Tíminn - 08.12.1962, Blaðsíða 14

Þannig var þaS að minnsta kosti í
fyrstu. Gagnvart honum var hún
fullkomlega heiðarleg í þeim
skilningi, að hjá henni fékk hann
llákvæmlega það, sem hann ætl-
«iist til fyrir peningana sína. Hún
gaf honum tíma til að tala út, og
hún sagði ævinlega: „Það var rétt
hjá þér, gamli minn!“ — á réttu
augnabliki. Hún var í senn skrifta-
faðir og dómari og í báðum tilfell
um var hún nákvæmlega jafnspillt
og blygðunarlaus og hann átti von
á. Honum var ekki búin hóti meiri
hætta af henni en sjálfum sér.
Það eina, sem hann óttaðist, var
lausmælgi hennar eða að minnsta
kosti sú hætta, sem í henni er fólg-
in, — en hana þurfti hann ekki að
óttast, meðan Rosemarie átti
heima í Dornbusch.
Það voru sem sagt Bruster og
Hartog, sem komu Rosemarie í
snertingu við raunveruleg auðæfi
og þá mýkt og lítilþægni, sem pen-
ingar geta valdið, en það er bezt
að fara varlega, þegar að því kem-
ur að svara þeirri spurningu,
hvort það hafi líka verið þeir
tveir, sem leiddu hana fyrst í
spillingu, en síðan í glötun. Hvað
sem því líður, er augljóst, að
Bruster hafði mest á samvizkunni
í því sambandi, þó að Hartog hafi
ekki hreinan skjöld heldur.
EN HVERNIG sem því er varið,
þá var það þriðji maðurinn úr
Einangruna'rsambandinu, sem ýtti
Rosemarie lengst út á hálan ís-
inn. Það var Schmitt, sem var
heigarleikinn uppmálaður, maður
inn, sem alla ævi hafði lifað á dýr-
legum kræsingum, klæðzt dýrum
fötum og sofið hjá dýrustu gleði-
konunum, sem völ var á, — mað-
ur, sem naut hins mesta álits,
bæði í einkalífi sínu og á opinber-
um vettvangi.
Rosemarie varð ekkert sérstak-
lega undrandi á að sjá silfurhærð-
an herra í dyrunum. Einu sinni,
löngu áður en Bruster fleygði mið-
anum út um gluggann á Palace
Hotel, hafði hún söfið hjá göml-
um manni. Sá náungi vildi endi-
lega fá að mála á henni allan
kroppinn með einhvers konar lit-
blýum, og hún átti mjög erfitt með
að ná af sér litunum og strikun-
um. Þessi leit ekki út fyrir að hafa
gaman af að leika sér með litblý.
Hann leit í kringum sig jafn-
kuldalega og eðlilega og Bruster,
þegar hann heimsótti hana í fyrsta
sinn til Dornbuseh. Hann var
mjög gætinn í hreyfingum; hann
tók stutt og hröð skref, og við og
við talaði hann svo lágt, að hún
heyrði varla, hvað hann sagði.
„Þú ert líklega ekki búin að
búa hér lengi?“ sagði-hann.
„Nei“, svaraði hún.
Hann gekk þvert yfir stofu-
gólfið út að glugganum. „Þetta er
smekklegt“, sagði hann, „mjög
smekklegt. En ég vildi ekki eiga
hér heima sjálfur, — mér mundi
finnast ég vera sýningargripur,
en það er heldur ekki ætlunin, að
ég fari að búa hér — eða hvað?“
sagði hann hlæjandi.
Utan við þunn, gagnsæ tjöldin
ríkti blátf sumarkvöld. Rosemarie
kveikti loftljósið og ætlaði að
draga tjöldin fyrir. „Nei“, sagði
Schmitt, „þetta er synd. Slökktu
ljósið aftur.“ Hann lyfti tjöldun-
um svolítið og leit út. „Það er
allt svo fallegt f þessari birtu“,
sagði hann, „það ætti einhver að
taka sér fyrir hendur að mála
þetta. Eg vildi gjarnan eiga það
málverk. Eg vissi ekki, að Frank-
furt . . . “
Hann var að horfa á húsið hand-
an götunnar, en framhlið þess var
úr gleri, sem skein og glitraði,
eins og fægðar stálplötur.
