Alþýðublaðið - 11.05.1940, Blaðsíða 2

ALÞÝÐUBLADIÐ
LAUGARDAGUR 11. MAl 1940
Kleifarvatn
Veitingaskálinn við Kleifarvatn
verður opinn yfir Hvítasunnuna.
Áætlunarferðir að Kleifarvatni
verða í kvöld kl. 6 og framvegis
um helgar frá
BifreiðastHilnni Geysir.
Laxveiðini Eiliðaánum
er til leigu næsta veiðitíínabil. — Lysthafendur
geta fengið allar upplýsingar um árnar og venju-
lega leiguskilmála á skrifstofu Rafmagnsveit-
unnar.
Tilboð sendist rafmagnsstjóranum í Reykjavík
fyrir kl. 12 á hádegi fimmtudaginn 16. maí.
RAFMAGNSSTJÓRINN í REYKJAVÍK.
Ffanóhljömleikar
Arna Kristjánssonar.
ÞAÐ er sannarlega gleðiefni i
hinu fábreytta tónlistarlífi
höfuðborgarinnar, pegar Árni
Kristjánsson lætur til sín heyra,
geni raunar skeður allt of sjaldan.
Því á þessum alvarlegu tímum er
jrað ekki sízt kærkomin svðlun,
að njóta góðrar tónlistar og láta
hana safna saman hinum dreifðu
og sundruðu hugsunum manna.
Éfnisskrá Árna hófst á hinni
svokölluðu tunglskinssónötu
Beethovens, cis-mpll. Báða hina
ástriðufuliu jaðarkafla mótaði
Ámi af' frjálsri innsýn. fagurra
hugsvifa, sem þó hefðu mátt
draga mótsetninguna við mið-
kaflann nokkuð. betur fram, til
þess að „rósiri milli gjánna"
opnaði betur krónu sina, eins og
Franz Liszt komst að orði, en
eftir hann var síðasta verk efnis-
skrárinnar, „hinn heilagi Fran-
ziskus gangandi á vatninu“, á-
hrifamikið, orkestrait verk, sem
með sterkum en stundum nokkuð
ódýnftn meðulum missir aldrei
marks; hér gat Ámi opnað öil
regisíur hljóðfærisins og lýst
hamförum hafsins með hetjuleg-
um átökum reynds og Ieikíns
píanista.
Þu'rigamiðja efnisskrárinnar var
helguð Carl Nielsen og Chöpin,
að vísu ólíkum tónskáfdum, en
báðum róttækum nýstefnumönn-
um á sínum tíma. Variationir
Carl Nielsens er mjög athyglis-
vert og tilkomumikið verk; tem-
að er eftirminnilegt í kirkjutón-
tegundaskyldleik sínum og til-
brigðin fjölbreytiieg og nýstár-
Ieg í streitusókn sinni, með há-
markinu á löngum orgelpunkti.
Árni greiddi úr hinni nýtízkulegu
raddfléttun með öruggri hendi
kunnáttumannsins. Sem Cliopin-
spilari nýtur Árni sín þó bezt,
viðkvæmni hans býðst hér gott
ráðrúm til að breiða blæju þýð-
leikans yfir meðferðina, og minn-
ið er óskeikult; draumlyndur,
ýmist gagntekinn riddaralegri
göfugmennsku, óigandi ættjarðar-
þrá eða höfgum söknuði — þann-
ig kynnir Árni okkur Chopin.
Tóniistarfélagið hafði tryggt
Árna fullskipað hús í GamlaBíó.
Viðtökurnar voru hinar beztu og
ánægja áheyrenda mikil, enda
varð hinn góðkunni listamaður
að leika aukaiag.
H. H.
Ný lðgfræðis- og fast
eignaskrifstofa i
bænom.
l^T Ý skrifstofa hefir verið
" opnuð í Hafnarstræti 4
hér í bæ. Reka þeir skrifstof-
una feðgarnir Gunnar Sigurðs-
son lögfræðingur frá Seialæk
og Geir sonur hans, ritstjóri
Kaupsýslutíðinda.
