Alþýðublaðið - 08.11.1942, Blaðsíða 8

AL P Y f>U BLA Ð! O
SimmKln.tfT'T R. róvember .1.B42.
a NÝJA Bió ss
Hviknlar ðstir.
(I’m Nobody’s Sweetheart
Now).
AðalMutvecnk leika:
Dennis O’Kcffe,
Helen Parrish,
og Lewis Howaxd.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9,
Aðgönguimiðar seldir frá kl.
11 f. hád.
nk OROTHY THOMPSON,
fréttaritarinn frægi, er
mjög úrræðagóð kona, þegar
vanda ber að höndum, eins og
eftirfarandi saga sýnir:
Rétt fyrir stríðið var hún á
ferð um Evrópu fyrir blað sitt.
Hún var stödd í smábæ í Tékko
slóvakíu, er hún þurfti að síma
fréttaskeyti vestur um haf. En
þegar til átti að taka, sá hún,
a& sig skorti peninga til að
borga fyrir sendingu skeytisins,
þangað til hún kæmi til Berlín-
ar. Póstmeistari bæjarins var
einnig umsjónarmaður símans
þar. Miss Thompson gekk því
inn í pósthúsið og fór þess á
leit við póstmeistarann, að hann
sendi skeytið vestur um. haf,
með eftirkröfu; en hann tók því
fjarri. Um það efni skiptu þau
rwkkrum orðum en póstmeistar
inn lét sig. ekki. Að síðustu sagði
Miss Thompson: „Jæja, ég verð
þá að senda fáort skyti til Prag,
ég borga það nú þegar. Hún vék
sér þá að skrifborði og ritaði
nokkrar línur á blað, sem hún
síðan rétti póstmeistaranum.
Hann tók við blaðinu og las:
Dr. Benes, forseti
Vinur minnl
Ég verð að biðja þig, að víkja
tafarlaust úr stöðunni ölhim
sem starfa í pósthúsinu hér í C.
Þín ástvina.
Póstmeistarinn horfði þegj-
andi á blaðið um litla stund og
sagði síðan: „Ég held við send-
um heldur hitt skeytið vestur
vm haf‘:
UNG og lagleg ekkja sat á
framþilfarinu og nálægt
henni sat mjög fallegur maður.
Dóttir ekkjunnar, falleg 4 eða 5
ára telpa, gekk yfir til manns-
ag spurði hann:
„Hvað heitir þú?“
„Herkimar Wilson“, var svar-
ið.
„Ertu giftur?“
„Nei, ekki ennþá“.
Stúlkan hleypur til móður
sinnar og segir: „Hvað var það
annað, sem þú baðst mig að
spyrja hann, mammá?“
var í fyrstia skipti, sem baim
viarð Ehræddur.
Faðir íhains, maður eftMætis-
syistur Paul Pieters, hafði igiripið
irnm beizlið á hesti hans og snúið
homim við. Þeir höfðu báðir
xiðið beint á jþann Kaffann, sem
næstur var. Hann gat ekki kom-
ið byssunni við, en reið mann-
inn niður, en fengið um leið
ispjót í brjóstið. Síðasta verk.
hans ihafði verið það, að draga
'hníf sinn úr slíðrum og pikka
honum í lendina á hesti sonar
síns. Hesturinn varð óðux við
oig þaut áfram. En ei að síðux
muniaði mjög litlu, að einn
Kaffimn næði í fótinn á Piete.
Það var aðeins vegna þess, að
Piete var svo léttur, að fclárinn
©at fcomoið honum undan. Hann
hallaði sér fram á mafcfca hests-
ims o.Q heyrði spjótin þjóta fyrir
ofan sig. Af þeim fimm, sem.
farið höfðu út á veiðar, fcom.
hann eimn aftur. Haarq. sá föður
sinn aldrei eftir það, enda þótt
hann færi daginn eftir ásamt
Paul Pieters og fleiiri Búum, sem
ætluðu að hefna grimmilega
drápsins, og sýndi þeim staðinn.
Upp frá þeim degi hafði hann
drepið villimenn, hvar sem hann
hitti þá. Og hann var ekfci nema
tólf ára, þegar hann drap fyrsta
Kaffann.
, - ;i (
IV. KAFLI
Þegar hinir voru farnir sat
Hendrik ván der Berg einn eft-
ir og reykti þungt hugsandi.
Margt var það, sem olli honum
áhyggjum meðal annars sár son
ar hans, sem greri ekki. Auk
þess var árásin, sem, hann varð
að undirbúa og skipuleggja, en
í'ramar öllu öðru hafði hann á-
hyggjur af fólkinu, sem hafði
kosið hann að leiðtoga. Hann
hætti aldrei að hugsa um vel-
ferð þess og heilsufar, hann
hugsaði líka um kvikfénaðinn
og áhöldin, að þau skemmdust.
