Alþýðublaðið - 06.01.1940, Síða 2

Alþýðublaðið - 06.01.1940, Síða 2
LAUGABDAGUR 7. JAN. 194» ALÞÝÐUBLAÐIÐ ............." ............ 96) Sólin skein inn um gluggana, þegar hann vaknaði hress og heilbrigður. En enginn af þjónunum kom inn til hans, allir héldu, að hann væri dauður. En næturgalinn söng ennþá fyrir hann. — Þú átt alltaf að vera hjá mér, sagði keisarinn. — Þú átt að syngja —, þegar þú vilt sjálfur, og gervifuglinn brýt ég. — Gerið það ekki, sagði næturgalinn, því að hann hefir ekkert gert af sér. En ég skal koma, þegar mig langar til og setjast hérna á grein- ina og syngja. Ég þarf að fljúga og syngja fyrir fiskimennina og bændurna. En einu verðurðu að lofa mér. 98) Öllu skal ég lofa þér, sagði keisarinn og klæddi sig í konunglega skrúðann sinn. — Segðu engum, sagði næturgalinn — að lítill fugl segi þér allt, sem þú þarft að vita. Og svo flaug næturgalinn burtu. 99) Þjónarnir komu inn til þess að veita keisaranum nábjargirnar, En þá stóð hann þama bíspertur og keisarinn sagði: Góðan daginn. Frnmrpið di vaita fé ifgreitt með rðk stDldri dagskrð. T ÞINGINU varð allmikil deila um frumvarp milli- þinganefndar í skatta- og tolla- málum, um innheimtu tekju- og eignaskatts af vaxtafé verð- bréfa og skuldabréfa. Við lokaumræðu málsins í efri deild í gær var frumvarpið afgreitt með svohljóðandi rök- studdri dagskrá frá Magnúsi Jónssyni: „Með því: 1. að efni frumvarpsins hefir verið að verulegum hluta rýrt með niðurfelling a. liðs 2. gr. 2. að ákvæði frumvarpsins koma ekki að nema litlum hluta til framkvæmda á því ári, sem nú er byrjað, 3. að milliþinganefnd í skatta og tollamálum er nú að undir- búa tillögur um skattamálin, sem væntanlega koma til með- ferðar á næsta alþingi, og 4. að efni frumvarpsins á bezt heima sem ákvæði í lögum um tekju og eignarskatt, þar sem hér er um innheimtu tekju- skatts að ræða, Tekur deildin, í því trausti að málið komi í heppilegra formi fyrir næsta alþingi, fyrir næsta mál á dagskrá. Var dagskrártillagan sam- þykkt. Trúlofun. á gamlaársdag opinberuðu trú- lofun isína ungfrú Sólveig Guð- mUindsdóttír, starfsstúllka á Sól- heimum, <&g Einar Norðfjörö, húsasmiiður í Kefllavfk. 1 Útbreiðið Alþýðublaðið! J©II!V DICKSON CARR: Morðii í mapdasafHtoíi. 22. VII. KAFLI. ÖNNUR GRÍMA. Morguninn eftir héngu grá þokuský yfir Parísarborg. Það var einn þessara ömurlegu haustdaga, þegar vindurinn hvín dapurlega í eyrum manns. Húsin virðast nöturleg og skugga- leg. Þegar ég borðaði morgunverðinn um klukkan tíu var rökkur í stofunni minni að þvi einu undanteknu, að bjarma frá arninum brá á gólfið. Ég sá bjarmann speglast á þiljun- um, og umhverfið minnti mig á Etienne Galant og hvíta kött- inn hans. Bencolin hafði hringt snemma. Ég átti að hitta hann á bak við grafhvelfingu Bonapartes. Ég vissi ekki hvernig á því stóð, að Bencolin valdi þennan stað, því að að því er ég bezt vissi hafði hann lítin náhuga á kirkjum eða grafhvelfingum. En í þessum ömurlegu grafhvelfingum hafði ég oft séð hann sitja klukkutíma eftir klukkutíma steinþegjandi með hönd undir kinn. Þegar ég lagði af stað, var ég ennþá að hugsa um