Alþýðublaðið - 20.11.1940, Blaðsíða 2

MIÐVIKUDAGUR 20. NÓV. 1940
ALÞYÐUBLAÐIÐ
20 STK
PAKKINN
KOSTAR
COMMANDER
VIRGSNIA
CIGARETTUR
I/COM 3
Píanóhljómleikar
Rðgnvalds Signrjéns-
sonar.
T
ÆKIFÆRIN, sem ungum
tónlistarmÖTinum bjóðast til
að koma opinberlega fram, eru
hörmulega fátíð hér í bæ. Það
er engu síður nauðsynlegt þroska
listamannsins að venjast konsert-
pallinum en öðlast góða mennt-
lun; hvorttveggja parf að háldast
í hendur, ef vel á að vera. Hin
praktiska reynzla er óhjákvæmi-
leg, og tónlistarmanninum er lífs-
nauðsyn að tjá öðrum pað, sem
honum liggur á hja rta.
Það munu nú næi tvö ár liðin
síðan Rögnyaldur Sigurjónsson
lét siðast til sín heyra á sjálf-
stæðum hljómleikum. Og pað er
ekki að ófyrirsynju, að hann
kveður sér nú loksins hijóðs eftir
langa — allt of langa .— p'ögn.
Tónlistarfélagið réði hann til að
leika heilt prógramm fyrir styrkt-
arfélaga sína, og er skemmst par
frá að segja, að pað mun ekki
íðra pess. Þessi ungi píanisti
sýndi pað, að hann er pegar far-
inn að voga sér upp í fylkingar-
arm hinna erlendu „stærða“, sem
hingað hafa skroppiö öðru hvoru,
og er gott til pess að vita, að
ekki er komið að tómum kofunum
hjá okkur í pessum efnum.
Fyrst á efnisskránni var hin
vandasama, krystaltæra Partíta
Bachs í B-dúr. Rögnvaldi virtist
sýnt um að greiða úr viravirki
pessa raddfleygaða stíls á eðli-
legan og ópvingaðan hátt; fingra-
spil hans er hreint og slípað, og
pað var skriðor á allri framsetn-
ingunni, enda hefir Bach pegar
haft lag á að skrifa ómengað
virtúós stýkki eins og t .d. Alle-
mande-kaflinn ber með sér. Það
mætti pó ef til vill segja, að
hægri höndin hafi verið of jafn-
sterk, staccato-bassarnir hefðu
stúndum mátt láta meira til sín
taka.
Þyngdarpunktur viðfangsefn-
anna lá í hinum symfónísku
etydum Schumanns, sem allar eru
byggðar yfir eitt og sama tema.
Hér kom bezt fram, hversu
,,habíll“ píanisti Rögnvaldur er,
prátt fyrir ungan aldur, og pað
duldist ekki, að slíkir hæfiletkar
eru ekki á hverju strái. Verkið
er eins pianistískt og bezt veröur
á kosið og gefur Chopin-satsinum
litið eftir. Leikháttur Rögnvalds j
samræmdist Schumann sérlega j
ve’, enda virðist hann meta penn-
an höfund mikils. Á stöku stað
leyfði hráðinn pó ekki, að allt
kæmi fram; pannig urðu tíundar-
göngin ekki alveg nógu skýr.
Smálögin prjú eftir sama höfund
voru fram flutt af eldmóði og
sveigjanleik, svo að skapandinn
og endurskapandinn urðu eitt.
Að síðustu komu tvö lög eftir
Chopin og Polonaise eftir Liszt,
sem Rögnvaldur skilaði rnjög vel,
ef undantaka mætti endinn, sem
ekki steig alveg nógu hátt, sam-
anborið við pað, sem á undan yar
komið. En tækni Rögnvalds gafst
hér gott svigrúm, fraseringin var
vel aðgieind, og hver tónn var
eins og „útstunginn", jafnvel í
hinum hröðustu tónaröðum.
