Tíminn - 09.03.1962, Blaðsíða 2

Kfólaskóla lokaó?
(Framhald al i síðu).
sem þaðan myndi ekki tíðinda að
vænta frekar á þessu skólaári.
Og nú skortir hey!
Nokkru eftir að nemendurnir
fóru þaðan, kvisaðist að Hólabúið
væri orðíð íheylaust. Þar sem blað
ið hafði gert sér far um að gefa
Gunnari orðið á þessum vand-'
kvæða tímum skólans, hringdi það
í hann og spurðist fyrir um hey-
leysið. Gunnar gaf loðin svör við
því, en nú hefur hann skýrt Degi
svo frá, að búið sé að kaupa tvö
hundruð og fimmtíu hesta af heyi,
og hefur það að sjálfsögðu staðið
fyrir dyrum, þegar Tíminn hafði
tal af Gunnari. Hann segir í Degi:
„Við keyptum 45 kýr1 í ágúst
í surnar; Hólaengi brást algerlega,
heyskapartíð var erfið í sumar,
heyin reynast því ekki sem bezt
og í vetur hefur verið haglítið
fyrir hross, en allt þetta hefur
valdið því, að við höfum orðið að
kaupa nokkurt hey, og er verið
að flytja það heim að Hólum. Á
fóðrum eru 80 nautgripir, 85 hross
og 550 fjár .... Mikill fóðurbæt-
ir hefur verið keyptur, en það er
sennilega skynsamlegra að kaupa
hey .... Við höfum nú heyfóður
fram í maí með þeim 250 hestum,
sem nú er búið að kaupa“.
Samræmdar aðgerðir
Það var Ingólfur Jónsson, land-
búnaðarráðiherra, sem réð Gunnar
Bjarnason til Hóla. Sami ráðherra
óskaði eftir endurskoðun mála bún
aðarskóla í landinu um líkt leyti.
Þegar þetta tvennt er haft í huga,
vaknar ósjálfrátt sú spurning,
hvort ósk um endalok Hólaskóla
hafi ekki verið undirrótin frá upp-
hafi. Að minnsta kosti er engu
líkara, svo hr'öð hefur atburða-
rásin verið að undanförnu til ó-
farnaðar skólanum og því góða
orði, sem hann hafði getið sér í
hvívetna undir stjórn fyrirrennara
Gunnars.
Sjónarsviptir
Erfitt er að sjá hvað getur orð-
ið til bjargar' skólanum, þegar orð
stír hans hefur beðið slíkan
hnekki, sem raun ber vitni urn,
og þegar ráðamenn hans nú Ieggj-
ast á eitt við að flýta endalokum
hans sem mest. Það er ekki sárs-
aukalaust að þurfa að horfa upp
á hina öru hnignun staðarins fyrir
tilverknað ráðherra og skólastjóra,
og mikill sjónar'sviptir að skóla-
stól á Hólum.
Sprengisamdsvegur
iFramnalð ai ib síðui
tel ég að fyrst í stað ætti að ryðja
og lagfæra Búðarhálsleið og setja
kláfferju á Haldi til sameiginlegr’a
afnota fyrir Holtamenn vegna af-
réttarins og Kaforkumálastjórnina
vegna virkjanarannsókna. Slík kláf
ferja þarf að geta tekið 2—3 tonna
bifreiðar, en jafnframt tel ég að
brúa ætti Köldukvísl neðan við
Þórisós og ryðja jafnframt leiðina
frá Köldukvísl að Hófsvaði.
Það skal tekið fram, að engin
fullnaðar'áætlun liggur fyrir um
kostnað við kláfferju á Haldi, en
með kláfferju þar yrði auðvelt að
fara alla Sprengisandsleið milli
Suðurlands og Norðurlands og
einnig að Þórisvatni og Veiðivötn
um á léttum bifreiðum með drifi
á öllum hjólum, s.s. jeppum o.þ.h.
farartækjum. Auðvelt yrði þá fyrir
bændur í Holtum, að nýta afrétt
sinn í Búðarhálsi og Rafoi'kumála
stjórnina að komast greiðlega að
svæðunum við Þórisvatn til virkj-
anarannsókna.