„Hvar kynntist þú Bruster?“
spurði hann eftir stundarkorn.
Dagsbirtan var á hægu undan-
haldi. Á neðri hæðunum var búið
að kveikja Ijós.
„Á kappreiðum", sagði Rose
marie.
„Ertu mikil hestamanneskja?“
spurði hann.
„Já“, laug hún.
Hann sneri sér að henni.
„Hvaða kappreiðar voru það?“
spurði hann vantrúaður, og rödd-
in gaf orðunum hálfleiðinlegan
blæ.
„Hjá klúbbnum“, sagði Rose-
marie.
„Humm“, sagði Schmitt hugsi.
Svo spurði hann allt í einu: „Viltu
korná í ferðalag með mér?“
„Hvert?“
,Bara eitthvert. Núna er allt of
heitt í Suðurlöndum. Eg á þriggja
daga frí í næstu viku. Kannski til
Svíþjóðar.“
Hartog hafði líka verið að tala
um það fyrstu nóttina í Heidel-
berg, að hann lángaði að fara í
ferðalag með henni. En hann sló
þessu bara fram og hafði aldrei
minnzt á það síðan. Og einu sinni
var Bruster meira að segja búinn
að kaupa flugfarseðla til Nizza, en
þá hafði eitthvað komið upp á. Nú
langaði þennan „afa“ að fara með
henni í ferðalag líka . . . Hún vissi
ekki til hvers átti að fara að ferð-
ast. Hana langaði ekkert að fara í
burtu eða skipta um umhverfi og
gat ekki ímyndað sér, að hún
græddi neitt á því að ferðast. Það
var ekki fyrr en seinna, sem hún
tók að leggja leið sína á fundi og
ráðstefnur, þangað sem góðir við-
skiptavinir komu hópum saman og
höfðu kærkomnar ástæður til að
vera að heiman. Enn gerði hún
sér Frankfurt að góðu. Hún lifði í
fullkomnu samræmi við eigið eðli.
Hún hafði enga ástæðu til að flýja
frá sjálfri sér, og ímyndunarafl
hennar var ekki svo mikið, að
hún sæi önnur lönd í framandi
ljóma eða lifði sig inn í falska
gleði. Hún var alls ekki forvitin.
„Eg get ekki farið núna“, sagði
hún og var að hugsa um ógreiddu
38
reikningana sína. „Kannski
seinna“, bætti hún við, þegar hún
sá, hve hann varð fyrir miklum
vonbrigðum. Hún vildi ekki móðga
hann, hann leit úr fyrir að vera
svo ríkur.
Skrýtið, hugsaði Schmitt, —
kvenmaður, sem ekki langar að
ferðast. Hvers vegna þá Svíþjóð?
Þegar ljósin tóku smám saman að
kvikna um alla borgina og fyrstu
stjörnurnar komu í ljós og í djúp-
um götudölunum flöktu bíllijósin
til og frá, datt honum París í hug.
Nú var einmitt rétti tíminn til að
fara til Parísar. Á þessum tíma
árs hengja Parísarbúar spjöld á
búðarglugga og útidyr, þar sem
stendur: „í fríi“. Og Schmitt
þekkti borgina svo vel, að hann
þóttist viss um að geta notið
ferðalagsins og haft Rosemarie út
af fyrir sig og notið með henni
alls konar gleði, þrátt fyrir alla þá
hópa amerískra ferðamanna, sem
ævinlega sækja borgina heim um
þetta leyti árs.
„Eigum við að fara í þriggja
daga ferðalag til Parísar?" sagði
hann.
„Til hvers?“ svaraði Rosemarie.
Honum fór að skiljast, að þessi
ljóshærða hnáta, sem var rétt eins
og allar hinar, væri gædd ein-
hverri alveg sérstakri skapgerð,
sem hann botnaði ekkert í enn.
„Jæja, sleppum því“, sagði hann
og dæsti. „Þú getur svo sem
brynnt þínum hrossum . .
„Hvað heitirðu?“ spurði Rose-
marie. Hún vildi beina umræðun-
um að peningum, og henni fannst,
að slík mál væri hægt að ræða á
raunhæfari grundvelli, ef hún
gæti ávarpað viðmælanda sinn
með nafni.
Schmitt sagðist heita Bernhard.
En hann fann, að hún ætlaði að
veiða hann.