Það, sem alltaf einkennir leik
Rögnvalds, er næstum pví barns-
legt íátleysi og hispursleysi, seni
er gjörsneytt öllum ópörfum til-
burðum, hann virðist sökkva sér
niður í viðfangsefnið og skeyta
engu öðru, vera auðsveipur túlk-
ur pess og hugsa lítt um sjálfan
sig. Þannig er listaverkinu áteið-
anlega tryggður góður og dyggi-
legur flutningur, sem verkar
sannfærandi á áheyrandann. —
Hins vegar verður að gæta pess,
að draga sig ekki of mikið í hlé,
sjálfstæð listskoðun verður að
segja til sín; á pað vantaði nokk-
uð í revolutions-etydu Chopins,
sem Rögnvaldur lék sem fyrra
aukalag, par kom byltingarand-
inn ekki nægilega fram- En prátt
fyrir pað Ieynir sér ekki, að hér
er heilsteyptur gáfumaður að
verki, sjálfum sér samkvæmur og
stefnuviss. I i.
Áheyrendur tóku hljómleikun-
um forkunnarvel og gáfu ánægju
sína óspart til kynna með áköfu
lófataki. i
H. H.
Melrose’s
TE
(Blne Seal)
EDINBORfil
Þúsundir vita, að gæfa fylgir
trúlofunarhringum frá Sigut
þór, Hafnarstræti 4.
ALÞÝÐUSAMBANDSSTJÓRNIN
Frh. af 1. síðu.
formaður Verkalýðsfélags Ak-
ureyrar, Árni Hansen, formað-
ur Verkalýðsfél. Sauðárkróks.
Meðstjórnendur fyrir Aust-
urland: Ingólfur Hrólfson frá
Seyðisfirði, Sveinn Kr. Guð-
mundsson, formaður Verkal.fél.
Fáskrúðsf j arðar.
Varamenn:
Úr Reykjavík: Bjarni Stef-
ánsson, ráðsmaður Dagsbrúnar,
Þorgils Guðmundsson, form.
Bakarasveinafél. Isl., Jóna Guð-
jónsdóttir, V.K.F. Framsókn.
Úr Hafnarfirði: Þórarinn Fr.
Guðmundsson, form. Sjóm.fél.
flafnarfjarðar.
Fyrir Suðurland: Ragnar
Guðleifsson, fcrm. Verkal. og
sjóm.fél. Keflavíkur, Kristján
Guðmundsson, form. Verkal.fél.
Báran, Eyrarbakka.
Fyrir Vesturland: Guðjón
Bjarnason, form. Verkal.fél.
Bolungavíkur, Friðrik Hafberg,
form. Verkal.f. Flateyrar.
Fyrir Norðurland: Jón Ein-
arsson, fcrm. Verkal.f. Blöndu-
óss, Guðmundur Þ. Sigurgeirs-
son, form. Verkalfél. Kaldrana-
nesshrepps.
Fyrir Austurland: Ólafur
Magnússon, Norðfirði, Ólafur
Jóhannsson, Vopnafirði.
Á fundum sambandspingsins í
gær, áður en stjómarkosningin
fór fram vorui tekin til umræðu
á!it og tillögur atvinnumálanefnd-
ar, verkalýðsmálanefndar og
menntamálanefndar. Verða pær
tillögur, sem sampykktar voru
birtar hér í blaðinu næstu daga.
Mlslteppnað herbragð
Moshövfta.
Um pað bil, sem ganga átti
til kosninga á stjóm fyrir
Alpýðusamband Islands í gær
barst pinginu bréf frá svokölluðu
„Landsambandi íslenzkra stéttar-
félaga" undirritað af Guðjóni
Benediktssyni múrara og Þor-
steini Péturssyni. Var lýst yfir
ánægju stjórnar sambandsins yfir
peim breytingum sem perðar hafa
verið á skipulagi alpýCusamtiak-
anna og látin í 'ljös sú trú að
pað verði til pess að öll verka-
lýðsfélög sameinuöust í Alpýðu-
sambandinu. — Jafnframt var far
ið fram á að pingið frestaði
störfum par til snemijia á næsta
ári og kærnú pá fulltrúar frá
peim félögum, sem kynnu að
ganga nú pegar í sambandið, inn
á pingið.
