Tíminn - 12.10.1962, Blaðsíða 14

BARNFÓSTRAN
Eftir DOROTHY QUINTIN
lega, að hann yrði að útvega henni
stöðu á Mullions. Hann og Serena
voru alltaf hrifin af stúlkunni, en
mér fannst hún fölsk og undir-
förul. Mér þykir það leitt, Oliver,
en eitt sinn þjófur, alltaf þjófur!
Svo losaðir þú þig við hana, af
því að henni þótti vænt um Car-
olyn, hugsaði ég skelí’ingu lostin
og fann kuldahroll fara um mig,
eins og þessi saga væri nokkurs
konar viðvörun til mín. En það
reynist þér ekki eins auðvelt að
losna við mig, Deidre, bætti ég við
í huganum. Eg trúði ekki þessari
-sögu um Jane Polvern, og ég sá á
andliti Olivers, að hann gerði það
ekki heldur.
12. KAFLI
Núna, þegar ég átti. loks að hitta
Carolyn augliti til auglitis, hélt ég
mig að baki Deidre og Olivers.
Huglausa hjartað mitt barðist ótt
og títt, og ég fann í senn til ákafa
og ótta. Síðan á fimmtudag hafði
ég spilað hátt spil á hreinskilni
og greind barns, mér ókunnugs.
Eg hafði gert hluti, sem voru
hreinar andstæður við allt, sem ég
hafði lært á Greystone, og ég var
komin inn í undarlega veröld,
fulla tortryggni, illgimi og ef til
vill haturs. En ég itafði unnið í
fyrstu umferð, sagði ég við sjálfa
mig til að hressa upp á sjálfs-
traustið. Oliver var hérna, tilbú-
inn að flytja Carolyn heim, ef
hún vildi fara, og það var ýmiss
konar ósamræmi £ vernd Deidre,
sem yrði nauðsynlegt að kynna sér
betur.
Eg held, að ég hafi óttazt mest,
að Deidre hafi sagt satt, hvað við-
kom Carolyn, jafnvel sérfræðingi
'Sem sir Charles getur skjátlazt.
Eg veit, að ég lokaði augunum og
bað innilega í hljóði, þegar Deidre
opnaði dyr innst við ganginn og
stakk höfð'inu inn um gættina.
— Eg hef óvæntar gleðifréttir
að færa þér, Carolyn, Sagði hún
brosandi. — Pabbi er kominn að
heimsækja okkur . . .
Rödd hennar var svo undur mild
og þýð.
Þrátt fyrir reynslu mína með
börn, bæði sjúk og heilbrigð, eðli-
leg og óeðlileg, var ég í sannlei.ka
sagt með lífið í lúkunum, hvernig
Carolyn tæki þessu. Ef barnið
fengi taugakast, myndu Deidre
og hin illgjarna móðr hennar
hrósa sigri . . .
Eg opnaði augun og gleymdi
sjálfri mér. Eg sá Carolyn, sem
sat við stórt borð og sneri and-
liti til dyranna. Pappír og teikni-
dót var dreift um borðið — krukka
með vatni, og nokkur blóm lágu á
þykkum, brúnum pappír. Samt
sem áður hafði ég það einhvern
veginn á tilfinningunni, að hún
hefði ekki verið upptekin af að
mála fyrr en dyrnar voru opnað-
ar. Eg var viss um, að hún hefði
bara setið þarna og starað út í
rigninguna, áhugalaus og tómlát-
leg. Eg veitti. því eftirtekt, að hún
hafði verið flutt úr barnaherberg-
inu, sem sneri út að götunni, og
ég velti fyrir mér, hvort það hefð'i
gerzt eftir heimsókn mína.
— Nei, en situr þú í myrkrinu!?
Hvers vegna ertu ekki búin að
kveikja ljósið . . . ? Deidre talaði
lágt og róandi eins og Carolyn
væri enn fjögurra ára og ekki á
sjöunda ári.
Carolyn leit á okkur og deplaði
augunum ögn, þegar ljósið var
kveikt, bláu, stóru augun hennar
horfðu á okkur, og munnurinn var
hálfopinn af undrun. Það var
greinilegt að hún hefði ekki haft
minnsta grun um, að við vorum
stödd í húsinu. Þetta herbergi var
á þriðju hæð hússins og sneri út
að garðinum; ömurlegt og leiðin-
legt herbergi fyrir barn, hugs-
aði ég.
