hringinn nákvæmlega við
tunglsljósið, bar hann að enn
inu og stakk honum svo í
barm sinn.
— Já, svaraði Godvin. — Eg
treysti yður, þótt ég viti ekki
hvers vegna þér ættuð að
voga slíkt okkar vegna.
— Hvers vegna? ' Máske
vegna hatur^, því að Sínan
stjómar ekki með kærleika,
máske er ég fús til að hætta
lífi mínu vegna þess að villt
blóð rennur í æðum mínum,
máske vegna þess að þér frels
uðuð mig frá Ijónynjunni. En
hvað kemur yður það við,
hvers vegna ein af konuspæj
urum launmorðingjans kýs að
gera þetta eða hitt?
Hún þagnaði og stóð
frammi fyrir honum; brjóst
hennar bifaðist og augu henn
ar tindruðu.
Godvin fann hjarta sitt slá
ákafar, en áður en hann gæti
svarað, mælti Vulf:
— Þér báðuð okkur um að
eyða ekki orðum, Masonda,
segið okkur því, hvað við eig
um að gera.
— Um þetta leyti annað
kvöld munuð þér berjast við
Lozelle á brúnni, sagði hún.
— Því verður ekki afstýrt, því
að öll borgin er í uppnámi, og
hvað sem skeður vill Sínan
ekki svipta þá þeirri sjón.
Vera má að þér fallið, þótt
fjandmaður yðar sé raggeit,
en þér vaskir, því að hugrekki
eitt nægir ekki, heldur her-
kænska og snarræði og má-
ske margt fleira. Pari svo,
mun Sir Godvin berjast við
hann, og hvernig þeim bar-
daga lýkur, getur enginn sagt
fyrir. Fallið þið báðir, mun ég
gera sem ég get til að frelsa
systur ykkar og koma henni
til Salhedíns, því að hjá hon
um mun henni vera óhætt.
Geti ég ekki bjargað henni,
mun ég sjá um að hún ráði
sjálfri sér bana.
— Þér sverjið það? sagði
Vulf.
— Eg hef sagt t>að og það
er nóg, svaraði hún óþolin-
móð.
— Þá mun ég mæta Lozelle
riddara með glöðu geði, sagði
Vulf.
Masonda hélt áfram:
— Ef þér sigrið, Sir Vulf,
eða bróðir yðar, að yður fölln
um, þá ríðið þið báðir eða ann
ar á harða spretti að hallar-
hliðinu, sem liggur meira en
mílu frá hallarbrúnni. Enginn
hestur getur fylgt ykkur eft
ir, en þér megið ekki stanza
við hliðið, heldur ríða eins og
hestarnir komast hingað.
Garðamir munu þá verða
mannlausir, því að allir borg
arbúar munu safnast saman
á götum og húsaþökum, þar
í nánd, sem einvígið er háð.
Það er aðeins ein hætta, og
hin dökku augu hennar voru
full af tárum.
Bræðurnir sneru við og God
yin hneigiM sig fyrir henni,
svo að kné hans námu við
jörðina. Hann tók hönd henn
ar, kyssti hana og sagði með
blíðri röddu:
— Héðan af allt lífið í gegn
þjónum við tveimur konum,
já, allt til dauðans.
— Getur verið, sagði hún
sorgbitin, — tveimur konum,
en einni ást.
Síðan yfirgáfu þeir hana,

H. RIDER HAGGARD
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATÍMUNUM
hún er sú, að verðir verði sett
ir fyrir utan hellisdyrnar, þvi
að Salhedín hefur sagt Alje-
bal strið á hendur, þvi þótt
fáir þekki þennan veg. mun
þykja tryggara að setja þar
vörð. Pari svo, verðið þið að
drepa þá. Sir Godvin, hér er
annar lykill til, ef svo færi að
þér yrðuð einn, þá þér notið
hann.
Hann tók við lyklinum og
hún hélt áfram:
— Hvort sem þér náið þess
um helli annar eða báðir, þá
gangið inn með hesta ykkar;
læsið svo dyrunum og berið
að hurðinni og bíðið svo.
