Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 12.01.1936, Blaðsíða 4

4
ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Ungfrú
Eftir O.
UNGFRO Marta Meacham átti
litlu brauðsölubúðina á hom-
inu (ein af pessum búðum, sem
liggja þnem tröppum ofar en
gangstéttin og hafa bjöllu á hurð-
inni).
Ungfrú Marta var fertug, spari-
sjóðsbók hennar sýndi 2000 doll-
ara inneign og auk þess hafði
hún samúðarfult hjarta og 2
falskar tennur. Margar hafa nú
hafnaÖ í hjónabandinu, sem
höfðu lakari skilyrði til þess að
lenda þar en ungfrú Marta.
Af öllum viðskiftavinum ung-
frú Mörtu var það sérstáklega
einn, sem hún var farin að veita
töluverða athygli. Hann var á að
gázka miðaldra, með gleraugu og
dökkbrúnt yfirvararskegg vand-
lega snúið úpp til endanna. Hann
telaði ensku með áberandi þýzk-
um hreim. Föt hans voru göm-
ul og snjáð og afar blettótt. Samt
sem áður bauð hann af sér góð-
•an þokka og var afar kurteis í
framkomu. Hann keypti alt af
'tvö hörð brauð tvisvar í viku.
Ný brauð kostuðu 25 aura hvert,
en hörð brauð voru helmingi ó-
dýrari. Það kom aldrei fyrir, að
hann fceypti nokkuð annað en
brauðin.
Dag nokkum uppgötvaði ung-
frú Marta brúna málningarbletti
á fingrum ókunna mannsins og
eftir það var hún sannfærð um,
að hann væri listmálari. Hann
bjó án efa í kaldri vinnustofu,
þar sem hann málaði ódauðleg
listaverk, át hörð hveitibrauð og
nugsaöí um allar hinar girnilegu
kökur í brauðsölubúðinni hennar
!ll!lli!il!í!ll!l!!!!!!l!ll!íl!ll!!!!!íl!!!lli'!il!l!lllllí!!ll!lllP
Rétta, m]úka gljáanti
fáíð þér ari eins með
Mána-bóni.
miiiiiiiiniiiiiiiiiiniiiEiiiEiiiuiiuiiiiiiiiiiniiniiiR
M arta.
Henry.
ungfrú Mörtu. Það kom oft fyr-
ir, að ungfrú Marta hugsaði til
þessa fátæka listamanns, þegar
hún sat við rifjasteikina sína eða
drakk sterkt te með heitu hveiti-
brauði og nýju smjöri. Og þá
óskaði hún J)ess heitt og inni-
lega, að hann væri nú ‘kominn
til þess að njóta kræsinganna með
henni, í stað þess að verða að
gleypa í sig harðar skorpur á
kaldri vinnustofunni. Ungfrú
Marta hafði nefnilega, eins og
ég tók fram áðan, samúðarfult
hjarta.
Til þess nú að vera viss um,
hvort ágizkanir hennar í sam-
bandi við listmálarann væru rétt-
ar, tök ungfrú Marta einn góð-
an veðurdag málveík, sem hún
hafði keypt á uppboði, og hengdi
það upp á vegginn andspænis
búðarborðinu. Þetta var málverk
frá Feneyjum. Fremst á mynd-
iuni stóð skrautlegt slot, til hlið-
ar sáust „gondólar" á ferð. í þeim
sátu ungar stúlkur, sem höfðu
hendurnar ofaa í vatninu. Og yf-
ir öllu saman hvelfdist heiðblár
himinn með ljósgráum skýja-
hnoðrum ésveimi hér og þar.
Engiírn listamaður gat komist
hjá því, að veita slíku málverki
óskifta athygli.
TVEIMUR dögum seinna kom
ófcunni maðurinn.
„Tvö hörð hveitibrauð," sagði
harm.
„pama hafið þér fallegt mál-
verk,“ hélt hann áfram, meðan
ungfrú Marta vafði umbúðunum
utan um brauðin.
„Já,“ svaraði hún hrifin af
kænskubragði sinu, „ég elska list-
ina“ (hún þorði ekki að segja
listamienn, það var of snemt enn
þá).
„Haldið þér að þetta sé gott
málverk ?“
„Slotið er ©kki vel málað,“
svaraði maðurinn, „og auk þess
igr innsýnið ekki gott. Verið þér
sælar.“
Hann tók við brauðunum,
hneigði sig fyrir ungfrú Mörtu
og hraðaði sér á braut.
Jú, hann var áreiðanlega list-
málari. Ungfrú Marta tók mál-
verkið þegar ofan af búðarveggn-
um og fluti það inn í bakher-
hergið.
En hve augu hans voru vin-
gjamleg og brúnirnar svipmi'kl-
ar. Að vera fær um að dæma inn-
sýni svona á augabragði, en
verða samt að nærast á hörðum
hveitibrauðum. Það var átakan-
legt. En hún huggaði sig við það,
að mestu snillingar heimsins
höfðu oft á tíðum barist við ör-
birgð og eymd áður en almenn-
ingur uppgötvaði guðsneistann í
brjóstum þeirra.