Yrði síðar hafnar virkjunarfram
kvæmdir við Þórisvatn, mætti full
gera Þóristungnaleið með brú á
Tungnaá í Þóristungum og gæti
þá öll umferð um Sprengisands-
leið far'ið þar, en leiðina um Búð-
arháls og kláfferju á Haldi mætti
áfram nota í sambandi við afrétt-
inn þar.
háska vegna
ímyndunarafls
Börn ættu ákveðið ekki að
sjá kvikmynd þá, sem sýnd
verður í sjónvarpinu í kvöld
kl. 20.40, nema því aðeins að
þau séu orðin nægilega göm-
ul til þess að sjá hvaða mynd-
ir sem er í kvikmyndahúsun-
um".
Þessi viðvörun birtist í dönsk-
um dagblöðum nýlega, og var það
algjörlega í samráði við danska
sjónvarpið. En hvers konar
mynd ætli þetta hafi nú verið,
sem mönnum þótti ástæða til að
vara börn svo eindregið við að
sjá? Hún heitir „Glugginn" og er
löngu heimsfræg og viðurkennd
afbragðs vel leikin mynd, og það
var líka aðeins þess vegna sem
danska sjónvarpið tók hana til
sýningar, jafnvel þótt það yrði
að vara við henni fyrirfram.
Hér er um að ræða efni og
efnismeðfcrð, sem getur haft
slík áhrif á tilfinningar og
draumaheim sérhvers venjulegs
barns, að það hljóti verulegan
skaða af. Myndin fjallar um lít-
inn dreng, Tommy, sem hefur
mjög ríkt hugmyndaflug, og
veldur það því, að hann segir oft-
lega hinar ótrúlegustu sögur, sem
tæpast geta átt sér stað í veru-
leikaranum. Foreldrar hans eru
orðin þessu svo vön, að í stað
þess að hlusta á hann, ávíta þau
hann stöðugt fyrir að láta ímynd-
unaraflið hlaupa með sig í gönur.
Nótt eina getur Tommy litli
ekki sofið vegna hitasvækju.
Hann tekur það til bragðs að
klifra upp eftir brunastiganum,
sem liggur utan á húsinu, upp á
svalirnar, þar sem hann situr um
stund til þess að kæla sig. Inn
um glugga, sem snýr út á sval-
irnar, sér Tommy þennan atburð,
sem á eftir að hafa svo hræði-
legar afleiðingar fyrir hann. A
þessari næð búa hjón, og Tommy
sér, þegar þau ræna og myrða
drukkinn mann, sem þau hafa
fengið með sér þangað upp.
Óður af hræðslu þýtur Tomniy
niður til foreldra sinna og segir
þeim, hvað hann hefur séð, en
foreldrar hans trúa honum ekki.
Lögreglan, sem kannast vel við
Tommy litla, leggur ekki heldur
tiúnað á frásögn drengsins, en
framkvæmir þó mjog' lauslega
rannsókn hjá hjónunum, aðeins
til bráðabirgða. Sú rannsókn leið-
ir ekkert í Ijós.
Við rannsóknina vaknar grun-
ur hjá hjónunum, og þegar for-
eldrar Tommy neyða hann til
þess að fará upp til þeirra og
biðja þau afsökunar á þessu til-
tæki sínu, sannfærast þau um, að
hann er eina vitnið að þessu
hræðilega ódæði. Þess vegna
leggja morðingjarnir nú allt kapp
á að myrða drenginn, áður en
hann getur fengið einhvern til
að trúa sögu sinni!
Drengurinn, sem fer með
iFramhalri a 13 uðu .