Heppnist fyrirætlun mín, mun
ég og prinsessan hitta ykkur
hérna. En verði ég ekki kom
in í dögun og við verðið ekki
fundnir né yfirunnir, sem
ekki ætti að vera, því að einn
maður getur varið þessar dyr
gegn mörgum, þá vitið þið að
hið versta hefur skeð. Flýið
því til Salhedíns og vísið hon-
um þessa leið, svo hann geti
hefnt sín á Sínan fjandmanni
sínum. Þó svo fari, þá efizt
ekki um, að ég hafi gert það,
sem mér var unnt. Því að mis
heppnist þetta, hlýt ég að
deyja hræðilegum dauða. Lif-
ið því heilir þar til við finn-
umst aftur, eða finnumst ekki
— farið nú, þið ratið leiðina.
Þeir sneru við, en þegar
þeir höfðu gengið nokkur
skref, varð Godvin litið á Mas
ondu. Tunglið skein skært á
andlit hennar, og þeir sáu að
skriðu gegnum runnana út á
veginn, reikuðu um stund með
al hinna dreymandi manna
ogy komust svo klakklaust til
herbergis síns.
—O—
Það var aftur komið kvöld.
Tunglið skein í fyllingu yfir
hamravigjum Masyaf. Bræð-
úrnir riðu hvor við annars
hlið út úr hliðinu andspænis
gestahúsinu, á hinum fögru
reiðskjótum sínum, og tungls
geislarnir spegluðu sig í her-
klæðum þeirra og vopnum.
Umhverfis þá , y#i&nft&gdar-
sveit. þeirra og fjöld^fóilks
gekk á undan og eftir.
Þessi morðsólgna þjóð hafði
nú um stund kastað af sér
leyndardómshjúpnum. Þeir
höfðu um stun dhrist af sér
óttann vegna áhlaups hins
volduga fjandmanns þeirra,
Salhedín. Dauðinn var heróp
þeirra og þeir þekktu hann í
margs konar myndum. Dag-
lega lögðu Pedejar af stað
frá múrunum til þess V að
myrða einn eða annan höfð-
ingja eftir boði Sínans. Plest-
i'r þeirra komu ekki aftur,
beir biðu vikur, mánuði, já,
ár eftir ár þangað til tækifær
ið gafst, að þeir gætu rétt hin
um dauðadæmda eiturbikar-
inn eðá stungið hann með rýt
ing, eða fallið sjálfir. Gætu
þeir ekki framkvæmt boð!
herra síns, var þeim dauðinn |
vís, er heim kom. Höfðingi!
þeirra var sjálfur sverð dauði
ans. Að hans boði köstuðul
menn sér ofan úr turnum og
fram af hömrum, og fórnuðu
konum sínum og börnum
hans vegna. Laun þeirra
héma megin var svo æiturbik
arinn, og nautnaþrungnir
draumar, og hinum megin
paradís með alls konar hpld-
legum unaðssemdum. En nú
var þessari þjóð lofað óvenju
legum sjónleik, þar sem Vest-
urlandariddarar tveir áttu að
heyja einvígi á örmjórri brú,
sem margur hikaði við að
ganga. Slíkt var þegið með
ánægju. Viljað gat til, að
maður og hestur hröpuðu sam
an ofan í hyldýpið. Var það
þeim regluleg hátíðarstund,
og svo veizlan daginn eftir,
er herra þeirra gengi að eiga
hina fögru brúði sína, sem
hann mundi verða fljótt leið-
ur á, og mundi þá veitast sú
ánægja, að verða áhorfendur
að því, er henni yrði hrint
fram af hömrunum eða byrl
að eitur. Þetta var þeim því
veruleg hátíðarstund, er
fylgja mundu fleiri slíkar í
náinni framtíð.
Bræðurnir riðu áfram. Yfir
andlitum þeirra hvíldi alvara
og ró, þótt sú spurning hlyti
að vakna í hjörtum þeirra,
hvort þeir myndu fá að sjá
árgeisla hinnar næstu rnorg-
unsólar. í mannfjöldanum, j
sem þyrptist umhverfis þá, ’
vaf hönd rétt að Godvin ogi
hún hélt á bréfi. Hann tók
það og las, var það mjög fá-
ort og ritað á ensku:
— Eg get ekki talað við
ykkur. Guð veri með ykkur
báðum, kæru bræður. Guð og
andi föður míns. Berjizt bræð
ur, og óttist ekki mín vegna,
ég mun sjá um mig. Sigrið
eða fallið, og bíðið mín í lífi
og dauða. Á morgun tölumst
við aftur við, líkamlega eða
andlega.
Rósamunda.
