Alþýðublaðið - 24.02.1940, Blaðsíða 2

Alþýðublaðið - 24.02.1940, Blaðsíða 2
ALÞTÐUBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FERR. 1940. RAUÐU SKORNIR. 12) Þetta voru fallegir skór, en gamla konan sá.illa og hún hafði þess vegna ekkert gaman af að horfa á skóna. En meðal þeirra voru rauðir skór, alveg eins og þeir, sem prinsessan hafði. Skó- smiðurinn sagði, að þeir hefðu verið búnir til handa greifa- barni, en þeir hefðu ekki verið mátulegir. É 13) Það er fallegt leður 1 þeim, sagði gamla j 14) En gamla konan konan. Þeir voru mátulegir og þeir voru , vissi ekki, að þeir keyptir. [ voru rauðir, því að j hún hefði aldrei lofað Karenu að ganga til fermingar á rauðum skóm, en það varð nú samt. 15) Allir horfðu á fæturna á henni. Og presturinn talaði og söng- fólkið söng, en Karen hugsaði ekki um annað en rauðu skóna sína. til kaupenda út um iand. Munið, að Alþýðublaðið á að greiðast fyrirfram ársfjórðungslega. — Sendið greiðslur yðar á réttum gjalddögum, svo sending blaðsins trufl- ist ekki vegna greiðslufalls. Þeir, sem óska, geta fengið blaðverðið krafið með póstkröfu. tengsta skákln, sem tefld mnn hafa verið hér á landi. Póstferðir 24. febr. 1940. Frá Reykjavík: Mosfellssveitar-, Kjaiarness-, Reykjaness-, Ölfuss- og Flöapóstar, Laugarvatn, Hafn- arfjörður, Grímsness- og Bisk- upstungnapóstar, Álfíanesspóstur, Akranes. — Til Reykjavíkur: Mosfellssveitar-, K jalarness-, Reykjaness-, ölfuss- og Flóapóst- ar, Hafnarfjörður, Álftanesspóst- ur, Rangárvailasýslupóstur, Vest- ur-SkaftafelIssýslupóstur, Austur- Skaftafellssýslupóstur, Akranes. ! Vestmannaeyjum hefir afli verið mjög tregur undanfarið, enda stirðar gæftir. Það, sem aflast, er að mestu ýsa. Um síðast liðna helgi snjóaði nokkuð í Vestmannaeyjum í fyrsta sinn á vetrinum. Útbíeiðið Alþýðublaðið! VEGNA fjölda marga áskor- ana birtir AlþýðublaSið hér á eftir skák þá, sem þeir Ásmúndur Ásgeirsson og Bene- dikt Jóhannsson tefldu á Skák- þingi Reykjavíkur. Skák þessi varð einhver hin lengsta, sem í’efld hefir verið opinherlega hér á landi, ’eða 133 leikir og fór hún þrisvar sinnum í bið. Hvítt: Benedikt Jóhannsson. Svart: Ásmurdur Ásgeirsson. 1. d2 —d4; Rg8 — f6. 2. c2 — c4; g7 — g6. 3. Rb 1 — c3; Bf8 —g7. 4. e 2 — e 4; d7 —d6. '5. Rg 1 —f3; Rb8 — d7. 6. Bfl —d3. (Venjulegra og betra er 6. B — e2.) 6. —; e 7 — e5. 7. 0 — 0; 0 — 0. 8. B c 1 —g5. Rólegt og sterkt er 7. h 2 — ' h 3 og því næst 8. B c 1 — e 3. Hinn gerði leikur lítur að vísu vel úí, en gefur ekki eins gott tafl. 8. — ; h 7 — h 6. 9. Bg5 —e3; Kg8 —h7. 10. Ddl — c2; c7 — c6. 