Alþýðublaðið - 28.02.1943, Blaðsíða 8

S
Sunnudagur 28. febrúar 1943’.
TJARNARBIOHH
Æringi.
(Frökin Vildkatt)
Sænisk söngva- og
gamanmynd.
Marguerite Viby
• Áke Söderblom
AUKAMYND:
Frá orrustunni um Stalin-
grad (rússnesk mynd)
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
TA RUKKINN maður var á
leiðinni heim til sín eftir
langa útivist og stranga. Á vegi
hans varð tré allstórt, og auð-
vitað sá hann tvö tré. Hann
ætlaði að ganga á milli þeirra.
Það ætti ekki að þurfa að taka
það fram, að hann gekk beint á
tréð. En hann lagði samt ekki
árar í bát, heldur gerði aðra til-
raun, og enn aðra og enn aðra,
þangað til hann hafði rekizt
tólf sinnum á tréð. Þá settist
hann niður og grét beizklega.
„Gvu-u-uð mi-mi-minn gó-ó-
óður,“ sagði hann, „é-é-ég e-er
orðinn ra-ra-ram-vi-vi-vilitui'.
E-é-é-ég ke-ke-kemst a-a-aldre.i
ú-út ú-úr þe-þe-þessum fru-fru-
fru-frum-skó-skó-skó-skógi.“
*
MAÐUR nokkur var' spurður
að því, hvað hann gerði til
þess að draga úr andstreymi
lífsins. Hann sagði:
„Þegar ég er hryggur, þá fer
ég að syngja — þá samhryggj-
ast mér állir.“
*
T-J JÓNIN voru fyrir rétti, því
að konan hafði heimtað
skilnað.
„Jæja, frú mín góð,“ sagði
dómarinn, „segið þér mér nú,
hvað það er, sem þér finnið
manni yðar til foráttu.“
Það stóð ekki á konunni að
skýra frá því:
„Hann er lygari, fantur, þjóf-
ur og erkihéimskingi!“
„Hægan, hægan, kona góð,“
sagði dómarinn. „Ég er hrædd-
ur um, að þér gætuð átt erfitt
með að færa sönnur á allar þess-
ar staðhæfinqar yðar.“
„Ég þarf ekki að sanna þær,“
sagði konan. „Þetta vita allir.“
„Jæja, — en fyrst þér vissuð
allt þetta,“ sagði dómarinn
kuldalega, „hvers vegna fóruð
þér þá að aiftast honum?“
Þá heyrðist hljóð úr horni frá
eiginmanninum:
„Víst vissi hún það!“ hrópaði
hann. „Hún lýgur því, að hún
hafi ekki vitað það!“
rSTUART CLOETE :
fYRIRHEITNÁ
sem ristar höfðu verið úr fojór
gíraffans.
Eftir ofurlitla stund skriðu
filugurnar yfir gröf hans.
XXVI. KAFLI
Þegar' mennirnir, sem Rink-
als sendi til þess að njósna um
Hendrik, komu aftur með þær
fregnir, að Hendrik hefði villzt
af slóðinni og lægi veikur, hló
gamli maðurinn.
— ,Já, ég sá fyrir bonum,
hiúsbóndi, sagði hann. Ég er foú-
inn að draga úr honum vígtenn-
urnar. Langt get ég hræikt eitr-
uðum hráka mínum, og ekki
missi ég marks, iþótt gamall sé.
Vertu óhrædd, dúfan, sagði
hann við Sannie. Þú ert örugg
hér hjá iitla skýinu. Ég sendi
þessa heimskingja í aðra ferð.
Svo sneri hann sér að her-
mönnunum og sagði :— Hund-
ar, snúið aftur, rekið slóðina
þangað til þið komið að áfanga-
stað Hendriks og hættið ekk'i
fyrr en þið hafið komizt á snoð-
ir um lokaákvarðanir hans, ef
þið viljið komast hjá því að ég
breyti ykkur í sjakala. Og þeg-
ar þið eruð búnir, þá snúið aft-
ur og komið til mín.
Hermennirnir gripu spjót sín
og lögðu af stað, en konur Rin-
kals báru fyrir hanm bjór.
Sannie lagði hönd sína á
handlegg Zwart Pietes. — Við
skulum halda áfram, sagði hún.
— Við skulum flýja.
— Nei, nei, Sannie mín, við
höfum þegar flúið nógu langt.
Hamingjan veit, að það er ekki
í samræmi við eðli mitt að flýja.
Hingað hefi ég flúið, en lengra
ætla ég ekki að flýja. Hér ætla
ég að bíða unz yfir lýkur og
taka því, sem að höndum ber.
Ég ætla að bíða mannsins þíns
hér.
Rinkals leit upp og mælti: —
Hann kemur ekki, húsbóndi.
Hann er veikur og er farinn
heim.
— Hann leggur af stað aftur,
sagði Zwart Piete.