Galant. Þessi maður varð mér mikið umhugsunarefni. Þar eð ég hafði engan tíma haft til þess að spyrja Beniolin spjörunum úr um þennan mann, fór ég að velta því fyrir mér, hvort ég hefði ekki heyrt þennan mann nefndan áður. Honum hafði verið boðin prófessorsstaða við Oxfordháskóla. Og bók hans um skáldrit Viktoríutímabilsins hafði fengið Goucourt-verðlaunin UMRÆÐUEFNI Alþingi og dómarnir um það. Ný flokkaskipan. Hvernig það kom mér fyrir sjónir. Fargjöldin með strætisvögn- um til Vífilsstaða. Þau virð- ast vera óþarflega há. Verka- fólk í sveitavist. Saga um eina slíka vistarveru og kjör- in þar. ATHUGANIR HANNESAR Á HORNINU. —o— LÞINGI er nú loksins slitið. Sumir bölva því og öllu þess athæfi af litlum skilningi og enn minni þegnskap. Það er eins og það liggi í landi hér hjá mörgum, að líta á löggjafarsamkomuna sem fjandsamlega stofnun. Enn aðrir telja alþingi hafa gert margt vel, þó að menn greini hins vegar á um margar úrlausnir þess. En hve- nær munum við geta fengið alþingi skipað þannig, að allir verði á- nægðir með það? ÞETTA ÞING hefir verið með dálítið öðrum hætti en menn hafa átt að venjast. í fjölda mörgum málum hefir alls ekki verið hægt að merkja flokkaskipan, að minnsta kosti ekki hjá Framsókn- arflokknum og Sjálfstæðisflokkn- um, Hins vegar hafa Alþýðu- flokksmenn, svo að segja alltaf, staðið saman einhuga. Má vera að þetta stafi af því, að Alþýðuflokk- urinn er minnstur. Þá get ég ekki þagað yfir því, að mér hefir virzt eins og vísir að nýjum flokkaskip- unum hafi komið 1 ljós á þessu þingi. Það er eins og nýr kolsvart- ur afturhaldsflokkur sé að mynd- ast og að hann sé skipaður aðeins nokkrum þingmönnum sveitakjör- dæma. Það hefir líka komið í ljós, að meira frjálslyndis hefir oft gætt hjá áttmenningunum í Sjálfstæð- isflokknum, sem nú eru orðnir á- kveðnir þjóðstjórnarmenn. Fram- sóknarmenn hafa verið einkenni- lega óvissir í afstöðu til mála og hið sama má segja um marga af nímenningunum í Sjálfstæðis- flokknum. ÞETTA IIJAL MITT um alþingi má ekki skoða sem neinn pólitísk- an áróður. Ég hefi sótt þingið svo að segja að staðaldri og þannig er sú mynd, sem ég hefi fengið af því, hvort sem hún er rétt eða ekki. SJÚKLINGUR á Vífilsstöðum hefir skrifað mér eftirfarandi bréf og bið ég hina mörgu vini mína þar að afsaka hve lengi hefir dreg- izt að birta þetta bréf þeirra: „ÞAÐ ER MIKIÐ TALAÐ UM það hér, hvernig á því standi að fargjaldið með áætlunarvagninum hingað sé svona dýrt. Ætla ég því að rekja þessa sögu dálítið aftur í tímann í stuttu máli.“ „ÁÐUR EN STRÆTISVAGNAR hófu ferðir til Hafnarfjarðar árið DAGSINS GLEÐILEG tíðindi, góða mín! Vaxtaskatturinn var feldur í þing- inu. Pétur Halldórsson og Garðar, Magnús prófessor og allir vinir okkar í íhaldinu nema bændadurg- urinn Pétur Ottesen gengu af hon- um dauðum! Þetta var réttlátt- Verkamenn fengu uppbót vegna dýrtíðarinnar. Hvers vegna áttum við þá ekki líka að fá uppbót? Bréfin okkar og bankainneignirn- ar verða því ekkert rýrð — og þú getur fengið „pelsinn“. 