Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 10.05.1936, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
9
Gyðlngiirinn gangandi
Ahasverus í heimspekilegum hug-
leiðingum á horni Austurstrætis
og Pósthússtrætis.
1\/T ARGS KONAR og ægilegar
eru þjáningar mamnanna,
'®o öllum kvölum píslarvotta
Þessarar veraldar lýkur pó í
tnildum og þægilegum svefni.
Það er aðeins hanin, Gyðingur-
ínn gaingandi, Ahasverus, skóar-
tnn frá Jerúsalem, sem aldrei öðl-
öst hvíld; hann getur ekki dá-
tð. Og allar þjáningar, sem mainn-
kynið á við að stríða, blikna við
hlið þessarar.
Milljarðar manna deyja. Þús-
lúndir kynkvísla ganga í súginn;
hundruð ríkja hrynja í rústir, —
®n Ahasverus lifir.
Styrjaldir, dnepsóttir, hungurs-
neyð, jarðskjálftar geisa yfir
5ieiminn, — en Ahasverus lifir.
Trúarbrögð eru stofnuð, nýjar
heimsálfur finnast, — Ahasverus
lifir. (►
Hann féll í Svoldarorustu,
þprakk í loft upp í Kögebugt á-
®*mt fvari Hvítfeld, hertoginn af
Angouleme rak . korðann í gegn-
*nni brjóst hans í Bois du Bou-
tagne og hann varð fyrir hand-
sprengju við Ypern, — en samt
hffir Ahasverus.
Eiturslanga vafði sig um hann
beit hann; hann varð fyrir
háspennustraumi; gleypti beila
iherdeil d af bakteríum, skolaði
^álsinn í blásýru, las ástarsögur
Kristmanns Guðmu'ndssonar frá
ðyrjun — og lifir samt.
Hann sló höfðinu við Cheops-
Pyramidann, lét brenna sig í bál-
srtofu, fleygði sér ofan af Eiffel-
Alþýðubrauðgerðin,
Laugavegi 61. Sími 1606.
Seljum okkar viðurkendu
brauð og kökur með sama
lága verðinu:
Rúgbrauð á 40 aura.
Normalbrauð á 40 aura.
Franskbrauð heil á 40 au.
— hálf á 20 au.
Súrbrauð heil á 30 aura.
— hálf á 15 aura.
Vínarbrauð á 10 aura.
Kökur alls konar, rjómi og
ís. Sendum um allan bæ.
Pantið í sima 1606.
Brauðgerðarhús í
Reykjavík, Hafnar-
firði, Keflavík.
tuminum, labbaði berfættur út á
Norðurpólinn, vaindi sig af reyk-
ingum og lifði á rjómakaramiell-
um og sódavatni, — samt lifir
Ahasverus.
Hann sat í velferðarnefndinni
ásamt Saint Just og Danton og
var hálshöggvinn um leið og þeir.
Hann gleypti hámálar, hnífa og
logandi olíulampa á Sirkus Schu-
mann — og lifir samt.
En einu sinni ætlaði hann að
giera alvöru úr gamni. Hann klifr-
aði upp á 40 hæða skýskafa,
drakk þar ieinn lítra af blásýru,
skaut sex skotum' í hau'sinn á sér
og vippaði sér síðan út af þak-
inu. Hann kom standandi niður,
spásséraði yfir götuna og var ráð-
inn að fjölleikahúsi; 100 dollarar
á kvöldi, — samt lifir hann.
Ef til vill finst einhverjum þetta
vera nokkuð léttúðarfult hjal. En
nú kiemur alvaran.
Því ennþá hefir enginn heyrt
alla söguna um skóananin frá Jie-
rúsalem. Þegar formælingin
hrein á honum, hafði hainn verið
kvæntur í 15 ár. Og enn þann
dag í dag er hann með sömu
konuna í eftirdragi. Hvað eru
„Samlede Værker“ Strindbergs og
Vefarinn mikli frá Kasmír í sam-
anburði við þessar skelfingar?
Látum svo vera, þó að maður
geti ekld dáið; það kemst upp í
vana að lifa, eins og flest ann-
að. Eilíft líf er barnaleikur. En
eilíft hjómband. Hamingjan
sanna!
HJÓNABANDIÐ er, á alþýðu-
máli, stofnun, hverrar óham-
ingja vex í réttu hlutfalli við
tímann, sem það varir. Og hver
ykkar vildi eigi sömu konuna í
2000 ár? — réttið upp hendina
þið, sem treystið ykkur til þess!
■p* ÍNU SINNI átti Ahasverus
^ sína æskudrauma, og einu
sinni dreymdi hann um bjarta
og glæsiLega framtíð. Hann vildi
verða ríkur, vellauðugur. Og á
öllum þessum öldum hefði liann
áreiðanlega átt að hafa tíina til
þess. Og þegar hann væri orð-
inn ríkur, ætlaði hainn sér að
kaupa ríkin af þjóðhöfðingjuln-
um fyrir gull, þar til hann ætti
hnöttinn allan með öllu því, sem
honum tilheyrði. Þá ætlaði hann
sér að glíma við guð.
