Tíminn - 12.10.1962, Blaðsíða 6

Þingstörf í gær
Fundur hófst í sameinuðu
Al'þingi í gær kl. 13,30. Aldurs
fo-rseti Gísli Jónsson stýrði
kosningu forseta. Kjörinn var
Friðjón Skarphéðinsson með
29 atkvæðum. Karl Kristjáns-
son hlaut 16 atkvæði og Hanni
bal Valdemarsson 10 atkvæði.
Tók Friðjón þá við fundar-
stjórn og stjórnaði kjöri vara-
forseta. 1. varaforseti var kjör
inn Sigurður Ágústsson og 2.
varaforseti Birgir Finnsson.
Forseti neðri deildar var
kjörinn Jóhann Hafstein, 1.
varaforseti Benedikt Gröndal
og Ragnhildur Helgadóttir,
sem var forseti 'neðri deildar
á síðasta þingi varð nú að láta
sér nægja embætti 2. varafor-
seta. Skrifarar neðri deiidar
voru kjörnir Björn Fr. Bjöms-
son og Pétur Sigurðsson.
Forseti efri deildar var kjör
inn Sigurður Óli Ólason, 1.
varaforseti Eggert G. Þorsteins
son og 2. varaforseti Kjartan
J. Jóhannsson. Skrifarar efri
deildar voru kjörnir þeir Karl
Kristjánsson og Bjartmar Guð
mundsson.
í kjörbréfanefnd voru
kjörnir af A-lista: Alfreð
Gíslason, Keflavik, Einar Ingi
mundarson og Eggert G. Þor-
steinsson. Af B-lista: Ólafur
Jóhannesson og af C-lista Al-
freg Gíslason, læknir.
Eftir kjör forseta í deildum
fór fram hlutun þingmanna í
sæti.
7 stjórnarfrumvörp voru
lögð fram í gær. Þau eru frum
varp um ráðherraáibyrgð, frum
varp um brá.ðabirgðabreyting
og framlenging nokkurra laga
(þ.á.m. bráðabirgðasöluskatt-
urinn, sem aðeins átti að gilda
í eitt ár) frumv. um öryggis-
ráðstafanir gegn jónandi geisl-
um frá geislavirkum efnum eða
geislatækjum og frumv. um
heimild fyrir ríkisstjórnina að
láta öðlast gildi ákvæði í samn
ingi milli íslands, Danmerkur
Finnlands, Noregs og Svíþjóðar
um innheimtu meðlaga.
Áfram og alltaf heim
inn gegnum sundin blá.
Guðirnir gefa þeim
gleði, sem landið sjá.
Þessar ljóðlínur Davíðs skálds
Stefánssonar frá Fagraskógi úr
kvæðinu Sigling inn Eyjafjörð, eru
svo djúpstæðar og víðfeð'mar, að
þær geta eins vel átt við hin órofa
rök sem öllum oss eru sett hér
í heimi, sem lofsöng til ákveðins
byggðarlags.
Fyrir því verða þær eins konar
„Mottó“ fyrir þessum minningar-
orðum.
Föstudaginn 7. sept. s.l. var
gerð útför Sigfúsar Jóhannessonar
bónda í Valfaneshjáleigu. Jarðar-
förin fór fram frá Vallaneskirkju
og var mjög fjölmenn og virðu-
leg. Sóknarpresturinn séra Marinó
Kristinsson jarðsöng. Flutti hann
mjög fallega og hlýlega ræðu og
auk þess söng hann einsöng, en
hann er eins og kunnugt er, einn
með beztu söngmönnum landsins,
að öðru leyti annaðist sönginn
kirkjukór Vallaneskirkju undir
stjórn frú Bjargar Jónsdóttur á
Jaðri. Að athöfn lokinni þáðu
allir hinar beztu góðgerðir áður
en heim var haldið.
Ekki datt mér það í hug á höf-
uðdaginn (29. ágúst) er ég af
hendingu hitti Sigfús Jóhannesson,
ásamt fleirum bændum af héraði
í sölubúð Kaupfélags Héraðsbúa á
Egilsstöðum, að ég mundi frétta
lát hans 1. sept. (á Egedíusar-
messu). — Hann var þá glaður og
reifur að vanda. Fyrirmannlegur
og vel til hafður, eins og venju-
lega, er hann var úti á milli
man.na.
