Alþýðublaðið - 13.03.1943, Síða 8

*«»»«•
ALI>YOUBLAÐiO
Laugardagur 13. marz 1943
8
B NÝJA BIÖ SBS
SkeBUBiamrgarair
(SABOTEUR)
Pridil Laae
Kobert Cummings
Norman Lloyd.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bannuð fyrir böm innan
18 ére.
RO S SINI þótti lítið til
koma hæfileika ítölsku
aopransöngkonunnar Patti. t
veizlu einni hjá fjármálamann-
inum Pereira, þar sem þau
voru stödd hæði, var Patti heð-
in að syngja aríu úr Rakaran-
um og gerði hún það. Þegar
hún hafði sungið aríuna, var
henni klappað lof í lófa, og
varð hún að endurtaka lagið.
Að því loknu gekk Pareira
til hennar, tók upp þúsund
franka seðil oq rétti henni.
,JEn“ sagði Patti, „söng ég
ekki lagið vel í seinna skiptið
Mka?“
Pereira hrosti og fékk henni
annan þúsund franka seðil.
Stóð hún þá á fætur, gekk til
Rossini og hampaði framan í
hann seðlunum og sagði:
„Svona þykir fólki miláð
varið í mig.“
„Það er ágætt,“ sagði Ross-
mi. „Fyrir þeSsa peninga netið
þér máske lært að syngja.“
EINSKISVERT LÍF
ALDIÐ ÞÉR að ég lifi
það að verða níræður,
læknir minn?“ spurði maður-
inn.
,JHvað eruð þér gamall nú?“
„Fertugur.“
„Drekkið þér? Reykið þér?
Spilið þér fjárhættuspil eða
stundið þér einhverja aðra
lesU?“
,JNei, ég er hindindismaður,
hata reykingar og spila aldrei
fjárhættuspil, og stunda yfir-
leitt enga lesti.“
,JH.vern fjandan hafið þér þá
að gera með að lifa fimmtíu ár
i viðbót?“
*
ÞAÐ BORGAR SIG að
, vera heiðarlegur/‘
sagði Mac Taggart. „Þannig fór
fyrir mér um daginn: ég lokk-
aði til mín kjölturakka og
reyndi að selja hann fyrir eitt
sterlingspund, en enginn vildi
Jcaupa hann. Svo lét ég eigand-
ann fá hann aftur og hann gaf
mér tvö sterlingspund.
slíkrar hjarðar sem þessarar og
var ekki sérlega hrifinn af
þessum fénaði. Hann var stað-
ur og þrjózkufullur undir
taumhaldi Zwart Pietes.
Þegar hér var komið rekstr-
inum kom hópur ungra manna,
sem áttu að gæta hjarðarinnar
öðrum megiri.
— Við höfðum séð fleiri
nautgripi, sögðu þeir. — Þarna
fyrir handan er önnur hjörð, og
við ætlum að fara og sækja
hana.
— Þið eruð gengnir af göfl-
unum, sagði Zwart Piete. Fyrst
verðum við að koma þessum
nautgripum á öruggan stað, og
þegar við erum búnir að sigra
Kaffana, skulum við sækja
hjörð okkar og hjarðir þeirra
líka.
— Við erum að fara, sögðu
þeir.
— Já, við förum, það var ég,
sem kom auga á hjörðina. Það
var Beyers, sem mælti þessi
orð. — Læturðu' þér detta í
hug, að við skildum hjarðir okk
ar eftir, fyrst við höfum séð
þær? spurði hann. Við sáum
hundruð nautgripa í einni
dældinni og öll hjörðin stefndi
í átt til hæðanna.
— Eg er yfirmaður ykkar,
sagði Zwart Piete — og ég
skipa ykkur að fara ekki fet.
— Þú varst yfirmaður okkar
í leitinni og árásinni, sögðu
þeir. — Já, og stjórn þín var
frábær. En þetta eru nautgrip-
irnir okkar.
— Farið þá, fábjánar. En
hversu margir ætla að verða
eftir hjá mér? spurði hann og
svipaðist um. — Hversu marg-
ir eru með fullu viti?
— Við förum tíu saman, en
þeir, sem eftir verða, ætla að
sjá um reksturinn heim.