Oliver gekk rólega inn fyrir,
nam staðar og breiddi út faðm-
inn'móti barninu, brosti og sagði
hlýiega:
— Halló — ætlarðu ekki að
gefa mér einn koss, Caro mia!
Það hafði verið gælunafn hans
á henni. Seinna sagði hann mér,
að hann hefði verið miður sín af
hræðslu, og hann hefði ekki lent
í neinu því í stríðinu, sem hafði
kostað hann slíkan kjark og hann
þarfnaðist þennan eftirmiðdag.
Eg get svarið, að Carolyn brosti
til hans um leið og hún reis upp
og ýtti stólnum aftur, en brosið
hvarf fljótt, svo að ég gat ekki
verið viss. Alvarleg, tindrandi
bláu augun horfðu löngunarfull
á hann, munnurinn skalf og hún
reyndi að bæra varirnar til að
segja eitthvað. En aðeins óskiljan
legt muldur heyrðist. Eg stóð að
baki þeirra og virti þetta allt fyrir
mér; ég sá hræðslusvipinn koma
aftur á andlit hennar — en það
var Deidre, sem hún var hrædd
við, ekki Oliver.
Eg hef séð þennan svip í öðrum
barnsaugum, þegar það var eitt-
hvað, sem þau hræddust ofsalega,
og það gerði mig bálvonda. Caro-
lyn hafði ekki tekið eftir mér
enn, en mig langaði til að hrópa
til hennar: Þú þarft ekkert að ótt-
ast lengur, við skulum aldrei láfa
þig vera aleina með henni hcr
eftir.
Carolyn gekk hikandi nokkur
skref og kreppti fast saman litlu
hendurnar. Það var greini]eg:, að
hún lagði fram ýtrustu krafta sína
ég hafði á tiifinningunni, að hún
væri dregin áfram til föður síns
— frá Deidre.
Oliver kraup á kné og faðmaði
barnið blíðlega og sagð'i rólega:
— Viltu koma með niður og
drekka te með okkur, Carol? '
Hún faldi andlit sitt við öxl
hans snökti, svo stappaði hún
niður fótunum eins og lítið, villt
dýr.
— Jæja, sérðu það núna? sagði
Deidre. — Hún kemsí strax í upp-
nám. Og hún vill miklu heldur
drekka teið hérna uppi en með
mömmu, Oliver. Bakkinn hennar
er tilbúinn niðri í eldhúsi, ég skal
sækja hann.
Oliver klappaði telpunni sefandi
á bakið ,en sagði ekkert og smárn
saman stilltist trampið og snöktið,
en Carolyn gróf enn andlit sitt við
öxl föður síns. En ég hafði séð
nóg til þess, að mér létti ósegjan-
lega. Þetta var ekki taugaveiklun,
ekki ótti við föðurinn; þetta voru
eðlileg viðbrögð barns, sem ekki
gat tjáð sig í orðum. Ef Carolyn
óttaðist einhvern, hugsaði ég reiði
lega, þá var það Deidre sjálf. Eg
áleit, að það værí hyggilegast að
láta feðginin vera ein um stund,
og því spurði ég D'eidre:
— Má ég fá að bera bakkann
upp til hennar? Það var ákjósan-
legt tækifæri til að kynnast Caro-
lyn ögn, ef ég gat fengið tebolla
uppi me'ð henni.
— Ef þér kærið yðttr um,
Oliver var með allan hugann við
Carolyn, og ég komst fljótlega að
því, að Deidre gat skrúfað fyrir
og frá kurteisi eins og maður
skrúfar frá vatni. Hún nennti aldr-
ei að sýna mér kurteisi.
Eg fór á eftir henni niður í
eldhúsið og sá, að lagt hafði verið
á fallegan tevagn, smákökur á
bakka og örþunnar brauðsneiðar.
Hann áiti sýnilega að fara inn í
stofuna, Á bakkanum, sem Caro-
lyn átti að fá, var krukka með
mjólk og ein samloka. Það var
heldur aumingjalegt, samanborið
við hinn bakkaiin.
— Hún er svo klossuð, blessað
barnið, hún veltir öllu um og möl-
brýtur allt, sem hún kemur ná-
lægt, sagði Deidre, þar sem hún
hafði tekið eftir því, að ég leit til
skiptis á tebakkana. Hún kveikti
á gasinu og setti ketilinn yfir.
