Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 15.03.1936, Blaðsíða 7

ALÞ'fÐUBLAÐIÐ
7
tjara.
Frh. af 3. síðu.
Steini kinkaði kolli til sam-
þykkis.
— Svo þú ert aðalkokkurinn
við þessa þrifalegu eldamensku.
Þá er bezt þú komir strax með
okkur á lögreglustöðina.
— Til hvers?
— Ætli þú vitir ekki ástæð-
una, en okkur var skipað að
sækja þig.
Steini gamli seildist með tjör-
uga fingurna upp að húfupott-
lokinu og klóraði sér vandræða-
lega bak við eyrað.
— Ja, — ég má ekki yfir-
gefa þetta verk eitt augnablik,
og það hefir yfirmaðurinn sjálf-
ur sagt líka.
— O, það getur einhver ann-
ar. gætt þess á meðan þú ert
fjarverandi að ekki brenni við.
— Þetta er mitt verk og ég
fer ekki fet nema yfirmaðurinn
leyfi það, sagði Steini þver-
móðsltulega.
— Við sjáum nú til, sagði sá
rauðbirkni, — við erum tveir og
höfum í fullu tré við þig karl
minn, lögin verða að hafa sinn
gang.
Steini gamli skirpti fyrirlit-
lega út úr sér.
— Hvaða helvítis lög?
Lögregluþjónarnir ætluðu að
fara að svara Steina gamla en
rétt í þeim svifum bar yfirmann
vinnunnar að, og spurði hvað
um væri að vera. Lögregluþjón-
amir tjáðu honum ástæðuna
fyrir því að hann ætti að mæta
á lögreglustöðinni. Yfirmaður-
inn hvað það heimilt að Steini
mætti og kvaðst setja annan í
hans stað að gæta verksins á
meðan. Steini gamli gekk þá
steinþegjandi að bifreiðinni, lög-
rogluþjónarnir komu á eftir og
°pnuðu hana og sögðu Steina
að setjast í aftursætið. Seini,
Sam allur var útataður *í tjöru
settist í flosað sætið og íét fara
vel um sig.
— Hann lyktar allur karl-
Þrátt fyrir kreppu og þótt
sPara megi 100—300% á því að
^aka allar myndirnar á sömu
plötu og láta síðan af hendi
stsekkaða prufulappa — þrátt
fyrir það býð ég aðeins 1. fl.
hýtízku Atelier ljósmyndavinnu
miða plötuf jöldann við þarf-
hvers eins.
Ljösmyndastofa,
Sigurðar Guðmundssonar,
Lækjargötu 3.
Sími 1980.
Heima 4980.
skrattinn, sagði annar lögreglu-
þjónninn í hljóði við félaga sinn,
um leið og hann settist við hlið
hans í framsætið, en Steini
mun hafa heyrt það því hann
glotti illgirnislega.
Þegar á lögreglustöðina kom
var Steina vísað inn á skrifstofu
til manns, er nefndur var full-
trúi. Tjörusporin eftir hann
mörkuðu allan ganginn inn á
skrifstofuna og ilminn lagði að
vitum allra sem um gengu.
Fulltrúinn vísaði Steina til
sætis á stól móti sér við borðið.
Stór bók lá á borðinu við hlið
Steina gamla og var opin, því
þéttskrifaðar opnur hennar
blöstu við honum. Fulltrúinn
sat og var að skrifa í aðra bók.
Svo byrjaði yfirheyrslan.
— Hvað heitið þér?
— Þorsteinn.
— Hvers son?
— Ámason.
— Hvað gamall?
— 58 ára.
— Þér eruð alvarlega ámint-
ur um sannsögli.
— Já, auðvitað.
— Engan útúrdúr; þér eruð
staddur fyrir rétti og yður ber
að segja sannleikann svo ekki
hljótist verra af fyrir yður.
— Ég býst við því.
Fulltrúinn hvesti á hann aug-
un og gretti sig.
— Hvar eigið þér heima.
— Malarvegi 6.
— Það kom til yðar maður í
morgun að nafni Jón Jónsson
og er útgerðarstjóri í Eyjum.
Kannist þér við það?
— Ætli það ekki.
— Hann ber það fram, að þér
hafi stórskemt fyrir sér nýjan
frakka, er hann var í, og krefst
skaðabóta.
— Ég — skemt — og skaða-
bætur.
— Já, og þér verðið að borga
frakkann.
— Það var ekki mín sök að
frakkinn skemdist.
— Nú, hver skemdi hann þá?
— Gatan er lokuð fyrir allri
umferð, þar sem verið er að
vinna og útgerðarstjórinn kom
inn á vinusvæðið, án þess ég
yrði hans var.
— Þetta er engin afsökun,
Þorsteinn. Fulltrúinn gretti sig
aftur.
— Það er skrítið.
— Engar vöflur, Þorsteinn,
það er ég, sem hefi valdið hér,
vald til að spyrja, vald til að
krefjast rétts svars og vald til
að gera það, sem mér sýnist,
til að fá sakborninga til að með-
ganga.
Steini gamli glotti við, en
þagði.
— Nú spyr ég yður, Þor-
steinn Árnason, því skemduð
þér frakka Jóns Jónssonar út-
gerðarmanns ?
Steini mjakaði sér til á stóln-
um og lagði annan handlegginn
upp á borðið og ofan á opnu
stóru bckarinnar er lá þar og
fyr er getið.