Skrifstofan annast almenn lög-
fræðistörf, fasteignakaup og sölu
og verðbréfasöiu.
Ennfremur miðlun ýmiskonar
innleridra vörutegunda.
Loks annast skrifstofan kaup
og sölu ioðdýra. Er Gunnar Sig-
urðsson frumkvöðull að loðdýra-
rækt hér á landi og allra manna
fróðastur um þau efni.
Gunnar Sigurðsson hefir áður
rekið lögfræðis- og fasteigna-
skrifstofu hér í bænum og er ö.Il-
um ,sem við hann hafa skipt,
að góðu kunnur fyrir lipurð í
viðskiptum.
F.U.J.
UM DAGINN OG VEGINN
Athnganir Hannesar á horninn í gær.
F. U. J. féiagar og annað
fiokksfóik, sem ætlar að taka þátt
í ferðalaginu til Kleifarvatns og
Krísuvíkur, er beðið að mæta
kl. 7,30 e. h„ í dajg í Bankastræti
2. — Vegna farar Hafnfirðinga er
nauðsynlegt að mæta stundvís-
lega. Farseðlar kosta kr. 3,50
báðar Ieiðir. (Verið vel útbúin
með föt og kóst!)
ATBURÐIRNIK gerast svo ört,
að varla festir auga á. Her-
skip, grá fyrir járnum og hlaðin
vopnum, liggja hér á Reykjavík-
urhöfn og rfkja yfir innsiglingar-
leiðum. Hermenn með byssur um
öxl standa vörð um byggingar í
bænum. Litlar svartar vélbyssur
liggja eins og nöðrur á nokkr-
um götuhornum. Sex hundruð skot
á mínútu! Á hafnarbakkanum eru
hrúgur af sprengjum, fallbyssum,
loftvarnabyssum og öðrum djöful-
tólum. Þú og ég erum ekki lengur
húsbændur í borginni. Erlendir
herrar hafa tekið sér húsbóndarétt.
ÞETTA VAR MYNDIN, sem ég
fékk af ástandinu í Reykjavík
klukkan 5,20 í gærmorgun, er ég
kom á fætur. Dunur stríðsvélar
voru yfir höfði mér og flugmiðar
á afbakaðri íslenzku þutu um göt-
urnar.
ÞEGAR HRINGT VAR tíl mín
eldsnemma í gærmorgun og sagt
að erlend herskip væru komin inn
á höfnina, flaug þetta eins og eld-
ing um huga minn: „Drottinn minn
dýri! Eru nú nazistarnir líka
komnir hingað?“ En ég skal játa
það, að mér varð strax hughægra,
er ég vissi, hverjir það voru, sem
höfðu brotið hlutleysi landsins. Ég
rölti strax niður í bæinn og kom
að þýzka ræðismannsbústaðnum
rétt í sömu mund og hinir brezku
hermenn voru komnir inn í húsið.
„Þýzka konsúlnum tókst að
brenna eitthvað af skjölum.“ sagði
maður, sem stóð þarna, „þegar
ensku hermennirnir komu, logaði
mikill eldur í herbergi uppi á lofti.
Síðar frétti ég að maður í svartri
regnkápu hefði komið þjótandi til
konsúlsins 10 mínútum á undan
hermönnunum.
FÓLK VAR AÐ drífa að smátt
og smátt meðan ég stóð þarna og
meðal þess var góðkunningi minn
og fórum við svo niður í miðbæ-
inn. Við Herkastalann stóð hópur
hermanna og skammt frá honum
var vélbyssa, lítil og ljót. Við
gengum til skyttunnar og töluðum
við hana. „Ykkur lízt ekki á
þetta,“ sagði hún. „Nei,“ við erum
óvanir svona ófreskjum,“ svöruð-
um við. Við gengum nú að Lands-
símahúsinu. Þar var hópurinn
stærstur. Við fórum inn í anddyr-
ið og sáum að hurðir voru brotn-
ar. Mér varð það á að gretta mig,
er ég sá það. Einn hermannanna
sagði: „Ykkur lízt ekki á þetta?"