— Eg hefi gert það, sem ég
gat, sagði Zwart Piete — og nú
ber ég ekki ábyrgð á neinu
lengur. Þið báðuð mig að vera
fyrirliða ykkar, en nú snúizt
þið gegn mér. Þið eruð regin-
fífl, ef þið álítið, að þið getið
kennt mér eitthvað í sambandi
við Kaffahernað. Þið eruð eins
og börn, sem vilja látast vera
fullorðin. Að svo mæltu vék
hann við hesti sínum og þeysti
á eftir hjörðinni, sem hafði
haldið áfram.
5.
Heima í Kanaanslandi var
Johannes van Reenen að búa
lið sitt til varnar. Þegar hann
loks hrökk upp af móki fyrir-
hyggjuleysisins, rak hann fólk
sitt inn í skjaldborgina. Einu
sinni enn voru vagnarnir
tengdir þannig saman, að þeir
Imynduðu stóran hring með
auðu svæði innan hringsins. En
utan hringsins stóðu uxamir
þolinmóðir, tjóðraðir við
vagnana.
Búarnir slógu skjaldborg rétt
hjá einni kvísl árinnar, svo að
auðvelt yrði að ná í neyzlu-
vatn. Auk þess var kvíslin á-
gæt vörn þeim megin, sem hún
var. Sérhver byssa var hlað-
in og púðri og höglum skipt
milli mannanna, svo að allir
hefðu nóg. Gamla fallbyssan
var fægð og smurð á ný og
flutt til skjaldborgarinnar. Það
var hermaðurinn van Rhule,
sem átti frumkvæðið að þessari
varnarráðstöfun.
Því næst hófst hin eftirvænt-
ingarfulla bið. Hvenær skyldu
Kaffarnir gera árásina? Hvar
var Zwart Piete með flokk
ungu mannanna? Og hvar voru
hjarðirnar?
Menn reyndu að stytta sér
stundir með biblíulestri. Karl-
mennirnir fægðu ■ vopn sín, en
konurnar reyndu að dylja ótta
sinn með því að prjóna, þótt
skjálfhentar væru.
Hinir gljáfægðu tindiskar, —
sem voru einhver dýrmætasta
eign húsmæðranna, voru brædd
ir saman við blý og steyptar
kúlur. Veiðihnífar voru brýndir,
unz þeir voru hárbeittir eins og
rakhnífar og Kaffarnir, sem
nutu trausts Búanna, fengu að
ydda spjótin sín á þann hátt að
nudda þeim við steina, eða
smíða á þau ný sköft, ef hin
gömlu voru ótraust og út sér
gengin. En þar eð þá skorti trú
Búanna á guð, urðu þeir að
treysta á byssur húsbænda
sinna og bitið í oddi sinna eig-
in spjóta, því að ekki yrðu
þeim gefin grið fremur en hin-
um hvítu mönnum, þar eð þeir
höfðu verið trúir þjónar þeirra
og meira að segja barizt við
hlið þeirra.
Allt var undirbúið, þegar
Zwart Piete kom með þá, sem
honum höfðu fylgt, og hjörðina
uppgefna. Tvö hundruð naut-
gripa höfðu uppgefizt á leiðinni
og verið skilin eftir, og þeir,
gripir ,sem hann kom með, —
voru þannig útleiknir, að eig-
endur þeirra gátu naumast
þekkt þá.
— Hvernig hefirðu farið með
skepnurnar, Zwart Piete?
spurðu þeir. — Þú kannt að
vera góður herforingi, en auð-
séð er, að þú kannt ekki með
skepnur að fara, fyrst þú geng-
ur svona fram af þeim. Og en
varð Zwart Piete að skýra
framferði sitt.
Hann skildi við Bana, sem
horfðu með óánægjusvip á
hjörðina hjörðina, og reið um-
SSTJARNARBfÓHI
Slæðingur.
(Tropper Beturns)
Gamansöm dreigasaga.
Joan Blondell
Roland Young
Carole Landis
H. B. Warner
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá 1
ekki aðgang.
HHBBBBHBBBHMBHBM
hverfis skjaldborgina, til þess
að athuga, hvort virkið væri
ekki einhvers staðar ótraust.
Hann reyndi samtengingu vagn
anna, en var fyllilega ánægður
með allt, nema eitt.
— Hjólin eru ekki örugg,
Jóhannes, sagði hann. Hér eru
fjörutíu vagnar, eða áttatíu
hjól á ytri hlið hringsins. Eg
vil láta drepa áttatíu uxa og
festa húðina utan á hjólin og
láta þær þorna þar og harðna.
