Alþýðublaðið - 12.04.1942, Blaðsíða 8

AU>YOUBLAÐIÐ
I .......... " ■■■— .■■■■WM.Wýy*
SttBxwáagtu- 12. ftpriJ 1948»
—--■-■■■r— * ................
■P6 1HE URDRAFT At'ÍHE EpŒ OF THE CUFF
CATCHEZ THE CHUTE.UEE 16 PlUEDTO HéR FEET.
I THe W.'/VP’S PULUfVG \
A'S? R/6HTTOTHS EPC-S
r OFTríATCUrF/ S-T*
ROOSEVELT SAMSINNIR
Æ? FTIRFARANDI saga er
'Fg-* sögð urn Roosevelt forseta,
en ekki skal ábyrgzt, að hún sé
sönn:
Dag nokkurn kom Mr. Bar-
uch til Roosevelts og ræddi við
hann um mikilsvarðandi mál-
efni og lét skoðun sína eindreg-
ið í Ijós. „Mér finnst þetta vera
alveg rétt hjá þér, Bemey,“
sagði forsetinn, „þetta er hár-
rétt.“
Skömmu síðar sama dag kom
Harry Hopkins til forsetans og
talaði við hann um sama mál-
efni og Baruch, en hélt fram
gerólíkri skoðun. „Þetta er rétt
hjá þér, Harry,“ sagði forsetinn
og brosti vingjarnlega, „alveg
hárrétt.“
Frú Roosevelt hafði hlustað á
í bæði skiptin og þurfti nú held-
ur en ekki að tala við mann
sinn um kvöldið.
„Heyrðu mig, Frank,“ sagði
hún, „ég skil bara ekkert í þér.
Fyrst samsinnir þú Baruch og
svo Hopkins rétt á eftir: Og þó
hafa mennirnir gerólík sjónar-
mið. Þetta gengur ekki, þú
hlýtur að sjá það sjálfur.“
„Eleanor,“ sagði forsetinn og
leit á konu sína með ástúð. „Ég
held að þetta sé alveg rétt lijá
þér. Ég er þér hjartanlega sam-
mála.“
* * *
5ANNLEIKURINN er aldrei
nógu spennandi fyrir það
fólk, sem enga ánægju hefir af
öðru en því að tala um naung-
ann.
Banercft
❖ ijs *
OGMUNDUR prestur Sig-
urðsson á Tjörn orti vísu
þessa um gifúngu sína:
„Prestinum illa giftast gekk,
gigtár laminn hrísi,
unz um síðir Ólöfu fékk
fyrir átta merkur af lýsi,.“
FJÓRÐUNGALYSING
/r FERÐABÓK Sveins lækn-
is Pálssonar er þessi vísa:
Austfirðingar eiga mest og una
verst.
Sunnlendingar selja mest og
svíkja flest.
Vestfirðingar vita mest og vilja
verst.
Norðlendingar ríða mest og
raupa flest.
myndu þau njóta friðar og
hvíldar. Hún teygði armana yf-
ir höfuð sér, leit um öxl til
hans, brosti og sagði: •— Hvert
erum við þá að fara?
— Við förum til Fawey
Haven, sagði hann.
XII. KAFLI
Nóttin var hljóð og myrk. Of-
urlítill andvari var þó af
norðri, en í skjóli strandarinn-
ar blakti ekki hár á höfði. Máf-
urinn lá við festar á ofurlitlum
vogi, en rétt við borðstokkinn
risu háir klettar. Skipið hafði
læðzt inn á voginn, allir höfðu
haft hljótt um sig og aðeins
hvíslazt á, þegar þeir þurftu að
tala saman. Andartak urðu
máfarnir, sem hvíldu sig á
klettasyllunum fyrir ofan, óró-
legir og flögruðu umhverfis
skipið og görguðu. Dona stóð
úti við borðstokkinn og horfði
út yfir sjóinn. Allt var svo
hljótt og þögult, eins og öll
náttúran væri í svefni, en máf-
arnir hefðu flogið upp, til þess
að vara hina sofandi við yfir-
vofandi hættu. Þá minntist hún
þess, að hún varð að líta á
þessa strönd sem flæðarmál
framandi þjóðar, að minnsta
kosti þessa nótt, enda þótt það
væri strönd hennar eigin lands,
og íbúa þessa lands varð hún
að skoða sem óvini sína, enda
þótt þeir væru landsmenn
hennar, sofandi værum svefni í
rúmum sínum.
