Alþýðublaðið - 19.03.1943, Qupperneq 8

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
s
Föstadagur 19. marz 1943.
.........11 1 1 i
NVIA BlÖ 90
Hetjur
loftsins.
(A Yank in the R.A.F.)
Tyrone Power
Betty Grable.
John Sutton.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
FYRIR vestan voru smalar
tveir sinn á hvorum hæ.
Var þeim ekki vel til vina og
eltu oft grátt silfur.Svo har við
að annar þeirra varð úti á vet-
urnóttum og fannst ekki, þótt
víða væri leitað. Á áliðnum
vetri var það einn dag að hinn
smalinn kom heim frá fé og
sagði:
„Ég fann Láfa. Ætli sé til
nokkurs að hirða hann? Hann
er orðinn ónýtur.“
Hafði líkið verið mjög skadd-
að orðið.
*
MAÐIJR nokkur var á ferlSa-
lagi og kom að á, þar sem
hann var alveg ókunnugur.
Hann spurði strák, sem stóð á
bakkanum, hvort áin væri djúp.
,JYei,“ sagði strákur, „hún er
örgrunn.“ Maðurinn reið þá út
i ána og fór hrátt á hrokbull-
andi sund, og munaði minnstu,
að hann dræpi ekki hæði sig og
hestinn.
Þegar hann kom yfir að hakk-
anum hinum megin, sneri hann
sér við og kallaði til stráksa
: „Mér heyrðist þú segja, að
hún væri ekki djúp!“
„Hún er það heldur ekki,“
svaraði strákur. „Hún tekur
ekki öndunum hans afa nema í
rass!“
*
DRENGUR einn hafði verið
óþægur í skólanum. Kenn-
arinn refsaði honum með því að
láta hann sitja eftir þegar hin
börnin fóru heim og skipaði
honum að semja smásögu, sem
mætti ekki vera styttri en
fimmtíu orð. Eftir nokkrar mín-
útur kom drengurinn með þessa
sögu:
,JEinu sinni tapaðl ég hvolp-
inum mínum, honum Bangsa.
Ég fór út og kallaði: Bangsi,
Bangsi, Banasi, Bangsi, Bangsi,
Bannsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi,
Bangsi, Bangsi, Bangsi, Bangsi.
Þá kom Bangsi loksins.“
sín hafði hann í höndum. Þeir
horfðust í augu stundarkorn og
gamli Kaffinn kinkaði kolli.
— Ég skal vera til staðar og
sjá um hlutverk mitt, húsbóndi,
þegar þeir koma, sagði Jalca-
laas.
Zwart Piete rétti fram hönd
sína, strauk hár hennar og
sagði:
— Ef til vill kemur ekki til
þess, Jakalaas. Vera má, að beir
komi í tæka tíð.
— í tæka tíð, húsbóndi? Ekki
hefi ég mikla trú á því. Ef
gamli .galdraskrjóðurinn er tvo
daga áð komast til Lemands-
dorp og Búarnir tvo daga að
komast hingað, og þó þeir séu
ekki nema einn dag, þá er það
samt of langur tími, því að ég
þekki illa þessa Kaffa, ef þeir
bíða lengi úr þessu. Meðal
þeirra eru margir gunnreifir
hermenn og snjallir herforingj-
ar, menn frá Suðurlandinu, sem
eru æfðir,stríðsmenn. Það hefir
lagzt í mig, að hér munum við
bera beinin. Getum við ekki
gert útrás, húsbóndi, brotið okk-
ur braut? Það hefir verið gert,
húsbóndi, og það er hægt að
gera það aftur.
— Það eru of margar konur
og börn hér, sagði Zwart Piete,
— og sumir eru veikir. Nei,
gamli vinur, við verðum að bíða
hér og berjast eins og ljón. Og
ef við deyjum, munu að
minnsta kosti margir svartir
búkar liggja umhverfis skjald-
borgina.
— Ég var nú bara að hugsa
um hana, sagði gamli Kaffinn
og benti með spjóti sínu á sof-
andi stúlkuna.
— Gættu hennar þá vel,
gamli vinur, sagði Zwart Piete
og sneri á brott. — Gættu henn-
ar eins og sjáaldurs auga þíns.
4.
