Alþýðublaðið - 20.01.1943, Síða 8

ALÞYBUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20. janúar 1943.
NÝ,**V BI6
E„Penny Serenade
tónnynd, ieiikm a£:
IEENE DUNN og
CARY GRANT.
Sýnd 'kL 4, 6,30 og 9.
U
ITT PP AÐ veggnum í sjó-
mannaheimili einu í hafn-
arborg í Englandi hallaðist hár
og þreJánn Norðurlandabúi,
með flumbrað andlit og blátt
auga. Hann hristist svo miláð af
ofsalegum hlátri, að honum lá
við að springa.
„Hvað hefir komið fyrir?“
spurði Breti, sem leið átti fram
hjá.
„O, það var svo sem ekkert “
svaraði útlendingurinn. „Ég
stóð bara héma og var að spóka
mig í góða veðrinu. En allt í
einu vir dur sér að mér maður
nokkur, ber mig á auqað og seg-
ir: „Hafðu þetta, helvítis Norð-
maðurinn þinn!“ Svo gekk hann
í burtu, en kom aftur að vörmu
spori. Þá rekur hann mér þetta
rokna kjaftshögg og segir:
„Hafðu þetta, helvítis Norðmað-
urinn þinn.“
„Nú, mér finnst þetta ekki
svo sérlega hlægilegt,“ mælti'
Bretinn.
„Sjáið þér ekki gamanið í
því?“
„Nei, alls ekki.“
„O, ég var Svíi,“ öskraði ris-
inn og skellihló, svo að undir
tók í næstu húsum.
*
TIL ÞÍN —
(skrifað á „Kviðlinga“ til konu,
sem annar maður átti).
Tp' ORLÖG ráða flestu hér á
* jörð,
og fyrirhuguð staðfest
reglugjörð,
ef saman renna sálir tvær í eitt.
Því siðmenningin getur aldrei
breytt,
Sú hræðilega hugsun kvelur
mig,
sem hefði sjálfur átt að faðma
þig,
að vita af þér í örmum annars
mAinns,
og ekki geta náð með lurk til
hans.
(K. N.)
%
JÖTUNUXINN er andstvqqi-
legastur og verstur að vara sig
á l.onum, þegar hann fær væng-
ina. Svo verður ruddinn, sem
ríkur verður.
okkur og reisa bú eins og við?
spurði frændi hans.
— Ég býst ekki við, að ég sé
vel fallinn til búskapar, Paul
frændi. Það er óþreyja í blóði
mínu og eirðarleysi í sál minni.
Ég get ekki horft á sömu fjöilin
á hverjum morgni, og ekki séð
sólina setjast bak við sömu trén
á hverju kvöldi. Ef til vill fær-
ist kyrrð yfir mig, þegar ég er
orðinn gamall, og þá vil ég
kannske setjast að og fara að
búa, en ég get ekki hætt veið-
um strax og setzt að. Ég þarf að
kynnast veröldinni betur.
— Já, frændi, þetta get ég
skilið. Blóð föður þíns rennur
í æðum þínum. Eirðarleysið var
eini gallinn, sem ég fann á þeim
manni. Og ég varaði móður bína
við þessu. — Hann er bezti mað-
ur, Augusta, sagði ég, — mað-
ur, sem getur gert konu ham-
ingjusama, en það logar villi-
eldur í blóði hans og honum
veitist örðugt að setjast um
kyrrt. Hann er ekki einn af
okkur, sagði ég. Og ég býst við,
að það hafi verið þess vegna,
sem hún tók honum, Piete,
vegna þess, að hann var, ekki
eins og við hinir, og af sömu
ástæðu veiðir einhver konan þig
í snöru sína með tímanum. Af
því að þú ert öðruvísi en aðrir,
af því að þú ert líkur ótömdu
nauti, sem aldrei hefir fengið
að kenna á taumum um hornin.
Þú minnir mig á ungan uxa,
sem ég beitti einu sinni fyrir
vagn. Fyrst sleit hann. alla
tauma, en þegar ég lagði við
hann gildari tauma, brauzt
hann um svo fast, að hjartað
brasí, og blóðið streymdi úr
nösum og augum. Það var góð-
ur uxi, en hann var ekki skap-
aður til dráttar. Já, þú ert líkur
þessum uxa, og þó að þú sért
ekki búmannlega vaxinn, þyk-
ir mér vænt um þig, því að þú
ert sonur systur minnar. og þú
ert maður. Hér geturðu átt
heimili, þegar þú villt. Og með-
an ég á hesta, skaltu ekki þurfa
að ganga, og meðan ég á mat,
skaltu fá að borða. Vertu því
um kyrrt hjá mér meðan þú
villt. En sértu líkur föður þín-
um, er þýðingarlaust að reýna
að halda í hemilinn á þér, þegar
útþráin grípur þig næst.