Skipverjarnir á Máfinum
höfðu safnazt saman miðskipa
og stóðu þar í þyrpingu, hljóðir
r -’fingarlausir. Nú varð
í fyrsta sinn frá
því þai af stað, að hún
var ofurlítæ hrædd. Hún var
Dona St. Columb, kona ensks
jarðeiganda og aðalsmanns, og
hún hafði hætt öllu og kastað
sér út í ævintýri með útlend-
ingum, sem hún þekkti ekki hið
minnsta, sem auk þess voru
ræningjar, utan við lög og rétt.
Fyrir gat það komið, að ráða-
gerð hans misheppnaðist, að
hann og menn hans yrðu teknir
fastir og hún ásamt þeim og öll
íiyrðu þau dregin fyrir lög og
dóm og þá myndi ekki líða á
löngu áður en það myndi kom-
ast upp, hver hún væri. Harry
myndi koma þegar í stað og
engin leið væri að komast hjá
hneyksli. Hún sá í huganum
slíkt reginhneyksli, sem verða
myndi, þegar það kæmist upp,
að kona ensks aðalsmanns og
jarðeiganda væri í vitorði með
ræningjunum. Þá myndu sögu-
smetturnar í London fá byr
undir báða vængi og vinir
Harrys myndu brosa í laumi.
Sennilega myndi Harry skjóta
sig og börnin yrðu munaðar-
laus. Þeim yrði bannað að
nefna nafn móður sinnar, sem
hafði hlaupizt á brott með
frönskum sjóræningja, án þess
að skeyta um heiður sinn,
manns síns eða barna sinna.
Hugsanirnar flugu í ringulreið
um heila hennar og því var lík-
ast, sem hún hefði óráð, og
meðan hún horfði á hina þög-
ulu skipshöfn Máfsins, hugsaði
hún um hlýtt og notalegt svefn-
herbergið sitt heima í Navron-
húsi, friðsamlegan garðinn og
öryggi barnanna. Þegar hún
leit upp, sá hún, að hann horfði
framan í hana. Hversu mikið
gat hann ráðið af svip hennar?
— Komið niður, sagði hann
lágt, og hún-fór á eftir honum,
og henni fannst jiún vera nem-
andi, sem ætti að fá refsingu
kennara síns, og hún fór að
velta því fyrir sér, hvernig hún
ætti að svara honum, ef hann
bæri það á hana, að hún væri
hrædd. Það var dimmt í káet-
unni, aðeins kveikt á tveim
kertum, sem vörpuðu daufum
bjarma á umhverfið. Hann sett-
ist á borðbrúnina, en hún nam
staðar fyrir framan hann.
— Þér voruð að hugsa um
það, að ■ þér væruð Dona St.
Columb, sagði hann.
— Já, svaraði hún.
— Og þegar þér voruð uppi
á þilfarinu áðan, óskuðuð þér
eftir því, að þér væruð komin
aftur heim í Navronhús í ör-
yggið þar, og að þér hefðuð
aldrei séð Máfinn.
Þessu gat hún ekki svarað.
Fyrri hluti setningarinnar var
sannleikur, en seinni hlutinn
ekki. Það var þögn stundar-
korn. Hann stóð á fætur, náði
í vínflösku og tvö glös.
■ GAMHLA BIO
PsrsmalioB
SýBd kl. 9.
SÍ&ASTA SINN
NANETTE
(No, No, Nanette)
Amerísk söngvamynd með
Anne Neagle.
