Alþýðublaðið - 09.05.1943, Síða 8

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Sunnadagur 9. maí 1943.
STJARNARBIÓSS
Dagur á austur-
vígst5ðvunum.
Kvikmynd tekin af 160
myndatökumönnum 13.
júní 1942 á víðstöðvum
Eússa og viðsvegar um
Rússaveldi.
Sýnd kl. 5, 7 og 9..
Bönnuð fyrir börn yngri en
16 ára.
Kl. 3 verður sýnd:
Handan við bafið blátt
Amerísk mynd í eðlileg-
um litum.
Dorothy Lamour
Richard Denning
e*J>ext Gkstmp
otf ktna Iuui4 '
1 efbr Ludwtij Levisohib.
NÝJA BfÖ B9
GAMLA BIÖ
NÍELS HORREBOW dvald-
ist hér á landi á árunum
1749—1751. Ef+ir þá dvöl ritaði
hann vingjarnlega og fróðlega
bók um ísland og Islendinga.
Vm þær mundir var flutt mik
ið út af lifandi fálkum frá Is-
landi, og segir Horrebow frá
fálkaveiðunum á þessa leið:
(Þýð. eftir Þorv. ThoroddsenJ:
„Tveir staurar eru reknir
niður x jörðina hvor skammt
frá öðrum. Við annan þeirra
er optast bundin lifandi rjúpa,
stundum dúfa eða hæna með
3 til 4 löngu snæri, sem er þá
fest við fót f',inlsins, svo hann
geti flögrað dálítið upp, því þá
tekur fálkinn fljótar eftir hon-
um. Ánnar snæri 80 faðma
langt er líka bundið við fót
fuglsins, og gengur það í gegn
um. Annað snæri 80 faðma
veiðimaðurinn getur dregið
rjúpuna þangað. Hjá þessum
staur er sett upp net, lagað
eins og laxháfur, þanið út á
stóran sviga, sem er 3 álnir að
þvermáli. Sviginn stendur
beint upp og niður, og ef hann
dettur, þá fellur háfurinn yfir
staurinn. Til þess að koma
þessu til leiðar er snæri fest
ofan til í svigann, og gengur
það í gegnum hinn staurinn til
veiðimanns, og getur hann
með því dregið háfinn yfir
fálkann. Þennan viðbúnað
hafa veiðimenn þar, sem þeir
eiga von á fálkum, nálægt
fálkahreiðrum eða þegar þeir
sjá „flugfálka.“ Þegar nú fálk
Inn sér rjúpuna flögra með
jörðu, hringsólar hann nokkra
stund í loftinu til þess að gá
að, hvort nokkur hætta sé á
ferðum. Síðan rennir hann sér
niður á rjúpuna, slær hana eða
heggur vanálega höfuðið af í
fyrsta höggi. Síðan flýgur
hann upp aftur (nema hann sé
mjög soltinn) til þess að
Hann flýtti sér niður stigann.
Svo þegar hann kom í hend-
ingskasti fyrir hornið, stóð hún
þar eftirvæntingarfull á svip-
inn. Hún spurði, hvort honum
þætti ekki gaman að sjá sig.
Hann hafði í rauninni fundið
til mikillar gleði yfir því að
sjá hana, en hann vildi ekki
svara spurningunni. í fyrsta
skipti greip hann nú löngun til
þess að vera önugur við hana,
að særa hana af ásettu ráði til
þess að ná sér niðri á henni.
— Hvernig gastu afsakað
hina skyncíiegu komu þina?
spurði hann að lokum.