„Nei, þetta hefir áreiðanlega ver-
ið óþarfi,“ svöruðum við. „Hvað
áttum við að gera? Hér var eng-
inn viðstaddur og enginn lykill,
En þið skuluð vera alveg rólegir,
þið fáið nýjar hurðir og nýjan
lykil!“
ÉG ÓK INN AÐ ELLIÐAÁM.
Þar var ég stöðvaður af brosandi
unglingi, blánefjuðum og með al-
væpni. „Hvert ætlarðu?“ spurði
hann. „Ég er blaðamaður og ég er
bara að skoða ykkur. ,.Nú, ef þú
ert blaðamaður, þá máttu víst fara
áfram.“ En ég neitaði því og
kvaðst ekki vilja fara lengra. Þá
benti hann á snæviþakta Esjuna,
hristi sig og sagði: „Hér er kalt!“
Næst fór ég á vegamótin við Bú-
staðaveg. Nokkru áður en bíllinn
komst að kaðlinum með rauða fán-
anum, sem strengdur hafði verið
yfir veginn, veifaði vörðurinn til
okkar, eða verðirnir, því að þarna
voru þeir allmargir. Bílstjórinn
ætlaði að stoppa, en ég bað hann
að halda bara áfram. Því nær sem
bíllinn kom, urðu gestirnir illilegri
og svo fóru þeir að veifa
byssunum. Við staðnæmdumst þá
og komu þeir þá til okkar.
ÞEIR SPURÐU ÁKVEÐNIR
hvort við hefðum byssur eða vopn,
en ég tók upp pennann og sýndi
hann brosandi. Þá þukluðu þeir
mig allan utan og gáðu í bílinn,
en fundu vitanlega ekkert, sem
vonlegt var. Að þessu loknu
slepptu þeir okkur yfir kaðalinn
og áfram. Niður við höfniná stóðu
verðir. Þeir vildu ekki hleypa
okkur niður á hafnarbakkann.
Við spurðum þá um skipin og
nöfnin á þeim. Þeir leystu vel úr
spurningum okkar, en allt í einu
var eins og þeim fynndist að þeir
hefðu sagt of mikið, því að þeir
spurðu: „Hvers vegna eruð þið
eiginlega að spyrja að þessu öllu
saman?“ Einkennilega margir her-
mannanna spurðu í gær: ,,Á
hverju lifið þið eiginlega hér?“
ÍSLENZKAN á ávarpi Bretanna
var fremur léleg og hálfgerð fær-
eyska. Höfundurinn er sonur
gamla Zöllners, sem hér er þekkt-
ur. Þessi maöur er með hinu brezka
herliði. Þetta er ekki sagt mannin-
um til hnjóðs. Það er næstum
Frh. á .4. siðu.
LeyndardómurWo81 v,ndryi
38. flömln hallarinnar.
Þér fullvrpið. að greifínn hafi ekki haft tíma til að
verja sig, og. að hann hafi þess vegna ekki hleypt
skoti úr skammbyssunni. En einmitt með þeirri skamm-
byssu, sem þér fleygðuð út um gluggann hafa bæði
morðin verið framin.
— Nei, en ....
— Farið nú ekki að hakla því fram, að greifinn hafi
framið sjálfsmorð eftir að hafa skotið ástmey sína.
Um það er ekki að ræða. Hér er ekki um sjálfsmorð
að ræða. llt með sannleikann.
—- Ég hefi sagt sannleikann. Það Hlýtur einhver að
hafa .skipt vopnum á undan mér.
Pierre Herry var orðinn náfölur. Hann stóð á fætur.