Aukamynd:
Hnefaleikakeppnin. milli
Joe Louis og Buddy Baer
Sýnd kl. JJ, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar að öllum
sýningunum seldir frá kL
11 f. h.
■ Nf JA Btú m
Á sudræmmi
sléðam
(Down Argentine Way.)
Fögur og skemmtileg siór-
mynd. tekin í eðliíegum
litum.
ASalhlutverk leika
DON AMECHE
°g
BETTY GRABLE.
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Aðgöngumiðar seldir frá
kl. 11 f. h.
— Það er alltaf óhyggilegt,
sagði hann, — að leggja af stað
út í ævintýri á fastandi maga
og án brjóstbirtingar. Hann
hellti víni í annað glasið og
rétti henni það, en hellti ekki í
sitt glas.
— Ég fæ mér í glasið á eftir,
þegar við förum aftur, sagði
hann.
Nú tók hún eftir því, að það
stóð bakki þar á borðinu og var
dúkur breiddur á hann. Þar var
kalt kjöt. — Þetta er handa yð-
ur, sagði hann. — Verið fljót að
borða, því að tíminn er naum-
ur. Hann snéri að henni baki
og fór að rannsaka kort sín, en
hún fór að borða og fyrirleit
sjálfa sig fyrir hugleysið, sem.
hafði gripið hana uppi á þilfar-
inu, og þegar hún hafði borðað
kjötbita, sneið af brauði með
osti og drukkið vínið, sem hann.
hafði hellt í glasið handa henni,
varð henni hughægra. Óttinöi
sem hann hefði sjálfur ekkert
með að gera.“
„Það má vel vera, að for-
sjónin ætli þér slík laun í frarn-
tíðinni,“ svaraði riddai’inn. „En
fyrirgefðu mér reiðikastið áð-
an, Sankó minn, Það er stund-
um dálítið erfitt fyrir mann
eins og mig að hafa stjórn á
skapinu. Þú verður því að gæta
þess að hegða þér vel við hús-
bónda þinn. í engum riddara-
sögum, sem ég hefi lesið, hefi
ég rekizt á riddarasvein. sern
talað hefir svo óvirðulega við
húsbónda sinn og þú geri.r.“
Sankó lofaði því auðmjúk-
lega að umgangast húsbónda,
sinn með fullri virðingu fram-
vegis.
VII. KAFLI
DON ÐUIXÓTE EÍGNAST
NÝJAN HJÁLM
Myllukarlarnir reyndust vera
allra beztu menn, og gáfu þeir
þeim félögum nóg að eta og
drekka. Síðan héldu þeir áfram
ferð sinni.
Ekki höfðu þeir farið langt,
þegar riddarinn sá, að maður
kom ríðandi á móti þeirn, og
hafði sá eitthvað á höfðinu, sem
blikaði eins og gull.
Don Q. scarði á þetta stundar-
korn og snéri sér síðan að sveini
sínum.
„Þama sérðu, Sankó,“ æpti
hann. „Það er nokkuð til í máls-
hættinum: „Þegar neyðin er
stærst, er hjálpin næst.“ Nú.
bíður okkar mikið happ. Sérðu
marminn, sem kemur þarna á
móti okkur, Sankó? Hann er
með gullna hjálminn hans
Mágusar riddara, sem ég hefi
einmitt heitstrengt að eignast.,,
Mágus þessi var Márakonung
ur, sem Don Q. hafði lesið sög-
ur um. í bardaga í Frakklandí
hafði riddari nokkur rænt af
Mágusi gullhjálmi, sem harm
hafði jafnan borið fram að því.
En af því að hjálmur Don Q„
var heldur bágur, hafði hanra
HTNDASA6A
Örn: Vindurinn er að bera
hana fram að brúninni! Örn: Hún berst fram af!
OUinina er uppstreymi3
svo að Lillí lyftist upp.
Henní tekst a'ð grípa í klettö ■