— Æ, öngullinri er beittur
mannakjöti, sagði Rinkals hlæj-
andi og leit á Sannie. — En
margt getur skeð á langri leið.
Óttastu ekki, lávarður minn, en
bíddu rólegur hér. Það fer
þægilega um okkur hér og á
þessum slóðum er gott til veiða.
Láttu mig um að stjórna rás at-
burðanna, mér verður ekki
mikið fyrir því.
2.
Þegar hermennirnir, sem Rin-
kals sendi til höfuðs Hendrik,
sáu, hvernig komið var um
hann, urðu þeir ánægðir, því að
hlutverki þeirra var lokið. Þeir
héldu aftur í norðurátt, án þess
að flýta sér, og skýrðu frá því,
sem þeir höfðu orðið áskynja.
Maðurinn, sem þeir höfðu
verið sendir til þess að njósna
um, var dauður. Það voru þeir
sannfærðir um, því að þeir
höfðu séð hann grafinn og
vagni hans ekið heimleiðis.
— Já, gamli Vitringurinn,
hann Rinkals, myndi verða feg-
inn og ef til vill launa þeim
konunglega. Meðan þeir horfðu
á Hendrik van der Berg úr
fylgsni sínu, furðuðu þeir sig
oft á því, hvers vegna þeim
hefði ekki verið skipað strax að
drepa hann. Það hefði verið
svo auðvelt. Ekki einu sinni,
heldur hundrað sinnum, hefðu
þeir getað ráðið niðurlögum
hans, þegar hann var einn á
veiðum, en skipunina, sem þeir
höfðu fengið, var ekki hægt að
misskilja: Þeir áttú aðeins að
njósna um hann, ekkert annað.
Enn þá einu sinni óx Rinkals
í áliti þessara manna. Þeir þótt-
ust sannfærðir um, að hinn
gamli vitringur hefði séð fyrir
örlög Hendriks og jafnvel vald-
ið þeim með töfrum sínum.
Það var enginn vafi á því, að
Rinkals hefði miðað byssu hvíta
mannsins, þegar skotið, sem
varð honum að bana, reið af, og
meðan þeir biðu, huldir laufi
trjánna, hafði gamli vitringur-
inn blandað lyf við eld sinn,
sterkt eiturlyf, sem hann hafði
sent anda sína með til þess að
granda hinum særða manni.
Þeir héldu því kátir heimleið-
is. Þetta voru ungir menn, ný-
lega kvæntir. Bráðum myndu
þeir koma heim til kvenna
sinna, vina og vandamanna, og
það var gamari að horfa á hjarð-
ir sínar dreifa sér um hæðir og
hálsa. Þessi njósnarför hafði
verið leiðindastarf og ekki
samboðið hermönnum. Beztu
skemmtanir þeirra voru veiðar
og hermennska-. Þeir vildu
drepa umsvifalaust, en ekki
sveima eins og hýenur í kring-
um bráð sína og bíða eítir því,
að hún yrði sjálfdauð.
3.
Þegar Rinkals fékk fréttirnar,
brosti hann svo að skein í tann-
lausan góminn og kinkaði kolli
svo að hártjásurnar á höfði hans
féllu fram á enni.
— Þarna sjáið þið, sagði hann
drýgindalega. — Töfrar mínir
eru máttúgri en spjót ykkar,
því að meðan ég sat hér einn,
beindi ég byssu hvíta mannsins
þannig, að skotið hljóþ í fót
hans, og maðurinn, sem hefir
drepið svo marga með byssu
sinni, féll að lokum fyrir henni
NÝJA BIÚ B
Ástir og fjár-
hættuspil.
(Dance Haill)
Cesar Romero,
Carole Landis
Jirne Storey.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
illilirir...mammrnaii^mmmuMimaesam
Bi GAMLA BIÓ S
A1 g i e r
Charles Boyer
Hedy Lamarr
Sigrid Gurie
Böm irmian 14 ára fá elíki
aðgang.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BARNASÝNING kl. 3.
Landkrabbar á s|ó.
með
GÖG og GOKKE
| Aðgörigum. seldir frá kl. 11.
sjálfur. Vissúlega er því þannig
farið, hélt hann áfram, -— að
enginn maður í þessu landi
stendur mér á sporði um vizku
og galdrakyngi. Ég er eins og
fíll meðal héra.
Sannie og Zwart Piete urðu
fegnari þessari frétt en frá megi
segja, því að bæði höfðu óttazt,
að hann kæmi þeim á óvart. Því
að Hendrik var þekktur að því
að láta ekki hlut sinn fyrir nein-
um og hann átti fullkominn rétt
á því að drepa manninn, sem
hafði rænt hann konunni. Þau,
Sannie og Zwart Piete, voru í
rauninni útlagar, sem ekki áttu
um annað að velja en flýja eða
berjast. Og nú barst þeim frétt-
in um það, að Hendrik hefði dá-
ið af slysförum, að sigð dauoans
hefði fellt hann, áður en hunn
gat komið hefnd sinni frara.