Godvin rétti Vulf bréfið, en
verðirnir höfðu gripið gamla
og gráhærða konu, sem rétti
beim bréfið. Þeir spurðu hana
ýmissa spurninga, en hún
hristi bara höfuðið. Þeir riðu
hana svo undir, en fólksfjöld
inn hló.
— Rífðu sundur bréfið,
mælti Godvin.
Vulf gerði það og sagði: —
Prænka okkar hefur hugrakkt
hjarta. Við erum af sama
bergi brotnir og munum ekki
bregðast henni.
Þeir komu nú á torgið við
brúna; stóð mannfjöldinn þar
í þéttum röðum til beggja
handa, en miðsvæðinu héldu
verðirnir auðu. Húsþökin, múr
arnir og hver hæð, beggja
megin við gjána, var þakið
fólki. Gegnt, brúnni var relst
ur pallur og þar sat Aljebal
skrýddur skarlatsrauðum hát
íðarbúningi og Rósamunda
við hlið hans, skreytt gulli og
gimsteinum. Frammi fyrir
þeim stóð Masonda búin
skrautklæðum, og bak við þau
flokkur Daisa og hermanna.
Bræðurnir riðu fram fyrir
hásætið, stöðvuðu hesta sína
og heilsuðu.með spjótum sín
um að hermanna sið. Sam-
stundis nálgaðist önnur sveit
manna, frá hinni hliðinni og
var þar kominn Lozelle með
sínu föruneyti. Var hann 111-
úðlegur að sjá og hlífum þak
inn frá hvirfli til ilja.
— Hvað! hrópaði hann er
hann mældi þá með augun-
um. — Á ég að berjast við
tvo? Er þetta riddaralegt?
— Nei, herra svikari, anz-
aði Vulf. — Þér hafið barizt
Þriðjudagur 12. desember:
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13 00 „Við vinnuna", Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18 00 Tónlistartími barnanna: Jór-
unn Viðar kynnir vísnalög með
aðstoð Þuríðar Pálsdóttur.
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningaa\
19.30 Fréttir
20.00 Tónleikar: Kvintett 1 Esdúr
op. 11 nr. 4 eftir Johann Christ
ian Bach (Félagar úr Alma
Musica sextettinum leika).
20.15 Framhaldsleikritið „Hulin
augu“ eftir Philip Levene í
þýðingu Þórðar Harðarsonar;
8. þáttur: Síðasta hálmstráið.
— Leikstjóri Flosi Ólafsson. —
Leikendur: Róbert Arnfinns-
son, Haraldur Björnsson, Helga
Valtýsdóttir, Indriði Waage,
Brynjólfur Jóhannesson, Helgi
Skúlason, Rúrik Haraldsson,
Guðmundur Pálsson, Krist-
björg Kjeld, Bryndís Péturs-
dóttir, Brynja Benediktsdóttir,
Karl Guðmundsson og Þor-
grímu.r Einarsson.
21.00 Skúli Magnússon landfógeti —
250 ára minning:
a) Vilhjálmur Þ. Gíslason út-
varpsstjóri talar um ritstörf
hans.
b) Birgir Kjaran alþm. bregð-
ur upp svipmyndum úr lífi
Skúla.
21.50 Söngmálaþáttur þjóðkirkjunn-
ar (Dr. Róbert A. Ottósson
söngmálastjóri).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Lög unga fólksins (Jakob Þ.
Möller).
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VtÐFÖRLI
Ulfurinn og
Fálkinn
120

Meðan skipin fjarlægðust land,
hugsaði Eirikur um það, að nú yf-
irgæfi hann fósturland sitt sem fá-
tæklingur. Hann átti ekkert nema
fötin, sem hann klæddist og skip-
ið. Hann hrökk upp frá hugsun-
um sínum, er hann heyrði kallað
frá ströndinni. — Sveinn, hrópaði
Eiríkur glaður, en svo sá hann
Svein á hlaupum til sjávar og bófa
flokk á hælum hans. Með öskri
kastaði Sveinn sér í sjóinn og
synti til skipsins, meðan örvadríf-
an var allt í kringum hann. — Eg
fann hann, herra, sagði Sveinn laf-
móður, um leið og -hann klifráði
upp á skipið og sýndi hréykinn
hjálminn góða. Eiríkur hló og
klappaði á öxl hans. Síðan sigldu
Eiríkur víðförli og hinir traustu
fylgismenn háns í átt t.il Hjaltlands
— og Vínónu.
Endir. ^