Tíminn - 31.05.1962, Blaðsíða 5

Fyrir nokkru voru haldnir
tónleikar í íþróttahöllinni í Par
ís. Það var Vince Taylor, sem
þá hélt, skinnklæddur gítarleik
ari, eitt af átrúnaðargoðum
rokk og roll æskunnar i París.
Um það bil 5000 unglingar tróð-
ust inn í höllina, ■ sem rúmar
reyndar ekki nema 400 manns
með góðu móti. Stuttu síðar
hófu áheyrendur að dansa á sæt
um sínum, og síðan byrjuðu
þeir að rífa niður húsið. í ó-
eirðum þeim, sem á eftir fylgdu
voru tugir lögreglumanna barð-
ir til óbóta og brotið allt, sem
brotnað gat. Þá dreifðist skríll-
inn út á göturnar í kringum
höllina og fór að velta um bíl-
um.
Yfirmenn lögreglunnar og
stjórnendur íþróttahallarinnar
Faðir Duval syngur á skemmtun.
wiiiil jw.'
það hefði verið til frá upphafi,
eins og þjóðlag.
Þegar hann kom til Toulouse,
söng hann þetta fyrir hóp ungl
inga. „Þegar ég hætti, varð ég
undrandi yfir, að komast að
raun um, að þeim hafði líkað
þetta og vildu, að ég héldi á-
fram að syngja".
Síðar dvaldist faðir Duval hjá
Jesúítum í Dijon, og þar var
honum falið óvenjulegt starf.
„Eg átti að eyða kvöldunum á
kaffihúsum og tala þar við fólk
ið, og svara spurningum eins
og ,Er guð til, eða er hann það
ekki, því að í gær dó lítið barn
í næsta húsi?‘ “.
Faðir Duval fékk leyfi til
þess að hafa gítarinn sinn með-
ferðis. Hann vonaðist til þess,
að með honum gæti hann unn-
ið bug á mótspyrnu gestanna,
sem aðallega voru vinnandi
menn, er snúið höfðu baki við
kirkjunni fyrir löngu. Til að
byrja með vildi enginn hlusta á
hann, hvorki sönginn né predik
unina, sem fylgdi á eftir. Þetta
gekk svo langt, aá sumir bar-
þjónarnir neituðu að hleypa
honum inn. Annars staðar var

hétu því, að þetta skyldu verða
síðustu gítartónleikarnir þarna
í bili. Það heit var þó rofið til
þess að leyfa öðrum gítarleik-
ara og raulara að stíga fram á
sviðið. í annað sinn tróðust 5000
manns inn í húsið, en hljómleik
■arnir stóðu yfir í 3 klukkustund
ir án þess að nokkuð óvænt
kæmi fyrir, eða þar væri um
að ræða annan hávaða en þann,
sem söngvarinn, gítarinn og
lófatakið orsökuðu.
Þessi söngvari var ekki í leð-
urfötum, heldur var hann
klæddur prestshempu, hann var
44 ára gamall, eða heldur eldri
en Taylor. Sá, sem hér var ujn
að ræða, var séra Aimé Duval,
Jesúítaprestur.
Faðir Duval hefur hjart-
næma, grátklökka rödd, líka
rödd Taylors. Hann kann einn-
ig að nota gítarinn, og það er
hrynjandi í leik hans. Hann hef
ur því það þrennt, sem hinir
ungu aðdáendur hans kunna
að meta. Faðir Duval vill ná til
unglinganna og snúa þeim alveg
eins og Taylor, en hann vill
snúa þeim til lífsins, kærleik-
ans, velsæmisins og til guðs.
Þetta er ef til vill ekki tak-
mark Taylors, né flestra ann-
arra raulara, og myndi það eitt
eflaust nægja til þess að skilja
á milli hans og þeirra, þótt ekki
bættist við, að hann er prestur
og einn undarlegasti einstaki
trúboði kaþólsku kirkjunnar.
Faðir Duval hefur komið
fram opinberlega í 10 ár, eða
nær því eins lengi og hann hef-
ur verið prestur, og nú er hann
einn þekktasti skemmtikraftur
í Frakklandi og Vestur-Evrópu.