— Ég bý ekki heima, sagði
hún lágt. — Ég liefi tekið á
leigu ofurlítið herbergi við
liundrað tuttugustu og aðra
götu. í húsinu var engin lyfta
og engin forvitin augu á gæj-
um. Hún opnaði dyr á fyrstu
hæð og leiddi hann eftir dimm-
um gangi inri í Jítið, bjart Iier-
bergi, lireinlegt og með aðeins
einum glugga. Herhert settist
á eina stólinn, sem var í her-
herginu, en Anna settist á rúm
ið andspænis hönum. Það var
þögult og kyrlátt í þessu litla
herbergi. Herbert létti, þegar
hann var sloppinn úr glaumi,
ys og erli stórborgarinnar. Anna
greip um hendur hans, en hann
hallaði þreyttu höfði sínu að
brjósti herinar. Þannig sátu þau
í úokkrar mínútur. I fullkom-
inni gleymsku þess, að Anna
var orsök þjáninga þeirra og
kviða, sem olli þreytu hans, gaf
hann sig algerlega á vald þess-
ari öryggistilfinningu. í New
Yórk hafði honum alltaf fund-
izt hann vera útlagi, og þar
hafði hann alltaf þjáðst af leiða
og þrá eftir öðru umhverfi. En
í þessu hvíta herbergi, þar sem
hann og þessi kona héldust í
hendur, fann hann til öryggis
og gleði. Honum fannst hann
eiga heima þar. Tilbeiðsla henn
ar og innileiki eyddu ekki að-
eins einmanakennd hans held-
grennslast eftir, hvort hann
muni geta matazt í friði. Á
meðan dregur veiðimaður
rjúpuna að hinum staumum
undir háfinn. Fálkinn verður
ekki var við það og sezt að
bráðinni, en þá tekur veiðimað
ur í hitt snærið og steypir háf-
inum yfir fálkann. Er hann þá
sem í búri og kemst ekki burt.
Veiðimaður tekur síðan fálk-
ann með hægð undan háfnum,
svo ekki brotni eða skemmist
fjaðrir í stéli eða vængjum, en
annar maður, sem hefir falið
sig í nánd, dregur hettu yfir
höfuð fálkanum, svo hann sér
eigi. Meðan á veiðinni stendur,
fela veiðimenn sig bak við
/stóra steina eða liggja graf-
kyrir á flötum velli.“
ur létu hann líka gleyma þvi,
|hve hjtilmötlegur hann hefði
verið. Honum hafði fundizt
hann vera ^að leitast við að
brjóta niður járngrindur, sem
hann hefði verið luktur inni i,
og það bæoi engan árangur.
Hann hafði helzt viljað fara
heim til sín, viðurkenna eirðar
leysi sitt og lífsleiða og leita
liuggunar og skjóls i örmum
móður sinnar. En hann var karl
maður og listamaður, og hon-
um bar þvi að vera stoð og
stytta foreldra sinna frekar en
hitt, og gleðjá þau með styrk
sínum og velgengni. Hann leit-
aði þvi enn frekar þessa skjóls,
sem var aðeins sárabætur fyrir
það, sem hann treysti sér ekki
til að koma til leiðar, flýði af
hólmi frá erfiðleikum hfsins.
Við þetta bættist einnig annað
atriði. Anna og hann höfðu ekki
setið lengi í rökkrinu áður en
hún hallaði höfði hans að
brjósti sér og hjarta hans fór
að slá hraðar. Ekki leið á löngu
áður en þau voru komin í þá
afstöðu, sem hafði verið mið
Önnu, sönnunin fyrir ást og af
S(|kJun fyrir hinum óeðlilegu
kröfum og fórnum. Hún hafði
náð honum fullkomlega á sitt
vald. Það birti yfir henni, og
hún varð öll unglegri. Hún var
glöð, viðkvæm og huggandi.
Svo gengu þau saman út í rökkr
ið.
Aldrei fyrr hafði nokkur
kona látið dátt að honum. Af
eðlislivöt sinni fann hún, hve
mikið vald hún hafði yfir hin-
um óspillta æsknmanni vegna
þessa. Hún neitaði honum
aldrei um blíðu sina og báð
hann aldrei að gæta varúðar.
Hann hafði aldrei átt félaga að
staðaldri, sízt af öllu konu.
Hann hafði séð'stúlkur í Queens
haven, sem vakið höfðu þrá
hjá honum, en þegar hann hafði
reynt að komast í sálufélag við
þær, hafði hann fundið, að sál-
in var engin. Hann var venju-
lega orðinri þreyttur á skvaldri
þeirra og tilburðum eftir hálf-
tíma. Hann hafði oftast di’egið
sig út úr samkvæmum og sökkt
sér niður í sjálfan sig, þvi að
hann fann, að hver ómenntaður
ruddi var tekinn fram yfir hann.
Stundum, þegar hann hvíldi
i örmum ÖnnU. varð hann grip
sárri þrá til Gerðu. Ásíin til
hennar hafði valdið honum
m kJum þjáningua , en htilli
hamiurjn. Hana gat næstum
lalið saman þæ. ftundir, sem
hann hafði eytt með Gerðu, og
margar þessar stundir hafði
kuldalegt viðmót hennar og
stirfni blandað beiskju. Hann
streittist ekki á móti þvi, að
Anna sljóvgaði hann, heldur
kom hann til móts við hana, því
að hann vildi láta sljjóvgast.
