Tíminn - 08.03.1962, Síða 10

ast okkur enn í þrjá daga, en
naumast lengur. í kvöld eru Þjóð
verjar sagðir á hraðri sókn til
Béthune og frá St. Omer, og
stefna beint á hægri hlið aftur-
liðs okkar.“
Eg lau:k dagbók minni þetta
kvöld með svohljóðandi orðum:
„Það er hálfur mánuður síðan
Þjóðverjar hófu sóknina, og ár-
angurinn, sem þei.r hafa náð, er
blátt áfram undraverður. Þeir eru
án efa alveg frábærir hermenn."
Þann 24. maí skrifaði Brooke:
„Dagurinn hófst með ráðstefnu
í aðalstöðvunum M. 9 f.h., þar
sem við ræddum hina fyrirhuguðu
áætlun um árás suður á bóginn
til að ganga þar í lið með franskri
árásarsveit • að sunnan. Þetta á-
form virtist ckki sérlega vænlegt,
og ég held, að enginn okkar hafi
gert ráð fyrir góðum árangri.
Að ráðstefnunni lokinni fór
Gart til fundar við Dill, sem hafði
flogig yfir til Toperinghe. Eg var
kyrr til að ræða um framtíðar-
áætlanirnar við Townall og Ad-
am, þegar Blanchard kom. Við
vorum nýbúnir að fá þær fréttir,
að Billotte hefði látizt af völdum
bifreiðaslyssins. Átti nú hlutverk
hans að flytjast yfir á Blanehard?
Sennilegt var, að svo myndi fara
og þess vegna beið ég þes1.* óþreyju
fullur að sjá, hvernig hann liti
út. Hann stóð og athugaði landa-
kortið, meðan ég virti hann vand
lega fyrir mér og ég fékk óljóst
hugboð um, að hann hefði eins
vel getað verig að stara á auðan
vegg . . . Hann kom mér fyrir
sjónir sem maður með heila, er
hefur hætt að starfa. Hann var
aðeins til og vissi naumast, hvað
var að gerast í kringutm hann.
Áföllin, sem á okkur höfðu dun-
ið, hvert af öðru, höfðu gert hann
„púns-drukkinn“ og óhæfan til að
fylgjast með atburðarásinni. Eg
varð ag sjálfsögðu mjög vonsvik-
inn og fann, ag ef hann átti að
taka við stýrinu í því ofviðri, sem
nú geisaði, þá yrði þess ekki langt
ag bíða, að okkur ræki upp á
sker, þar sem engrar björgunar
væri framai'*- von.
Meðan' ég var þarna i aðalstöðv
unum, kom frétt um áhlaup Þjóð-
veria á Hazebrouck, og önnur
gleðilegri þess efnis, að árásar-
her Frakka að sunnan. hefði náð
Bapaume, en því miður reyndist
hún röng.
Síðast um kvöldið bárust mér
þær illu upplýsingar að Þjóðverj-
ar hefðu brotizt í gegnum bel-
gísku víglínuna, milli Menin og
Courtrai. Eina vonin var, ag frétt-
in væri orðum aukin ...“
En fréttin reyndist rétt í öllum
helztu atriðum og þann 25. maí
— s'em var dagur örlagaríkrar á-
kvörðunar — skrifar Brooke í
d^gbók sína:
„í nótt kl. 2 e.m. bárust mér
þær fréttir, ag Þjóðverjar héldu
enn áfram að brjótast í gegnum
belglsku víglínuna og að belgíski
herinn veitti ekki mikig viðnám.
Eg komst að þeirri niðurstöðu að
þetta væri byrjun á síðustu sókn
Þjóðverja, seni stefnt væri beint
á vinstri fylkingarhlið okkar.
Eg fór því til aðalstöðvanna til
þess að fá liðsauika, sem svaraði
einu stórfylki. Hafði þá þegar
sent eitt véibyssu-herfylki til varn
ar vinstri fylkingarhlið okkar.
