Alþýðublaðið - 15.04.1943, Side 8

8
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Fimmtudag'ur 15. apríl 1943-
TJARNARBIÓB
Póstferð.
(Stagecoach)
Amerískur sjónleikur, frá
gresjunum í Arisona.
Claire Trevor
Tohn Wayne
John Carradine'
FRÉTTAMYND:
Þýzki herinn gefst upp við
Stalingrad.
Sýnd kl. 5. 7 og 9.
Böniiuð fyrir börn innan
12 ára.
‘By ONA nokkur var á jerS í
mannþröng og missti þá
aj lítilli áóttur sinni, sem var
med henni. Ejtir nokkra leit
fann hún telpuna ajtur og í
kringum hana var hópur aj
nunnum. Var svo að sjá, að
prýðilega jæri á með telpunni
og nunnunum.
„Ég vona, að dóttir mín haji
ekki orðið ykkur til mikilla ó-
þæginda,“ sagði konan og létti
henni stórlega að jinna hið
týnda harn í svona góðum jé-
lagsskap. *
„Nei, það er nú eitthvað ann-
að,“ svaraði abbadísin. „Erí
dóttir yðar stendur á því jastar
en jótunum, að við séum mör-
gæsir.“
*
TpJ RENGUR spurði jöður sinn
um mismun á hríðskota-
byssu og venjulegri byssu.
„Það er mikill munur á
þeim, drengur minn,“ sagði jað-
irinn. „Þegar skotið er úr hríð-
skotabyssu er það eins og
mamma sé að tala, en þegar
skotið er úr hinsegin byssu er
það eins og ég sé að tala.“
*
AMERÍKUMENN eru iðnir
við kolann, þegar um alls
kyns kosningar og útnejningar
er að ræða. Kanadiskir her-
menn kusu nýlega Ann Sheri-
dan kvikmynáadís sem þá
stúlku, er þeir vildu helzt já
blóð úr, ej þeir særðust, svo að
em-
þinn
| IÐÞJÁLFINN: „Er
kennisbúningurinn
hæfilega stór á þig?“
Nýliðinn: „Alveg hæjilegur.'
Liðþjáljinn: „En hújan?“
Nýliðinn: „Eins og sniðin <
mig.“
Liðþjáljinn: „En stígvélh
þá?“
Nýliðinn: „Þau geta ekki jar
ið betur.“
Liðþjáljinn: „Ég er nú alvet
grallaralaus! Þú hlýtur að ven
vanskapaður, maður minn!“
Lííið í Queensliaven var um
þessar mundir mjög óbrotið og
tilbreytingarlaust. Foreldrar
Herberts voru alltaf fremur
fátækir. en liðu aldrei beinlínis
skort. Ekkert af liinum ytri við-
burðum- veraldarinnar vakti
neinn óróa innan veggja skól-
ans. Flestir piltanna höfðu á-
kveðið að lesa læknisfræði að
loknu stúdentsprófi eða lög-
fræði og gerast síðan lögfræð-
ingar og málafærslumenn i
skrifstofum feðra sinna eða
einhverjum öðrum skrifstofum
1 Broad Street. Öfund og bak-
mælgi þróaðist ekki i hinum
björtu og loftgóðu skþlastofum.
Ralph Green, sem •alltaf var
bezti vinur Herberts, gerði
stundum uppreisn gegn logn-
mollunni, sem rikti i skólanum.
Hann vildi láta athurði gerast,
pilturinn sá. Hann var nú orð-
inn stór og sterkur, litlu, brúnu
augun leíftruðu bak við gler-
augtin, og stóri, ólaglegi munn-
urinn var með kaldhæðnisleg-
um dráttum.
— Ég vildi að guð gæfi, að
foreldrar mínir gætu sent mig
í menntaskóla norðar í landinu,
sagði liann. — Hér eru allir
menn steindauðir úr öllum æð-
um og aldrei skeður neitt.
Þetta er þér við liæfi, Herbert,
sem hugsar ekki um ánnað en
tónlistina. Þú ert ánægður, ef
þú færð að vera í friði. En ég
hefi í hyggju að hasla mér völl
á stjórnmálasviðinu, og hér fæst
enginn undirbúningur undir
það starf. Menn þora aldrei að
hafast neitt að hér og kynnast
engum mönnum..