Tillaga kom fram um líkt leyti
frá premur fulltrúum, sem gekk
í pessa átt og var par lagt til
að pingið kæmi aftur saman í
maí en nú yrði aðeins kosin
stjórn til bráðabirgða. Þá kom
og fram önnur tillaga frá tveim-
ur fulltrúum. Var hún á pá leið,
að par sem ski pu 1 agsbreytingin
hefði pað í för með sér að full-
trúarnir hefðu mist umboð sitt
skyldi efna til nýrrar fulltrúa-
kosninga og boða til annars
pings. — Þetta er vitanlega al-
veg fráleitt. Þó að pingið sam-
pykkti skipulagsbreytingarnar fyr
ir sambandið hafa fulKrúarnir,
allir sem einn, fu.ll réttindi, og
braut tillagan pví i bága við
lög sambandsins. Vísaði forseti
henni og frá.
En svohljóðandi rökstudd dag-
skrá við tillögu premeraiínganna:
var sampykkt með 47 atkvæðum
gegn 7: i |
„Þar sem Alþýðusambands-
þingið hefir nú þegar at'greitt
að fullu lög fyrir sambandið.
þar sem meðal annars er fcveð-
ið svo á, að stjórn sambandsins
skuli kosin til tv'eggja ára og
þar sem þingið er skipað ftill-
truum frá yfirgnæfandi meiri-
hluta verkalýðsfélaganna í
landinu, sér það eigi ástæðu til
að fara þá leið, er tillaga Ólafs
H. Einarssonar og tvegja ann-
arra fulltrúa gerir ráð fyrir —
og tekur því fyrir næsta mál á
dagskrá.“
Flutningsmenn pessarar tillögu
voru Sigurður ólafsson, Sjóm.fél.
Rvíkur og Guðm. Helgason, Sjó-
mannafél Vestmannaeyja .
Iogimar Kristiosson
Nokknrminningarorð
Ingimar Kristinsson.
FRÁFALL INGIMARS KiMST-
INSSONAR, sem först með
togaranum Braga viö Englands-
strenduir p. 30. f. m,, kom okkur
öllum, sem pekktum hann, mjög
óvænt. Hann var yngsti sonur
peirra hjóna Ragnh. Eyjólfsdótt-
ur og Kristins Grímssonar frá
Grænhóli. Hann byrjaði kiorn-
ungur að stunda sjómennsku,
fyrst á smærri skipum, en síðar á
togurum, eftir að peir komu til
sögu.
Ingimar var óvenjulega trúr og
einlægur maður, sterkur í sinni
baráttu og vikingur til allrar
vinnu. Hann átti fáa vini, en
brást peim heldur a-ldrei; í fáum
orðum sagt: hamt var drengur
góður.
Ennpá á ég bágt með að átta
,mig á peirri döpru staðreynd, að
hann skuli vera dáinn og pótt
öll von virðist vera úti um pað,
ab hanm kiomi nokkuirn tíma aftUr,
pá held ég áfram að spyrja sjálf-
an mig um margt, sem ég fæ
aldrei svar við. Ég veit, að öll
heilabrot eru hér ópörf og pýð-
ingarlaus. Hér skiptir engu máli
skilningur minn eða sikilnimgs-
leysi á lífinu, dauðanum eða peirn
óráðnu gátum, sem mennirnir
setja í samband viö hiamn. Hitt
verður alltaf aðalatriðið, hvernig
við hinir, sem dveljum hér enn
unr stund, verjum peim tima, sem
við eigum \ eftir.
Mér finnast örlög Ingimars
vera i fullu samræmi við líf hans.