Þó að hún haltraði, gat hún hún
gengið mjög hratt, og þegar ég
stóð þarna við hlið hennar, tók ég
eftir því, að hún var hávaxin. Hún
bætti bolla á bakkann — hann var
sennilega handa mér. Hún hikaði
við kökudiskinn. — Carolyn þolir
ekki nema einfaldan og óbrotinn
mat, sagði hún hrokalega. Eg
flýtti mér að sannfæra hana um,
að ég vildi allt það sama og barn-
ið. — Eg er vönust því, ungfrú
Donovan.
— Auðvitað, þér eruð fóstra,
það er líka rétt. Hún leit forvitnis-
lega á mig, meðan við biðum eftir
að tevatnið syði. — Eg myndi ekki
175
rísku bandamenn þeirra höfðu
fengið sína ráðningu og það var
hugsanlegt, eins og hann hafði
spáð í bréfi sínu til Montgomery
þann 20. nóvember, að amerísku
leiðtogaxnir yrðu nú fúsari að fara
eftir ráðleggingum Breta, er þeir
hefðu séð afleiðingarnar af hern-
aðarstefnu sinni. Ef þessar ráð-
leggingar yrðu ekki gefnar með
fyll'Stu gætni og háttvísi, væru
þær samt líklegri til að styggja
en sannfæra.
Með þetta í huga hafði Brooke
skrifað Montgomery bréf, daginn
eftir, að hinum síðarnefnda hafði
verið falin stjórn fyrsta og níunda' Bradley hefði verið „þreytulegur
sem við myndum skjótlega snúa
þessu upp í mikinn sigur. Þetta
var ótvíræður ósigur og það var
miklu betra fyrir okkur að viður-
kenna það . . . Eg sagði því næst,
að það væri eingöngu okkar eigin
yfirsjón; við hefðum gengið mik-
ils til of langt með rétt okkar;
við hefðum reynt að gera tvær á-
rásir samtímis, og hvorug þeirra
hefði verið nógu öflug til að bera
nokkurn úrslitaárangur. Óvinur-
inn sá þetta tækifæri og greip
það. Nú værum við staddir í al-
gerri ófæru.“
Montgomery tók það fram, að
hersins bandaríska.
og áhyggjufullur . . . Hann sam-
Sigur vesturvelda, eftír
Arthur Bryant. Heimildir:
,Eg tel það skyldu mína aðjþykkti fullkomlega allt, sem ég
skrifa yður nokkur viðvörunarorð. sagði. Aumingja drengurinn, hann:
er svo viðfelldinn og hæverskur,
Atburðir og aðgerðir óvinanna
hafa neytt Eisenhower til að koma
upp fullkomnara herstjórnarkerfi.
Eg álít það mjög mikilvægt, að
þér forðizt eftir megni að nefna
þessa óvefengjanlegu staðreynd
náungi, og þetta er allt beisk pilla
fyrir hann að gleypa. En hann er
nógu mikill maður til að viður-
kenna það, og það gerði hann
líka . . . Hann stanzaði aðeins í
við nokkurn mann. Hvert orð, sem j hálfa klukkustund og flaug svo
þér kunnið að segja um það, hlýt- beina leið til baka.‘
ur fyrr eða síðar að berast Eisen-
hower til eyrna og það getur vald-
ið því, að erfiðara verði að tryggja
það, að þetta nýja herstjórnarkerfi
fái að. haldast. Sjálfur hef ég á-
vallt talið að þér hefðuð rétt fyrir
yður, og nú hafa atburðirnir sann-
að það. Við verðum að gæta þess
að málin taki ekki aftur ranga
stefnu og þess vegna vona ég að
þér haldið áfram að standa í
nánu sambandi við mig.“
Því miður var þetta ráð, sem
Montgomery reyndist ekki auð-
velt að fylgja. Á jóladag, þegar
Bradley heims'ótti hann, leyndi
hann ekki þeirri skoðun sinni að
ameríska herstjórnin hefði verð-
skuldað það, sem skeði. „Eg var
fullkomlega hreinskilinn við
hann," skrifaði hann þá um kvöld-
•ið. „Eg sagði að Þjóðverjar hefðu
gefið okkur sannkallaðar „blóð-
nasir“; það var gagnslaust að láta
I frásögn sinni um þessar við-
ræður, gefur Bradley sjálfur hins
vegar í skyn, að Montgomery hafi
misskilið tilfinningar sínar.
Þannig voru nú í stórum drátt-
um aðstæðurnar þegar Brooke
kom aftur úr jólaleyfinu og byrj-
aði á dagbók sinni þann 1. janúar.