Ralpli reypdi að veita nýjum
stefnum og straumum inn í
skólann, og Herbert stóð trúr
við hlið hans, af því að liann
var einkavinur hans. En slíkar
tilraunir rej’ndust allar árang-
urslausar, og í laumi geðjaðist
Herbert vel að þvi. Mesta unun
hafði hann af kvöldgöngunum
og samræðum sinum við Ralph
og Walter Ware, langan, ljós-
hærðan pilt, gáfaðan en óstillt-
an, sem komið hafði i staðinn
fyrir Eddie, sem eitt laufið í
þriggja laufa smáranum. Þessir
þrír piltar voru vanir að reika
fram með Nýlenduvatni, þegar
máninn speglaði sig í vatninu
og stjörnurnar tindruðu á him-
inhvolfinu. Stundum settust
þeir á bekk við vatnið og ræddu
um stjórnmál, bókmenntir,
ástamál og örlög mannkynsins.
Ralph vildi endurbætá allt,
einkum stjórnmálin. Hann ætl-
aði að minnsta kosti að verða
öldungaráðsmaður fyrir Suður-
Karolínufylki. Ef til vill meira.
Walter vildi lieldur gagnrýna
en gera framtíðaráætlanir.
Hann var tveimur árum eldri
en Ralph, sem aftur var ári
eldri en Herbert. Hann vissi vel,
hvað hann vildi.
— Mér finnst Queenshaven
fullboðlegur staður og er ekki
hrifin af glundroðanum þarna í
norðurfylkjunum, sagði hann
stundum hlægjandi'
Ralph yppti öxlum og sagði:
— En hvað finnsf þér, Bertie?
Herbert svaraði venjulega á
sama hátt:
— Reyndar er ekki til annað
tónskáld í Bandaríkjunum en
Mac Dowéll, eða hvað finnst
þér?
Rétt fyrir miðnættið fóru pilt
arnir heim til sín. Við hornið
á Broad Street og Meeting
Street skildust þeir og fóru hver
sína leið. Síðasti spölurinn heim
fannst Herbert skemmtilegast
ur, því að þá var hann einn. Eft
ir eitt slíkt samræðukvöld við
vini sína samdi hann svítur yf
ir stef frá Suðurríkjunum. I tón
verki þessu var fölsk ólga og
belgingur, sem hann blygðað-
ist sín fyrir fáeinum mánuðum
seinna, en Petersen, sm þrátt
fyrir dálæti sitt á stórverkum
snillinga, var haldinn gagnrýni
skorti barnsins, varð hrifinn af
svítunni og lék hana einu sinni
á orgelkonsert, sem hann hélt í
Johannesarkirkju. Móðir Her-
manns var mjög hrifin af þessu,
en faðir hans sagði:
— Um Gottes willen. Menn
geta vissulega syndgað.á æsku
aldrei, en óþarfi ætti að vera
að hampa syndunum.
Um leið og faðirinn hafði
sleppt orðunum, skildi Herbert,
að hann hafði á réttu að
standa.
V.
Herbert var nú löngu upp úr
því vaxinn að leika fjölleika
hús. Gallaghersysturnar voru
í fylgd með eldri piltum og
létust ekki sjá Herbert og Ralph
þó að þær mættu þeim á’götu.
Fregnir hermdu, að Kata væri
trúlofuð gjaldkeranum í Sout-
hern Trust Company. Þeir fé-
lagar, Herbert Ralp og Walter.
ræddu ástamálin frá almennu
sjónarmiði en vöruðust að minn
ast á eigin reynslu í þeim efn-
um. Eldri félagar þeirra grobb
uðu af reynslu þeirra í þessum
efnum í vissri götu skammt frá
Unítarakirkjunni og Jóhannes-
arkirkju, sem lágu hlið við hlið,
en hvorki Herbert né Ralph
höfðu hvorki kjark eða þá þrjá
dali, sem varð að greiða fyrir
ævintýrið. Ralph fullyrti, að
hann ætlaði aldrei að kvænast,
en helga sig allan framtíðar-
draumum sínum. Hann var mjög
óánægður með það, hve fjöl-
skylda hans var lítils metin í
Queenshaven, og heitasta ósk
hans var sú, að geta sýnt Queens
havensbúum, einkum þeim, sem
bjuggu milli Broad Street og
B5 NÝJA BIO
,fiðo oo Gokke'
(Greal Buns)
Fjörug gamamnynd ,með
STAN LAUREL og
OLIVER HARDY
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bottery Park, að þeir hefðu far
ið alvarlega villir vegar, þegar
þeir kunnu ekki að meta Ralph
Douglas Greene, enda skyldi
það koma þeim í koll. Herbert
lét einnig í ljós, að hann myndi
aldrei kvænast. Ekki bjóst hann
heldur við að verða mjög rík-
ur.