„Var það noklcuð fleira?“ sagði
hann. Áður en hún fengi tækifæri
25
Lafðin las þetta allt án þess að
segja orð, jafnvel þótt hún yrði
oftar en einu sinin að taka af sér
gleraugun og þurrka þau til að
sannfæra sig um, að hún lsési
rétt. Svo lagði hún blaðið frá sér.
Rödd hennar var hás, þegar
hún sagði:
— Já, auðvitað þetta liggur
allt ljóst fyrir. Á hverjum morgni
hefur hún heimtað að fá að ganga
alein út. Mér fannst það óvið-
eigandi, en nú skil ég ástæðuna.
Hún hefur komið að máli við
þennan hr. Chudleigh fyrsta dag-
inn, sem hún var í London, og
þá hefur hún fengið að vita þetta.
Hún hefur fengið hann til að lofa
að þegja — með því að hóta
handtöku, ef hann segði frá því.
Allir áttu að standa í þeirri trú,
að hún væri erfingi að miklum
auðæfum, að minnsta kosti þang-
að til hún hefði náð Hudson. Hún
hlýtur að hafa sagt Chudleigh frá
því, að hún hygðist giftast Hudson
í dag og þess vegna flúði hann úr
landi. Þetta liggur allt svo ljóst
fyrir. O, hvílíkan lygara og svika-
kvendi hef ég hýst í húsi mínu.
Og í sömu andrá kom svika-
ALLAR HELZTU
MÁLNINGARVÖRUR
ávallt fyrirliggjandi
Sendum heim.
Helgi Magnússon & Co.
IHafnarstræti 19
Símar: 13184—17227
kvendi þetta inn í dagstofuna.
13. KAFLI
Horatia var enn að hugsa um
Hudson og brúði hans og þá at-
höfn, sem hún hafði verið við-
stödd í gamalli og drungalegri
kirkju í London, og því veitti hún
ekki athygli strax, hversu óvel-
komin hún var. Hún var að velta
því fyrir sér, hvernig bezt væri að
segja föður og frænku Hudson frá
brúðkaupi hans. Þótt hún hefði af
fúsum vilja lofað að færa þeim
fréttina, var henni nú ljóst, að það
gat orðið erfiðara og óþægilegra
en hún hafði haldið.
— Eg er fegin, að þér eruð hér
hjá lafði Wade, hr. Crankcroft,
byrjaði hún óstyrkum rómi. —
Það, sem ég þarf að segja, er
ykkur báðum viðkomandi, en ég
er hrædd um, að þið eigið erfitt
með að fyrirgefa Hudson, að hann
hefur leikið á ykkur.
— Hefur Hudson l.eikið á okk-
ur? hrópaði lafði Wade hæðnis-
lega.
— Hirðið ekki um Hudson,
stúlka góð, sagði hr. Crankcroft
þrumandi raustu. —- Við bíðum
eftir skýringu yðar.
Það fór að renna upp fyrir
henni, hversu móttökur þeirra
voru kuldalegar, en hún skildi
ekki hvers vegna, þar sem henni
var alls ókunnugt um það, sem
staðið hafði í morgunblaðinu. Hún
hélt, að þau hefðu einhvern veg-
inn fregnað hverri Hudson ætlaði
að kvænast.
— Vitið þið það kannski? sagði
hún, — að Hudson kvæntist í
í morgun?
— Við gátum getið okkur til
um það án þinnar hjálpar, sagði
lafði Wade. — Og ég fyrir mitt
leyti vil gjarna vita, hvers vegna
hann er ekki með þér? Ertu strax
orðin leið á manninum þínum?
MARY ANN GIBBS: SKALDSAGA
— Manninum niínum?! hrópaði
Horatia undrandi. Eg hélt . . .
þegar þið sögðust hafa getið ykkur
til . . . eða þið hefðuð frétt . . .
ég giftist ekki Hudson, lafði
Wade. Eg var aðeins viðstödd sem
vottur og vinkona brúðarinnar.
— Eruð þér ekki giftar honum?
Eitt andartak var hr. Crankcroft
alls hugar feginn, en svo rann
merking orðanna til fulls úpp
fyrir honum. — Sem föður hans
leyfist mér kannski að spyrja,
hvað konan heitir? Eða er til of
mikils mælzt, að ég fái að vita
■slíkt smáatriði? sagði hann biturri
röddu.