En það fór nú öðruvísi.
Frú Ahasverus kom með sínar
kröfur: Hún vildi fá sandala með
gullspennum, hárdjásn úr dem-
öntum, purpuraslæður, handmál-
uð krínólín, piersneska rósaolíu og
japönsk ilmvötn. Vor- og haust-
tízka í 2000 ár. Ahasverus lifði
það alt af.
Stundum heimtaði hún reiðhjól,
stundum burðarstól, stundum
Fordbíl, stundum flugvél.
Ahasverus var hálaunamaður,
en hann gat aldrei lagt neitt í
bók.
Átta þúsund sinnum breyttist
tízkan á þessum 2000 árum.
En frú Ahasverus sauð alt af
sams konar mat handa manni sín-
um: hænsni í hrísgrjónum.
Hvem einasta dag.
Auk þess varð frú Ahasverus
stöðugt heimskari með hverjum
deginum, sem Leið. Og þegar
hún á sínum hveitibrauðsdögum
fékk aldnei orð fyrir það að vera
beinlínis gáfuð, þá er ekki við
miklu að búast nú.
Fyrir löngu befði hún getað
verið búin að sálga manni sín-
um úr lieiðindum, ef hann hefði
getað dáið.
Alt af var hún hjá honum. Hún
var hjá honum, þegar hann stökk
niður af Eiffelturninum, þegar
hann skar sig á háls og þegar
hann tók eitrið. Alt af hjúkraði
hún honum, þangað til hann var
orðinn frískur aftur. Alt af lækn-
aði hún hann með sama meðal-
inu, — aspirini.
Þetta er ef til vill ekki trúlegt,
en ég hefi talað við liann sjálfur.
r
"0 G mætti honum nýlega á
horni Austurstrætis og Póst-
hússtrætis. Hann kom til mín,
lyfti hattinum og sagði: — Afsak-
ið, nafn mitt er Ahasverus.
Ég gleymdi að heilsa:
— Það er þó ómögulegt! Eruð
þér virkiLega Gyðingurinn gang-
andi?
Hann kinkaði kolli áhyggjufull-
ur á svip:
— Eruð þér með á Borgina?
— Til er ég!
Við pöntuðum whisky.
— Ég hafði hugsað mér, að þér
væruð ellilegri.
•— Þetta segja allir.
— Herra Ahasverus! Þér afsak-
ið forvitni mína. En þér berið
giftingarhring.
Það var eins og eitthvað hrap-
aði i andlitinu á honum. Hann
leit út eins og ellilegt barn á
frumstæðum málverkum. Augun
voru vonleysisleg.
— í 2000 ár hefi ég hangið
saman við þeunan kvenmann, og
ég losna aldrei við hana.
— Getið þér ekki fengið skiln-
að?
— Það er ekki hægt; þér skilj-
ið, — formælingin.
— Aha!
Við sátum lengi þögulir. Alt I
einu heyrði ég ónotalegt brot-
hljóð. Hann var þá að borða víin-
glasið og sagði: |
— Ja, þér afsakið. Þetta er nú
bara svona gamall vani; það er
ekki svo gott að gera við því.
Ég kinkaði kolli og horfði
undrandi á hann. Hann stakk á
sig teskeiðunum, öskubikarnum
og vasahnífnum mínum:
— Konan mín hefir nefniLega
dálitla verzlun, þér skiljið.
Aftur þögnuðum við.
Svo leit hann á úrið sitt: —
Hamingjan góða! Konan bíður
með matinn: hænsni í hrísgrjónum.
— En hvers vegna borðið þér
ekki hér?
— Má það ekki! Formælingin!
Svo stóð hann á fætur, gneip
hatttinn sinn og sagði:
— Verið þér nú sælir, og þakka
yður fyrir þægilegheitin.
Ég sat lengi við borðið í þung-
um þönkum. Svo kom þjónninn
og truflaði mig. Ahasverus hafði
glieymt að borga. Auðvitað boig-
aði ég brúsann: Eina flösku af
White Horse, tvö vínglös, tvær
teskeiðar, silfurblýant þjónsins og
öskubikarinn.
Auk þess fór hann með vasa-
hnífinm minn. Það var gamali
gripur, — meir að segja frá Im-
portöien. Aumingja Ahasverus!
Aumingja, aumingja Ahasverus!
Hatfíbætir.
Það er vandi
að gera kaffí
vinum til
hæfis, svo að
hinn r é 11 i
kaffikeimur
haldi sér.
Þetta hefir
G. S. kaffi-
bætir tekist.
Munið að
biðja næst
um G. S.
kaffibæti.
Hann svíkur
engan.
Keynið sjálf.
Reynslan er
ólýgnust.
4 -