— Já, einhverntíma mun að
því reka, að þú viljir fara, sagði
frændi hans. — Einhvern dag-
inn stígurðu á bak hesti þínum,
kveður og ríður brott, og þegar
fólk spyr mig, svara ég: —
Hann frændi minn er farinn.
Og þegar það spyr mig: —
Hvert fór hann? Þá segi ég: —
Ekkert veit ég um það, hann
minntist ekki á það.
De Kok var nærri því móðg-
aður yfir því, að húsbóndi hans
skyldi ekki gera neitt veður út
af lygasögu hans. Það leit svo
út, sem Zwart Piete hefði alltaf
vitað, að sagan var uppspuni.
Þá hafði hann, de Kok, lagt það
á sig til ónýtis að hnoða saman
vel sagðri, raunalegri sögu.
Tvisvar reyndi hann að fá Söru
til þess að ræða við sig þetta
mál, því að hann langaði til að
vita, hvar þaim hefði yfirsézt,
en það var ógerningur að ná
tali af Söru, sem var öllum
stundum að sýsla við hestana,
temja folana eða reið ein langt
út í dalinn. I þessum ferðalög-
um hugsaði hún um margt, eink
um um framtíðina og bróður
sinn.
Þegar dagar liðu veitti hún
eftirtekt hinu vaxandi eirðar-
leysi hans. Hún sá hann oft fara
í heimsóknir til nágrannanna,
og. stundum fór hún með hon-
um og sá hann líta.á ungu stúlk
urnar snöggu, rannsakandi
augnaráði, eins og harun væri að
leita að einhverju — einhverju,
sem hann myndi þekkja strax
og hann sæi það. Hún sá hann
líta á þær, en líta svo af þeiirí
strax aftur. Enn hafði ekkert
skeð. Ekki þar fyrir, að hér
voru margar laglegar stúlkur
til, ungar og aðlaðandi, og þær
slúgu eikki hendi á onaóti manni,
sem átti svona ævintýralega for
tíð. Margar voru í ætt við hann,
annað hvort langt fram í ættir
eða nákomnir ættingjar. Allar
mundu eftir honum frá ferða-
laginu, en engin þeirra hafði á-
hrif á hann. Þær voru honum
einskisvirði.
Loks kom að því, að hann fór
lengra til þess að leita fyrir
sér. Hann fór í heimsóknir til
annarra nýbyggða, knúður á-
fram af einhverju eirðarleysi,
sem hann skildi ekki sjálfur,
því að hefði einhver minnzt á
hjónaband við hann, hefði hann
hlegið og sagt, að það væri ekki
yið hæfi konu, að lifa því lífi,
sem hann lifði. En samt hélt
hann áfram að leita fyrir sér.
Og dag nökkurn ákvað hann að
vita, hvernig fólki Hendrik van
der Rengo iiði, og hvemig Hend-
rik, föður Hermans vinar hans,
gengi búskapurinn. Hann ákvað
að fara einsamall.
Hann fór sömu leið og hann
og de Kok höfðu farið, þegar
þeir fóru í rannsóknarförina,
fram hjá gröf Jappie de Jong,
Hermans og annarra, sem fall-
ið höfðu, yfir ána og eftir slóð-
inni, sem vagnar Hendriks
höfðu rist í jarðveginn og kom
fram á brúnina, þar sem Hend-
rik hafði staðið fyrir þrem ár-
■BTJARNARBIOB ÍH GAMLA BIO SS
Ðm Atlants ðla Hardy-feðgarnir
(Atlantic Ferry) (Judge Hardy and Son) Mickoy Rooney
Amerí ksk mynd um upphaf Lewis Stone
gufuskipaferða um Atlants- haf. Ann Rutherford. Sýnd ‘kl. 7 og 9.
Michael Redgrave Kl. 3Vé—6Ys:
Valerie Hobson Rauðskinnarnir koaia!
Griffith Jones (VaMey of the Sun). 1
jucílle Jtíail — James Craig.
Sýnd fel. 5, 7 og 9. Böm fá ekki aðgang.
um og horft yfir fyrirheitna
landið, Kanaansland.
Þar nam hann staðar og
horfði yfir hinn víðlenda dal,
sem var alsettur þéttvöxnum
runnum. Svona lönd hafði hann
oft séð áður á ferðum sínum,
en ekki viljað staðfestast þar.