Eg man vel, hvað mér reyndist
þag erfitt ag gera Gart ljóst, í
hve mikilli hættu vinstri fylking
arhlið okkar var, og þá staðreynd,
að hér eftir væri allt öryggi BEF
fbrezka leiðangursliðsins) undir
þessari fvlkingarhlið komið. Eg
gerði mér bá engar glæsivonir um
herstyrk Belga.
Þaðan fór ég svo til aðalstöðva
4. herdeildarinnar til að ræða við
Johnson. Meðan ég var þar, kom
liðsforingi úr fyrstu belgísku her-
deildinni. Lýsing hans á vörn
belgísku hersveitanna var þann-
ig að ég skrifaði í dagbók mína:
„Persónulega er ég sannfærður
um það, að belgíski herinn sé að
taka síðasta andvarpið og verði
búinn að leggja niður vopnin um
þetta leyti á morgun. Slíkt skilur
auðvitað vinstri fylkingarhlið okk
ar eftir algerlega óvarða.
Frá 4. herdeildinni fór ég rak-
leitt til aðalstöðvar 3. herdeildar
til þess að hitta Monty og fræða
hann urn ástandið. Hann hafði
aðalstöðvar sínar í lítilli villu, og
þegar ég gekk í gegnrrn borð-
stofuna til dagstofunnar, þar sem
hann var, veitti ég því eftirtekt,
ag herforingjaráðsmenn hans
s'átu umhverfis borðstofuborðið og
skoðuðu ei.nhver skjöl með mikilli
athygli. Er ég hafði talað við
Monty og gekk aftur í gegnum
borðstofuna, sagði ég vig þá: „Þið
virðist vera mjög önnum kafnir
þarna við borðið.“ „0, já,“ svar-
aði einn þeirra, „vig erum hér
með mjög merkileg skjöl." Við
frekari eftirgrennslan fékk ég að
vita, að einn af varðliðsbílum okk-
ar, sem hafði varðsvæði hinum
rnegin við Lys River hefði rekizt
á þýzka herforingjaráðsbifreið.
Bifreiðastjórinn hafði verig drep-
inn, en þýzki herforinginn kom-
izt undan. Þegar bifreiðin var
rannsökuð hafði fundizt leður-
taska með mörgum skjölum og litl
u.m stígvélaþræl . . Eg spurði
þá, hvort þeir hefðu nokkurn
þýzkan túlk sín á meðai og fékk
það svar, að einn þeirra kynni
lítið eitt í þýzku. Þeim til sárra
vonbrigða sagði ég þeim ag láta
öll skjölin niður i töskuna aftur
og fá mér hana, svo að ég gæti
farig með hana heim til höfuð-
stöðvanna, til nánari athugunar.
Á leiðinni til höfuðstöðvanna
minntist ég pappíranna, sem
Meinertzhagen hafði svikið í hend
ur Tyrkjum með því að ríða inn
á einskis-manns-land, láta skjóta
á si.g og þykjast vera særður Þeg
ar hann þeysti í burtu, með hand-
leggina vafða utan um háls hests
ins, lét hann vasabók detta niður,
sem hafði verið listilega útfyllt
með röngum upplýsingum. Eg
velti því fyrir mér, hvort Þjóð-
verjar væru nú að beita sama
bragðinu, en mundi þá eftir stíg-
vélaþrælnum í töskunni. Mér
fannst það í fyllsta máta ótrúlegt,
að Þjóðverjum hefði dottið í hug
að láta stígvélaþræH töskuna, þar
sem hitt var hins vegar mjög lík-
legt, að þýzkur herráðsforingi
gengi í þröngum stígvélum og
þyrfti að nota stígvélaþræl tii að
ko'ina sér í þau.