11. Ha 1 — d 1; Dd8e7. 12. b2 — b3; Rf6 —g4. Þennan leik hefði hvítur átt að vera búinn að fyrirbyggja með því að leika h2 — h3. Því fyrr eða síðar hlýtur tví- peð á e-Iínunni að verða hon- um til óþæginda. 13. Rc3 — e2; Rg4xe3. 14. f2xe3; Rd7 —f6. 15. Re2 — g3; Rf6 —g4. 16. H d 1 —e 1; h6 —h5. 17. h2 — h3; Rg4— h6. 18. d 4 — d 5. Gott fyrir svartan, því nú fær hann tækifæri fil að not- færa sér f-linuna- til sóknar. Bezía Ieiðin fyrir, hvitan finnst mér vera H — f 2, næst He — fl og reyna sjálfur að notfæra sér f-línuna, en breyta ekki peðastöðunni að svo stöddu. Með þessum ieik verður B hvíts fremur gagns- lítill. 18. —„—; c6 — c5. 19. Rf3 — h2; h5 —h4. Lítur vel út, en leikurinn er ekki að sama skapi eins góð- ur og hann virðist vera, því nú fær hvítur yfirráð á reitn- um g4. 20. R g 3 — h 1; Bc8 — d 7. 21. Rh 1 —f2: f7 — f5. 22. e4xf5; g6xf5. 23. e 3 — e4; f5 — f4. 24. B d 3 — e2; Hf 8 — -f 6. 25. Rf 2- -g4; H f 6— g 6. 26. Rg4 xh 6; B g 7 x h 6. 27. Be2 — g4; ; H a 8 — -g8. 28. Dc2 — e2; B d 7 x g 4- 29, Rh 2 x g 4; De7 — • d 7. Hvúur hefir nú náð uppskipt- um, þar sem hann gat not- fært sér reiíinn g 4 og þannig frelsað stöðuna, sem annars var mjög þröng og alls ekki álit’eg. 30. Hf 1 —f3; a7 — a6. Ógnar að sprengja drottning- arvænginn með b 7 — b 5 og hefja þannig árás, enda er það sú leið, sem vænlegust væri til sigurs og sennilega eina rétta vinningsleiðin. 31. a 2 — a4; Bh6 — g5- 32. Kgl — h 1; Hg8 — g ?• 33. Hel -gi; B g 5 - - d 8. 34. Khl — h2; D d 7 — c7. 35. De2 — d 2; Dc7 — c8! Ásmundur hefir í hyggju að gefa skiptamun og ná þann- ig yfirhönclinni, en Benedikt verst því öllu. 36. D d2 — e2; D c8 — b8. 37. Hg 1 —b 1; Bd8 — a5. 38. De2 — f2; Db8 —d8. 39. H b 1 — b 2; Dd8—g5. 40. Df2 — e2; Hg7 —g8. Þegar hér var komið, fór skákin. í bið. Síðustu 10 leiki hefir skákin breyzt mjög lít- ið. Gildi stöðunnar er mjög svipað og það var. 41. De2 — f 1; Dg5 — e7! Ef nú R— e3, þá fxe3. 42. H—f7-h; Dxf7. 43. Dxf7 + ; Hg8 — g7. 44. D — f3; B — d2! hótar næst: Hxg2 + ; Dxg2, Hxg2 +, Kxg2. e3 — e2! og vinnur. — En Benedikt vissi þetta og !ék þess vegna: 42. Hb2 — f2; Hg8 —g7. 43. Kh2—hl De7 — e8 44. D f 1 — á 1 B a 5 — d 8 45. Khl—h2 De8 — d7 46. D a 1 —f 1 D 7 — c 7 47. Df 1 — a 1 Dc7 —a5! Hótar D—b 4 og næst b 7— b 5, hvítur er tilneiddur að skipta á drottningunum þó honum sé það fremur í óhag. 48. Dal — c3 Da5xc3 49. Hf3xc3 Bd8 — a5 50. H c3 — C 1 Hg7 —g8 Nú virðist vera gott að leika b 7 — b 5, en Ásmundur hyggst að fórna skiptamun, sem seinna kemur í ljós að er ekki bezta leiðin. 