Talið bars-t að tíðarfarinu, eins
og oft vill verða, minnsta kosti
þá bændur hittast. Því enn þá
eiga þeir allt sitt undir sól og
regni eins og Steph. G. orðaði það.
Flestum þótti votviðrin þrálát
mjög og höfuðdagurinn bregðast
með þurrkinn. Eg hugsa, að Sig-
fúsi hafi fundizt fullmikið svart-
sýni okkar hinna, því hann segir
hressilega og umbúðarlaust. ',,Nú
skal ég segja ykkur nokkuð pilt-
ar, ég man glöggt annan Höfuð-
dag fyrir mörgum árum síðan, þá
var ég líka hér úti á Egilsstöðum,
í enn meiri rigningu en nú. Eg
var staddur á heimili vinar míns
Ara læknis og ég held að ég hafi
kannski eitthvað verið að vola
yfir ótíðinni. Ari klappar þá á öxl-
ina á mér og segir: „Egedius er
eftir Sigfús minn“ og þessi spá-
dómsorð rættust eftirminnilega,
ég man þau dásamlegu umskipti.
Þau gátu ekki verið yndislegri —
og augun geisluðu og andlitið blik-
aði af þessu fallega hlyja brosi,
sem fór honum svo vel.
„Ef til vill á maður eitthvað
svona gott framundan núna“, seg-
ir Sigfús um leið og hann gekk
til dyra. Já, svona var Sigfús —
alltaf hress og alltaf glaður, von-
góður og æðrulaus.
Já, og svona er lífið, enginn veit
hvenær kallið kemur.
Áfram og alltaf heim
inn gegnum sundin blá.
Guðirnir gefa þeim
gleði sem landið sjá.
Óraði hann kannski fyrir ein-
hverjum meiri háttar umskiptum?
Sigfús Jóhanness'on var fæddur
var þar til vorsins 1928 að hann
flutti að Vallaneshjáleigu og bjó
þar upp frá því, eða nær hálfan
f.iórða áratug.
Þessi jörð er miðsvæðis í fallegu
byggðarlagi og hluti af eins konar
sveitaþorpi, þar sem hinu víðáttu-
mikla landi prestsetursins Valla-
ness, hefur verið skipt niður í
fieiri býli
Við þessa jörð batt Sigfús
tryggð, þó hann ætti hana ekki
og bætti hana stórum, að ræktun
og húsum. þó treysti hann sér ekki
fiárhagslega til að byggja hana
?ð öllu leyti upp á þann veg, sem
hann hefði helzt kosið.
Hann var þannig gerður, að
bann vildi heldur slá af sínum
óskum og kröfum, en eiga það
á hættu. að geta ekki staðið við
Eg hef engan mann þekkt meiri hann hafði fengið sér smávegis í
listamann en hann, að laða fram staupinu, sem honum þótti gott
það fínasta og bezta hjá hverjum en fór manna bezt með.
hesti, og ég hef engan mann þekkt Hann var hagmæltur, en gerði
innilega glaðari og ánægðari en lítið að því, og var dulur á það,
liann á hestbaki. það var svo aug- ^ en allt var það fallegt og vel hugs-
ljóst að góðhesturinn var honum | að. Hann var glöggur og geym-
sannarlega orkugjafi og yndis- inn á hnyttileg tilsvör og brosleg
þrunginn aflauki Hversdagsstrit- atvik og gerði það falt til gleði-
inu og áhygg.iunum var eins og
sópað burtu, er þeir svifu með
bann á hljómrænu hýruspori eða
vaðandi tölti. Maður og hestur
þeir eru eitt fyrir utan hinn
skammsýna markaða baug — segir
skáldið Einar Benediktsson.
Þennan samruna held ég að Sig-
iús hafi fundið allra manna bezt
og unað vel.