Sannie þurfti ekki lengur að
vera kvíðin og óhamingjusöm.
Hún þurfti ekki framar að hvíla
titrandi af ótta í örmum Zwart
Pietes, því að frá því þau lögðu
af stað í þessa flóttaför, hafði
kvíðinn legið eins og farg á ást
TðFRAMAÐÐBINN f SKÓLANUM.
Kveikt var á kertum, og Kolbeinn sá í bjarmanum af
flöktandi ljósunum fjölda af fjórðubekkingum, sem sátu
flötum beinum 1 hring á gólfinu fyrir aftan rúmin. Ras Sing
beygði sig og dró eitthvað undan rúmi sínu.
Það fór notalegur fiðringur um leynilögregfumanninn,
sem í felunúm lá, þegar hann sá, að það, sem Hindúadreng-
urinn tók fram undan rúminu, var sami pokinn og hann
hafði sótt niður í borðstofuna!
Hvað var á seyði?
Hann þurfti ekki lengi að bíða svarsins. Hinn dökk-
leiti og suðræni piltur, sem hafði vefjarhött og mittisskýlu
ein klæða, tók sér sæti í miðjum hringnum og dró eitthvað
hægt og rólega upp úr pokanum.
Það var digur kaðalhönk!
Kolbeinn hvessti augun. Hvað ætlaðist drengurinn
fyrir með kaðalinn? Og hvað kom þessi kaðall við þjófnaðr
inum í borðstofunni?
Svo fór Ras Sing að viðhafa hina fáránlegustu handa-
tilburði yfir kaðlinum. Hinir drengirnir horfðu á hann graf-
alvarlegir og undrandi. Svo hófst annar endi kaðalsins á loft
og liðaðist hægt í bylgjum fram og aftur, eins og naðra,
sem nöðrutemjari hefir dáleitt.
Kaðallinn nálgaðist loftið æ meira, og Ras Sing hélt
áfram handapati sínu og þuldi annarleg orð fyrir munni sér.
Hann var að leika indverska kaðlabragðið!
Nú var hálfur kaðallinn kominn á loft, án þess að nokk-
uð sæist halda honum uppi. Eftir andartak var hann að-
eins fet frá loftinu, og efst lagðist hann í lykkju. Kolbeinn
/ IT’5 TOO QUIET/
YOU’D THINK
THEY’D BE WAVING
WHITE FLA69 IF
V IT WAE ALL OVEÍ?..
/ OUR ATTACK MAV \
' FAIL IF THAT FORT L.
H0LD5 OUT/ IF X COULD
SIGNAL ECORCHY,.. MAKE
H/M BOMB THAT'
St-i POSITION/ nL-J-
SEE.
OUR PLANE
COMES /
GUNNECS
ALL QUIET/ LOOKS
LIKETHE NIP5
HAVE CALLED IT
A DAy/ WE’LL GO
POWN FCCZ A
-^LOOK-GEE/
Wide World Fean
^CORCHy’G BOMBER,
TOWING A FLEET OF
GLIDERS, HÖLDS THE
ATTFNTIOM OF JAP
JNT!(_ MISS
_____- GUERRILLAS'
CATCH THEM OFF-
6UARD WITH A
MURDEPOUS CROSS-FIRE
...BUTA6ROUPOFJAP
OFFICERS AND MEN
TAKE REFUGE IN A
FORTIFIED SI6NAL
TOWER,,.
THE PLANE COMES IN LÖW,.
HE POES NOT SUSPECT OUR
PRESENCE/ HOLD FIRE A
MOMENT LONGER AND WE
æ WILL HAVE HIM /
Sprengjufilugvél Arnar, sem
hafði margar svifflugur á eftir-
dragi hefir haldið athygli
Japana frá því að Hildur og
hermenn hennar eru að undir-
ibúa lárás á stöðvar þeirra og
hefja hana að þeim óvörum ..
En nokkrir japanskir liðs-
foringjar komast undan itil aðal-
vígisins. . .
Öm: Þetta er eihkennileg
þlögn. Við skulum setjast og
sjá hvað um er að vera!
Stormy: Það er hættulega
hljóðlátt! Þeir hefðu veifað
hvítum fána ef öllu væri lokið!
Nani: Flugvélin okkar kemur!
Hildur: Árás okkar mishepn-
ast ef við sigrum ekki þetta
vígi! Ég yildi að ég gæti vakið
athygli Arnar á því ihvar hann
á að varpa sprengjunum!
Japanski foringinn: Flugvél-
in fer nú mjög lágt. Þeir gera
;sér lékki lljósa hættuna! Bíðið
lítið eitt átekta og við munum
hæfa þá!
1