— Það var óvilja verk.
— Hvernig þá? Látið það
koma, en ég áminni yður enn
einu sinni um sannsögli.
— Já, náttúrlega, ég var að
hella kaldri tjöru í pottinn en
sá hann ekki vegna gufunnar,
því hann stóð þannig.
— Þér viðurkennið þá að
frakkinn hafi skemst af yðar
völdum.
— Nei, alls ekki.
Nú gretti fulltrúinn sig svo
hræðilega framan í Steina
gamla, að hann hrökk við.
— Þverhaus! Ætlið þér að
byrja aftur á vífilengjum?
— Hvern f jandann vildi hann
endilega vera að góna ofan í
pottinn. Ég sagði það líka við
hann, og Steini klóraði sér
vandræðalegur í höfðinu, en
þrýsti um leið tjörugum hand-
leggnum ofan á opnu bókarinnar.
— Þegið þér! Ef mikilsmetnir
gestir geta ekki farið í friði um
götur bæjarins, en verða fyrir
skaða og ósvífni af ruddaleg-
um verkamönnum, þá verðum
við, sem laganna eigum að gæta,
að taka til okkar ráða, — taka
hart á slíku.
Steini gamli þagði, en full-
trúinn hélt áfram:
— Og þér verðið og borga
frakkann, Þorsteinn. Jón Jóns-
son útgerðarstjóri krefst þess.
— Ja svo, hann krefst þess.
Fulltrúinn lét sem hann
heyrði ekki þessa athugasemd
Steina.
— Og því dæmist rétt að
vera: Að kærði, Þorsteinn
Árnason verkamaður, Malarvegi
6, greiði hr. útgerðarstjóra Jóni
Jónssyni frá Eyjum, eitt hundr-
að og fimmtíu krónur fyrir
skemdir á frakka og ósæmileg
orð við fyrnefndan útgerðar-|
stjóra, auk málskostnaðar, sem
er tíu krónur.
— En þetta er mér ómögu-
legt, maður! hrópaði Steini.
— Ekki það, og nú gretti
fulltrúinn sig enn. — Þér hafið
atvinnu.
— Ég er fátækur verkamað-
ur og hefi fyrir þungu heimili
að sjá, ég mótmæli þessum úr-
skurði yðar.
— Svo-o? Við um það, lögin
verða að hafa sinn gang. Og
nú bóka ég þennan dóm og les
hann svo fyrir yður á eftir.
— Þetta eru svívirðileg rang-
indi!
Skyndilega var hurðinni að
skrifstofunni hrundið upp og
maður birtist i dyrunum.
Það var lögreglustjórinn
sjálfur.
— Hvaða helvítis tjörufýla
er hér um alt húsið — maður
ætlar að kafna í þessum ódaun?
Og nú varð Iögreglustjóranum
litið.á Steina gamla, hann sneri
sér að fulltrúanum:
— Hvað á þetta að þýða,
fulltrúi, til hvers haldið þér
þessum manni hér inni svona.
til reika? Eruð þér vita smekk-
laus, lyktarlaus og sjónlaus með
öllu. Fulltrúinn tók að útskýra
fyrir honum málið, en lögreglu-
stjórinn hristi höfuðið og virt-
ist ekki vilja gefa. því mikinn
gaum, og varð óþolinmóður.
Steini gamli hafði loks fært
handlegginn ofan af bókinni og
sat í hnipri á stólnum, aum-
ingjalegur á svip. Kolsvart far
sat eftir á opnu bókarinnar, þar
sem Steini hafði hvílt handlegg-
inn og náði þvers yfir opnuna,
er var þétt skrifuð. Alt í einu
varð fulltrúanum litið á bókina,
hann hvítnaði upp og saup
hveljur.
— Hv-er and-skot-inn! Þér
hafið eyði-lagt rétt-ar-bókina
mann-djöf-ull, sjáið þér-------
Lögreglustjórinn greip fram
í fyrir fulltrúanum:
— Látið þér manninn fara
og það strax, þetta er hneyksli.
Hann er nú þegar búinn að
eyðileggja miklu meira hér, en
frakkaskrattinn kostar. Heyrið
þér, maður minn, þér megið
fara strax, þetta er búið.
Steini gamli reis á fætur og
gekk fram að dyrunum, en um
leið og hann opnaði hurðina.
sneri hann sér að lögreglustjór-
anum og spurði:
— En ég — þarf ég þá nokk-
uð að borga — þetta var óvilja-
verk, — ég var búinn að segja.
þessum manni, — (Steini benti
á fulltrúann), að ég gæti ekki
borgað, — ég er fátælcur verka-
maður og---------—
Lögreglustjórinn greip fram í
fyrir honum og bandaði til hans
hendinni:
— Nei, nei, nei, út maður, út,
æ! takið þér ekki svona um
hurðarsnerilinn, sko, hann verð-
ur biksvartur af tjöru. Þeir
ættu skilið að fá að borga, sem
hafa dregið þenna ófögnuð
hingað.
En Steini gamli fór sér að
engu óðslega. Á útleiðinni rakst
hann á margt fólk, sem var að
koma og fara, fussandi og svei-
andi yfir tjörulyktinni, sem
Steina gamla fanst af gömlum
vana svo einstaklega viðkunn-
anleg. Hrólfur Höggvandi.