Þrjár ásjónur Önnu
Danir eiga nokkrar frægar
kvikmyndastjörnur, en þeim helzt
illa á þeim. Flestar lenda þær
hjá Þjóöverjum, sem virðast
hafa sérstakt yndi af því að
hnupla stjörnum frá Dönum og
jafnvel Svíum líka. Nokkrar
leggja leið sina til Hollywoód, og
enn aðrar hafna í Frakklandi.
Frægust danskra á franskri
grund er tvímælalaust Hanna
Blarke, öðru nafni Anna Karina,
en undir því nafni er hún nú
þekkt í franska kvikmyndaheim-
inurn. Anna Karina er ung og
falleg, og hún er sögð hafa tals-
verða hæfileika í þokkabót. Hún
er gift frönskum kvikmyndaleik-
stjóra, Jean-Luc Godard, og leik-
ur hún mest undir hans stjórn. I
næstu mynd sinni leikur Anna
Karina einnig undir stjórn eigin-
manns síns, og er það mynd, er
ber hið fallega nafn: „Lifðu líf-
inu“. Leikstjórinn var lengi í
vafa um, hvernig aðalpersónan,
Anna Karina, skyldi lita út. Hann
lét hana reyna þrjár hárgreiðsl-
ur, sem þið sjáið á myndunum
hér að ofan: Lengst til vinstri er
Anna Karina með hárkollu, á
miðmyndinni er hún með sitt
eigið hár tekið aftur, og lengst
til hægri er hún með hárið upp-
sett.
Jean-Luc Godard leizt bezt á
síðastnefndu hárgreiðsluna. Og
þannig munu kvikmyndahúsgest-
ir sjá hana í þessari nýju mynd.
ÖLL ÞJÓÐIN hefur fylgzt með mann
sköðum þessa vetrar með djúprl
samúð. Menn hafa skelfzt hvern
stórveðursdag, sem færði fregnir
af nýju manntjóni.
Það er á orðl, hve íslendingar
vlnni að björgunarstörfum af mikl-
um manndóml, þjóðín öll með þátt
töku slnni í f járframlögum, dugmik
ill félagsskapur að útvegun björg.
unartækja, þjálfun björgunarsveita
og mörgu öðru. Björgunarsveltirn-
ar vinna síðan mörg afreksverk,
jafnvel svo að frægt verður með
öðrum þjóðum, eins og björgunar.
afrekið vlð Látrabjarg.
EN HVAÐ EFTIR ANNAÐ rekum vlð
okkur á það, að engin björgunar-
tæki duga, enginn mannlegur mátt
ur getur bjargað úr greipum dauð-
ans, sjómennirnir meira að segja
stundum hrifnlr broft, án þess að
við vltum af. Þá hættir okkur ef
tll vill til að leggja árar í bát, og
mlnnumst þess ekki, að björgunar
starfinu er ekkl lokið, þó að dauð-
inn hafl sigrað í þelrri lotu. Ann-
ar og ef til vlll mikilsverðari þátt.
ur björgunarstarfsins er eftir, því
að börn og aðrir aðstandendur
hinna látnu eru I melrl hættu en
áður, og þar vantar björgunartæki,
ef vel á að fara. Sá þáttur björgun-
arstarfsins hefur verið vanræktur
um of.
Á SAMA HÁTT og við öflum björg-
unartækja og þjálfum björgunar-
sveitir, verðum við að safna sjóð-
um tii björgunar þeim, sem eftir
lifa. Það björgunarstarf er ekki síð-
ur mikilvægt. f raun og veru ætti
efling slíkra sjóða að vera snar
þátfur í almennu slysavarnarstarfi,
svo að þeir væru jafnan tiltækir
eins og björgunarbeltið. En fyrst
svo er ekkl, verðum við að snúasf
við því að leysa vanda dagsins með
myndarlegum hættl og sfyðja af al-
efli, öll í sameiningu þá fjársöfn-
un, sem nú sfendur yfir tii þess að
bæta meinin, svo sem mannleg
hönd má. Hér má enginn skerast
úr leik. Hver lætur undir höfuð
lcggjast að kasta bjarghríngnum,
ef hanri hefur hann í hendi og sér
mann í háska? í þeim sporum er
hver maður nú, er leitað er eftir
hans skerfi til sjómannabarnanna.