51. Hf2 — a2 Kg8 — gl 52. Kh2 — g 1; Kg7-f7. 53. Kg 1 —f2 Hg6xg4? Frá því í 30. leik hefir Ás- mundur bótað þessu öðru hvoru. Við nákvæma athugun kemur i 1 jös að þetta er ekki vinningsleið: Bezt ver K — e7 og reyna þannig að koma honum um 'd7, c7, b 6 og a 5 — b 4 enda telur Ásmundur það einu hugsan- legu vinningsleiðina. 54. h3xg4; H g8 xg4. 55. H c 1 - — h 1 Kf 7 — -g6 56. Hhl — h3; Kg6 -g5. 57. Ha2 — a 1 Ba5- - d2 58. Kf 2- — f 3; Bd2- -b4. 59. Hal — h 1 B b4- — a5 69. Hhl — dl Kg5- -h5 61. Hdl — hl Ba5- — d 8 62. Hhl a 1 H g4 —g7 63. a4 — a5? Kh5 — g5 64. H a 1 — a 4 Kg5 -g6 65 1 co W -f2 Kg6 — h5 66. Kf 2- — f 3; H g 7 - — f 7. 67. Kf 3- — f 2? Kh5 — g4 68. H h 3 — f3 H f 7 - - d 7 69. Ha4 — a2 H d 7- — c7 70. Kf 2- — e2 H c7 — -c8 71. Ha2- —a4; H c8 - -c7. 72. Ke2 — f2 H c 7 - — d 7 73. Hf 3- — h 3 Bd8- - c7 74. Hh3 — d3 H d 7 - — f 7 75. Hd3 — c3 f 4 —f 3?! Báðir áttu mjög nauman tíma svo þeir þurftu að leika hrað skák síöujtu leikina. Ásmund ur þurfti að vinna skákina f tilefni af því vogar hann sér að leika þennan fífldiarfa leik í þeirri von að Benedikt léki ekki rétt á móti. 76. g2xf3 + ? Sjálfsagt var Hxf3 og svart má alvarlega gá að sér. 76. Kg4 — f 4. 77. Ha4 —al Hf7g7 78. Hal— gl? Gott og 'sennilega fullnægj- andi var H — h 1. 78. H a 1 —g 1? H g 7 x g 1 79. Kf2xg 1 Bc7xá5 80. Hc3 — d3 Kf4 — g3 I þessari stöðu fór skákin í bið í annað sinn. Nú virðist Ásmundur hafa öll tromp á hendi þar sem Benedikt má sig hvergi hreyfa, enda var skákin álitin Xvera töpuð, þegar hér var komið. Þrátt fyrir það er vinningsleiðin mjög vandfarin eins og á- framhaidið sýnir greinilega og alls ekki allra meðfæri að þvinga fram vinning á svart. 81. Kg 1 —f 1 Ba5 — d8! 82. f3—f4x! Kg3xf4 83. Kf 1 —e2 Kf4xe4 84. H d3 — f3 Bd8 —g5! 85. Hf3 — f7; b7 —b5. 86. Hf7 — d7; b5xc4. 87. b3xc4; h4 —h3. 88. Ke2 — f 1! Ke4 — f3 89. Kf 1 — g 1; e5 —e4. 90. Hd7 — h7 Kf3 — e3 Ásmundur álítur að betra hefði verið K — g3. 91. H h 7 x h3+; ; K e 3 — d 4. 92. Hh3g 3! B | g5 — f 4 93. Hg3- -g4; Bf 4—e3+. 94. K g 1 — -fl Kd4xc4 95. Hg4x e4x Be3 — d4 95. He 4- - e8 a 6 —a5 97. Kf 1- ■e2 Kc4xd5 98. He8 — -a8; B d 4 — c3. 99. Ke2 — -d3 Bc3 — b4 100 Ha8- - c8 a5 — a4 101. Hc8- — c 7 a4 —a3 102. H c7 - — c8 B b 4 — a5! 103. Hc8- — a8; c 5 — c 4 +. 104. K d 3 — c2; B a 5 — b 4. 105. Ha8 — a4 Kd5 — c5 106. Ha4 — a8 d 6 — d 5 107. H a 8 — c8+; Kc5 — d4. 108. Hc8- — h 8! Bb4 — d6 109. H h 8 — a8 B d 6 — b4 110. Ha8 — h8 Kd4 — e4 111. H h 8 — e8 +; Ke4 —f 5. 