Tíminn - 13.01.1962, Síða 14

í
G EN G IN SPOR
G EYI M 1 H, CT Me!ba 9 Malett
að hafa fengið rangar upp-
lýsingar, hr. Healey. Eg hef
ekkert Ijótt á samvizkunni!
Georg útskýrði mörgum vel
völdum orðum, að auðvitað
yrði blað hans að fylgjast með
fréttunum, en ýmislegt hefði
farið aflaga upp á síðkastið.
— Það er viðvíkjandi Harry
Douglas. Mig langaði til að fá
smávægilegar upplýsingar um
hann, en ég vil biðja yður að
halda því algerlega leyndu,
að ég hef haft samband við
yður. Það getur verið, að við
þurfum aldrei að nota efnið
og ég vil ógjarnan, að hr. Do
uglas sé að búast við því, sem
aldrei kæmi í blaði okkar.
— Náttúrlega, svaraði hr.
Ambrusters. — Eg skil það
vel, en ég er nú í nokkrum
vafa um, hvort ég sé rétti mað
urinn til að veita upplýsingar
um hann. Eg þekki Harry
nefnilega mjög lítið. Það er
síðari kona hans, Joyce, sem
við hjónin þekktum. Hún
leigði hús skammt frá okkur
um sumarið og hún og Doris
— það er eiginkona mín —
urðu góðar vinkonur. Við vor
kenndum stúlkunni, hún stóð
ein uppi í heiminum, og hún
var skemmtileg í viðkynn-
ingu. Hún var mikið hjá okk
ur, þangað til Harry varð yfir
sig hrifinn af henni og vildi
kvænast henni.
— Eg hef séð það einhvers
staðar á prenti, að þið hjónin
og Arnold Debrett hafi verið
einu gestirnir við brúðkaupið.
Var það rétt?
— Já. Arnold er fjarskyldur
ættingi okkar og hann rak
hér stangaveiðifélag. Við
kynntum hann fyrir Joyce og
við skemmtum okkur Ijóm-
andi vel saman öll fjögur —
stunduðum sjóböð, spiluðum
bridge og fleira slíkt. Það var
alls ekkert á milli þeirra, skilj
ið þér, alls ekki nokkur hlut-
nr. Arnold var þá trúlofaður
stúlku frá Boston, sem hann
kvæntist í október sama ár.
En það var Arnold, sem
kynnti Joyce fyrir Douglas-
hiónunum og var svaramaður
dð brúðkaupið. Hann veit
»iálfsagt meira um Harry en
pg, en sem stendur er hann í
Indlandi og kemur ekki heim
fyrr en undir jól.
— Já, en það vill víst ekki
svo til, að þér vitið, hvaðan
Joyce Bernard er? Eg finn
það ekki í skjalasafni okkar.
— Eg man ekki til, að hún
hafi nokkru sinni minnzt á
það. „Skip sem líður fram hjá
n m nótt“ — það sagði Doris
nm hana og ég er ekki frá því
að það eigi vel við. Við þekkt
um hana ekkert fyrr en við
komum til Florida og síðan
höfum við aðeins einu sinni
heyrt frá henni. En það er nú
kannske eðlilegt. En ég veit,
að fyrri maður hennar hlýtur
að hafa arfleitt hana að tals-
verðum fjármunum — að
minnsta kosti átti hún geysi
lega dýrmæta demanta — nú
og svo giftist hún sem sagt
Harry...
— Fyrri maður hennar?
Það lá við að Georg örgaði
upp yfir sig, en hann flýtti
sér að lækka röddina. — En
3
hvernig má það vera, hún er
titluð ungfrú í blöðunum frá
Tampa?
— Henni fannst það líta
betur út. Af því að hún var
bara 23 ára og ekkja, skiljið
þén Hún var ekkert að halda
því leyndu, að hún hafði verið
gift áöur. En henni fannst
blöðunum og almenningi ekki
koma það við.
— Barnard hefur sem sagt
verið nafn fyrra manns henn
ar?
— Já, ég geri því skóna. Eg
veit, að hann hét Tom að for
nafni og hann átti heilt verzl
unarhverfi, held ég. En ég
hef ekki hugmynd um, hvar
það var.
Georg þakkaði kærlega og
síðan sneri hann hér aftur
að minnisblöðunum og bók-
unum, sem lágu í hrúgu allt í
kringum hann. Eigandi verzl-
unarhverfis einhvers staðar í
Bandaríkjunum! Það voru
heldur rýrar upplýsingar.