1933 kostaði sætið þangað kr. 1,00 og sama hingað, en eftir að þeir byrjuðu lækkaði sætið til Hf. niður í 50 aura, en hingað hélst það óbreytt til 1935, þá fyrst lækk- aði það niður í 75 aura. Þetta verð hélzt þar til í vetur, að það hækk- aði upp í 90 aura, en hvers vegna hækkaði það um 15 aura hingað, en 10 aura í Hf.? Nú vita allir, að það eru 9 km. hingað, en 10 eða réttara sagt 11 km. í Hf. ef reikn- að er alla leið suður á endastöð.“ „NÚ ER EITT, sem kemur þarna til greina. Hafnarfjarðarkaupstað- ur fær 25 aura af hverju sæti til Hf. Þess vegna fær sérleyfishafi ekki nema 60 aura fyrir sætið til Hf., en 90 aura hingað. Nú lang- ar okkur til að spyrja þig, Hann- es minn, í þeirri von að þú getir náð í fullnægjandi svar. Hvers vegna er sætið 30 aurum dýrara hingað en í Hf. en áður én stóru bílarnir komu til sögunnar þá var sama gjald í báða staði? Nú eru notaðir stórir bílar á báðum leið- um, en í gamla daga voru notaðir litlir bílar á báðum leiðum, hver er munurinn?“ „ÞAÐ ER ALLTAF fjöldi sjúk- linga, sem eru það hressir, að þeir fá „bæjarleyfi“, en eins og þú sérð er þetta ekki lítill skattur fyrir fátæka sjúklinga eða réttara sagt sjúklinga, sem ekkert eiga, en þeir eiga erfitt með að neita sér um að skreppa í bæinn einstöku sinnurn til að lyfta sér upp og þá ekki sízt þeir, sem eru búnir að vera hér árum saman. Sama er að segja um þá ættingjá og vini, sem langar til að heimsækja okkur, það er ekki allt efnað fólk og mun því horfa i 1,80 fyrir hverja ferð, enda munu vera mörg dæmi til þess, að við fáum ekki eins margar heimsókn- fyrir fáum árum. Enginn Frakki, ef til vill að undanteknum M. Maurois, hafði jafnvel og Galant skilið hugsunarlíf Eng- ilsaxans. Þegar ég hgusaði mig betur um minntist ég þess, að ég hafði raunar lesið bókina. Þótt einkennilegt mætti virð- ast var bókin ekki skrifuð í háðskum tón, eins og mjög þykir einkenna gallverska rithöfunda. Hann lýsti hinni engilsax- nesku þjóðarsál með samúð og skilningi. Og það virtist mér ólíkt því, sem mér hafði komið maðurinn fyrir sjónir nótt- ina áður. Og kaflinn um Dickens var meir að segja afburða gáfulega skrifaður. Mér varð þessi hámenntaði gáfumaður alveg óskiljanlegur. Svalur vindurinn stóð í fangið. Þegar ég kom inn, voru fáir þar á ferli. Við kapelludyrnar nam ég staðar. Þar inni var skuggalegt að öðru leyti en því, að ljós logaði á fáeinum kert- um fyrir framan skrínin. Bencolin var þar inni. Hann kom fram til mín. Við gengum hægt fram bogagöngin. Loks bandaði hann frá sér óþolinmóð- lega: — Dauðinn, sagði hann, — þetta andrúmsloft. — Ég hefi séð hræðilega hluti, en þessi hræðilegi ömurleiki er verri. Þetta er svo meiningarlaust. Venjulegar, ungar stúlkur, sem maður gæti ekki búizt við að ættu neina óvini. Og þær eru myrtar með köldu blóði. É góttast, að málið sé ennþá hræði- legra en þegar er komið í ljós. Hann fór skyndilega út í aðra sálma: — Jeff, Galant sagði satt um dvalarstaði sína í gær- kveldi. — Þér hafið þá rannsakað málið? — Auðvitað. Það er.alveg eins og hann segir. Bezti aðstoð- armaður minn, Francois Dillsart — þér munið eftir honum frá Saligny-málinu — hfire rannsakað málið. Dyravörðurlnn í Moulin Rouge sá Galant klukkan nákvæmlega hálf tólf. Hann man eftir því vegna þess, að Galant leit þá á klukkuna. ir af þessum ástæðum, því rniður. En eins og þú getur hugsað þér, þá gleðjumst við yfir því að fá heimsókn af ættingja eða góðum vini.