Þau Sigfús og Guðbjörg eign-
uðust sjö börn. Þrjú þeirra dóu í
I æsku — tveir Jóhannesar og ein
crð og gerðir. Við fólkið í þessu , síúlka. Hin eru: Benedikt bóndi
byggðarlagi batt hann lika tryggð
og vinfengi jafnt í næsta nágrenni
sem lengra frá.
í Beinárgerði á Völlum, Guðmund-
ur bílstj., í Vík í Mýrdal, Sigrún
húsfreyja á einu Vallanesbýlinu
DÁNARMINNING:
bóndi, Vallaneshjáleigu
að Mýrum i Skriðdal 27. janúar
1897, en fluttist ársgamall með
foreldrum sínum Jóhannesi Jónas-
syni hinum landskunna hagyrð-
ing og konu hans Jóninu Jóns-
dóttur að Skjögrastöðum á Skóg-
um. Þar bjó Jóhannes allan sinn
búskap og alkunnur undir nafn-
inu Jóhannes á Skjögrastöðum.
Sigfús ólst upp með foreldrum
síum og systkinum á Skjögra-
stöðum, við lítil efni, enda syst-
kinahópurinn stór, en allt varð
þetta hið mesta manndómsfólk.
Systkin Sigfúsar er til aldurs kom
ust eru þessi: Jóhann bóndi í Koll-
staðagerði á Völlum, Jónas trygg-
ingamaður hjá Samvinnutrygg-
ingum, Guðmundur gæzlumaður
við Lóransstöðina á Reynisfjalli,
Guðný og Guðrún í Vík í Mýr-
dal. Látin eru: Páll, Guðrún, Sig-
ríður og Sigurveig. Sigfús kvænt-
ist áríð 1920 Guðbjörgu Guð-
mundsdóttur, hinni ágætustu konu
ei réyndist honum hinn umhyggju
sami og farsæli förunautur allt til
enda. Sambúð þeirra Sigfúsar og
Guðbjargar einkenndist alla tíð af
gagnkvæmum skilningi og tillits-
semi. Sigfús var eitt ár á Skjögra-
stöðum eftir að hann kvæntist. en
þá brugðu foreldrar hans búi og
fluttust til Víkur í Mýrdal.
Ekki fýsrti Sigfús að setjast að
tií búskapar á Skjögrastöðum. sem
þo hefur eflaust staðið honum til
boða, enda iörðin lítil og afskekkt.
næstum að segja afréttarbýli und-
an Hallormstað. Á þessum árum lá
ekki á lausu jarðnæði á Fljóts-
Við presta þá sem sátu Vallanes
á þessu tímabili, batt hann. vin-
áttu — þeir fundu að þessu fólki
var gott að kynnast, það var hjálp-
samt og bóngott og falslaust í öll-
um samskiptum.
Sigfús var mjög vel eðlisgreind
ur maður og fróðleiksgjarn og
fann til þess að hafa í æsku orð-
ið að fara á mis við alla skóla-
og Sigríður húsfreyja í Vallanes-
hjáleigu. Eftir að Sigríður giftist,
tókst með þessu fólki einhvers
konar félags- eða samstarfsbúskap-
ur, sem vel fór á. — Sigríður sýndi
fcreldrum sínum, sem bæðí voru
þá farin að bila að heilsu, ein-
staka nákvæmni og umhyggju,
enda kunnu þau það vel að meta.
Sigfús var góður og nærgætinn
að verða handgenginn þessum
menntamönnum — þar sem þetta
voru þá líka hinir ágætustu félag-
ar þegar svo bar undir — en þann
þátt mannlegrar náttúru kunni
Sigfús vel að meta.
Sigfús gerði aldrei mikið úr
túskap sínum, kallaði sig stundum
í gamni „kotkarl" en sannarlega
bar hann þess engin merki, enda
búskapur hans aldrei þannig.
Hann rak að vísu aldrei stóran
búskap — ekki lítinn heldur, hafði
alltaf nóg fyrir sig og var alla
tíð veitandi en aldrei þiggjandi.