„Nýtt ár byrjað og vonandi það
síðasta í stríðinu við Þýzkaland.
Eg hef nú haft þetta sama starf
á höndum í þrjú ár og er orðinn
mjög, mjög þreyttur. Eg fór að
heiman snemma j morgun, og
kom til hermálaráðuneytisins
klukkan 9,25 f.h. eftir kuldalega
ökuferð í myrkri, hálku og þoku-
súld.
Forsætisráðherrann hefur sent
stanzlausan straum uppkasta allan
síðari hi.uta dagsins . . .“
„Þetta“, bætti Brooke við eftir
stríðið — „getur hafa verið sið-
degið, þegar ég fékk fimmtán slík
uppköst. Um þetta leyti var
forsætisráðherrann sérstaklega
framkvæmdasamur. Á jóladag
hafði hann ákveðið að fljúga til
Aþenu, vegna borgarastyrjaldar í
grísku höfuðborginni og algerra
sambandsslita milli fulltrúa
brezku stjórnarinnar og Grikk-
landskonungs. Þelta gerði hann
þrátt fyrir aldur sinn og stopula
heilsu. „AVinston ákvað skyndi-
lega“, skrifaði Brooke í dagbók
sína — „að fara til Grikklands
til að reyna að greiða úr flækj-
unni þar. Það, sem eftir er af 46.
herdeildinni er nú á förum til
Grikklands. Og' hvað höfum við
svo upp úr því? Við verðum að
lokum að hverfa burt úr Grikk-
landi og kommúnistar ná völdum
þar, eins og næstu nágrannar þess
telja æskilegt. Á meðan staðna
hernaðaraðgerðirnar á ítalíu.“
„Eg hafði algerlega rangt fyrir
mér“, viðurkenndi Brooke síðar,
— „Grikklandi varð bjargað und-
an kommúnistum. Eg held að ég
hafi ekki gert mér nægifega ljóst,
hversu mikilvægt það er að hindra
Iþað að Grikkland veiti kommúnist
um opna leið að Miðjarðarhafinu.
2. janúar. . . . Herráðsforingja-
fundur klukkan 10,30 f.h., sem
stóð yfir til klukkan 12,15 e.h.
Fyrsta atriði á dagskrá var að
ræða heimsókn Alex til Moskvu.
Winston hafði sjálfur látið í ijós
þá ósk sína að Alex stjórnaði
stríðinu á Ítalíu, og ég spurði
hvernig hann ætlaðist til að hann
gerði það, ef hann ætti að fara
tvisvar til Aþenu, einu sinni til
Moskvu, því næst til Belgrad og |
sennilega þaðan til Krím. Þetta j
nægði til að sannfæra hann í bili. I
Loks ráðherrafundur frá klukkan
5,30 e.h. til 8,30, enda þótt vel
hefði mátt ljúka honum á einni
klukkustundu.
Litlar fréttir frá Frakklandi í
dag, en þau tíðindi bárust, að
Bertie Rarnsay hefði farizt í flug-
slysi yfir París. Það er óbætan-
legur skaði að missa hann.
Fréttin urn dauða Bertie Ram-
say var mjög þungt áfall. Eftir
nána samvinnu við hann í hálft
annað ár, var mér orðið mjög hlýtt
til hans og ég bar óblandna virð-
ingu fyrir hæfileikum hans. Eg
mat skoðanir hans meira en skoð-
anir flestra annarra og naut oft
góðs af ráðum háns á stríðsárun-
um. Það var sorglegt að hann
skyldi deyja einmitt nú þegar til-
lögur hans í aðalbúðum Ikes hefðu
getað orðið til svo mikillar hjálp-
ar. Með honum missti landið einn
af sínum færustu og duglegustu
aðmírálum.“
„3. janúar. Versailles. Fór í
flugvél frá Northolt klukkan 12,30
e.h. ásamt forsætisráðherranum,
áleiðis til Parísar. Vonzkuveður.
Vorum eina klukkustund og þrjá
stundarfjórð'unga á leiðinni. Eisen-
hower tók á móti okkur á flug-
vellinum og ók okkur tii nýja
hússins síns í Versailles. Hann
hefur ílutt úr húsi Rundstedts i
St. Germain, og er nú i húsi for-
setans, skammt frá Trianon.
4 janúar. í lest Ikes á lejðinni
til aðalstöðva Montys. Þegar ég
14
T f M I N N, föstudagur 12. október 1962. —