— Þú vilt láta drepa átta-
tíu uxa, Zwart Piete, sagði Jó-
■ GAMLA BIÖ BB
FÁBfIBBI9
„The Mortal Storm“
Eftir samnefndri skáid-
sögu Phyllis Bottomés.
Mararet Sullavan
James Stewart,
Robert Young,
Frank Morgan.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bannað fyrir börn innan
12 ára.
KI. SVz—QVz.
LEIKFÉLAGAR
Kay Kyser og hljómsveit.
_______________5
hannes. — Hamingjan góða!
Það gera þeir aldrei.
— Þú hefir á réttu að
standa, Jóhannes, sagði Zwart
Piete. — Þeir gera það aldrei,
og þess vegna verð ég að gera
það. Sannie er hér, og konur
þeirra og börn eru hér, svo að
mikið er í húfi. En samt hika
þeir, þvaðra og bíða, glápa
upp í himininn og eiga von á
kraftaverki.
— Kallaðu þá saman, hélt
hann áfram. — Eg er foring-
inn, og ég tek á mig ábyrgð-
//
LIFI FRARKLAND.
ALLAN daginn hafði þýzkur nazistaher verið að streyma
inn í litla, franska þorpið. Á undan aðalhernum fóru
hvæsandi skriðdrekar, sem stökktu bændunum á flótta í
alla ráttir.
Jóhanna María hafði farið af stað að heiman frá sér
um morguninn með tvær reyttar hænur til þess að reyna
að selja þær á markaðstorginu. Allan daginn hafði hún
verið milli vonar og ótta, þegar hún heyrði orðasveiminn
hvaðanæva: „Frakkland er sigrað.“ „Bretar eru á flótta til
strandarinnar.“ „Þýzkararnir flæða yfir föðurland okkar.“
Það var farið að líða á daginn, og hún hafði ekki enn
selt hænurnar. Þegar kom fram í rökkur, vatt sér að henni
þýzkur liðsforingi og þreif af henni hænurnar án þess að
greiða henni eyris virði í staðinn. Þá gekk hún þess ekki
lengur dulin, hvað í vændum var.
Svo staulaðist hún áfram í myrkrinu með tóma körf-
una í hendinni. Andlitsdrættir hennar voru allt í einu orðnir
harðlegir og ákveðnir. Hún teygði neðri vörina fram í totu.
Augun leiftruðu af heilagri reiði.
Framundan voru miklir örðugleikar, miklar raunir,
hörð barátta. Ef til vill sæi þeirrar baráttu ekki stað í ná-
inni framtíð, en fyrr eða síðar mundu hinir hötuðu óvinir
verða reknir út úr landinu og frelsi Frakklands verða borgið.
Faðir hennar hafði fallið fyrir málstað Frakklands í stríðs-
byrjun, þó að allir hefðu gumað af því, að austurvirkin væru
óvinnandi vígi. Jóhanna María hafði tregað mjög föður sinn,
en nú fann hún til gleði yfir því, að honum skyldi ekki
endast aldur til að líta þennan hörmulega dag. Hún var
ung og hraust og lét ekki bugast, þótt á móti blési. Og hún
var, eins og allar franskar sveitakonur, gædd þrautseigju
og þolgæði í ríkum mæli. Hún gat þraukað, þangað til Frakk-
'tfcc/vrwc/tovzaL,
TWEV’VE GOTMISS
ífeTQUICfC/
CAN’T DO ANYTHINC FOÍ3 t
HERUPHECE...THIE
ONE TIAAE A PLANE TIES
ME DOWN... TAKE OVEC,
FLETCH / I’M BAILINC OUT/
! THE FOCT’S HOISTEDA \
WHITE FLA6/ IF THE JAPS \
AC?E NE6OTIATIN6 A PEACE, >
WE’D BETTEC 60 DOWNSTAIPS
READV 70 SHOOT OFF THEIR
KNIFE-HANDS/LET5 LOOK J

ÖRN: Þeir hafa dregið upp
hvítan fána á víginu!
EF JAPANARNIR vilja frið,
athugum við hvað er að gerast.
ÖRN: Þeir hafa náð Hildi á ÖRN: Stormy, stjórna þú vél-
sitt vald! inni. Eg læt mig falla niður!