Allou greip fram í:
— Nú er kominn tími til að leiða Gustave Aranc inn.
— Ég hefi látið senda eft’ir yður, til þess að fá upp-
lýsingar um eitt atriði, sagði hann við Aran.c.
— Voruð þ,ér í höílinni í tvo daga áður en morðin
voru framin?
— Nei, ég fór burtu kvöldið áður um kl. 10.
— Hvar voruð þér um nöttina?
— Fyrst var gg ‘'héíma hjá mér. Þjónarnir rnínir
geta boríð vitni uni, að ég borðaði kvöldverð heima
hjá mér. Svo fór ég í leikhús í Paris;
— Ókuð þér í bíl?
— Já, ég hitti nokkra vini mína, sem ég get nafn-
greint, ef þér viljið.
— Var fiað milli þátta, eða eftir að sýningunni
var lokið!
— Það man ég ekki.
— Við skulum þá reyna að komast að því.
— Bíðið við, það var milli þátta.
— Jæja, en hvert fóruð þér að lokinni sýningu?
— Ég fór í kaffihús, þar sem ég drakk meira en góðu
hófi gegndi.
— Drukkuð þér einn?
— Nei, ásamt stúlku, sem ég hitti. En svo fór ég
beina leið heim. Og þá var ég svo óheppinn, að rekast
á lögregluþjóninn. Ef það er vegna þessa atviks, sem
ég er kallaður hingað þá verð ég að segja, að mér
þykir mikið fyrir því, að þetta skyldi koma fyrir.
— Þér háfið þá ekki verið heima þjá yður frá því
klukkan átta um kvöldið og þar til morguninn eftir
að yður var sleppt út aftur.
— Nei. /,
— Jæja, við fáum það nú staðfest, þegar við náum
tali af dyraverðinum og þjónunum.
— Afsakið, það er eins gott að kannast við það strax,
að það er ofurlítil ónákvæmni í frásögn minni, Ég
skrapp heim um klukkan hálf eitt, þegar ég. kom
úr Ieikhúsinu. Stúlkan, sem ég minntist á, kom með
mér heim, ég veit ekki hvað hún heitir. Ég var að
koma frá því að aka henni heim, þegar lögreglan
stöðvaði mig. Það var henriar vegna, sem ég skýrði
rangt frá þessu — en ég vona, að það skipti ekki
miklu máii.
— Nei, það skiptir ekki miklu máli. En mig langar
til að bera upp fyrir yður aðra spurningu. Þér hafið
vonandi ekki orðið fyrir neinu óhappi þessa nótt?
— Óhappi? Hvers konar óhapp ætti það að hafa
verið? •
— Ég veit það ekki. Ég bara spyr yður. Ég á við
eitthvað óþægilegt, sem maður gleymir ekki strax.
— Nei, ég hefi ekki orðið fyrir neinu slíku.
— Eruð þér viss um það? í
— Alveg handviss.
Allou stóð á fætur.
— JKlæðið yður úr.
— Hvað eigið þér við?
— Skiljið þér ekki? Farið úr treyjunni, vestinu og
skyrtunni.
— Hvers vegna?
—: Þarf ég að útvega yður hjálp?
Flýtið yður, ef þér viljið vera svo vænn.
Það var ekki um annað að ræða en að hlýða. Aranc
gretti sig í framan. Þegar hann var kominn úr skyrt-
urini kom í Ijós, að sárabindi var utan um handlegginn.
—- Hvernig hafið þér fengið þetta sár?
— Það beit mig hundur.
— Hvar og hvenær?
Aranc krosslagði hendurnar og hrópaði:
— Ég hefi ekki mýrt þau. Ég sver það, að ég <hefi
ekki myrt þau.
— Leysið þá frá skjóðunni og flýtið yður. Það
var hundur Antoines, sem beit yður um miðnætti við
múrinn umhverfis höllina?
— Já; en ég hefi ekki myrt þau.