— En ég er einmitt komin til
þess að segja ykkur það, sagði
Horatia rólega. — Hann gekk að
eiga Soffíu Greenwood, mjög geð
þekka unga stúlku og mjög fagra.
Hún er læknisdóttir frá Exeter og
þangað til í morgun var hún barn-
fóstra hjá fjölskyldu einni j st.
John Wood. Eg vona, að þið reið-
izt honum ekki vegna þess, að
hann blekkti ykkur — eða réttara
sagt, leiðrétti ekki misskilninginn,
þegar hann sá, að þið álituð, að
það væri ég, sem hann hygðist
kvænast. Eg er viss um, að þið
munduð fyrirgefa honum, þegar
þið sjáið hann og Soffíu saman.
Þau eru hamingjusömustu hjón í
öllum heiminum.
— Og ég, sem borgaði skuldina
hans út á þetta! æpti Crankcroft
fjúkandi reiður. — Eg gaf honum
meira að segja fimm hundruð
pund og svo labbar hann bara út
og kvænist einhverri fátækri
kvensnift . . . þetta er það ósvífn-
asta . . . Hann geystist út úr hús-
inu og skildi Horatiu og lafði
Wade einar eftir. Lafði Wade
horfði á Horatiu með svo mikilli
illgirni, að Horatia varð skelkuð.
— Eg harma það mjög, að ég
hef valdið yður vonbrigðum, lafði
Wade, sagði hún. — Eg bið yður
afsökunar á því, ég veit, að það
var rangt af mér, þar sem ég hafði
notið gestrisni yðar. En Hudson
var svo örvæntingarfullur þegar
hann bað mig um aðstoð, að mer
fannst ég ekki geta neitað. Ég
held, að þér munið fyrirgeía hon-
um, þegar þér hittið Soffíu. Ilún
er svo indæl og þykir svo ákaflega
vænt um hann . . . rödd hennar
dó út undir augnaráði frúarinnar.
— Ertu bráðum búin? spurði
gamla frúin. — Ef þú ert búin,
vildi ég gjarnan fá að vita, hvenær
þú sást hr. Chudleigh síðast.
Horatia varð undrandi. — Ó,
það eru mörg ár síðan. Eg sagði
yður, að hann kom til Newcross.
Ég er ekki að tala um hr.
’William Chudleigh. Hann er
dauður, og það veiztu fullvel.
— Nei, það vissi ég ekki. Hor-
atia var ringluð. Hvenær dó hann?
Nýlega?
— Þú getur sparað þér þetta
við mig, ungfrú sakleysingi! Rödd
lafði Wade var skræk af æsingi.
—Og reyndu ekki að bera á móti
því, að þú hefur haft samband við
bróðurson hans, hr. Harold Chud-
leigh! Og til að kóróna allt þetta
hefurðu tekið á móti gestrisni
minni endurgjaldslaust! Hún
benti á blaðið, sem enn lá á borð-
inu. —- Þarna stendur það svart á
hvitu, svo að þú getur ekki neitað
neinu. Við vitum allt um þig!
Horatia leit skelfd á lafði Wade,
sem var svo öskureið, að unga
stúlkan óttaðist, að hún fengi eitt
af hjartaköstunum sínurn. Svo
greip hún blaðið og las klausuna-
— Þetta hlýtur að vera á mis-
skilningi byggt, hrópaði hún upp-
yfir sig. — Eg trúi því ekki, að
bróðursonur hr. Chudleigh komi
svona óþokkalega fram. Það hlýt-
ur að vera eðlileg skýring á
snöggri brottför hans af landinu.
Það er ég viss um.
— Eig er viss um eitt, sagði
frúin kuldalega. — Og það er, að
ég hef ekki hugsað mér að hýsa
lengur svona fátæklingshyski. Þú
getur farið upp og tekið saman
föggur þínar . . . og gættu þess, að
þú takir þínar en ekki mínar . . .
og svo geturðu farið.
Horatia skildi hana hreinlega
ekki.
— Eigið þér við, að þér . . .
rekið mig á dyr? spurði hún ráð-
þrota.
— Eg á vig það, að ég vil ekki
hafa þig hér augnabliki lengur,
svaraði lafði Wade. — Þú getur
14
T í M I N N, laugardagur 8. desember 1082. —