Þegar ég kom til höfuðstöðv-
anna, fékk ég Whitefoard töskuna,
en hann var yfirmaður upplýsinga
þjónustu herforingjaráðsins, og
bað hann að fá þessi skjöl þýdd
eins fljótt og mögulegt væri. Því
næst sat ég á ráðstefnu í höfuð-
stöðvunum .. Jafnskjótt og ráð-
stefnunni var lokið, náði ég í
Whitefoard til að vita, hvað hann
áliti um þessi þýzku skjöl. Hann
kvaðst aðeins hafa haft tíma til
ag renna augunum yfir þau, en
þau innihéldu skipun um árás á
hina vörðu vigíinu fyrir austan
Lille og áhlaup tveggja eða fleiri
herdeilda á Ypres-Camines víg-
stöðvunum. Auk þess var þar mik
ilvægt skjai viðvíkjandi almennri
niðurskipun þýzku herjanna.
Eg sagði Whitefoard ag til-
kynna Gart nákvæmlega efni
skjalanna og skýrði honum sjálf-
ur frá því mikilvægasta. Eftir
þetta var ekki jafnerfitt fyrir mig
að fá liðsauka á þessar vígstöðv-
ar!“
Á ráðstefnunni í höfuðstöðvun-
um, sem Brooke sat, meðan verið
var að rannsaka herteknu skjöl-
in, var hættan, sem ógnaði vinstri
fylkingararmi Breta fullkomlega
viðurkennd í fyrsta skipti.
„Ég fann“, skrifaði Brooke þá
um kvöldið, „að andrúmsloftið var
algerlega breytt og mér var sam-
stundis boðin 5. herdeildin til
varnar Ypers-Comines. Þeir hafa
nú gert sér grein fyrir hættunni,
sem ég varaði þá við í morgun."
minn eigin riffil og stolnu
skóna, kvað við ofboðslegur
dynkur. Andartak birti í lofti
af Ijósgulum bjarma.
Þegar ég ók upp að húsi
Lúters eftir örskamma stund,
stóð hann sjálfur úti á svöl
um.
„Hvað í ósköpunum var
þetta?“ spurði hann.
„Eg veit það ekki. Þú varst
einu sinni að hafa orð, að
fangelsið hérna myndi
springa í loft upp, ef reynt
yrði að setja mig í það.
Kannski það hafi orðið sann
mæli.“
Það var ekki fyrr en daginn
eftir, ag ég fékk staðfestingu
á því, ag spá min hafi reynzt
rétt. Morðingi Folletts hafði
gert eina tilraun enn til þess
að ráða mig af dögum.
23. kafli.
Það var óskaplegur hávaöi
og gauragangur á aðalskrif
stofunni, þegar við West kom
um þangað klukkan rúmlega
átta morguninn ,eftir. Eg
hafði meðferðis skóira, sem ég
stal um nóttina. D.Cudding-
ton Jones umdæmisstjóri sat
í biðstofunni og ræddi við I
Reinó Forbes, hann var sýni
lega í mjög æstu skapi. Þeirj
litu forvitnislega til mín,'
þegar ég kom inn. Herra, Hþ,r
mon var ókominn enn.
Við 'fengum að vita, af
hverju þetta uppnám stafaði.
Um nóttina hafði fanga-
geymsla Jones umdæmis
stjóra verið sprengd í loft upp
með dýnamíti. Höfðu níu inn
fæddir fangar farizt í spreng
ingunni, en enginn hafði hug
mynd urn, hver tilræðismaður
inn var Sem við stóðum þarna
og ræddum illvirkið, kom Har
mon forstjóri. Hann vpx mjög
alvarlegur. Hann hafði ein-
mitt verið að líta yfir tjónið,
og hið fyrsta sem hann gerði,
þegar hann kom inn, var, að
halda fund með Farbes og
Jones.
'Þetta hafði fengið dálítið
á mig. Hér var engum blöðum
um það að fletta, að morðingi
Folletts hafði ætlað sér að
gera út af við mig, meðan
hann hélt að ég sæti í fangels
inu. Mér var víst nauðugur
einn kostur, að fara varlega
meðan morðinginn lék laus-
um hala. Egvvarð að tala viö
herra Harmon. Skóna, sem ég
var með, hafði ég borið saman
við teikningarnar af bleytu-
sporunum, er stóðu eftir í
húsi mínu, nóttina sem riffl
inum mínum var stolið. Stærð
in var nákvæmlega sú sama.