“ „EITTHVAÐ skal taka til bragðs. Því er oft uppi fótur og fit kl. 8 á morgnana, því þá fer hælis- bíllinn í bæinn. Þá sér maður oft hóp af fólki, bæði sjúklingum og starfsfólki, standa aftan á bílnum, en þetta er ekki hægt nema í góðu veðri. Sama er að segja um að ganga niður á vegamót og taka Hf.-vagn, en þaðan kostar ekki nema 50 aura. Þessar aðferðir eru notaðar af mörgu starfsfólki, sjúk- lingum og gestum, svo ég get ekki séð að sérleyfishafi græði mikið á að fargjaldið sé svona hátt. Eitt get ég fullvissað þig um, að ef Styrktarsjóður sjúklinga fengi 25 aura af hverju sæti hingað, þá myndu bæði við og aðrir, er þess- ar ferðir þurfa að nota, borga þetta gjald með glaðara geði en við ger- um nú.“ PÓ STMÁL ASTJ ÓRNIN hefir ráðið öllu hér um og virðast hafa ráðið illa. Það skal tekið fram til að koma í veg fyrir misskilning, að hér er ekki átt við Strætisvagna Reykjavíkur h. f. Póstmálastjórnin hefir ákveðið ferðirnar og verðið. Hin slæma aðstaða hinna bláfá- tæku sjúklinga er alveg augljós. GÓI skrifar mér þetta skemmti- bréf fyrir nokkru: „Hannes minn! Eins og þér er kunnugt, tala og skrifa nú margir af svokölluðum leiðtogum þjóðarinnar um það, hversu nauðsynlegt það sé fyrir sveitarfélög, að koma atvinnulausu fólki í vinnu, hvar sem er á land- inu, að manni skilst fyrir kaup, sem sveitarstjórnir og vinnukaupandi koma sér saman um. Hefir sveita- sælan verið prísuð svo í dagblöð- unum síðustu daga, þar sem með- al annars er bent á, hversu mikill munur væri á því, að fólkið, sem færi í atvinnu upp í sveit, kæmi aftur með mysuost, hangikjöt, rjóma, ull, smjör o. fl. góðgæti, eftir að hafa lokið vistinni.“ „MIG LANGAR TIL að segja þér smásögu af ókvæntum kunn- ingja mínum, sem fór í haust upp í sveit, og vann þar í sex vikur. Þegar þessi kunningi minn kom úr síldinni, átti ég tal við hann, og spurði um aflabrögð óg líðan hans, og hvað hann hugðist að gjöra í haust. Hann sagðist mundu fara upp í sveit, til að eyða ekki sumarkaupinu. Jú, kunningi minn réði sig á myndarlegt heim- ili, kaupið, sem hann átti að fá, voru kr. 10 um vikuna. Kunningj- anum fannst kaupið lítið, en taldi þó rétt að reyna vistina.“ „VISTIN BYRJAÐI á því, að farið var í leitir og stóðu þær yfir í 3 daga, og varð leitarmaðurinn sjálfur að sjá sér fyrir skótaui, — nestið var hvorki hangikjöt né ís- lenzkt smjör, heldur var smjörlíki notað sem viðbit. Þegar sláturtíð var lokið, var kunningja mínum sagt, að fara í vegavinnu, og vann húsbóndanum þar inn 150 krónur. Þegar vegavinnunni var lokið, var farið að vinna að byggingu heima á býlinu og að Jarðræktarstörf- um, t. d. grafa skurði rífa upp grjót, o. fl. Vinnutími var venju- lega um 9—10 stundir á dag, og stundum lengur. Þegar svo kunn- ingi minn var búinnn að vera í sex vikur kom bóndinn til hans, og sagði honum, að hann þyrfti hans nú ekki lengur við. Hann myndi nú getað afkastað því einn, það sem gera þyrfti. Kunningi minn varð því að fara, enda þótt hann hefði í fyrstunni ætlað sér að vera fram að áramótum.