Hann fór að leita að Thomas
Barnard í bókum síunm, en
það næsta sem hann komst,
var einhver Thomas Bernhart
sem átti geysilegt verzlunar-
hverfi með aðalstöðvar í
Cleveland. Vonlaust. Hann
hafði ekki þokazt skref fram
á við síðan hann hófst handa.
Vonsvikinn fór hann að!
ganga fram og aftur um
gólfið í skrifstofu sinni og
æstist meira og meira í skapi.
Fullur gremju hugsaði hann
til þessara elskulegu, ríku kell
ingarbeygla, sem væntu þess,
að hann gerði kraftaverk með
an þær skemmtu sér í Palm
Springs, Evrópu og Texas. Og
hvers vegna í ósköpunum
skyldi önnur eins dýrlings-
vera og Joyce Douglas vilja
leyna því fyrir blöðunum, að
hún hafði verið gift áður?
Hann sá enga ástæðu til að
veigra sér við að kannast við
það. Og lítum nú bara á öll
verkefnin, sem hlóðust upp,
meðan hann varð að vera á
þönum eftir jafnómerkilegu
og þessu! Aðeins til að þókn-
ast frú Wynch, sem naut lífs-
ins á setrl sínu við Ríveríuna.
Hann stóð kyrr, elnbeittur
á svip. Þarna var hliðargata
— ekki alveg bein að vísu —
en hann ætlaði að fylgja
þeirri leið. O, látum þá bara
reka mig, hugsaði hann, en
áður en ég fer, skal ég sem
ég er lifandi reka framan í
þær hvert einasta atriði úr
fortíð þessarar kvenpersónu.
Hver var það, sem hlaut að
vita allt um síðari konu eig-
inmanns síns?
Auðvitað fyrri kona hans!
3. kafli.
í lok októbermánaðar und-
irbjó hann helgarferð til Nýja
Englands og lagði af stað
með blaðamannaskírteini og
meðmæli frá Frét'tablaðinu
og tilbúið verkefni um að
skrifa um hús með sögulegar
minjar, og auk þess dálítið
óljósa, en pottþétta sögu um
kunningsskap við Harry Do-
uglas.
Kate Douglas bjó á gömlU|
bóndabýli, sem gert hafði verj
ið upp. rétt við sttendur
Maine. í garðinum stóðu krys
antemur í blóma, og bak við
húsið óx gras alveg fram á
klettana. j
— Við notuðum þetta sem
sumarhús, sagði frúin, — og
ég fékk það í minn hlut viðj
skilnaðinn, af því að Harryj
vissi, hvað mér þótti vænt um i
það. Við létum snekkjuna
liggja hér inni á flóanum.
Hún hét Álfurinn, — við köll
uðum hana eftir Kötu Shake
spears, skiljið þér. En ég býst
við. að hann hafi skírt hana
upp.
Hún leiddi hann til stofu
að tebcrði framan við arin-
inn og sýndi honum ýmsa
gamla og dýrmæta muni, sem
prýddu vistleg húsakynnin.
— En mér þykir samt kyn-
legt að blað yðar skuli vilja
fá grein um þetta hús, sagði
hún, — ég held að það sé
ekki neitt merkilegt sagn-
fræðilega séð og á þessum
slóðum er fjöldi húsa, sem
fremur kæmi til greina en ein
mitt þetta.
— Við vorum að hugsa um
hús, sem ekkert hefur verið
ritað um áður, sagði Georg
og kæfði vott af samvizkubiti
sem gerði vart við sig. Honum
gazt mjög vel að Kate Dougl
as, sem var á aldur við móð-
ur hans, að því er honum virt
ist Honum gazt vel að fram-
komu hennar, hún bar sig
miúklega, en bó tignarlega og
hafði fallegt svart hár. sem
nokkuð var iekið að grána.
Klæðaburðnr hennar var
smekklegur og hagkvæmur
fremur en nýtízkulegur.
Það eina, sem hann áttaði
sig ekki fyllilega á í fari henn
ar, var, hversu hún virtist fj ar
læg, eins og hún gengi í
svefni. Hann hafði á tilfinn-
ingunni, að það væri aðeins
af vana, að hún talaði og
hreyfði sig — að hún stæði
sjálf utan við. Honum datt í
hug, að hún hefði ef til vill
verið sjúk, og væri ekki búin
að ná sér, en hún minntist
aldrei á veikindi, meðan þau
ræddust við.