Og einhver varð að halda við
þreki og kjarki þessa fólks, sem
varð að þola allar þrauitdr leið-
angursins. Þess vegna hafði
hann stungið upp á því, að dans
að yrði um kveldið. Fólkið
þarfnaðist hvíldar og upplyft-
ingar. Því betur myndi það þola
árásirnar, þegar þar að kæmi.
Hann vissi, að marga var farið
að iðra þess, að þeir höfðu lagt
af stað, og þannig myndi fara
um fleiri, þegar tímar liðu. Það
var fjarri því að erfiðleikunum
væri lokið.
Slóðin, sem hann hafði lagt
frá Höfða og alla leið að skjald-
borginni var vörðuð leiðum lát-
inna leiðangursmanna, karla,
kvenna og barna, sem höfðu lát-
izt á leiðinni og í slóðinni lágu
blásin bein kvikfjárins.
Þeir höfðu misst fjölda hrossa
úr hrossasótt, Hestar, sem lifðu
hrossasóttina af, fengu hana
aldrei aftur, en hins vagar
misstu þeir mikið af fjöri sínu.
Ennfremur hafði allmikið
borið á pest í kúnum.
Alltiþetta, árásir Kaffanna og
koma Paul Pieters höfðu neytt
Hendrik til þess að fresta ráða-
gerð sinni um að kvænast Sann-
ie van Reenen þá þegar. Tím-
inn var ekki heppilegur. Johann
es var sorgbitinn eftir lát mágs
síns og ákveðinn í að hefna
hans greypilega. Hann var því
varla máli mælandi fyrr en að
því loknu. Auk þess myndi
mönnum ef til vill ekki finn-ist
það viðeigandi að hann kysi svo
unga stúlku til eiginkonu. Eðli-
legra væri, að hann kysi eina af
ekkjunum, sem voru á aldur við
hann.
En haim gat efcki ráðið við
það, að Sannie hvarf sjaldán úr
huga hans. Oft, þegar hann lá
vakandi í vagni sínum og hlust-
aði á gelt sjakalanna, hlátur hy-
enunnar og öskur ljósins, hugs-
aði hann um Sannie, eins og
hann hafði séð hana síðast, hlæj
andi í hópi kvennanna, eða sitj-
andi á stóli við vagn fööur sins,
álút yfir hannyrðum sínum.
Honum datt aldrei í hug, þar eð
hann vab leiðtogi leiðangursins,
að hann þyrfti að óttasf nokkra
keppinauta. Hann hafði þekkt
hana frá því hún fæddist, en nú
var honum ljóst, að hún var orð
in fullvaxta stúlka.
Umhverfis hann gekk lífið
sinn vana gang. Allir voru onn-
um kafnir við störf sín, en aðal-
áhyggjurnar hvíldu á honum,
manniniuim, sem .koslnn hafði
verið forinigi leiðahgursfólksins.
Innan úr skjaldborginni
heyrði hann hljóðfæraslátt.
fiðlu og flaututóna.
Hann vissi, að inni í yögnun-
um voru konurnar að greiða sig
og búa sig á dansinn
Hálfrökkrið seig yfir, millt og
unaðslegt. Reykir stigu upp frá
eldunum, og í fjarska heyrðist
ýlfur sjakalanna.
2.
Jahalaas gamli hafði nú íellt
tréð, sem hann var að bisa við
og dró það nú með sér heim að
skjaldborginni. Morguninni eft-
ir ætlaði hann að tálga það til
og bora á það göt. Hann hafði
sett á það merki, þar sem hann
ætlaði að bora á það götin. Tréð
átti að vera í klaía á uxana, og
það varð að felgja það, svo að
það yrði mjúkt og særði ekki
uxana á hálsinum. Jakalas
þótti vænt um nautpeninginn.
Honum þótti vænt um, stóra
gleiðhyrnda, rauða uxann, sem
dró vagn húsbónda hans, og
kýrnar, sem hann mjólkaði og
skildi altaf eftir í handa kálf-
unum að sjúga.
Honum þótti líka vænt um
litlu kálfana, sem reyndu að
komast á spena meðan hann var
að mjólka og ráku votar gran-
■BTJARNARBfÖVÍ
Sergeaní Fork.
Gaty Cooper
Joan Beslíe
Sýnd kl. 4, 6'% og 9.
Bom itninian 14 ára fá efcki
GAMLA BÍÓ S
Leikaralíf.
(Dancing on a Dimé).
Gmce Mac Donald
Virginia Daíe
LiHian Comell.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og S.
AðgönigUímiðar seldir frá
fcl. 11 f. h.
irnar í hendur hans, þegar þeir
voru að leita að spenunum.
Hann hló, þegar hann minntist
svips þeirra eftir að hann hafði
slegið á granimar á þeim. Þeg-
ar leiðangursmenn voru á ferða-
lagi, fengu þeir að drekka eins
og þá lysti, en nú var skammtur
þeirra skorinn við neglur. Hann
minntist einnar kýr, sem hafði
misst kálfinn sinn. Hann hafði
flgið kálfinn og fyllt belginn
heyi og lét liggja hjá kúnni með
an hami mjólkaði hana. Þegar
hún hafði þennan gervikálf fyr-
ir framan sig lofaði hún honum
að þurmjólka sig.