Þegar þeir Jones og Forbes
komu loksins út frá forstjór-
anum, spurði ég Jones með
mínu vingjarnlegasta brosi:
„Jæja, uriidæmisstjóri á þá að
vera réttarhald í dag klukkan
þrjú?“
Jones glápti á mig, en
Reinó varð fyrir svörum, eins
og fyrri daginn: „Mér finnst
þú hafa valið afskaplega ó-
viðurkvæmilegt tækifæri til
þess, Leigh, að móðga um-
dæmisstjórann.“
„Haltu kjafti fitukeppur,“
anzaði ég og fann, að bræðin
sauð í mér.
Forbes varö eldrauður í
framan og svo blár. Það hefur
allt verið á öðrum endanum
hér, síðan þú komst úr ferða
laginu. Eg held að maður ætti
að taka til athugunar, hvort
félagið getur ekki komizt af
án binnar aðstoðar.
I
„Viljir þú hafa uppistand,
1 skaltu sannarlega fá það,“
: sagði ég og gaf honum um
| leið hnefahögg á kjálkann,
svo fast, að hann hneig niður
á gólfið, án þess að til hans
heyröist minnsta hljóð. Því
næst greip ég í jakkakraga
hans, hratt upp hurðinni að
skrifstofu herra Harmons og
dró meðvitundarlausan mann
inn þangað inn. Jones stóð
eins og steinrunninn og
horfði á aðfarirnar.
„Hvað er þetta, Leigh?“
spurði herra Harmon forviða.
„Það er maðurinn, sem drap
Follett. Maðurinn sem er að
reyna að svæla undir sig
embætti yðar. Maðurinn, sem
hefur þrisvar reynt að myrða
mig. Er þetta nóg?“
„Það er það vafalaust. Get
ið þér sannað það?“ spurði
herra Harmon og leit ósköp
rólega til mín.
„Ag mestu leyti.“
Mér datt í hug, að heppi-
legra værx að leita á 'Forbes.
Hann myndi ekki hika við að
beita skotvopni gegn okkur,
ef svo bæri undir. Jú, mikið
rétt, ég fann Colt-skamm-
byssu í leðui-hylki innan á
honum.
„Eg geri ráð fyrir, að þessi
sé skrásett," sagði ég hirðu
leysislega og rétti herra Har
mon byssuna.
„Eg skal komast að raun
um það,“ mælti hann og
hringdi bjöllu. Skömmu sið-
ar gekk West Lúter inn.
Hann renndi augum forvitnis
lega til mín og holdahrúg-
unnar á gólfinu.
„Hann er varla eins boru
brattur núna,“ varð honum
að orði og benti á Forbes.
„Hvað vitið þér um þetta,
Lúter?“ spurði forstjórinn og
var svo að heyra sem hann
væri reiður.
West yppti öxlum, tók upp
pípu sína. kveikti í henni og
mælti: „Eg sá einu sinni bréf
snepil, skrifaðan n^eð rithönd
Forbes. Nafn Leighs stóð á
honum, ásamt orðinu eitur.
Eg sá Forbes sækja Leigh í
gær til þess að fá honum varp
að í fangelsi. Eg sá fangahús
ið sprengt í loft upp. Eg hef
séð Forbes stunda undirróður
gegn yður á bak, síðastliðin
tvö ár til þess að ná í embætti
yðar svo fljótt sem unnt væri.
Þetta er mér nóg.“
„Gjörið svo vel að grennsl
ast eftir, hvort þessi skamm
byssa er skrásett." Herra Har
mon kveikti sér í vindli. Hann
lét ekki á því bera, að það
ylli honum óróa, þótt reynt
væri að grafa undan embætti
hans.
„Jæja, Leigh. Látið mig
heyra, hverjar sannanir þér
hafið gegn Forbes."
10
T í M li N N . finimtmiaeinn Sl maw iflfi?.