Alþýðublaðið - 10.05.1924, Blaðsíða 3

a l. » sc'' áí u m l & iy g &
að vér atþincrí‘tmenö asttum ekki
að þurta að 7í?;iða svo mjög þeim
dómi<. Eitthyað er hann kvíða-
íuilor, þó að hanu segi, að þ&ð
sé ekki mjög mikiö.
>Morgunblaðinu< verður iíka,
í >eftlrmælunum< eftir þinglð
býsna tíðrætt um hræðslu og
kvíða : >E>á þarf ©nginn að kvíða
því, að almenningur taki ekki
vef< o. e. frv.<. >Þorum vér óhik-
að að fuliyrða, að undirtektirnar
verða hinar beztu<. >Þótt þessi
stefna f fjármálum (þ. e. nuriið
og tollahækkunÍD) auki nokkuð
ájögur landsmanna f bili, þorum
vér að fullyrða, að hún er 1
tnllu samrææi vlð vilja meiri
hluta kjósenda<, og að lokum,
>þegar þjóðin í ró og næði fer
áð dæma um störf þessa þings,
verðum vér óhræddlr um dóm-
inu<. — Allar þessar íullyrð-
ingar um að þora, óhræddlr og
án kvíða að biða dómtias eru
ekkl annað en gort og manna-
lætl til að leyna hræðslunni og
kvíðanum, sem undir býr.
Það reynir iika, þótt at lítilll
getu sé, áð >punta< upp á
flokkinn og stjórnina i augum
almenDÍngs, og hlrðir þá ekki
um, þótt skrautfjaðrirnar séu
teknar til iáns, úr því áð engar
em til á búinu; þannig segir
Mbi.: >Ein mesta gæfa þsssa (
þings (þ. e. íhaldsflokksins) og :
þeirrar stjórnar, sem nú situr, er J
hið glœsilega útlit í kiöttolismái-
inu.< Eitki er nú feitt á stykk-
inu, úr því að glœsilegt útlit er
stærsta gæfan, ekki s>zt þegar
þess er gætt, að kunnugir fnil-
yrða, að aðrir hafi unnið stórum
meira eð þvf, að skapa þetta
glæsilega útiit en stjórnin og
flokkur hennar. Þessi aðalskraut-
fjöður flokksins og stjórnarinnar,
það áfrekið, sem Jóhannes for-
seti telur mest um vert, er
þannig fengin eð iáni, evo mað-
ur ekki segl stc lin.
Það er því ekki nema von,
að sigurgleði Mogga og íhalds-
manna blandist nokkrum kvíða,
er þeir hugsa til háttvirtra kjós-
enda og minnast þess, að þegar
hinum björtu dögum i skjóii
hrelnu flokksstj Srnarinnar lýkur
og næst er gecsjið tli kosnluga,
verða þeir ekki að eins að hlýða
á, heldur iika að hlita dómi
kjósenda. Þeir vita hvað þelr
verðskulda, — og að >skamma
stuud verður hc nd höggi tegln<.
Kirkjan o;; greinB.B.
Ég tel rétt að gera fáeinar
athugasemdir við grein B. B. hér
í blaðinu s. 1, DÚðvikudag. Ekki
veit ég, hver höfundurlnn er; en
það er aukastriði. Hér ér um
málefnið að ræða.
Það skiitlr haidur ekki mikiu
máli, hvort B. B. og fáeinir
menn aðrir viija aðskilja kirkjuna
og ríkið og láta kirkjuna fafla
niður um ieið. Yfirgnæfandi meki
hluti Ideudlnga viii hafa kirkju,
og kæmist eðskilnaður á, þá
tæki frikirkja vlð. Þess vegna
skritaði ég (í 97. tbl. Aiþbl)
um málið, eins og það Itggur
fyrir, en ekki eins og örtáir
menn vildu ef tll vili iáta verða.