“ ÞEGAR ég sá kunningja minn kominn heim, sagði ég við hann: Hvað er þetta, þú kominn úr sveitasælunni. Náttúrlega hlaðinn hangikjöti, íslenzkt smjöri o. fl. góðgæti. Hann hélt það vers öðru nær, því að af þessum 60 krónum, sem hann átti að fá hjá bóndanum, átti hann eftir að fá greiddar kr. 30.00, og sagði, að skammt myndi fjölskyldumanni duga kr. 30,00 upphæð, til að seðja börnin sín með í þeirri dýrtíð, er nú ríkir. Annars var þessi kunningi minn að tala um, að kaupa sér órækt- arland, og fá þessa sveitaverupost- ula til að grafa skurði og vinna að öðrum jarðræktarstörfum í samfleytt 10 tíma á dag, með tíu króna kaupi á viku, og þessi V. G. í Mogganum þann 19./12. ’39 mætti vera með, og skyldi hann fá mysuost og hangikjöt í ábæti kvölds og morgna. Væri gott, ef ,essir menn vildu tilkynna þér, Hannes minn, ef þeir vildu taka þessu tilboði. Mun vistin standa þeim opin.“ Hannes á horninu. Bókfærslu- námskeið fyrir byrjiendur og framhalds- nemendur hefst 9. janúar. Nánari íuppl. og þátttaika tilkynmi'st í símum 4523 og 2370. Þorleifur Þórúarson. Stér verðlækkun á sykri og eggjum. EMEKKA Símar 1678 og 3148. TJARNARBÚÐIN. Sími 3578. Auglýsið í Alþýðublaðinu! — En er það nú ekki í sjálfu sér grunsamlegt? —• Engan veginn. Hefði hann verið að búa sig undir að geta sannað fjarveru sína, þá hefði hann reynt að vekja at- hygli dyravarðarins á sér. Hann gat ekki treyst þeirri tilvilj- un, að dyravörðurinn tæki eftir sér. —• Samt sem áður er hann grunsamlegur maður, sagði ég. Bencolin veifaði stafnum sínum. —• Við skulum snúa til hægri, Jeff, sagði hann. — Frú Du- chéne, móðir Odette, býr á Boulevard des Invalides. Umferð- in á Montmartre er alltaf mikil um þetta leyti. Það hefði tek- ið hann að minnsta kosti tíu til fimmtán mínútur að kom- ast frá Moulin Rouge til næturklúbbsins. TJndir slíkum kring- umstæðum virðist óhugsandi að hann hafi getað framið morð- ið. Og þó er ég sannfærður um, að hann kom inn í Gráu gæsina aðeins til þess að geta sannað fjarveru sína. — Einmitt það, sagði ég. — En mig langar til að minnast á ofurlítið við yður. í gærkveldi, þegar þér voruð að tala við Galant áleit ég, að þér hefðuð sagt honum of mikið. Ef til vill hafið þér haft yðar ástæður til þess. En samt sögðuð þér honum ekki ástæðuna fyrir því, að við heimsóttum hann. Ég á við, að þér sögðuð honum ekki frá því, að við fundum nafn- ið hans skráð á miða í tösku Claudine Martels. Þegar hann neitaði því, að hann þekkti hana, þá hefðuð þér getað komið honum í klípu með því að segja honum frá þessu. Hann horfði á mig og glennti upp augun. — Þér eruð barna- legur, sagði hann, — ef þér látið yður detta það í hug. Ham- ingjan góða! Hafið þér ekki nægilega reynslu til að vita það, að í daglegu lífi æpa menn ekki upp né láta líða yfir sig, einá og við sjáum í leikhúsunum og kvikmyndahúsunum, þó að eitthvað bjáti á. Auk þess er þessi miði einskisvirði. — Því þá það? — Það var ekkí rithönd ungfrú Martels á blaðinu. Mér

x

Alþýðublaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.