Sigor i eyðlmörktnni. (Desert Victory) Baugíingnr.
Stórfeld ensk hernaðar- inynd tekin á vígvöllunum (Third Finger, Left Hand)
i Afríku.
Tonglsljós á Bawaii. Myrna Loy
(Moonlight in Hawaii Söngvamynd með Melvyn Douglas
Mischa Auer og Jane Frazer. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Sýningar kl. 4, 6.30 og 9. Börn fá ekki aðgang. 1 Aðgongumiðar seldir frá
Aðgöngum. seldir frá kl. 11. | kl. 11.
Hann vissi mjög vel að á hans
hlið i sambandi þeirra var ekki
um að ræða neina töfra eða
hrifningu. Þó að líkami Önnu
væri enn þá unglegur, bar hann
þó óræk merki um sögu henn-
ar.
Eftir einn barnsburðinn,
hafði hún verið illa reirð og
hún hafði haft öll börn sín á
brjósti. ,
Þau fengu sér langar göngu-
ferðir og áttu löng samtöl í
ljúfu vorveðrinu. Önnu veittist
auðvelt að koma fyrir sig orði.
Enn þá var hún ekki farin að
sjóða saman sögur og segja
þær með leikrænum tilburðum
upp aftur og aftur með enda-
lausri mærð, og Herbert gerði
sér ekki ljóst, að áhugi henn-
ar á bókmenntum og listum
átti einungis rót sina að relcja
til ásthneigðar hennar. Um
tónlist vissi hún mjög lítið og
skildi enn þá minna og Herbert
'thOLn/rux/rvnoc,
A FERÐ OG FLUGI
„Sex — sjö — átta“.
Allir voru sannfærðir um að Bragi væri rotaður.
„Níu“.
Þá laust upp miklu hrópi. Bragi stóð á fætur. Heljar
kraftar hans höfðu bjargað honum.
Grjóthnefinn réðst að honum og sló hann hvað eftir
annað. Bragi féll ekki aftur, en það var í raun og veru úti
um hann, þegar lotan var á enda. Hann hafði þegar tapað,
en hann vissi það ekki. Hann furðaði sig á hinum skuggalega
svip aðstoðarmanna sinna.
„Verið óhræddir sagði hann. Þetta var hundaheppni
hjá Hróa. Þetta hefir ekkert að segja. Mínir hnefar sigra.
í næstu lotu ber ég hann algerlega niður“.
P o m mm !
Hlunkur heyrðist.
Eftirlitsmennirnir tveir hlupu til sinn úr hverju homi.
Grjóthnefinn þóttist nú viss Um að þetta væri síðasta lotan
í hnefaleiknum. Og nú opnaðist jörðin. — Rétt eins og jarð-
skjálfti riði yfir. Húsið lék á reiði skjálfi. Kaldur gustur lék
um sviðið. Bæði Hrói og aridstæðingur hans guggnuðu fyrir
þessari óvæntu árás. Þeir hættu snögglega að berjast -— og
meira en það, — hann hætti í bardaganum. Hræðilegt at-
vik gerðist, atvik, sem kom öllum á óvart og gerði þeim
hverft við. Ægileg gjá opnaðist við fætur þeirra. Það var
eins og jarðskjálftakippur hefði riðið yfir. Hrói og Grjót-
hnefinn andstæðingur hans steyptust báðir um koll.
Hnefaleik þeirra Hróa og Braga lyktaði mjög óvænt.
III. KAFLI.
HANN VAR EKKI AÐ GERA AÐ GAMNI SÍNU.
P NNÞÁ vom áhorfendur þrumu lostnir þegar maður
■*-1 nokkur skreiddist inn á pallinn. Það var Bragi. Hann
var auðsjáanlega ekki með sjálfum sér.
MYNDA
Rússneski flpgmaðurinn er
ákveðinn í þvi að sigra þý2íku
flugvélina, þó það kosti hann
að setja sina eigin flugvél í
hættu.
örn Cottridge! Sjóðu! Flng-
vélaraar hafa rekist á.
Rússneski flugmaðurinn beit-
ir skrúfunni á flugvél sinni til
að sigra þýzku flugvélina
og tekdt honum að skera af
henni slélið.
/
/