Þau em miskunnarlaus eins og
líf hans allt. Og sé litið yfir æfi
hans frá pví hann sem barn
byrjaði að- vinna fyrir sér, verður
gkkert eðlilegra en pað, að manni
findist hann stundum hrjúfur eins
og steinarnir, sem hann velti með
pabba sínum forðum eða kaldur
eins og stormarnir, sem næddu
um Jíf hans allt á hinu kald-
lynda hafi. Aldrei hefi ég kynnzt
UNGVERJALAND
Frh. af L. síðtr.
Við henni var búist.
Hins vegar pykir nú augl'jöst,.
að pess verði eftir petta- ekki'
nema skammt að bíða, að mönd-
ulveldin opinberi til fulls fyri'r-
ætlanir sinar á Balkanskaga.
Tangastrlfiið er pegar
byrjað gegn Tyrklandi.
Það bendir einnig í pá átt, að
sama taugastríðið hefir níi verið
hafið gegn Tyrklandii og áður
gegn öllum peim íöndum, sem
Hitler ætlaði sér að ráðast á.
Það er Pápen, sendiherra Hitl-
ers á Tyrklandi, sem hefir gefið
merkið til pess. Hann hefir lat—
ið svo um mælt opinberlega, að
pað geti haft hinar alvarlegustu
afleiðingar fyrir Tyrkland, efpað
slíti ekki allri samvinnu við Bret-
land.
Hins vegar lét hann pess getið,
að Tyrkir gætu gert sér vonir
um pað, að fá að halda yfirráð-
um yfir sundunum milli Evröpu
iog Asíu, Dardanellasundi, Mar-
marahafi og Bosporus, ef peir
tækjiu upp samvinnu við Þýzka-
land.
Þessi ummæli Papens hafa pó
ekki haft tilætluð áhrif á Tyrki.
Inönú, forseti peirra, hefir enn
á ný lýst pví yfir, að peir muni
standa við allar skuldbindingar
sínar við Breta.
Fullyrt er, að Tyrkir hafi nú
22 herfylki, búin öllum nýlízku
vopnum við landamæri Búlgar-
íui, undir pað búnir að verja
EvrópUlönd sín og sundin, hvað
sem pað kostar.
Hver afstaða Búlgaríu verður
er enn með öllu ókunnugt.
manni, sem hefir átt eins hægt
með að taka pátt í sorgum iann-
ara, eins og einmitt hann. Skilnr
ingur hans og einlæg samúð, sem
hann sýndi mér á erfiðum augna-
blikum, varpa mestum ljóma á
minningu hans í vitund minni.
Ég veit, að héðan af gæti ég
ekkert betra fyrir hann gert en
að stytta föður hans einhverja
stund eða sýna honUm samúð.
En gagnvart svo djúpri sorg er-
um við mennirnir oft svo ósegj-
anlega hjálparvana. Tíminn einn
og endurminningin Um peninan
góða dreng eru ein fær um að
græða pau djúpU sár.
Ég mætti Ingimari hér niðri í
bæ daginn, sem hann lagði
af stað í sína síðustu ferð. Mín
leið lá að pessu sinni heim, en
hans út á hið válynda haf, pað-
an sem hann kem’ur aldrei aftur.
Ég veit ekki hvað um hann er
orðið; hann hefir horfið mér
sjónúm. Ef trúin á guð og annað
líf hefir reynzt honum rétt, pá
líðuir hionum eflaust betur en mér.
Hans vegna, og raunar mín vegna
Hka, vildi ég gjarnan að sú væri
raumin, pótt trú mín sé veik og
reikul.
Ég hefði ' svo feginn viljað
mega láta nokkar blóm á leiðið
pitt, vinur. Þess varð ekki kostur.
En pess í stað gjálfra nú öldur
hins fjarlæga hafs yfir höfði pér.
Slík eru oft örlög okkar hraust-
ustu sona.
Rvík, 13. nóv. 1936.
Vimur.