Kaffarnir hófu ekki árás sína
fyrri en um morguninn. Og þá
voru það ekki Zulu-Kaffarnir,
heldur hinir, sem fylktu liði
undir stjórn sveitarforingja
sinna, og runnu fram til árásar,
en nöktu Zulu-Kaffarnir stóðu
grafkyrrir eins og höggmyndir
og horfðu á þá með fyrirlitn-
ingu. í augum þeirra, hinna
æfðu og þaulreyndu hermanna,
voru tilburðir og hernaðarað-
ferðir hinna Kaffanna hlægileg-
ar.
J4, þessir Kaffar voru hjarð-
menn og akuryrkjumenn og
leiðtogar þeirra voru litlir
menn, þótt þeir gengju í hlé-
barðaskinnum. Zulu-Kaffamir
hölluðu sér fram á spjót sín
með skildi við hlið og glottu
kuldalega. Þeim fannst hyggi-
legt að láta þessa apa leika
styrjöld, og þegar þeir væru
búnir að þreyta hvítu mennina
og fá nóg af leiknum sjálfir,
ætluðu Zulu-Kaffarnir að gera
atlögu og láta kné fylgja kyiði.
Þeir myndu gera árás, sem ekki
yrði hægt að hrinda af sér.
Eins og nautahjörð myndu þeir
vaða yfir og fótatak þeirra
myndi þrymja við og skaka
vagnana á hjólásunum. Ökla-
skraut þeirra myndi vökvast
blóði og þeir myndu drepa,
drepa.
Kaffarnir dreifðu úr sér og
hófu því næst árásina, fóru
hægt í fyrstu, en þegar Búarn-
ir hófu skothríðina, fleygðu
Kaffamir sér flötum og skriðu
fyrst til annarrar hliðarinnar,
svo til hinnar, til þess að reyna
að forðast kúlur Búanna. Eftir
ofurlitla stund var skjaldborgin
hulin púðurreyk.
Án afláts skutu þeir Zwart
Piete og de Kok. Þeir lágu í
rúmi í vagni Johannesar van
Reenen, en Sannie var hjá þeim
og hlóð fyrir þá byssurnar.
Þeir voru rólegir, eins og menn,
sem eru að skjóta í mark, en í
hvert skipti, sem þeir skutm,
félþi Kaffar, sumir fórnuðu
höndum og snerust í hring um
leið og þeir féllu, aðrir hnigu
niður eða stungust, eins og fót-
unum hefði verið kippt undan
þeim.
Þegar Kaffarnir komu nær,
þokuðu þeir sér saman og ein-
beittu sókninni á þann stað,
sem þeim sýndist vörnin einna
veikust. í um fimmtíu feta fjar-
lægð fóru þeir að skjóta spjót-
unum. Þeir skutu þeim hátt í
loft upp, svo að þau komu eins
og regnskúr ofan í skjaldborg-
ina, þar sem þau stóðu föst á
oddinum, en sköftin titmðu.
Zwart Piete gaf von Rhule
hornauga. Hann hafði tvo kyn-
blendinga sér til aðstoðar við að
snúa fallbyssunni og miðaði
alltaf á fylkingu Kaffanna, þar
sem hún var þéttust.
Þjóðverjinn beið rólegur, unz
Kaffamir voru komnir alveg
upp að fallbyssukj aftfnum, en
þá bar hann logavöndinn að
tundrinu. Það heyrðust hræði-
legar drunur, sem bergmáluðu
fjallanna á milli, og þégar reyk-
urinn sveif frá aftur, sá Zwart
Piete Kaffana hika við snúa því
næst undan og hörfa frá. Þeim
hafði ofboðið mannfallið eftir
þetta hræðilega eldvopn.
Árásinni hafði verið hrundið
og hinir særðu og föllnu lágu í
hrúgum umhverfís skjaldborg-
ina í hálfhring.
Zwart Piete hleypti af tveim
skotum á hina flýjandi Kaffa og
urðu bæði skotin banaskot. Því
næst stóð hann á fætur og fór
eftirlitsferð um skjaldborgina.
Enginn Búanna hafÖi særzt,
BSTJARNARBIOB ■h gamla biö b
Slæðingur.
(Tropper Beturns)
Joan Blondell
Boland Young
Carole Landis
H. B. Warner
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn yngri en 12 ára fá
ekki aðgang.
hvað þá fallið, en þrír hestar
höfðu særzt, enn fremur fáeinir
uxar.