Hún handlék dýrmætt postu
línið af sérstakri nærfærni,
eins og hún gældi við barn,
og sagði, að bæði hún og ráðs
kona hennar, Charity, hefðu
mjög gaman af að fá gesti.
— í gamla daga, sagði hún,
— var hér alltaf fullt hús af
gestum. Harry og ég eignuð-
umst engin börn, skal ég segja
yður, svo að við fengum oft
að hafa börn vina okkar hjá
okkur tíma og tíma. En við
vorum líka mjög mikið tvö
ein, þegar við fórum út að
sigla. Hann var skipstjórinn
og ég áhöfnin — nema náttúr
lega þegar hann tók þátt í
siglingarkeppni. Harry hefur
oft og mörgum sinnum sigr-
að og hlaut fjöldann af verð-
launum. Hann tók þessa í-
þrótt alvarlega og gekk upp í
því. En nú virðist sem hann
hafi misst áhugann.
— Eg hef heyrt, að hann sé
slæmur til heilsunnar, sagði
Georg varfærnislega.
Hún setti bollann frá sér
með svip, sem gaf til kynna,
að henni hefði ekki fallið
bragðið.
Hún sagði:
— Er það kallað svo, já!
Georg leit spyrjandi á
hana, en hún sagði ekkl
meira. Það varð vandræðaleg
þögn nokkra stund, og Georg
notaði tækifærið að leysa frá
skjóðunni. Hann útskýrði dá
lítið afsakandi, hið raunveru
lega erindi sitt og sagði frá
Fjögralaufasmáranum og þvl,
sem frúrnar hefðu í hyggju.
— Eg veit. að þetta fólk er
góðir vinir vðar. sagði hann,
— og ég hef engan rétt ti1 að
halda því leyndu, að ég hef
heimsótt yður, en ég bið yður
þrátt fyrir það, að segja ekki
frá því.
Það kom háðsglampi í augu
hennar.
— Þér eruð sannarlega
komnir í slæma klípu, hr.
Healey, sagði hún. — Og ég
reyndar líka! Eg er auðvitað
síðasta manneskjan, sem vita
mátti um heiðurskvöld Joyce!
Þær hafa lagt sig allar fram
um að sýna ekki hlutdrægni,
og þetta sýnir ljóslega, að
hún hefur unnið hug og
hjörtu þeirra. Reiðarslag fyrir
hégómagirnd mína!
— Mér þykir það leitt, byrj
aði Georg.
Hún brosti við honum og
sagði fljótmælt:
— Eg sagði þetta bara til
að fara ekki að gráta, held ég.
Þér þurfið ekki að kvíða. að
ég bregðist yður. Eg geri það
ekki.
Hún spennti greipar hugs-
andi á svip og hélt áfram:
— En ég býst ekki við að
geta liðsinnt yður mikið. Það
er sagt, að maður reyni óaf-
vitandi að útrýma úr huga
sér öllu óþægilegu. sem fvrir
kemur. Og Joyce Bernard er
sannarlega hað ónotalegasta.
sem fyrir mig hefur komið á
ævinni. Á hverju á ég að
byrja?
— Hvað áttuð þér til dæm
is við með því að segja: „Nú,
er það kallað svo?“
— Já, ég átti við, að ég trúi
því ekki, að Harry sé heilsu-
veill. Hann er bara snarvit-
laus, þegar þessi kvenmaður
á hlut að máli. Og hún er ekk
ert annað en falleg og mein-
laus stúlka og óttalega
heimsk. Þegar ég kynntist
henni á sínum tíma, fannst
Sendisveinn
óskast eftir hádegi á afgreiðslu blaðsins. Þarf að
hafa hjól.
AFGREIÐSLA TÍMANS
Sími 12323.
Höfum eins og ávallt fyrir-
liggjandi:
Sjóstakka
Sjóbuxur
Ermar
Svuntur, hvítar og gular.
Svo og flestan annan regn-
fatnað.
Allt á sama lága verðinu.
GÚMMÍFATAGERÐIN
VOPNI
Sími 15830 og 33423.
TÍMINN, laugardaginn 13. janúar 1962.
14