Hann hefur sungið í nær hverju
einasta samkomuhúsi, á flestum
tungumálum í næstum hverju
landi, allt frá Kanada til Líban
on. Hann hefur fyllt af áheyr-
endum enn þá stærri hús en
Tþróttahöllina í París og það
mörgum sinnum Þær fáu hljóm
nlötur, sem hann hefur sungið
inn á, hafa selzt í Frakklandi
einu í milljónaupplagi. Hann
er orðinn víðfrægur maður,
stjarna, sem er stöðugt á ferða-
lagi, venjulega með sína eigin
20 manna hljómsveit. Hann fer
seint að sofa og sefur lengi
fram eftir, og hefur fengið sér-
stakt leyfi Jesúítayfirboðara
síns til þess að syngja morgun-
messu sína kl. 11, eða jafnvel
síðar.
Þetta er undarlegt starf fyr-
ir prest, og enn undarlegra, þeg
ar um Jesúíta er að ræða. Venju
lega ráða Jesúítarnir yfir
stærstu háskólunum, sjúkrahús-
unum og trúboðsstöðvunum.
Þeir eru stjórnendur og þeir
skipulögðu bardagaarm kirkj-
unnar. Þeir vinna ekki einir
saman, skemmta ekki né syngja,
að föður Duval undanskildum.
Faðir Duval fæddist 30. júní
árið 1918. Hann var sá fimmti
af níu börnum bónda nokkurs
í Vosgesfjöllum í norðaustan-
verðu Frakklandi. „Við sungum
mikið heima fyrir“, segir hann.
„Við vorum mjög fátæk og unn
um mikið, svo að við sungum
mikið, sérstaklega gömlu söngv
ana, sem sungnir hafa verið af
sveitafólki. Það var þetta, sem
kenndi mér að syngja“.
Þegar hann var 20 ára, gekk
hann í Jesúítaregluna. Námið
var erfitt fyrir hann, og hann
var oft einmana. Einu sinni,
þegar hann var í leyfi í París,
leigði hann sér gamlan og illa
með farinn gítar, og lærði að
leika á hann af eigin rammleik.
Eftir að hann hafði verið vígð-
ur, lagði hann af stað frá Gren
oble til Toulouse á mótorhjóli.
Fyrir aftan sig hafði hann fest
það litla, sem hann átti. Hann
barðist gegn vindinum, og
hempan hans feyktist til. Myrkr
ið féll á og honum var kalt, og
hann var aleinn þarna í nátt-
myrkrinu Hann fór að hugsa
um hina einmanalegu ferð
mannsins gegnum lífið. og þá
■WWB’iWHWiiniirK—
var það, að hann byrjaði að
semja sinn fyrsta söng, sem
var kallaður „Seigneur, Mon
Ami“, — „Drottinn, vinur
minn“.
Seigneur, mon ami
Tu m’as pris par la main
J’irai avec Toi
Sans effroi
Jusqu’au bout du chemin.
(Drottinn, vinur minn, þú
tókst í hönd mér, ég mun ganga
með þér á leiðarenda án
hræðslu).
Síðar samdi faðir Duval lag
við þennan einfalda texta, og
lagið var jafneinfalt, ásækið
og áhrifamikið og textinn. Það
hljómaði ekki eins og það hefði
verið búið til, heldur eins og
honum leyft að standa úti í einu
horninu og syngja þar yfir há-
vaðasömum viðræðum manna,
og „ftast fór það svo að lokum,
að niður dró í mannskapnum,
og fólkið fór að hlusta á söng
hans. Hann söng yfirleitt í 20
mínútur, síðan svaraði hann
nokkrum spurningum, og „að
lokum fékk ég mér eitt glas af
víni, maður verður að gera
það“.