Og þá vildi ég sýnt hafa, að
>sparnaðurinn< yrði lftill eða
englnn, — jafnvei minni en
enginn. Aurarnir væru að eins
teknir úr öðrum vasa. — Hina
vegar er 7iefgjaldið ráðstöfun,
sem ger vár fyrir fáum árum,
og rétt er að breyta, því ar5
| nefgjöid eru jafnan rangiát. T i
; þesa þarf að eins einfalt iaga-
ákvæði, en kirkjan getur'eftír
sem áður verið alrfkisstofnun og
engu sfður fyrir það.
Ekki veit ég, hvort B. B.
meinar messuklæði prestanna,
þegar hann skrifar um >hræsn-
isskrúða kirkjunnar<. Mér finst
búoingurinn aiis ekkest áðai-
atriði vera. Hins vegar væri það
áð grípa f skottið á spárnaðinum
að banna prestsbúniuginn í
sparnaðarskyni.
B. B. neitar þvf, að prettar
hafi nokkru sinni reynet óþægir
Edgar Eice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar OpaR*-bopgar.
Þótt Mugambi væri ekki fæddur Waziri-maður, hafði
hann verið tekinn i flokkinn, og var nu enginn eins
hreykinn af verkum flokksins og sögu og hann.
Achmet Zek snéri sér til manna sinna 0g talaði til
þeirra i lágum hliöðum. Augnabliki siðar skutu þeir að
óvörum á Waziri-menn. Tveir féllu. Hinir ætlnðu að
gera árás. En Mugambi var eins varkár og hann var
hugaður foringi; hann vissi, að gagnslaust var að
ráðast gegn ríðandi mönnum vopnuðum með byssum;
hann hörfaði með mönnum sinum bak við runnana i
garðinum. Suma sendi hann á aðra staði kringum bæinn.
Sex sendi hann inn til þess að verja húsmóðurina og
gæta þess, að hún héldi sér innan dyra.
Achmet Zelc notaði áhlaupsaðferð eyðimerkurbúa,
sem liann i æsku hafði lært; hann raðaði mönnum
sinum i halarófu og teygði úr henni i hring lcringum
bæiun; hringurinn hélt af stað og þrengdist þvi meir,
sem nær kom bænnm.
Sá hluti hringsins, sem var næ3tur Waziri-mönnum,
skaut án afláts á runnana, sem þeir voru faldir bakvið.
Svertingjarnir skutu örvum á þá, sem næstir voru.
Waziri-menn, sem voru frægar bogskyttur, þurftu
ekki að skammast sin þann daginn; ívað eftir annað
fórnuðu ræningjar höndum og steyptust örendir af
hestum sinum. örvarnar mistu ekki marks. En liðs-
munurinn var mikill. Arabarnir voru miklu fleiri. Kúlur
þeirra fóru gegnum runnana og hittu óséða skotspæni.
Achmet Zek flutti liðið enn nær, reif niður girðinguna
á svæði framan við bæinn og sendi morðvarga sina
inn á akrana.
Þeir þeystu yíir akrana. Þeir stönzuðu ekki við lágar
glrðingar, heldur hleyptu á þær og stukku hestarnir,
sem vængjaðir væru, yflr þær.
Mugambi sá þá koma, kallaði á menn sina, er uppi
stóðu, og hljóp til bæjarins, siðasta vigisins. Á svölunum
stóð lafði Greystoke með byssu i hendi. Fleiri en einn
ræningi hafði kent á rólyndi hennar og sterkum taugum
og hlotið makleg málagjöld fyrir illverk sin; fleiri en
einn hestur hlupu riddaralausir um völlinn.
Mugambi ýtti húsmóður sinni i húsið og bjóst til
varnar með liði sinu.
Arabarnir þustu fram æpandi og veifuðu löngum
byssum sinum yfir höfði sér. Þeir riðu yfir heimagarð-
inn og skutu á Waziri-menn, er krupu bak við skildi
sina og skutu örvum viðstöðulaust. Skildirnir voru góðir
til varnar örvura eða til þess að sveigja spjót til hliðar,
en þeir stóðust okki kúlur fjandmaunanna.
Nokkrir bogmenn skýldu sór bak við gluggahlerana
inni i húsinu, c % gerðu þeir meiri usla, enda í minni
hættu.
Mugambi fór ,jví með þá, sem uppi stóðu, inn i husið.