Hið hlýja viðmót, einlæga gest-
risni og hjálpsemi hjónanna og
barnanna, er upp komust, laðaði
fc.lk að garði. enda mátti segja
ao þetta væri gestaheimili, öllum
fanns-t sér líða þarna vel, þó húsa-
kynnin væru ekki stórbrotin,
sannaðist þar, að þar sem er hjarta
rúm, þar er líka húsrúm.
Sigfús hafði yndi af öllu rækt-
unarstarfi og skepnur voru honum
hugþekkar. fór hann vel með þær
allar, en þó voru hestarnir hans
uppáhald. V’ð þá var sagt að hann
dalshéraði. Sigfús fór frá Skjögra- dekrað'i, átti líka alla ævi fallega
sröðum, að Aruheiðarstöðum í og góða hesta — reglulega stáss-
göngu, hann mat það því mikils heimilisfaðir, sí og æ hugsandi um
og fannst það því eins konar lán það, að ráða bót á sérhverju því,
Fljóts'da] og var þar i eitt ár og
þaðan að Melhúsaseli í Fellum og
hesta — Hann var hestamaður af
lífi og sál.
sem honum og þeim sem á hans
vegum voru, fannst með þurfa
hverju sinni.
Hann var tilfinningaríkur og
samúðarfullur gagnvart börnum
og öðrum, er minnimáttar voru,
og þeim, sem bágt eða erfitt áttu,
var hann manna fúsastur að rétta
örvandi hjálparhönd.
Hann var félagslyndur í bezta
lagi, hvort heldur var í fámenni
eða fjölmenni, og allra helzt ef
auka i góðum félagsskap, eins og
séra Marinó orðaði það. En hann
fór svo hlýlega og góðlega með
það, að ómögulegt var að fyrtast
við hann, enda var hann vinmarg-
ur og vel látinn — ég hel.d hann
hafi átt kunningja og vini um
land allt og í öllum stéttum og
sröðum þjóðfélagsins.
Sigfús gaf sig ekki miki'ð að
opinberum málum, minna en ætla
mætti af svo greindum manni.
Hann var ekkert gefinn fyrir það,
að láta bera á sér, en vakti þó alls
staðar eftirtekt. Ekki ber að skilja
þetta svo, a'ð Sigfús fylgdist ekki
með því sem var að gerast. Jú —
hann las blöð og tímarit og mynd-
aði sér ákveðnar skoðanir j stjórn
máium og öðrum dægurmálum,
en var lítið gefinn fyrir málæði í
þeim efnum. Hann las mikið af
góðum bókum, einkum á síðari ár-
um, og kom sér smátt og smátt
upp fallegu hejmilisbókasafni.
Hann gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum innan sveitarfélagsins, og
fórust þau öll vel úr hendi — á
eitt vil ég þó sérstaklega minnast.
Hann hafði gegnt meðhjálpara-
starfi við Vallaneskirkju í 25 ár,
með slíkri prýði, að lengi mun
minnzt.
Sigfú-s ferðaðist mikið í sumar,
ef til vill meir en tæp heilsa hans
hafði gott af. Hann var t.d. í
bændaför Austfirðinga tji Vestur-
lands í vor; hafði hann mikla á-
nægju af því ferðalagi, sá falleg
og búsældarleg byggðarlög, sem
hann hafði ekki áður augum litið,
cg minntist með hlýju og virðingu
margra mætra athafnamanna vest
ur þar, sem honum hafði gefizt
kostur á að blanda geði við.
Þá tók hann síðar í sumar þátt
í annarri bændaför úr sínu byggð-
arlagi til Vopnafjarðar. Rómaði
hann mjög margt sem hann sá í
þeirri ferð og móttökur Vopnfirð-
inga.
Nú er þessi ágæti félagi farinn;
með honum er genginn góður
drengur og mætur maður, sem
gott er að minnast.
Friðrik Jónsson.
Utgerðarmenn - Sjómenn
Skipavi3ger3ir Skipasmíði
BáfaviSgerSir mt Bátasmíðí
s* Bátauppsátur
B Vönduð vinna — vanir fagmenn.
kipasmíðastöðin
Efafnarfiröi
Símar 51461 — 51460
T I M I N N. föstudagur 12. október 1962.