Hversu þýðingarmikið væri það
fyrir þróun listarinnar, ef slíkur
smllingur ætti 2000 dollara inn-
pign í sparisjóði, brauðsölubúð
og . . . ungfrú Marta þorði ekki
að hugsa lengra í bili.
Eftir þetta ‘kom það oft fyrir,
að ókunni listamaðurinn staldr-
aði við í búðinni um leið og
han.n toeypti brauð sín. Þá töluðu
þau ungfrú Marta um alla heima
og gieima. Hann virtist hafa al-
veg sérstaka ánægju af að hlýða
á orð hennar. En aldrei keypti
hann kökur eða annað slíkt góð-
gæti.
Ungfrú Mörtu fanst hann vera
orðirm magur í seimi tíð og alls
iekki laust við að kendi vonleys-
is í svip hans. Hana sárlangaði
oft til að lauma einhverju góð-
gæti niður í pokann hjá brauð-
unum, ©n brast alt af hugrékki til
þess. Hún óttaðist, að hún kynni
að móðga hann. Fátækir lista-
iruenn eru svo stoltir.
I sieinni tíð var ungfrú Marta
farin að vera í bládröfnóttu silki-
blússunini sinni í búðinni. 1 bak-
herberginu sauð hún saman dul-
arfulla blöndu af boraxi og jurta-
fræi, sem eftir reynslu frægrar
leikkonu gat vemdað kvenlega
æskufegurð um tima og eilífð.
DAG NOKKURN 'kom fá-
tæki listamaðurinn inn
í búðina, lagði koparskild-
ingana sína á borðið og
jbað um 2 hörð brauð eins og
jvenjuiiega. A meðan ungfrú Marta
■var að ná í þau, heyrðist mikill
hávaði utan frá götunni ogbruna-
bifreið ók framhjá með ofsa-
hraða. Allir, sem staddir voru í
búðinni, þutu fram að dyrunum,
þar á meðal listamaðurinn. Ung-
frú Marta greip þegar tækifærið.
Á hillunni bák við borðið stóð
pund af nýju smjöri, sem mjólk-
ursalinn hafði fært henni um
morguninn. Ungfrú Marta skar í
flýti djúpan skurð í hvort braiuð,
stakk vænni smjörsneið inn í
hann og þrýsti svo brúnunum
saman aftur. Og þegar ókunni)
maðurinn snéri sér við, var hún
búin að láta brauðin ofan í pok-
ann.
í þetta sinn stanzaði hann ó-
venjulega lengi í búðinni og eftir
að hann var farinn, var ekki laust
við, að hið samúðarfulla hjarta
ungfrú Mörtu slægi fremur ó-
negiulega. Hafði hún kannske
verið of frek? Nei, það gat varla
átt sór stað. Hún hafói aldrei heyjrt,
að viss tegund matvæla þýddi
nokkuð sérstakt. Jafnvel sniðug-
ustu kaupmönnum hafði aldnei
dottið í hug, að birta auglýs-
ingu, sem hljóÖaði t. d. þannig:
Látið matvælin tala. Og nýtt
smjör var áreiðanJega ekki hægt
að setja í samband við ókven-
legar vonir.
Hugur hennar hvarflaði oft til
óikunna listamannsins það, sem
eftir var dagsins. Hún sá í hug-
anum, hvernig honum yrði við,
þegar hann uppgötvaði bragð
ruennar. Hann myndi leggja Srá
sér pensla sína og litaspjald. I
einu horni vinnustofunnar stæði
„stativið“ með málverkinu, sem
hann væri að vinna að í augnta-
blikinu. Á því málverki væri inn-
sýnið áreiðanlega ofar allri „kri-
tik“. Svo færi hann að undirbúa
Mna fátæklegu máltíð sína. Þurt,
hart brauð og vatn. Hann mundi
skera þekka sneið af öðrtnn
hleifnum ... Ó, ...
Ungfrú Marta roðnaði. Skykli
hann þá hugsa hlýlega til hand-
arinnar, sem hafði lagt smjörið
þama? Skyldi hann . . .?
BJALLAN á búöarhurðinaii
hringdi ákaflega. Það var
einhver að koma, sem gerði o-
skaplega mikinn 'hávaða. Ungfrú
Marta flýtti sér fram.
í búðinni stóðu tveir menn-
Annar var mjög ungur. Hún haföi
aldrei séð hann fyr. En félaga
hans þiekti hún. Það var . . .
listamaðurinn. Andlit hans var
eldrautt. Hatturinn hékk aftur á
hnakka og hárið alt í óneiðu.
Hann krepti báða hnefa og skók
þá reiðilega framan í . . . ungfrú
Mörtu.
„Heimskingi!“ æpti hann svo
(Frh. á 8- síða.)
enn þá eina! Þú heflr
ekki kynst kreppunni en®
þá. Nei, ág nota Mána
keinst hjá öllum hugtó®*
ingum um kreppuna.