Þrátt fyrir yfirborðshjal sitt,
gátu drengirnir ekki dulið hver
aðra þess, að innra með þeim
brann eldur, sem olli þeim stund
um óþægindum. Synir þeirra
foreldra, sem um skeið höfðu
Bgamu bió
Aloma
(Aloma oif the Soutli Seas)
Kvikmynd frá Suðurhafs-
eyjum í eðlilegum litum.
DOROTHY LAMOUR
JON HALL
Sýnd kl. 7 og 9.
KÁ~3V2—-6hí ~
Nauðlending
(Farced Landing)
Richard Arlen
Börn fá ekki aðgang. |
búið í Suður-Karólínu, voru
ekki í neinum vanda staddir.
Þeir völdu sér Svertingjastelp-
ur til fylgilags. Ralph og Her-
bert, sem voru synir norður-
evrópskra innflytjenda, gátu ,
ekki leyft sér slíkt, án þess að
vekja hneyksli í heimahúsum.
Jafnvel þótt þeir væru einir,
Herbert og Ralph, þorðu þeir
ekki að minnast á þessi mál, en
þeir þráðu freistingar, sem þeir
gætu fallið fyrir. Óljósar fregn-
ir hermdu um þessa eða hina
stúlku, að hún gæfi'karlmönn-
LÉTTFETI TATAK&NS
Afganarnir undir stjórn Rauða Tatarans, slógu hring
um allan hópinn, ráku hann á undan sér og króuðu hann
inni í litlu dalverpi. Rauði Tatarinn kastaði tölu á hrossin.
þau voru um þrjú hundruð.
„Nú getur þú farið frá mér,“ sagði hann við Randa. „Þú
hefir nóg við þinn tíma að gera, ef þú ætlar í leiðangur vest-
ur á bóginn og felast, þar til héntugt tækifæri býðst.“
Rauði Tatarinn og Léttfeti, sem höfðu valið sér nátt-
ból við minni dalsins, þar sem hestarnir voru króaðir inni,
lögðust til hvíldar og biðu dögunarinnar.
Hálfri stund fyrir dögun vaknaði Rauði Tatarinn, söðl-
aði gæðing sinn og reið inn í dalinn. Ekki leið á löngu, áður
en allt stóðið var komið á hreyfingu og stefndi yfir slétt-
urnar í áttina til Hirpúrborgar.
Noikkru síðar sáu varðmennirnir, sem stóðu á verði uppi
á borgarmúrunum, jóreyk mikinn úti á sléttunum nálgast
borgina. Þeim fannst hann hljóta að stafa af fjölmennum
flokki riddara. Þeir þutu undir eins af stað til konungshall-
arinnar.
„Við höfum hersögu að segja þér, herra konungur,“
hrópuðu þeir. „Randa er á leið til borgarinnar með ógrynni
liðs. Þeir eru aðeins tvær mílur frá borgarhliðunum.“
Konungurinn og Nazur Ali hlógu hæðnishlátri og gáfu
skipanir um, að liði yrði safnað. En þeir gerðu ekki ráð fyrir
því, að þeim yrði skotaskuld úr því að ráða niðurlögum
Randa og liðsmanna hans.
Að tíu mínútum liðnum riðu þeir feðgar í broddi fylk*
ingar tvö hundruð manna út úr borginni. Mátti svo heita, að
það væri allur her hins grimma konungs.
Þegar þeir sáu jóreykinn, sem nálgaðist óðfluga, og
heyrðu hófadyninn í hrossafjöldanum, runnu tvær grímur
> WH AT’STHE
MATTER WITH
O’SHEA ?/ NOPE
WISOJNI HASN-T
'í JAMMED/ y'
X FEBL
LIKE
WÍ?ONC
EN POFA
TARdET
Cottridge: Mér finnst afstaða
okkar ekki góð!
Órn: Nasistarnix búa sig und-
ir að steypa sér niður yfir okk-
ur. Við verðum að vera fyrri til.
Örn: O’Shea- Við erum að
komast í skotfæri. Vertu viðbú-
inn
/o’SHEA/ GET -SET FOf?
ACTION/ WE’RE COINC UP
TOaHOOTTHOSE BABIE5
OUTOF THE/R HÍÖH-CHAIR/
Örn: ’Shea! Vertu viðbúinn!
Við ætlum að hækka flugið og
skjóta þessa grislinga niður úr
hásætinu.
Öm: Hvað er að O’Shea? Ég
vona, að byssa hans sé i lagi.
0”’Shea Skjóttu, áður en það
er um seinan!