Árangur hans var óvenjuleg-
ur. Brátt voru barirnir fullir af
fólki, jafnskjótt og fréttist, að
hann myndi verða þar. Þjón-
arnir voru vingjarnlegir í hans
garð, því að eins og hann seg-
ir: „Þeir seldu fólkinu, sem
kom til þess að hlusta á mig,
ósköpin öll af víni“.
raðir Duval æfir fyrir hijómleika. Hann býr í ódýru hóteli, þar eð
allf sem inn kemur fyrlr hljómleikana er notað til góðgerðastarfsemi
Frá börunum hélt hann til
sjúkrahúsanna, fangelsanna og
verksmiðjanna og náði þar tök-
um á áheyrendum sínum með
því að syngja fyrst og tala á
eftir. Allan þennan tíma hafði
hann samið bæði nýja söngva
og ný lög. Söngvarnir voru all-
ir svipaðir. Þeir voru sprottn-
ir af samúð hans með öllum
þeim, sem eru fátækir, ein-
mana, veikir eða örvæntingar-
fullir. Kvæðin eru öll ótrúlega
einföld, og safna er að segja um
lögin.
Hann orti um bændur, sem
eru á leið heim af akrinum að
kvöldlagi, „ekki þaktir frægð,
heldur ryki“, og um „litla
menn“ í heiminum, sem geta
ekki einu sinni sýnt ryk, sem
yott um tilraunir sínar.
Nú fóru bréfin að streyma til
hans. Honum bárust boð um að
syngja hér og þar, og borgun-
in, sem í boði var, hefði jafnvel
getað freistað dýrlings. Árið
1957 kom hann fyrst fram opin-
berlega í París. Þaðan í frá hélt
hann hljómleika einn saman í
þrjár stundir. Hann söng fyrir
12.800 manns í Lundúnum, og
fyrir 30 þúsund úti undir ber-
um himni í Berlín.
Faðir Duval er Iítill maður
vexti og veiklulegur. Hann er
aðeins 168 cm og vegur 61 kg.
Hann er sérstaklega taugaó-
styrkur og þarf að stappa í sjálf
an sig stálinu í hvert sinn, sem
hann stígur fram á sviðið. Hann
er órólegur á milli þess, sem
hann syngur, og hann nagar
neglur sínar og verður á mis-
mæli, þegar hann kynnir lögin,
en hann er ákaflega einlægur,
og áheyrendum verður strax
hlýtt til hans. í lok hverra
hljómleika, og hann söng næst-
um hvert kvöld til að byrja
með, var hann algjörlega upp-
gefinn vegna erfiðisins, og hann
var rennandi blautur af svita.
Samt gat hann ekki farið heim
strax, því að nú komu hinir iðr
andi ráðvilltu, einmana og ein-
faldlega forvitnu, til þess að
tala við hann, og aldrei sendi
hann neinn í burtu: ,,Þetta var
það, sem ég hafði komið til að
gera“.
Einu sinni sprakk í honum
maginn, og hann var lagður inn
á sjúkrahús og var næstum því
dáinn. Nú hefur hann aðeins 3
hljómleika í viku. „Mér hefur
lærzt, að maðurinn verður að
hafa lágmarksþægindi, annars
getur hann ekki rækt starf sitt“
Þegar hann kemur fram á
sviðið og kynnir nýtt lag, gerir
hann það oft með lítilli ræðu
eins og t.d.: „Hér er söngur,
sem ég samdi til þess að hug-
hreysta móður mína, þegar fað-
ir minn lézt nýlega, eftir að þau
höfðu verið gift í 53 ár. Þið vit-
ið, að enginn getur raunveru-
lega hjálpað á slíkri stundu,
ekki Guy Mollet, ekki de Gaulle
hershöfðingi, ekki sjálfur Napo-
leon. Aðeins guð getur hjálp-
að“.
Allir þeir peningar, sem inn
koma fyrir skemmtanir föður
Duval, fara til góðgerðastarf-
semi. Hann heldur engu eflir
sjálfur: Meira að segja hemp-
an, sem hann gengur í, er bætt
og slitin. Hann keðjureykir ó-
dýrar Gauloise-sígarettur, og er
hræddur um, að hann muni
missa röddina. Það er svo margt
sem hann á enn eftir að gera.
„Eg vildi gjarnan syngja fyr-
ir allan heiminn“, segir hann,
„til þess að brúa allt það, sem
aðskilur okkur“. Síðan brosir
hann og bætir við; „Eg leitast
við að móta líf mitt eftir lífi
heilags Francis frá Assisi. Sagt
er, að hann hafi verið mjög góð
ur flautuleikari!"
T I M I N N , fimmtudaginn 31. maí 1962