Bætum það sem unnt er með
samhuga átaki.
Forystugrein Dags á Akur-
eyrl fjallar um útvarpsumræð-
urnar um sjónvarpsmálið. Segir
svo m.a.:
SkilyrSin
„Utanrfldsráðherranum Guð-
mundi f. Guðmundssyni, scm
einkum ber ábyrgð á sjónvarps
leyfinu, varð „fátt til bjargar".
Hann afsakaði sig einkum með
því, að dr. Kristinn Guðmunds-
son hefði veitt varnarliðinu sjón
varpsleyfi árið 1955. En hann
| gleymdi bara að geta þess, að
W leyfi doktorsins var einskorðað
0 við varnarliðið, og að sjónvarp
| ið næði ekki út fyrir „Yöllinn".
1 Og svo var þá um hnútana búið,
jS að' það kostaði leyfissviptingu,
| ef út af væri brugðið. Banda-
| ríkjamenn töidu engin tor-
merki á þessu tækniiega atriði.
I Óverjandl málsfaður
En nú glcymdist öil varúð
| og nú skal hefja nýtt uppeldi
á Á fslandi, þar sem hermanna-
3 sjónvarp ieggur grundvöllinn.
IAð sjálfsögðu stóðu ræðu-
menn stjórnarflokkanna höll-
um fæti í umræðunum, vegna
hins afleita málstaðar, sem er í
rauninni óverjandi með öllu.
‘í
Enn fremur kom það berlega
i ljós hve ræðumenn stjórnar-
flokkanna voru hræddir við
sína eigin liðsmenn, enda hafa
ýmsir þeirra vítt hið nýja Ieyfi
til að reka hömlulaust her-
/nannasjónvarp hér á landi.
Krókaleiðirimdan-
haldsins
Margir útvarpshlustendur
voru beinlínis móðgaðir yfir
því, hvað ábyrgir menn þjóð-
félagsins gátu Ieyft sér að bera
á borð fyrir. sæmilega greinda
borgara. Síðasti ræðumaður í-
haldsins, Magnús Jónsson, sem
er maður málliðugur og reyndi
krókaleiðir undanhaldsins í
þessari viðureign, viðurkenndi
að síðustu háska þessa sjón-
varps, hvort sem hann skortir
hugrekki við atkvæðagreiðsl-
una í þinginu eða ekki.
Þjónslundin
Þegar haft er i huga hve
báðir stjórnarflokkamir deila
hart á kommúnista fyrir þjónk
un sína og undirlægjuhátt við
Rússa, og það réttilega, er
mjög furðulegt að sömu flokk
ar skuli sýna alveg liliðstæða
jmínslund og undirgefni er-
leiídu stónældi í gagnstæðri
átt.
fslendingar hafa ekkert með
hermannasjónvarp að gera og
eiga að afturkalla ieyfið ef
mögulegt er. Hins vegar hljót-
um við að taka innlent sjón-
varp á dagskrá í fullri alvöru.
En einmitt nú eru tæknilegar
framfarir á sviði sjónvarpsins
að opna hina stórkostlegustu
möguleika, sem athuga ber á
raunsæjan hátt og með það fyr
ir augum að koma upp inn-
lendu sjónvarpi, bæði til
fræðslu og skemmtunar þegar
astæður leyfa. Hvernig ætli í-
haldsmenn tækju því, ef Rúss-
ar héldu hér uppi sjónvarps-
áróðri?“
iOHMtiintettare.wmu, J———
2
TÍMINN, föstudaginn 9. marz 1962