Var Hendrik genginn af göflun-
um að setjast að á þessum stað?
Frjósemi jarðarinnar, gnægð
vatnsins, allt bar að sama
brunni fyrir augum þess, sem
þekkti þetta land, eins og hann
þekkti það. Löngu áður en hann
lagði af stað niður í dalinn,
vissi hann, hvers hann myndi
verða vísari. Hér hlaut að vera
mikið um veikindi. Ennfremur
var þetta alls ekki öruggur stað
ur. Bak við fjöllin öðrum meg-
in gátu Kaffar falið sig, en hin-
um megin gátu þeir falið sig í
runnunum. Búar voru því að-
eins öruggir, að þeir væru á
bersvæði og gætu komið hest-
um við. Þessi dalur var lífs-
hættuleg gildra. Hann reið lið-
ugt niður hlíðina og brá hendi
fyrir auga.
Já, vissulega var þetta gróð-
-ursæH dalur, hér var kjam-
gott gras, en vissulega hlaut það
að vera geggjaður maður, sem
hætti lífi sínu og barna sinna
fyrir gott beitiland. Og frá hern
aðarlegu sjónarmiði var staður-
inn gildra. Ef til árásar kæmi,
Hnefaleikafeappinn
Bandi logi.
bur,t héðan — burt úr stóru
skógunum og fjöllunum.“
„Nei, litli bróðir. Ég kann að
lesa úr margs konar húðflúri.
Ef um eitthvent gu‘11 er að ræða,
þá átt þú tþað með fuMium rétti,
fyrst faðir þinn hefir fundið
það. Ég er líka allgóður hnefa-
leikamaður. Ég vil hafa uppi á
á þessum náunga Ég skal jafna
um hann fyrir þig. Hnefahöggin
sem ég iæt dynja á honum,
skulu ekki verða vægari en
svipuhöggin, sem hann greiddi
þér. í dag höldum við norður á
bóginn og nemum, ekki staðar
fyrr en við höfum fundið þessa
pilta.“
Að svo mæltu snéri rauði
'hnefaleikagarprinn sér að æf-
ingapokanum sínum og greiddi
honum þyngri högg og tíðari en
noktkru sinni fyrr^
ÞRIÐJI KAFLI
HÉR skiljum við bátinn
eftir. Nú leitum við að
slóð þeirra í skóginum. Þú hlýt-
ur að muna eftir einhverjum á-
kveðnum stað, litli bróðir, og
þaðan reyni ég svo að rekja fer-
ilinn. Mér, Indíánum Rauða
Loga, mun reynast það auðvelt
að sjá, hvort nokkur hefir farið
um skóginn næstu daga á und-
an og hvort þeir hafa farið suð-
ur eða norður.“
Rauði Logi dró bát sinn inn í
afskekktan vog og fól hann bak
við runna. Þeir voru nú að leita
að föntunum. Indíáninn ætlaði
að koma þeim á óvart.
Þegar Júlli slapp frá þeim,
höfðu þeir tekið sér náttból í
fjallshlíð, og það benti Rauða
Loga í áttina.
Hér sáu þeir fjallstind bera
yfir trjátoppana, og var skammit
þangað að sjá. Eftir klukku-
stundar göngu fundu þeir
greinilega slóð, sem bugðaðist
óreglulega meðfram ánni..
Allt í einu 'kraup Rauði Logi
á annað hnéð og benti á ljósleitt
duft, ssm var á jörðinni rétt hjá
svörtura trjástúf.
„Hér hafa einhverjir gist fyr-
ir tæpum sólarhring, og þeir
hafa verið á eorðurleið,“ sagði
hann og bar ört á.
„Hvemig ferðu að vita þetta
allt saman?“ spurði Júlli imdr-
andi. “Þetta er ráðgáta fyrir
mér.“
N DA -
kGA.
Hildur: Þeir eru önnum kafn-
ir að gera við byssurnar, en
það er ekki nægilegt. Við setj-
um allt traust okkar á þig og
félaga þína.
Öm: Það getux nú bmgðizt
til beggja vona. Starf þitt hefir
aldrei verið örðugra en nú. Það
hefir mikið að segja, að þið get-
ið ráðizt á Japanina á landi.
Raj: Stundin er komin, öm.
Bifreiðar Japana
framhjá!
öm: Mór dytti ekki í hug að
yfirgefa þig, elskan nnin, ef við
hefðum ekki það mikla hlut-
verk framundan, að eyðileggja
flugvöll Japana
Hafðu það gott!
Hildur: Bíddu!
a morgun.