Já, það var gott að geta
hrundið þessari árás, en það
voru ekki þessir Kaffar, heldur
Zulu-Kaffarnir„ sem Zwart
Piete hafði óttast. Hann hafði
séð fáein hundruð Zulu-Kaffa
og það var auðséð, að þeir höfðu
traust á sjálfum sér. Dingaan
hafði æft þá í hernaði og þeim
var stjórnað af mönnum, sem
voru nógu djarfir til þess að
víðurkenna, að þeim hafði yfir-
Litla Nelljf Kellí
(Little Nelly Kélly)
Ameríksk söngvamynd.
JUDY GARLAND
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3V2—6V2:
jAND AMÆRA V ÖRÐURINN
með William Boyd.
Börn fá ekki aðgang.
sézt og neituðú að fara heim
aftur, þar sem þeir yrðu að
standa reikningsskap gerða
sinna, sem lauk venjulega á
þann hátt, að hinir ákærðu urðu
gömmum og öðrum hrædýrum
að bráð. Þess vegna höfðu þeir
afráðið að setjast að á Norður-
landinu. Þessum foringjum
hlýddu Zulu-Kaffarnir skilyrð-
islaust, og þegar þeir hæfu árás-
ina, yrði sóknin áreiðanlega
hörð. Henni yrði ekki lokið
fyrri en við vagnhjólin, því að
þeir myndu ekki gefast upp eð&
liIFI FRAKKLMD.
Hún var önnum kafin við að hlusta eftir hverju hljóði,
sem heyrðist í grenndinni, og þeir voru svo þreyttir, að þeir
gátu ekki verið skrafhreyfir. Innan skamms leiddi hún þá
yfir húsagarðinn og inn í hlöðuna .Þar benti hún þeim á hey-
stakk, sem hún sagði þeim að grafa sig inn í, ef óvinimir
gerðu þeim ónæði.
„Góða nótt, og guð veri með ykkur“, sagði hún um
leið og hún fór frá þeim og lokaði hlöðudyrunum hljóð-
lega á eftir sér.
Hrómundur féll óðar í óværan svefn, en hinn liðsfor-
inginn gat ekki sofnað, harmasaga þessarar ungu stúlku vék
ekki úr huga hans. Þama bjó hún alein í landi, sem fjand-
mannaher óð yfir.
En skammri stundu eftir að Jóhanna María hafði farið
frá þeim heyrði hann kverkmæltar raddir og svo röddL
Jóhönnu Maríu, sem svaraði þeim, og það var áreiðanlegL
að hún talaði óeðlilega hátt.
„Hún talar svona hátt til þess að ég geti heyrt það sem
fram fer,u hugsaði hann. „Hvílík snilldarstúlka!u Hann reis
upp við dogg og hlustaði, reiðubúinn að ýta við Hrómundi,
ef hætta virtist á ferðum. Þá mundu þeir skríða inn í hey-
stálið.
„Já, auðvitaþ, mein Herren, komið inn, komið inn. Ég
á mat og vín og mjúkar sængur handa ykkur,“ heyrði hann
Jóhönnu Maríu segja hárri röddu, og hann brosti með sjálf-
um sér í myrkrinu inni í hlöðunni, því að hann vissi hversu
mjög stúlkan hlaut að brjóta odd af oflæti sínu, þegar hún
bauð Þjóðverjana velkomna á þennan hátt. Hann heyrði
þungt fótatak og sporaglamur annað veifið, svo var hurð-
inni á bænum skellt ,og síðan kom löng þögn, eða að minnsta
rr’LL BE A CINCH TO CET
1N THECE... BUT THEN
WHAT ? CAN’T CONTCOL
THE EITUATION WITH
^ HABTO BE ‘SOMBTHINC
THAT’LL knock offthe
JAPS WITHOUT INJUÍ?ING
MIS5 QUICIC/ NO TIME TO
DEVELOPA SECPET WEAPON
ÖRN: Það verður víst ekki
bægðarleikur, að komast inn
þarna, en hvað tekur þá við?
Eg hefi aðeins skammbyssu!
ÖRN: Hvemig á ég nú að fara
að sigra Japanina og ná Hildi
heilli úr höndum þeirra. Það
er enginn tími til hugleiðinga
um leynivopn,.
YEAH, JUETTHETHINO... 1
IP X WEPE TWO PEOPLE/
CAN’TGETTHI^ UP IN
THE TOWEC AND BE HEf?E
TURN'INC ITONATTHE
same time / r~'_
í þreifandi!
ÖRN: J,á bara að við værum
tveir. Ég get ekki bæði farið
með slönguna upp í vígið og
verið hér til þess að hleypa á
vatninu samtímis!
RÖDD I DYRUNUM; Get ég
nokkuð hjálpað?