Jakaalas var hamingjusámur,
þegar hann lét sig dreyma um
nautgripi. Hann hafði borðaS
sig saddann og var ánægður.
Hwer ver sú seka?
skápa, undir borðin og bak við
stólana. Henni fannst þetta leið-
inlegt starf ,en hún varð að gera
sitt ýtrasta til þess að hreinsa
Evu af öllum grun.
Því fór betur, að þetta var
ekki stór skóli. En leit Cherry í
lestrarstofunum var árangurs-
laus. Hún gat hvergi komið
auga á hina illræmdu skó. Því
næst sneri hún sér að skólastof-
unum svo í ýmsum skápum. En
enn varð leitinn árangurslaus.
Hún nam staðar neðan við
stigann, þreytt og utan við sig.
,,En einhversstaðar hljóta
þeir samt að vera“, sagði hún
við sjálfa sig. „Sökudólgurinn
getur varla hafa kastað þeim
burtu. En hvar getur hún hafa
falið þá Hún beit á vörina og
braut heilann, og svo datt henni
allt í einu dálítið í hug. „Háaloft
ið, auðvitað! Mikið flón var ég
að láta mér ekki detta þetta í
hug fyrr. Þar eru öll koffortin
okkar geymd og —“
Hún kipptist til allt í einu og
hlustaði. Hvað var þetta? Úr
fjarlægð heyrðist hávaði, hlunk
ur og síðan óp.
„Hamingjan góða, það er ein-
hver í teiknistofunni“, hrópaði
hún.
Henni datt óðara í hug mál-
verk Daphne og skurðgoðið
hennar. Gat það verið að þessi
óþokki- væri ennþá kominn af
stað? Henni varð afar bilt við
og hentist af stað.
Teiknistofudyrnar stóðu opn-
ar og gult ljós streymdi út um
þær fram . á ganginn. Cheiry
þaut inn og sá sýn, sem skelfdi
hana mjög.
Skápurinn hafði verið brot-
inn upp og framan við hana
stóð grannvaxin stúlka. Hún
stóð hálfbogin yfir afrikönsku
skurðmyndinni hennar Daphne,
hún lá mölbrotin á gólfinu. Við
fætur stúlkunnar lágu líka tætl-
ur úr stóru málaralérefti.
Cherry starði þögul og ótta-
silegin á viðustyaglð eyðailiegg-
ingarinnar. En nú þekkti hún
stúlkuna og hljóðaði upp yfir
sig.
,,Eva“! hrópaði hún.
Því að stúlkan, sem þarna
stóð, var engin önnur en sú, sem
hún hafði reynt að sanna, að
væri saklaus.
III. KAFLI
CHERRY UPPGÖTVAR
FURÐULEGA HLUTI
SVO — svo að það varst
þú eftir allt saman. Þetta
var þá rétt hjá Agnesi!“ Rödd
Cherry var lág og hvíslandi, og
hún starði í angist á vinkonu
sína. Þetta var óttaleg uppgötv-
un.
„Nei, nei“, hrópaði Eva. „Ó,
þú mátt ekki halda það, Cherry!
Það var ekki ég, sem gerði þess-
at skemmdir, ég segi það satt“.
Hún benti örvæntingarfull á
brotið skurðgoðið og eyðilagða
myndina. „Ég fann þetta liggj -
andi hér, þegar ég var að leita
að þér“.
„Þegar þú varst að leita að
mér?“ endurtók Cherry hægt.
^HAVE THEM WATCHED
CAREFULLY, OF COURSE
^THEY MIG'rtT 0E U5EFUU
YOU MAY KEEP THE\A
AROUMD FOR A WHILE...
FSOYOURFRIENDLY !
LITTLE NATIVE WAITS
TILLWE’RE 600DAND
RELAXED AND THEN
USESUEFÖRTARGET
PRACTICEÍ NICE J
WOOING/ _
f NOT BAO/ QUICK Wjt
REACTION...GOOD SEN5E
l IN CHOOSINö COVER... .
W BUT ONLY
| ONE SHOT
| WAS FIRED/
► I DON’T
UNDERSTAND,
Wtdc World
Stormy (segir við Óxn): Svo
þínör vingjarnlega sinmiAu inn-
byggjendiur hafa hiugsað sér að
ixxta ofcfcur fyrir skotspón í æf-
ing&akyni.
Öm: Eto það var hara síkotið
ánu s&ató. % skii þetta. eikfci.
Sfcottmaiðurinn: Þetta var ekfci
svo slæm-t. Þeir voru fljótir að
áitta isig og leita sér skjóls. Þeix
geta orðið okfcur igagnlegir. En
hafðu góðar gætu á þeiim tii að
byrja «ne®.