112. He8 — c8 Bb4 — d6 113. Hc8 — a8 Kf 5 — e4 114. Ha8 — a 6 Bd6 —e5! Falleg fórn — fljótasta vinn- ingsleiðin 115. Ha6xa3 d5 —d4 116. Ha3 — a8 d4 —d3x 117. Kc2 — d 1 c4 — c3 118. Ha8 — c8 Be5 —d4 119. Kd 1 — c 1 Ke4 —d5 120. Hc8 —c7 J3d4 — c5 Þannig var skákin þegar hún fór í bi'ð í þriðja sinn. Fyrst í stað álitu ýmsir að Bene- dikt myndi heppnast að ná jafntefli en við nánari 'at- hugun sást, að Ásmundur gat þvingað vinning mjög fljót- lega. 121. Hc7 —c8; Kd5 —c4. 122. Kc 1 — b 1 Kc4 — b5 123. K b 1 — c 1 B c 5 — b 4 124. Hc8 —b8+; Kb5 —c4. 125. Hb8 — c8+; Kc4 — b3. 126. Hc8 — c6; Bb4 —a3+. Auðvitað ekki c 3 —c 2 vegna H — c3x! og fær bæði peðin fyrir hrókinn, eða er patt að öðrum kosti. 127. Kc 1 — d 1 Kb3 — b2 Hér gat svart líka leikið B — e7 en það er sama hvor leiðin er farin. 128. Hc6 — b6+; Kb2 —a2. 129. Hb6 — c6 Ba3 — b4 130. Kdl — cl Ka2 — b3 Nú er hvítur kominn i leiks- þvingun. 131. H cö — c8 Bb4 — d 6! 132. Kc 1 —b 1; c3 —c2+, 133. Kbl —al; Bd6 — e5+, Gefið — mát í næsta leik er óumflýjanlegt. óli Valdimarsson. Drengjaföt, matrosföt, jakka- föt, frakkar, skíðaföt. Sparta, Laugavegi 10, sími 3094. JOHN DICKSON CARR; Norðin í vaxmyndasafninn. 59. Hann virtist undrandi, þegar ég varpaði fram þessari spurn- ingu. — Hvað .... Þú manst eftir glerbrotunum, sem við fund- um í garðinum? Ekkert okkar sagði orð. Hjarta mitt sló ákaft. Það er bersýnilegt, að morðinginn hefir brotið glasið af armbandsúrinu sínu um leið og hann stakk stúlkuna. Hann hefir hlotið að stinga hana með hægri hendinni og þegar hann reiddi upp hendina hefir hann rekið úlnliðinn í vegginn. En hvers vegna hafði hann úrið á hægri úlnlið, herrar mínir og ungfrú? Getið þið svarað því? Það var dauðaþögn. Við horfðum ráðþrota hvert á annað. .-Vegna þess, sagði hann hugsandi, vegna þess, að Martel liðsforingi er einhentur. XVIII. KAFLI. MÁLIN SKÝRAST. 'Bencolin hélt áfram: — Já, það var hann, sem myrti dóttur sína. Og ég fyrirgef mér það aldrei, að mér skyldi ekki detta þáð strax í hug. Ég vissi, að hún haíði snúið baki að veggn- um, og ég vissi, að þegar morðinginn sveiflaði hendinni, hafði hann rekið úlnliðinn í vegginn. En það, sem ég vissi ekki, var það, hvers vegna morðinginn hafði úrið á hægri hend- inni, þeirri, sem hélt um hnífinn. Ég heyrði rödd hans eins og úr fjarska. Ég endurtók orð hans, — það var hann, sem myrti dóttur sína. Ég starði á glóðina í arninum. Mér fannst þetta svo ósennilegt, að ég gat ekki trúað því. Allt og sumt, sem ég mundi eftir, voru skugga- Iegir gluggar, þar sem regnið draup niður rúðurnar. Þetta hús stóð í miðjum Fauborg St. Germain-garðinum. Og þar sá ég gamlan, skuggalegan mann með stórt yfirvararskegg og sterkleg höfuðbein, sem starði á okkur. Það var Martel liðs- foringi. Ég heyrði hása rödd, sem lét einkennilega í eyrum í þögn- inni. — Vitið þér, hvað þér eruð að segja? spurði Chaumont. Bencolin hélt áfram dálítið háðslega: — Þið vitið, að menn bera alltaf armbandsúrið sitt á vinstri úlnlið, nema þeir séu örvhendir. Ef menn eru örvhendir, bera þeir úrið á hægra úlnlið, þeir bera úrið alltaf á þeirri hendi, sem þeir skrifa ekki með. Mér var því ómögulegt að skilja, hvers vegna hann liafði haft úrið á þeirri hendi, sem hann stakk með, hvort sem hann hafði verið örvhendur eða ekki. En það var skiljan- legt með einhentan mann. Chaumont tók aftur til máls: — Ég krefst þess, sagði hann mjóróma, að þér gerið nánari grein fyrir þessari ákæru. Bencolin leit upp og virtist nú ekki utan við sig lengur. — Já, sagði hann og kinkaði kolli. — Já, þér eigið rétt á því að vita allt um þetta mál. Ég sagði, að þetta væri ein- kennilegur glæpur. Og það einkennilega er, að þessi gamli skröggur gaf okkur tækifæri til þess að ráða gátuna. En það var þó ekki viljandi gert. En hann gaf okkur tækifærið og við notuðum það, og hann var undir það búinn að játa glæp sinn. Verið þér rólegur, liðsforingi. Þér þurfið ekki að láta svona. Hann hefir þegar játað. — Hann . . . játað? — Ég talaði við hann í síma fyrir fimmtán mínútum. En verið nú rólegur o glofið mér að segja yður alla söguna. — Bencolin fékk sér sæti. Chaumont starði á hann stjörf- uðum augum, hörfaði aftur á bak og féll ofan í stól. — Þér eruð töframaður, herra minn — ramgöldróttur töfra- maður, sagði ungfrú Marie Augustin. Hún var náföl í andliti og hafði ekki sleppt takinu um handlegg föður síns og hún titraði öll. — Var allur þessi formáli nauðsynlegur? Ég hélt, að þér ætluðuð að fara að ákæra föður minn. Röddin var hás, og faðir hennar horfði á hana, án þess hann virtist skilja, hvað um væri að vera. — Það hélt ég líka, sagði ég. — Mér heyrðist það á for- málanum. — Ég var aðeins að Ieita fyrir mér um það, hvemig föð- urnum yrði við, ef hann hefði grun um, að ekki væri allt með felldu um hagi dótturinnar. En það var allt svo ótrúlegt! Erí í kvöld skildi ég loks samhengið og þá vissi ég, að það hlaut að vera satt. — Bíðið andartak, sagði ég. — í kvöld, þegar þér voruð í sem dapurlegustum hugleiðingum, endurtókuð þér, hvað eftir annað: Ef faðir hennar vissi — ef faðir hennar vissi ... Þá hélt ég. að þú værir að tala um ungfrú Augustin.

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.